รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 831

เมื่อกดส่งข้อความเสร็จสรรพ หญิงสาวก็วางมือถือลง ใบหน้าของเธอที่ถึงแม้จะดูอ่อนเยาว์ แต่แววตาที่แข็งกร้าวกลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ใช่คนที่อ่อนแอแต่อย่างใด

ณ สนามบิน

คนกลุ่มหนึ่งกำลังกระจายกำลังกันออกตามหาของบางอย่าง ในขณะเดียวกันผู้หญิงคนนั้นก็รีบไปแจ้งของหายที่ห้องรักษาความปลอดภัยเช่นเดียวกัน ไม่นาน รปภ. ก็จัดแจงพาเธอเข้าไปดูกล้องวงวรปิด เมื่อดูภาพจากกล้องก็เห็นเหตุการณ์ที่เธอถูกใครบางคนชนเข้าอย่างแรงจนล้มลง และหญิงสาวคนนั้นก็ได้เก็บลิปสติกของเธอไป

สายตาของผู้หญิงที่อยู่หน้าจอมอนิเตอร์นั่นดูโมโหมาก เป็นเพราะลิปสติกของเธอถูกคนหยิบสลับไป

“ใช่ ผู้หญิงคนนี้แหละที่เก็บของสำคัญของฉันไป ฉันต้องการรู้ข้อมูลส่วนบุคคลของเธอ”

“คุณผู้หญิง เรื่องนี้จำเป็นต้องแจ้งความก่อนจึงจะทำเรื่องขอข้อมูลส่วนบุคคลได้น่ะครับ!” รปภ. บอกกับเธอ

“หลักฐานก็อยู่ตรงนี้ไง เธอเก็บกุญแจของฉันไป นี่แกรู้ไหมว่านั่นคือกุญแจตู้เซฟของฉัน แค่แจ้งข้อมูลของเธอให้ฉันรู้แล้วฉันจะเป็นคนตามตัวเธอกลับมาเอง ไม่จำเป็นต้องแจ้งความให้ยุ่งยาก” หญิงสาวพูดด้วยใบหน้ารีบร้อน แถมไม่ได้แสดงท่าทีมีพิรุธอะไรออกมา แต่ความจริงเธอกำลังจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว

ด้านของผู้จัดการก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก การเปิดเผยข้อมูลของลูกค้าเป็นเรื่องที่พวกเขาอนุญาตไม่ได้จริงๆ

“ผู้หญิงคนนี้ดูก็รู้ว่าจงใจเดินชนฉัน นี่พวกแกมองไม่ออกอย่างนั้นเหรอ เอาข้อมูลเธอมาให้ฉัน ฉันไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรก็แค่อยากให้เธอคืนกุญแจมา” หญิงสาวพูดอย่างร้อนใจ “ในตู้เซฟของฉันมีเอกสารที่สำคัญอยู่ฉบับหนึ่ง ค่ำวันนี้ฉันมีนัดเซ็นสัญญากับลูกค้า พวกแกรู้ไหมว่าฉันจะต้องเสียหายไปเท่าไหร่”

ในที่สุด ผู้จัดการก็ตัดสินใจนำข้อมูลของลูกค้าคนนั้นให้แก่เธอ เขาคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องอันตรายอะไร เป็นเพียงความเข้าใจผิดกันเล็กน้อยเท่านั้น

แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าผู้หญิงที่ยืนกำลังยืนตรงหน้าคือหนึ่งในผู้ต้องหาข้ามชาติคนสำคัญ

ผู้หญิงคนนั้นรับเอกสารมาชุดหนึ่ง ในเอกสารเป็นหมายเลขโทรศัพท์และชื่อของหญิงสาวที่อยู่ในวิดีโอ

“พวกเราช่วยคุณผู้หญิงได้เพียงเท่านี้ ข้อมูลส่วนตัวอย่างอื่นไม่สะดวกที่จะเผยแพร่ได้จริงๆ”

“ถ้าจะไปปล้นคืนซึ่งๆ หน้าคงจะไม่ดีแน่ พวกเราไม่ควรแหวกหญ้าให้งูตื่น ยิ่งตอนนี้เราถูกจับตามองเป็นพิเศษอีกด้วย! พวกเราต้องเลื่อนวันเจรจาธุรกิจออกไปเป็นอาทิตย์หน้า และใช้เวลาในอาทิตย์นี้จัดการตามแผนให้เรียบร้อย”

“รับทราบค่ะท่านหัวหน้า ฉันจะนำของกลับมาคืนท่านให้ได้ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม” หญิงสาวกัดฟันแน่น

องค์กรของพวกเขาประกอบไปด้วยสมาชิกที่ใช้การปล้นเพื่อเลี้ยงชีพทั้งหมด 12 คน แต่ทว่าพวกเขาไม่ใช่ขโมยธรรมดาๆ สิ่งที่พวกเขามีคือฝีมือการปล้นที่เหนือชั้นกว่าใคร และแน่นอนว่าเป้าหมายที่จะทำให้พวกเขาสนใจนั้น จะต้องเป็นสิ่งที่หาได้ยากบนโลกใบนี้

ครั้งนี้พวกเขาได้ขโมยผลแลปวิจัยทางการทหารที่เพิ่งจะสำเร็จไป มันคือพิมพ์เขียวต้นฉบับของอาวุธชนิดหนึ่ง พวกเขารู้ดีว่านี่เป็นการยั่วโมโหคนกลุ่มใดอยู่ เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงระมัดระวังทุกๆ ย่างก้าวเพื่อไม่ให้มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น

“จำเอาไว้ ห้ามให้ใครจับได้โดยเด็ดขาด ถ้าถูกคนพวกนั้นจับได้แล้วล่ะก็ เลิกคิดเรื่องที่จะหนีออกนอกประเทศไปได้เลย” หัวหน้าใหญ่ถึงแม้จะมีโครงหน้าตามแบบฉบับผู้ชายเอเชีย แต่สีหน้าเขาที่แสดงออกมานั้นทั้งดุร้ายและเย็นชา ราวกับหมาป่าในถิ่นรกร้าง ที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับมัน

‘คนพวกนั้น’ ที่หัวหน้าพูดถึงทำคนในรถประหม่าอยู่หลายนาที ก็พวกนั้นไม่ใช่ตำรวจสากลธรรมดาๆ ยังไงล่ะ และสิ่งที่พวกเขาจะขโมยในครั้งนี้ก็คือของที่อยู่ในกองกำลังของคนพวกนั้น