รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 932

วิกฤตของอันฉีค่อยๆ คลี่คลายขึ้นตามลำดับ แต่ยังต้องใช้เวลาสังเกตการณ์อีกราวหนึ่งสัปดาห์ไปจนถึงครึ่งเดือน ฉะนั้น พวกเขาจึงยังไม่ปล่อยให้อันฉีออกจากที่นี่ทันที

พอเสี่ยวซื่อทำงานเสร็จ ก็เหลือบดูเวลาเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เขาตกใจมาก ต้องรีบไปดูว่าลูกพี่กลับมาหรือยัง

บัดนี้ อันฉีกำลังนอนหลับในห้อง แต่เธอรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัวและเวียนหัว ราวกับว่าไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้น เธอมีไข้สูง แต่ขณะนี้เธอไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มือถือ และยิ่งไม่มีแรงจะลุกจากเตียงไปร้องเรียกคน

ประกอบกับในใจเธอไม่อยากเจอใคร จึงยังคงกอดผ้านวมพยายามทำให้ร่างกายอบอุ่น

เนี่ยเหยียนเฟิงเพิ่งกลับมาถึงห้อง เขากำลังดื่มน้ำและคิดจะนั่งลงบนโซฟาพักผ่อน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามา"

เสี่ยวซื่อรีบเปิดประตูเข้าไป "ลูกพี่ ในที่สุดก็กลับมาแล้ว ลูกพี่รีบไปดูคุณอันฉีเถอะครับ!"

เนี่ยเหยียนเฟิงวางแก้วน้ำในมือทันที น้ำเสียงยากจะปิดบังความห่วงใย "เธอเป็นอะไรไป"

“ตอนกินข้าวเย็น ผมไปเรียกเธอ สังเกตเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนจะไม่สบายครับ”

เนี่ยเหยียนเฟิงคิดว่าวันนี้เธอตากลมเย็นบนยอดเขาหินตลอดบ่าย สุดท้ายก็เปียกฝนกลับมา เธอทรมานตัวเองอย่างนี้ ไม่ป่วยก็คงจะแปลก

เนี่ยเหยียนเฟิงลุกขึ้นออกไปดู เสี่ยวซื่อก็ตามเขาไปด้วย เนี่ยเหยียนเฟิงเคาะประตูห้องของอันฉี มองจากร่องประตูก็เห็นว่าในห้องปิดไฟมืดสนิท

"อันฉี เปิดประตูหน่อย" เนี่ยเหยียนเฟิงเรียกชื่อเธอเสียงทุ้มต่ำ

แต่ภายในห้องเงียบกริบ เวลานี้อันฉีต้องอยู่ในห้องแน่ๆ ทำไมเธอถึงไม่ตอบล่ะ

“หรือว่าคุณอันฉีหลับไปแล้ว” เสี่ยวซื่อคาดเดา

"ไปหากุญแจมา" เนี่ยเหยียนเฟิงออกคำสั่ง

“เพิ่งวันเดียว คุณอันฉีกลายเป็นอย่างนี้ได้ยังไง” เสี่ยวซื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกสงสาร

แต่ชายที่สงสารที่สุดไม่พูดอะไรสักคำ เขาเพียงจ้องมองหญิงสาวที่หลับใหลอย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกตำหนิตัวเองที่พรั่งพรูอยู่ในใจ

เป็นเพราะเมื่อตอนบ่ายเขาสะเพร่าไม่ได้สังเกตว่าเธอมีไข้ ถ้าเสี่ยวซื่อไม่สังเกตเห็น เธอคงมีไข้ทั้งคืน และไม่รู้ว่าจะมีอาการหนักว่านี้แค่ไหน "เสี่ยวซื่อ ขอบใจนะ" เนี่ยเหยียนเฟิงหันไปขอบใจเขาอย่างจริงจัง

เสี่ยวซื่อพลันรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับคำชม เกาหัวพลางพูดว่า "ลูกพี่ ไม่ต้องขอบอกขอบใจผม คุณอันฉีคือว่าที่น้องสะใภ้ของพวกเรา ผมต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว"

เนี่ยเหยียนเฟิงอึ้ง จริงเหรอ ในสายตาลูกทีมของเขา สถานะของอันฉีสำคัญมากขนาดนี้เชียวเหรอ

"กลับไปพักผ่อนเถอะ! ต่อไปอย่าเรียกพี่สะใภ้ต่อหน้าเธออีกล่ะ" เนี่ยเหยียนเฟิงเอ่ยเตือน

“ทำไมล่ะครับ! คุณอันฉียังบอกผมด้วย ขอให้พวกเราอย่าเข้าใจความสัมพันธ์ของเธอกับลูกพี่ผิดๆ แถมยังบอกว่าเธอกับลูกพี่เป็นแค่เพื่อนกัน ลูกพี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เสี่ยวซื่อเอ่ยถามสีหน้าสงสัย