รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 826

วันนี้เป็นวันแต่งงานของเจียนจือเพ่ย เธอจึงไม่กล้าไปขอร้อง แต่พรุ่งนี้เธอต้องไปขอร้องคุณนายเจียนให้ได้ เพื่อที่จะช่วยพ่อแม่ของเธอ เธอสามารถละทิ้งเกียรติยศและศักดิ์ศรีทั้งหมด เธอเพียงต้องการให้ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง

ค่ำคืนเริ่มมืดลง แขกทุกคนกลับบ้านอย่างมีความสุข และคืนนี้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็ได้พักผ่อนเช่นกัน

แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ทั้งสองนอนกอดกัน

บ่ายวันรุ่งขึ้นเจียนจือเพ่ยและเยี่ยวานวานไปส่งอำลาสีจิ่วเฉินและภรรยาที่สนามบิน และพวกเขาก็จะเริ่มต้นทริปฮันนีมูนเช่นกัน

เจียนจือเพ่ยตัดสินใจพาเยี่ยวานวานไปที่เกาะใกล้เคียงเพื่อพักผ่อนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ จากนั้นกลับประเทศเพื่อจัดงานแต่งงานกับเยี่ยวานวานในประเทศ และคุณนายเจียนก็มีแพลนแล้วเช่นกัน

เธอตัดสินใจที่จะนำทรัพย์สินส่วนหนึ่งของตระกูลกลับประเทศ แล้วตั้งถิ่นฐานในประเทศอย่างถาวร ตระกูลของพวกเขามาสร้างเนื้อสร้างตัวในต่างประเทศนานเกือบสองร้อยปีแล้ว ถึงเวลาแล้วที่จะกลับสู่รัง เธอตั้งใจไว้ว่าจะให้ฝังเธอไว้ในสุสานกับสามีของเธอ

ในตอนเย็น เยี่ยวานวานพาคุณนายไปเดินเล่นที่สวน และฟังเธอพูดถึงเรื่องในวัยเด็กของสามี จนทำให้เธอหัวเราะไม่หยุด ดูเหมือนว่าวัยเด็กของแต่ละคนจะมีเรื่องราวสนุกสนานมากมาย

แม้แต่เจียนจือเพ่ยก็เว้น

ในขณะนี้เอง คนรับใช้เดินมาหาคุณนายเจียนและพูดว่า "นายหญิงใหญ่ คุณหนูเฉียวรอพบท่านที่ด้านนอก"

หลังจากได้ยินคุณนายเจียนก็ขมวดคิ้ว "ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ ให้เธอกลับไปซะ"

"เธอคุกเข่าลงอยู่ตรงนั้น พูดยังไงก็ไม่ยอมไป จะพบกับท่านให้ได้" ไม่ใช่คนรับใช้ไม่ได้ไล่เธอออกไป แต่เป็นเพราะเฉียวเสวี่ยเม่ยไม่ยอมแพ้ถึงได้มารายงาน

คุณนายเจียนกระวนกระวายอยู่สองสามวินาที พอนึกถึงคนตระกูลเฉียวก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอพูดกับเยี่ยวานวานว่า "วานวาน มากับฉัน！"

เฉียวเสวี่ยเม่ยน้ำตาไหลพราก ทันใดนั้นความขุ่นเคืองทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองเยี่ยวานวาน "ถ้าไม่มีเธอ พี่เจียนและฉันคงเป็นคู่รักกัน เพราะเธอ เธอเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้"

"มันจะมากไปแล้วนะ เธอไม่รู้จักกลับตัวกลับใจ แถมยังโทษวานวาน วานวานเป็นผู้บริสุทธิ์ ฉันดูเธอผิดไปจริงๆ" คุณนายเจียนตะโกนด้วยความโกรธ เธอเคยคิดว่าเฉียวเสวี่ยเม่ยเป็นคนดี แต่เธอไม่คิดว่าความเกลียดชังจะก่อให้เกิดความริษยา และกลายเป็นคนชั่วร้าย ไม่ใช่คนจิตใจดีอย่างแน่นอน

เฉียวเสวี่ยเม่ยยิ่งขุ่นเคืองเข้าไปอีก เดิมทีเธอมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่การได้เจอกับเยี่ยวานวานนั้นกระตุ้นอารมณ์ของเธออีกครั้ง ทำให้เธอทำผิดครั้งแล้วครั้งเล่า เธอตะโกนด้วยความตื่นตระหนก "คุณย่า หนูขอโทษ... "

ในขณะนี้ เธอเห็นเยี่ยวานวานสวมมรดกตกทอดของตระกูลที่คอของเธอ และเธอก็อ้าปากค้าง สิ่งๆ นั้นมันก็ควรจะเป็นของเธอ！

"ไสหัวออกไป พ่อแม่ของพวกเธอต้องชดใช้สิ่งที่พวกเขาทำ ส่วนเธอ ฉันไม่อยากเจอหน้าอีก ออกไปจากที่นี่ และอย่ามาให้ฉันเจอหน้าอีก" ดวงตาของคุณนายเจียนน่าเกรงขามอย่างมาก " ถ้าฉันได้เจอเธออีก ฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่"