รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 877

หลังจากให้น้ำเกลือไม่เกินสิบว่านาที จู่ๆ อันฉีก็ลืมตาขึ้น วินาทีแรกที่เธอตื่นขึ้น เธอเรื่องที่ไม่รู้ว่าแม่พ่อของเธอจะรอดชีวิตหรือไม่ เธอเกือบจะลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจทันที

“อย่าขยับ” เสียงผู้ชายทุ้มๆ ดังขึ้นจากข้างตัว จับแขนซ้ายเธอเอาไว้ กลัวเธอจะดึงเข็มให้น้ำเกลือจากมือออก

อันฉีก้มหน้ามองลงไปที่เข็ม พูดสะอึกสะอื้นขึ้นมา “ดึงมันออกมาค่ะ ฉันไม่ต้องการ”

เนี่ยเหยียนเฟิงยื่นมือออกไปเพื่อถอดเข็มให้เธอ หลังจากถอดเข็มออกแล้ว อันที่จริงอันฉีควรจะกดตำแหน่งตรงเข็มเอาไว้ก่อนเพื่อให้เลือดหยุดไหล แต่อันฉีกลับยกผ้าห่มออกและลงจากเตียง เลือดจากรอยเจาะเข็มจึงไหลออกมาจากหลังมือของเธอ

จู่ๆ ชายหนุ่มก็คว้าแขนเธอไว้แน่นอย่างถือสิทธิ์ หยิบบอลลูนห้ามเลือดบนโต๊ะขึ้นมา บีบกดจุดที่เธอเลือดออก

น้ำตาของอันฉีเอ่อล้นในดวงตาของเธอ และเธอปล่อยให้ชายหนุ่มกดตรงรอยเจาะเข็มให้เธอ ขณะที่เธอหันหน้าไปสั่งอย่างสงบ "เนี่ยเหยียนเฟิงคะ ส่งฉันกลับไปค่ะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้ตอบเธอ เอาแต่กดตรงรอยแผลของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ

ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้มาก จนอันฉีมองเห็นได้ชัดเจน ความดื้อรั้นและความไร้ความรู้สึกปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาและเด็ดเดี่ยวของเขาชัดเจน

เลือดจากบาดแผลของเธอหยุดไหลแล้ว เนี่ยเหยียนเฟิงปล่อยมือและเงยหน้าขึ้นมองเธอในเวลาเดียวกัน “คุณต้องอยู่ที่นี่”

อันฉีพยายามที่จะผละออกจากมือของเขา ความเจ็บปวดในดวงตาของเธอแผ่ลามทั้งสีหน้าของเธอ พูดเสียงเย็น “แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะคะ”

“อันฉี...” เนี่ยเหยียนเฟิงเรียกเธอเสียงต่ำ เขารู้ว่า ถ้าเธอต้องการจะจากไปจริงๆ เขาคงไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้

ในใจของอันฉีในตอนนี้มีเพียงเป้าหมายหนึ่งเดียว หากเธอยังมีเวลา หากเธอยังไปทันอยู่ เธอก็ต้องการกลับไปเจอหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้าย แต่หากไปไม่ทัน เธอก็ต้องพยายามกลับไปให้ได้อย่างเต็มที่ ไม่อย่างนั้น จิตสำนึกของเธอจะถูกประณามไปตลอดชีวิต

เนี่ยเหยียนเฟิงตามเธอออกมาจากห้องคนไข้ มองเธอกลับไปที่ห้อง และหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาอีกครั้ง อันฉีหันไปหาเนี่ยเหยียนเฟิงและพูดว่า “ขอกุญแจรถหน่อยค่ะ”

ในใจของเนี่ยเหยียนเฟิงตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าเขาให้กุญแจกับเธอ เท่ากับเขามองดูเธอก้าวเข้าสู่แผนสกปรกของกองกำลังชั่วร้ายเหล่านั้น และมองดูเธอไปตาย

เสี่ยวซื่ออึ้งไปครู่หนึ่ง

และตาของชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเขาหรี่ลงเล็กน้อย จ้องมองหญิงสาวที่กำลังกอดลูกน้องของเขาแน่น ใบหน้าที่หล่อเหลาอึมครึมลงอย่างอธิบายไม่ได้

เสี่ยวซื่อสัมผัสได้ถึงพลังไอบางอย่างรอบกาย นี่เป็นคนสวยที่เขาไม่มีสิทธิ์เพลิดเพลินด้วยได้! เขาผลักอันฉีออกไปตรงๆ กระแอมเบาๆ “คุณอันฉีครับ พ่อของคุณยังบอกให้คุณอยู่ที่นี่และไม่เพ่นพ่านไปไหน เขาไม่อยากให้คุณเกิดเรื่องอะไรอีกครับ”

อันฉีรีบถามขึ้น “สายโทรศัพท์พ่อฉันยังโทรอยู่ไหมคะ”

“ครับๆ อยู่ครับ รีบไปรับสายเถอะครับ!” เสี่ยวซื่อตบหัวตัวเอง เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย อันฉีรีบดึงเขาและวิ่งไปทางห้องประชุม

จู่ๆ ร่างสูงใหญ่ตรงเนี่ยเหยียนเฟิงดูเหมือนจะผ่อนคลายลง และเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าข่าวของเสี่ยวซื่อไม่ได้ส่งทอดมาถึง เขาคงละเมิดหลักการทำงานของเขาตัวเอง และส่งผู้หญิงคนนี้กลับไปเยี่ยมคุณแม่ด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะเรื่องที่เสี่ยงมากก็ตาม