รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 896

"ไม่ใช่ว่าผมจะดูถูกคุณ แต่คุณไม่มีความสามารถนี้จริง ๆ" เนี่ยเหยียนเฟิงโจมตีเธออย่างไม่เกรงใจจริง ๆ

อันฉีกัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิด ตาสวยหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ "คุณแน่ใจเหรอ อย่ามาว่ากันล่ะ"

"อย่างคุณ ผมใช้ศัตรูแค่คนเดียวก็ไม่มีปัญหาแล้ว" เนี่ยเหยียนเฟิงพูดอย่างหยิ่งผยอง

ทันใดนั้นอันฉีก็รู้สึกโกรธที่ถูกเขาเหยียบลงในโคลน เขาเข้าใจแต่ดูถูกเธอ นี่ทําให้เธออดไม่ได้ที่จะกําหมัดแน่นและแสดงออกที่อยากพยายามพิสูจน์ตัวเอง

"งั้นก็มาสิฉันจะให้คุณได้รับความทุกข์ทรมาน" อันฉีกําหมัดทั้งสองมือ ก้าวขาข้างหนึ่ง ทําท่าเผชิญหน้า

เนี่ยเหยียนเฟิงจับแขนไว้ดูกําปั้นเล็กๆของเธอ เหยียดยิ้ม

ทันใดนั้นอันฉีก็นึกขึ้นได้ว่าเธอกําลังเรียนเทคนิคป้องกันคนร้ายอยู่ เธอกระแอ่มเบา ๆว่า "งั้นคุณมาโอบฉันอีกครั้งสิ"

เนี่ยเหยียนเฟิงปล่อยแขนลงและเดินไปข้างหน้าเธอ ในท่าเมื่อกี้ กางแขนโอบเอวบางของเธอ หัวของเขาก้มต่ําลง ทันใดนั้นแขนของอันฉีก็กอดคอของเขาเหมือนงูและกลีบปากที่อ่อนนุ่มจงใจเลื่อนผ่านแก้มด้านข้างของเขา

ผู้ชายร่างหนา ดวงตาสีดําเบิกขึ้นทันที ปกติเป็นคนที่มีความสงบและสติสัมปชัญญะ แต่กลับสูญเสียสมาธิ

ในขณะนี้ ดวงตาคู่สวยของอันฉีกระพริบตาเจ้าเล่ห์ คุกเข่าขึ้น คล้องคอของชายหนุ่ม และไปยังตําแหน่งที่เปราะบางที่สุดของผู้ชาย

เตะครั้งนี้อันฉีไม่เห็นใจจริง ๆ เพราะเมื่อกี้ผู้ชายคนนี้ดูถูกเธอ ทําให้เธอสะสมความแค้นและเต็มไปด้วยพลัง

เนี่ยเหยียนเฟิงเจ็บทันที อันฉีก็รีบดูปฏิกิริยาของเขา แต่ไม่รู้ว่าส้นเท้ากําลังต่อสู้

"อ๊ะ..." เธอเอื้อมมือไปจับอะไรอย่างลุกลี้ลุกลน เนี่ยเหยียนเฟิงไม่สามารถเจ็บนานๆได้ ดึงเธออย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายของเขาก็ไม่มั่นคงแล้ว

ในเวลาเพียงสามวินาที เขาใช้ตัวเองเป็นนวม กอดอันฉีไว้ในอ้อมแขน ทั้งสองล้มทับกันและล้มลงบนพื้นแข็ง

อันฉีตกใจจนตั้งสติไม่ทัน แต่เธอนอนทับร่างชายหนุ่มแล้วฝ่ามือขนาดใหญ่ของชายหนุ่มปกกันเอวเธอไม่ให้บาดเจ็บ และมีฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ด้านหลังศีรษะปกป้องอยู่

เนี่ยเหยียนเฟิงยืนขึ้น จ้องมองเธออย่างไม่พอใจ ให้เธอเรียนเทคนิคป้องกันหมาป่า ไม่ใช่ให้เธอทําให้อีกฝ่ายสับสนด้วยข้อได้เปรียบของตัวเอง กลอุบายที่ประจบสอพลอแบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาอย่างแน่นอน

"ไม่ตั้งใจเรียน คนที่จะขาดทุนน่ะ คือคุณเอง" เนี่ยเหยียนเฟิงเตือนเธอด้วยเสียงดุ

"ฉันไม่มีอยากเรียนกับคุณ ฉันจะเปลี่ยนครูฝึกหลี่มาสอนฉัน" อันฉีไม่ชอบการสอนของเขา ทําให้เธอเสียสติ ไม่เห็นจะน่าเรียนตรงไหน

ต้องโทษเค้าอย่างเดียวว่ามีเสน่ห์มากเกินไป จะโทษเธอไม่ตั้งใจได้ไง

สีหน้าของผู้ชายค่อนข้างอึมครึมและน่ากลัว "ในเมื่อไม่อยากเรียน งั้นก็อย่าเรียนเลย" อันฉีก็พบว่าตัวเองไม่ได้เรียนรู้ชิ้นส่วนนี้ ใช้เวลาครึ่งวันแค่นี้ กล้ามเนื้อของเธอก็ปวดไปหมดแล้ว

อันฉีเอื้อมมือไปหาเขา "ดึงฉันขึ้นหน่อย" เนี่ย

เหยียนเฟิงจับมือเธอแล้วดึงเธอขึ้นมา อันฉีกระแอ่มเบา ๆ "อันนั้น... เมื่อกี้ไม่ได้เตะคุณให้เจ็บใช่ไหม" เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกว่าเธอไม่ได้เรียนรู้อย่างอื่น แต่ได้เรียนรู้วิธีนี้และใช้กับเขาด้วย