สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 371

คนตระกูลยวี่ก็มาอย่างไม่ขาดสาย

ครั้งนี้ เถ้าแก่ยวี่พาลูกชายคนโตของคุณท่านยวี่สองยวี่เจียรุ่ยมาด้วย พูดได้เลยว่าไม่ยอมถอดใจจริงๆ

หนานซ่งเดาได้ว่าเถ้าแก่จะมา จึงทำงานที่บ้าน แต่ไม่คิดเลยว่าเถ้าแก่จะพายวี่เจียรุ่ยมาด้วย ในตระกูลยวี่เธอไม่ค่อยได้คุยกับน้องชายคนโตคนนี้มากที่สุด

ถึงแม้ยวี่เจียรุ่ยจะโตกว่ายวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่ แต่กลับดูเด็กกว่าพวกเขา ไว้ผมสั้นเป็นเด็กดี แล้วสวมชุดเรียบร้อย

ตอนที่เข้ามาเขินอายเล็กน้อย แล้วไม่ค่อยกล้าพูดคุย ตามอยู่ข้างหลังคุณปู่ พอเห็นคนก็แอบหลบหลัง แต่ก็ยังพยักหน้าทักทายกับทุกคนอย่างมีมารยาท

แต่ว่าหน้าตาเขาดูดีมาก ริมฝีปากอมชมพูแล้วฟันก็ขาว ดวงตาคมยาวเหมือนยวี่จิ้นเหวินเลย

แต่แตกต่างกับความเย็นชาของยวี่จิ้นเหวิน ดวงตาเขาใสสะอาด ดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อย

ภาพลักษณ์แบบนี้ จึงทำให้คนอื่นอยากดูแลเขาอย่างไม่รู้ตัว

พ่อบ้านจ้าวเชิญเถ้าแก่ยวี่กับยวี่เจียรุ่ยไปนั่งบนโซฟา แล้วชงชาให้ด้วยตัวเอง

ยวี่เจียรุ่ยนั่งอย่างเรียบร้อย แล้วพูด"ขอบคุณครับ"อย่างเป็นเด็กดี

เคยเจอเด็กซนมาเยอะ แต่เด็กดีมีมารยาทก็ทำให้รู้สึกเอ็นดูอยู่ดี

"คุณชายเจียรุ่ย ระหว่างทางคงหิวแล้วใช่ไหมครับ ในครัวมีเค้กฟักทอง อยากลองชิมไหมครับ?"

ยวี่เจียรุ่ยกำลังจ้องถ้วยชารอให้มันเย็นอยู่ พอได้ยินพ่อบ้านจ้าวพูด จึงเงยหน้าขึ้น แล้วนึกย้อนคำพูดของเขาอีกรอบ จากนั้นค่อยพยักหน้าเบาๆ "ได้ครับ"

เขายิ้มให้ เผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงสวย รอยยิ้มทำให้ใจละลายจริงๆ

ตอนที่หนานซ่งพาเถ้าแก่หนานลงมาชั้นล่าง จึงเห็นรอยยิ้มนี้พอดี เลยอึ้งเล็กน้อย

ส่วนยวี่เจียรุ่ยสัมผัสได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเขาใกล้เข้ามา จึงรีบเก็บรอยยิ้ม มองหนานซ่ง แล้วเอ่ยทักทายอย่างเป็นเด็กดี "พี่สะใภ้"

พอรู้ตัวว่าตัวเองเรียกผิด จึงรีบแก้คำทันที "พี่สาวหนาน!"

จากนั้นก็โค้งให้เถ้าแก่หนาน "สวัสดีครับคุณปู่หนาน"

"เจียรุ่ยมาแล้วเหรอ"

หนานซ่งประหลาดใจไปหนึ่งวินาที จากนั้นค่อยหันไปทางเถ้าแก่ยวี่ "คุณตา"

ครั้งนี้เถ้าแก่ยวี่พายวี่เจียรุ่ยมา น่าจะเพราะเด็กคนนี้เชื่อฟัง ตอนที่อยู่ตระกูลยวี่เธอก็ได้ยินคุณหญิงยวี่สองพูดว่าเธอมีลูกสองคน

เมื่อเทียบกับยวี่เจียหางที่เสเพล ยวี่เจียรุ่ยกลับเหมือนเด็กดีของบ้านคนอื่น ไม่เคยสร้างเรื่อง นอกจากเรียนก็เล่นหมากรุก แล้วเข้าร่วมการแข่งขัน จนกวาดรางวัลมาเต็มห้อง

ถึงแม้เงินที่หามาสามารถทำให้เขากินอิ่ม เลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว แต่คุณหญิงยวี่สองก็ยังเป็นห่วง กังวลว่าเขาจะดูแลตัวเองได้หรือเปล่า แล้วก็ความสามารถในการเข้าสังคม

ไม่งั้นในสังคมที่อันตรายแบบนี้ จะมีชีวิตรอดได้ยังไง

แต่ความจริงไม่ต้องกังวลอะไรเลย

ยวี่เจียรุ่ยเข้ามานั่งไม่ถึงห้านาที ขนมผลไม้ต่างๆก็วางเต็มหน้าเขาแล้ว พ่อบ้านจ้าวก็เพิ่งถือเค้กฟักทองออกมาจากห้องครัว

มีคนล้อมกันป้อนเขา คุณชายคนอื่นๆของตระกูลยวี่มายังไม่เคยได้รับการต้อนรับแบบนี้เลย

หนานซ่งเอ่ย "พ่อบ้านจ้าวคะ ครั้งก่อนที่พี่สี่มาเขาเอาเนื้ออบแห้งกับผลไม้อบแห้งมาด้วยใช่ไหมคะ?"

