รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 972

"อืม ผมเลือกเองทีละดอก แล้วให้พนักงานตัดแต่งและห่อด้วยกระดาษสวยงาม"

อันฉีรู้สึกขำในทันที และลองจินตนาการท่าทางที่เขากำลังตั้งใจเลือกดอกไม้ในร้านดอกไม้ เธอรู้สึกว่าดอกไม้ช่อนี้มีคุณค่ามากเป็นพิเศษ

"พวกเราจะไปทานข้าวกันที่ไหนคะ" อันฉีถามเขาประโยคหนึ่ง

"เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้เองแหละ" เนี่ยเหยียนเฟิงยังคงเก็บไว้เป็นความลับ เขาเผยรอยยิ้มออกมาภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชา วันนี้อารมณ์ของเขาค่อนข้างดีเป็นพิเศษ

อันฉีก็ไม่ถามต่อแล้ว ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาเถอะ ไม่ว่าจะไปกินข้าวที่ไหน ขอแค่ได้ใช้เวลาร่วมกับเขาก็พอแล้ว

เมื่อเนี่ยเหยียนเฟิงพาเธอมาถึงที่ร้านอาหารตะวันตกบนชั้นดาดฟ้า เธอค้นพบว่าชายคนนี้ได้จองโต๊ะในร้านอาหารตะวันตกที่แพงที่สุด

ทันใดนั้นอันฉีก็รู้สึกเกรงใจเงินในกระเป๋าเงินของเขา หลังจากที่เธอนั่งลงเธอก็พูดเสียงเบาๆ ว่า "คุณไม่จำเป็นต้องพาฉันมาที่ที่แพงขนาดนี้ ก็ได้ ไม่ว่าคุณจะพาร้านอาหารแบบไหนฉันไม่ถืออะไรเลย"

เนี่ยเหยียนเฟิงเอามือเท้าคาง หรี่ตาและยิ้มให้เธอ "คุณกังวลว่าผมจะเลี้ยงไม่ไหวหรือเปล่า"

“ฉันแค่ไม่อยากให้คุณสิ้นเปลืองเพราะฉันแค่นั้นเอง”

“แต่ในใจของผมมีแต่อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับคุณเท่านั้น” ชายหนุ่มมองเธอด้วยดวงตาเป็นประกายแวววาว

อันฉีเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความชุ่มฉ่ำและความสุข และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน

ความรักใคร่ที่ตรงไปตรงมาของผู้ชายคนนี้ มักจะทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

อันฉีสังเกตเห็นว่าหญิงสาวสี่คนนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ พวกเธอดูร่ำรวยมาก บางครั้งสายตาของพวกเธอก็แอบมองเนี่ยเหยียนเฟิง และก็มีสองคนที่ตั้งใจดึงดูดความสนใจของเขาด้วยเสียงหัวเราะ

มารยาหญิงของสาวๆ พวกนี้อันฉีเห็นมานักต่อนักแล้ว เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าพวกเธอกำลังแอบมองเขาอยู่

เป็นอย่างที่คิดไว้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นที่ต้องการอย่างมาก และรายล้อมไปด้วยคนชื่นชอบ

สิ่งนี้ทำให้อันฉีสงสัยเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเจอกับเธอ เขาไม่เคยมีผู้หญิงข้างกายเลยเหรอ?

แต่ในเวลานี้ เนี่ยเหยียนเฟิงหันไปข้างๆ ด้วยสายตาที่ทั้งเย็นชาและเฉียบคม เหมือนดาบหล่อเหล็กเย็นๆ แทงเข้ามาที่เธอ

หัวใจของหญิงสาวสั่นสะท้านทันที เธอไม่เคยถูกจ้องมองด้วยสายตาอันตรายที่เหมือนสัตว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อน

“จ่ายบิลแล้วไปกันเถอะ!” หญิงสาวนั่งนิ่งไม่ได้พักหนึ่ง รู้สึกหวาดกลัวในใจ เธอจึงรีบดึงเพื่อนของเธอออกไป

อันฉีกำลังสงสัยว่าพวกเธอยังทานไม่เสร็จก็ไปแล้ว ชายตรงข้ามก็พูดเสียงทุ้มต่ำขึ้นว่า "อย่าสนใจคนพวกนั้นเลย ทานต่อกันเถอะ!"

อันฉีก็รู้สึกว่าเสียเวลาเช่นกัน เธอมองไปที่สเต๊กในจานของเขา ซึ่งดูเหมือนจะอร่อยกว่าของเธอ เธอจึงชี้และพูดว่า "ฉันขอกินชิ้นหนึ่งได้ไหม"

เขาใช้มีดและส้อมตัดชิ้นเล็กๆ แล้วป้อนเข้าปากของเธอ อันฉีกินมันอย่างพึงพอใจ "อืม อร่อยกว่าของฉันจริงๆ"

“งั้นสั่งมาให้คุณอีกจานหนึ่ง” เขาพูด

"ไม่เป็นไร ฉันอยากกินของคุณ" จริงๆ แล้วอันฉีก็กินต่อไม่ไหว เธอเพียงแค่ต้องการแย่งเขากินก็เท่านั้น