รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 948

“อันนั่วกับฉันสนิทเป็นพี่น้องกันตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ แม้ว่าเธอจะเป็นญาติของฉัน แต่เธอก็เหมือนพี่น้องแท้ๆ ของฉันเลย คุณคิดว่าฉันยังมีหน้าไปเจอเธออยู่ไหมคะ ฉันดีใจที่เราไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์ไปสู่จุดที่ถอยกลับไม่ได้แล้ว ดังนั้นเรายังจบเรื่องนี้ทันอยู่ เนี่ยเหยียนเฟิง ฉันเอาความรู้สึกก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่มีต่อคุณกลับมา และได้โปรดลืมเรื่องที่ฉันล่วงเกินคุณด้วยนะคะ เรา...เราเป็นเพื่อนกันได้”

คำพูดของอันฉีเป็นความคิดที่แท้จริงที่สุดของเธอ ณ เวลานี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างอ้อนวอน

เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งบนเก้าอี้ มองเธออย่างเย็นชาราวกับรูปปั้น ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่นและเขายังคงเงียบ

หัวใจของอันฉีบีบแน่นอยู่ตลอดเวลา เธอกำลังรอให้ชายหนุ่มตอบกลับมา แทนที่จะนิ่งเงียบอยู่แบบนี้

เธอไม่รอจนได้คำตอบ อันฉีรู้สึกขมขื่นในใจ เธอถอนหายใจและพูด “แล้วคุณจะเอายังไงคะ ฉันจะต้องทำยังไง ขอโทษด้วยวิธีไหน ถึงจะทำให้คุณยกโทษในสิ่งที่ฉันทำลงไปได้”

คำพูดของอันฉีทำให้คนบนเก้าอี้ลุกขึ้นทันที

ขาเรียวยาวของเขา ก้าวไปหาอันฉี

อันฉีกลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้ และมองเขาอย่างประหม่า “คุณ... คุณจะทำอะไรคะ”

ตัวของเนี่ยเหยียนเฟิงเต็มไปด้วยความอดกลั้นที่พุ่งมาทางเธอ และอันฉีที่เดิมทีนั่งอยู่บนเตียง ก็ลงไปข้างล่างเพื่อหยุดไม่ให้เขาเข้าใกล้ เพราะไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

ดังนั้นเธอจึงนอนหงายบนเตียงโดยที่มือของชายหนุ่มวางกักอยู่บนศีรษะทั้งสองข้างของเธอ

ทำให้ท่าทางสองแง่สองง่ามเกินไป

"คุณ...คุณจะทำอะไรเนี่ย เหยียนเฟิง...ฉันเตือนคุณแล้ว..." อันฉีตื่นตระหนกจนลิ้นพันกัน

เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้วและมองเธออย่างลึกซึ้ง "ถ้างั้นลองเริ่มก่อนอีกครั้งดูสิ ถ้าผมพอใจ ผมอาจตกลงคำขอของคุณ และไม่ปรากฏตัวมาให้เห็นอีก"

อันฉีประหม่าจนหน้าแดงหูแดงไปหมด ข้อเรียกร้องของชายคนนี้เสียมารยาทเกินไปหน่อยไหม เธอจะเป็นฝ่ายจูบเขาก่อนได้ยังไง?

“ไม่ ฉันไม่ตกลงค่ะ” อันฉีส่ายหัว

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่รับปากที่จะเลิกกัน” ชายหนุ่มมองเธออย่างแน่วแน่

"ช่างเถอะ ที่นี่เล็กเกินไป มันไม่พอให้ผมแสดงลวดลาย" เนี่ยเหยียนเฟิงพูดขณะยืนขึ้น หยิบเสื้อกันลมข้างๆเธอขึ้นมาสวม

เมื่ออันฉีได้ยินคำพูดต่ำทรามพวกนี้ ก็โกรธมากเสียจนต้องกัดฟันพลางจ้องเขาตาเขม็ง ถ้าเขากล้าที่จะก็ลองดูสิ

“ผมจะไปนอนในรถ ทำตัวเองให้อุ่นตลอดด้วย” หลังจากที่เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ เขาก็เปิดประตูและออกไป

อันฉีจ้องไปที่เขา แต่อดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย "เนี่ยเหยียนเฟิง..."

แต่ชายหนุ่มปิดประตูแล้ว อันฉีคิดกับตัวเองว่าอากาศข้างนอกเย็นมาก เขาคงจะหนาวอยู่ในรถ และเธอไม่ได้อยากไล่เขาออกไป

อย่างไรก็ตาม ที่นี่มีเพียงเตียงเดียว เขาอยู่ที่นี่ แล้วจะทำยังไง?

อันฉีรู้สึกราวกับว่าเธอได้ต่อสู้ในสมรภูมิ เหนื่อยมากเสียจนต้องล้มตัวลงนอนบนเตียง และตัวเธอนั้นก็ยังคงสวมใส่เสื้อคลุมทหารตัวใหญ่ของชายหนุ่มและกอดตัวเองแน่นอย่างช่วยไม่ได้