รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 95

ถังจือซย่าจ้องเขาตาเขม็ง มือก็ผลักเขาออกไป และโพล่งคำเตือนออกมาทันที "สีจิ่วเฉิน คุณจะทำอะไร"

สายตาของเขาแลดูลุ่มลึกหนักแน่นราวกับการสะบัดพู่กันจีน เขากัดฟันกล่าวเสียงต่ำ "ถังจือซย่าหากเธอต้องการผู้ชาย ฉันสามารถเติมเต็มความต้องการให้เธอได้"

ถังจือซย่าบ่นพึมพำในใจเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้พูดจาเหลวไหลอะไรกัน

และในเวลานี้เอง พอมีเสียงลิฟต์เปิดออก แขกที่ยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์สองสามคนก็ตกตะลึงและชื่นชมความสนิทสนมของพวกเขา

ถังจือซย่าผลักชายหนุ่มออกไปทันที และพุ่งออกจากลิฟต์ราวกับวิ่งหนี เธอตัดสินใจจะไม่เอาเรื่องเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คืนนี้เขาช่วยเธอเอาไว้ด้วยแล้ว

ถังจือซย่าตัดเสินใจไปด้านนอกเพื่อเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่ตอนนี้ที่หน้าประตูโรงแรมไม่มีวี่แววของแท็กซี่ที่จะผ่านมาเลย ในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปด้านนอก ก็มีรถมาจอดอยู่ที่ถนนเส้นนั้นพอดี เสียงที่ทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ "ให้ฉันไปส่งเธอนะ"

"ไม่รบกวนคุณแล้ว" ถังจือซย่าหันไปพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม

"ทำไมกัน ผมไม่คู่ควรให้คุณไว้ใจเหรอ" สีจิ่วเฉินรู้สึกโมโหโดยไม่มีเหตุผล ฝ่ามือใหญ่ๆ คว้าไปที่ข้อมือของเธอแล้วพาไปที่รถของเขา

ถังจือซย่าสะบัดเขาไม่หลุด ทำได้เพียงเดินตามเขาไปที่ข้างรถของเขาก็เท่านั้น สีจิ่วเฉินปรับเบาะนั่งข้างเบาะคนขับแล้วผลักเธอเข้าไปด้านใน

ถังจือซย่าจำใจเข้าไปนั่งอย่างช่วยไม่ได้ คืนนี้เธอก็ขวัญหนีดีฝ่อมามากพอแล้ว ขายังรู้สึกอ่อนแรงอยู่เลย ร่างกายก็ยังรู้สึกโหวงๆ

เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตอบกลับมา

เธอหวังไว้จริงๆ ว่าผู้ชายคนนั้นจะหายจากโลกของเธอไปทั้งๆ แบบนี้ และจะไม่ปรากฏตัวขึ้นอีกเลย

สีจิ่วเฉินเพิ่งจะขับรถออกไปได้ไม่นาน มือถือของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เป็นจ้านฉิงเหย่ที่โทรเข้ามา

ถังจือซย่ากดรับ "ฮัลโหล ฉิงเหย่"

ถังจือซย่าเพิ่งพูดจบ ก็รู้สึกได้ถึงสายตาอันเฉียบคมด้านข้างที่กวาดมองมายังเธอ

"ฮัลโหล จือซย่าเธอโทรหาฉันเหรอ เมื่อครู่นี้ฉันยุ่งอยู่กับงานเลยไม่ได้ยิน” เสียงขอโทษของจ้านฉิงเหย่ดังออกมาจากมือถือ

"ไม่เป็นไร นายยุ่งเรื่องของนายไป ฉันกดโดนปุ่มโทรโดยไม่ได้ตั้งใจ" ถังจือซย่าจงใจพูดออกไปให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด

ถังจือซย่าอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ ผู้ชายคนนี้พรุ่งนี้จะให้เธอเลี้ยงข้าวเที่ยงจริงๆ เหรอ

"อย่างนั้นก็ได้! ตอนเย็นฉันค่อยเลี้ยงข้าวฉิงเหย่ก็ได้ ตอนเที่ยงเลี้ยงข้าวคุณ" ถังจือซย่าจัดคิวให้

ใครจะไปรู้ว่าการจัดคิวนี้จะทำให้ชายหนุ่มมีสีหน้าที่ดูแย่กว่าเดิม เขาจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาไปตรงๆ "ในสายตาของเธอ ตลอดมาฉิงเหย่สำคัญกว่าฉันใช่ไหม"

ถังจือซย่า "..."

ผู้ชายคนนี้ริษยาแล้วใช่ไหม เธอกับจ้านฉิงเหย่เป็นเพื่อนกันมาสามปีแล้ว แต่เพิ่งจะรู้จักกับเขามาได้เท่าไหร่กันเชียว!

อีกอย่าง จ้านฉิงเหย่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้กันนะ

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ เธอยิ้มตอบอย่างช่วยไม่ได้ "งั้นก็ได้ ประธานสี อย่างนี้ก็แล้วกัน! พรุ่งนี้ฉันเลี้ยงข้าวเที่ยงและข้าวเย็นคุณ"

ยกเวลาทั้งวันให้กับเขา เขาก็น่าจะมีความสุขแล้วเมิ้ง