รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 829

เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้าขึ้นทันที "คุณปู่ นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น！"

"แกคิดว่าฉันล้อเล่นเหรอ ถ้าแกยุ่งจนไม่มีเวลาแต่งงาน หมั้นไว้ก่อนก็ได้และจัดการเรื่องลูกให้เรียบร้อยก่อน" นายท่านเนี่ยแทบรอไม่ไหวที่จะอุ้มหลานชายแล้ว

ใบหน้าของเนี่ยเหยียนเฟิงเต็มไปด้วยการปฏิเสธ "ผมยังมีงานสำคัญต้องทำ ไม่มีเวลามาหมั้นหรอก"

"ถ้าเวลาแค่ช่วงค่ำมันต้องมีแหละ เอาอย่างนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้ เราสองตระกูลจะรับประทานอาหารร่วมกันและเรื่องการแต่งงานถือว่าตกลงแล้ว" นายท่านเนี่ยอยู่ตำแหน่งผู้นำตระกูลมานาน สำหรับเรื่องแต่งงานของหลานชายแล้ว นี่ถือเป็นคำขาด ไม่สามารถคัดค้านได้

"ผมขอโทษ คุณปู่ ผมทำไม่ได้ ผมขอตัวก่อน" หลังจากที่เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ เขาก็เดินออกไป และหายไปในทันที

นายท่านเนี่ยถอนหายใจและจู่ๆ ก็จับหน้าอก

คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ เห็นเข้าก็ร้องเรียกทันที "นายท่าน...คุณชาย...คุณชาย กลับมาเร็ว"

เนี่ยเหยียนเฟิงที่เพิ่งมาถึงประตูรถก็ได้ยินเสียงคนรับใช้ เขาโยนกระเป๋าลง รีบวิ่งกลับไปที่ห้องโถง เขาเห็นใบหน้าซีดเซียวของคุณปู่ กำลังกุมหน้าอก และรู้สึกหายใจไม่ออก คนรับใช้รีบไปหยิบยาพ่นมา

นายท่านเนี่ยสูดไปสักพักก็เริ่มรู้สึกตัว สีหน้าของเขาดูดีขึ้นนิดหน่อย เขาลุกขึ้นนั่ง จากนั้นถอนหายใจและมองดูหลานชาย "ร่างกายของปู่เริ่มแย่ลงกว่าเดิมแล้ว"

เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกผิด เพราะเขาทำให้ปู่ของเขาโกรธจนล้มป่วย เขานั่งลงและมองไปที่รูปของหญิงสาวที่อยู่บนโต๊ะแล้วพูดว่า "ตกลง ผมจะหมั้นกับเธอ แต่ผมมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องทำ ทำได้แค่หมั้นไว้ก่อน "

"ดี งั้นก็หมั้นหมายไว้ก่อน！" ในที่สุดนายท่านเนี่ยก็ยิ้มออกมา ดูเหมือนว่าอาการป่วยของเขาในครั้งนี้มาถูกเวลาจริงๆ และทำให้หลานชายเชื่อฟังสักครั้ง

โทรศัพท์มือถือของเนี่ยเหยียนเฟิงดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูและหันไปพูดกับคุณปู่ "คุณปู่ ผมมีเรื่องเร่งด่วนที่จะต้องพบกับผู้ใต้บังคับบัญชาของผม ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาผมได้เลย"

"ดีมาก งานนี้ต้องสำเร็จเท่านั้นห้ามพลาดเด็ดขาด"

"รับทราบค่ะ ฉันจะระวัง" หลังจากที่หญิงสาวพูดจบ เธอก็เอื้อมมือไปหยิบลิปสติกออกมาจากกระเป๋าของเธอ เธอมองดูมัน และในขณะที่เธอกำลังจะใส่มันลงในกระเป๋าของเธอ ทันใดนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก้มหน้า เดินมาจากข้างหลังอย่างรีบร้อนและชนกับเธอเข้า

ทันใดนั้นลิปสติกในมือของเด็กผู้หญิงก็หลุดออกจากมือ และในขณะเดียวกัน กระเป๋าในมือของเด็กผู้หญิงก็ร่วงลงกับพื้น ซิปที่รูดไม่สนิททำให้ผลิตภัณฑ์ของผู้หญิงไหลออกมาเป็นกองโต

อุบัติเหตุครั้งนี้ดึงดูดความสนใจของตำรวจสายตรวจหลายคนในบริเวณใกล้เคียง ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองตำรวจ เธอก้มหัวลงทันทีด้วยความตกใจ และเห็นลิปสติกอยู่ใต้ฝ่าเท้า เธอก้มศีรษะลงและรีบหยิบมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว กำมันไว้ในมือแน่นและ แนบกับหน้าอก ราวกับว่าลิปสติกนี้สำคัญกว่าชีวิตของเธอ

เธอไม่แม้แต่จะมองเด็กผู้หญิงที่จะขอโทษอยู่ข้างหลังเธอ "ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง"

เด็กหญิงมองดูของที่พื้น คุกเข่าลงแล้วหยิบมันกลับเข้าไปในกระเป๋าทีละชิ้น เธอสวมหมวก หมวกปิดบังตาสีแดงของเธอจากการร้องไห้ เห็นได้ชัดว่าเธอเจอกับเรื่องน่าเศร้ามาก่อนที่เธอจะชนเข้ากับผู้หญิงเมื่อกี้อย่างไม่รู้ตัว