"อ้อ ใช่ครับ เกือบลืมไปเลย เดี๋ยวผมไปเอามาครับ"

หนานซานไฉเห็นยวี่หังเหยียนมา ถือบุหรี่แล้วเดินตรงไปหา จากนั้นก็หึอย่างเย็นชา "แกมาทำไม มาเปิดศึกรุมฉันตายเหรอ"

ยวี่หังเหยียนยิ้มกริ่ม "แกดูแกสิ ไม่ไหวจริงๆ รุมแกตายมีผลดีอะไรกับฉัน? แกมีหลานสาวที่เป็นเด็กดีขนาดนี้ มีคนปรนนิบัติ ต้องมีชีวิตนานกว่าฉันอยู่แล้ว"

"อย่ามาพูดมาก!"

แก้มป่องๆ กินเหมือนกระรอกเลย

หนานซานไฉขี้เกียจเสียน้ำลายกับยวี่หังเหยียนอีก มองไปทางยวี่เจียรุ่ย สีหน้าก็อ่อนโยนขึ้น "เจียรุ่ย เดี๋ยวไปเล่นกับปู่สักรอบไหม?"

นอกจากหมากล้อม ยวี่เจียรุ่ยก็ยังชำนาญหมากรุก ช่วงเวลาที่หนานซานไฉอยู่เมืองเป่ย ไม่มีใครเล่นกับท่าน ยวี่จิ้นเหวินจึงให้น้องชายไปเล่นกับท่าน

ไปๆมาๆ ทั้งสองจึงเป็นเพื่อนเล่นหมากด้วยกัน

ยวี่เจียรุ่ยพยายามเคี้ยวของในปาก พอกลืนลงไปแล้วค่อยเม้มปาก แล้วเอ่ยว่า "ได้ครับ"

ทั้งสองไปเล่นหมากรุกกันที่อื่น คนรับใช้หญิงก็ถือถาดผลไม้ตามอยู่ข้างหลัง ไปดูการแข่งขัน แล้วป้อนยวี่เจียรุ่ยด้วย

พอทุกคนเดินไปแล้ว ในห้องรับแขกจึงเหลือแค่ยวี่หังเหยียนกับหนานซ่ง แล้วก็ทนายถาน

"เสี่ยวซ่ง……"

ยวี่หังเหยียนเก็บความดื้อด้านเมื่อกี้ที่มีต่อหนานซานไฉ แล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าเข้มงวด "พูดตรงๆ สถานการณ์ตอนนี้ของยวี่กรุ๊ป ตาแก่อย่างตาก็รับมือไม่ไหวแล้ว ตาอายุขนาดนี้แล้ว น่าจะเป็นวัยที่ไม่สนใจผลประโยชน์ แต่ก็ทำใจไม่ได้จริงๆ เห็นยวี่กรุ๊ปที่ทุกคนทุ่มแรงสร้างมาล้มละลายแบบนี้ เรื่องของอนาคตตายุ่งไม่ได้ แต่ตาแค่หวังว่า ตอนที่ตายังมีชีวิตอยู่ มันจะดีขึ้น"

จิตใจของนักธุรกิจ ก็คงเป็นแบบนี้แหละ

คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ แต่หนานซ่งที่เห็นคุณพ่อคุณแม่ร่วมกันสร้างธุรกิจมา รู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว

บริษัทที่ใหญ่โต ไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว ในนั้นมีหยาดเหงื่อของคนมากมาย

"อายุตาก็ใกล้จะเข้าโรงแล้ว ไม่มีแรงไปอบรมทายาทรับช่วงคนใหม่ เจ้าสองกับเจ้าสามก็ไม่เอาไหน พึ่งพาไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ตาก็คงไม่มาขอร้องหนูหรอก"

"คุณตา ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"

หนานซ่งพูดปลอบใจเถ้าแก่ แล้วพูดเสียงจริงจังว่า "ฉันตกลงคุณตาที่จะรับช่วงยวี่กรุ๊ป แต่หนูมีเงื่อนไขสามข้อ ถ้าคุณตาตกลง งั้นเราก็มาลองดูค่ะ"

พอยวี่หังเหยียนได้ยิน ตาจึงเป็นประกาย "หนูว่ามาเลย!"