สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 123

"นี่เป็นผลงานของอาจารย์หวังเหว่ยจริง ๆ ด้วย ตระกูลเฟิงช่างมีน้ำใจกว้างขวางเสียจริง"

"ภาพวาดนี้ พ่อของเราอยากได้มาโดยตลอด แต่ไม่เคยเจอเบาะแส คืนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องประมูลมันมาให้ได้ ทุกท่านโปรดหลีกทางให้ด้วย"

"เฮ้ พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ ภาพวาดนี้ฉันก็อยากได้เหมือนกัน เรามาแข่งกันที่ความสามารถดีกว่า"

เรียกได้ว่าภาพวาดเพียงภาพเดียวของเฟิงจิ่งเหยานั้นได้กระตุ้นบรรยากาศของการประมูลให้คึกคักขึ้นมา

ในขณะเดียวกันนักประเมินก็ได้ประเมินมูลค่าของภาพวาดนี้เสร็จสิ้นพอดี

"ภาพวาดนี้ของท่านประธานเฟิงนั้นมีมูลค่ามากกว่าแปดล้าน"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้าบ่งบอกให้ชวี่ยี่เก็บภาพ แล้วจึงไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยท่าทางสงบ

และขณะนี้พิธีกรก็ได้อ่านรายชื่อผู้บริจาครายต่อไป

ผู้บริจาครายต่อไปก็คือกู้ฉางฉิงนั่นเอง

เธอส่งมอบเครื่องเพชรที่จะบริจาคให้กับเจ้าหน้าที่ เธอมองไปรอบ ๆ ยิ้มอ่อนและพูดอย่างสุภาพว่า "แค่ของธรรมดา"

ทุกคนยิ้มและพยักหน้าถือเป็นการตอบรับ

มีเพียงลู่ซือหยี่เท่านั้นที่มองเธออย่างดูถูก

เธอสืบรู้มาแต่แรกแล้วว่านังสารเลวนี่จะบริจาคอะไร สร้อยคอมูลค่าแค่สองสามล้านเธอยังกล้าที่จะเอาออกมา ช่างหยามฐานะของตัวเองเสียจริง

"สิ่งที่คุณนายรองบริจาคก็คือ สร้อยหัวใจน้ำแข็ง ที่ออกแบบโดยผู้ชนะเลิศหน้าใหม่ผลงานลำดับที่สิบเอ็ดจากบริษัทจิวเวอร์รี่ B&Y มีมูลค่าตลาดอยู่ที่สามล้าน"

พิธีกรประกาศ และในเวลาเดียวกันก็ได้แจ้งรายชื่อผู้บริจาคลำดับต่อไป

"กู้ฉางซิน ยังคิดว่าเธอจะเอาอะไรดีดีออกมาเสียอีก นึกไม่ถึงว่าจะขี้เหนียวถึงขนาดมอบของราคาแค่สองสามล้าน ช่างหน้าขายหน้าจริง ๆ"

เฟิงจิ้งหยวนใช้โอกาสที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจกับบนเวที โน้มตัวเข้าไปพูดประชดประชันข้างหูกู้ฉางฉิง "บอกแล้วว่าเธอไม่คู่ควรกับตระกูลเฟิงของเรา คุณปู่ก็ไม่เชื่อ สายตาช่างสั้นนัก ซือหยี่ยังดีกว่าเธอซะอีก"

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น ที่บนเวทีพิธีกรก็ประกาศถึงของบริจาคของลู่ซือหยี่ขึ้นมา

มันคือต่างหูหยกจักรพรรดิ แม้จะมีขนาดเล็ก แต่มูลค่ากลับมากกว่าของกู้ฉางฉิงถึงสองเท่า

"ซือหยี่ นี่คือต่างหูคู่ที่ก่อนหน้านี้เธอชอบมากไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้เอาออกมาเสียล่ะ?"

เฟิงจิ้งหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นต่างหูคู่นั้น

"แม้ว่าฉันจะชอบต่างหูคู่นี้ แต่ด้วยสีที่เข้มเกินไปจึงไม่ค่อยเหมาะกับฉันสักเท่าไหร่ สู้เอามาใช้ในการสนับสนุนคุณป้าหมิงดีกว่า"

ลู่ซือหยี่มองไปทางคุณนายเฟิงอย่างเอาใจ

แน่นอนว่าคุณนายเฟิงต้องชื่นชมเธอ

"ซือหยี่ช่างเป็นเด็กรู้ความเสียจริง ๆ"

ลู่ซือหยี่ทำราวกับเกรงใจกับคำชม ก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย

ในมุมที่ไม่มีใครมองเห็นนั้น เธอแอบเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองไปทางกู้ฉางฉิงอย่างได้ใจ

ราวกับกำลังบอกเป็ยนัยว่าคราวนี้เธอเป็นผู้ชนะ

โดยไม่รู้เลยว่า กู้ฉางฉิงไม่ได้สนใจอะไรในเรื่องนี้เลย

เธอไม่ได้สนใจลู่ซือหยี่ และนั่งอยู่กับเฟิงจิ่งเหยา ฟังพิธีกรประกาศมูลค่าของสิ่งของบริจาคอย่างเงียบ ๆ

คิดไม่ถึงว่าเธอจะได้ยินอะไรแปลก ๆ เข้า

คนขี้เหนียวอย่างกู้หงเซินได้บริจาคของเก่ามูลค่ากว่าห้าล้าน

ช่างเป็นเรื่องที่หายากเสียจริง

สองชั่วโมงผ่านไปการบริจาคได้สิ้นสุดลง คุณนายเฟิงได้ขึ้นมาบนเวทีอีกครั้งประกาศให้ทุกคนกินดื่มและสนุกกันให้เต็มที่

เมื่อเธอพูดจบ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปที่ห้องจัดเลี้ยง

กู้ฉางฉิงก็กำลังจะออกไปกับเฟิงจิ่งเหยา แต่กลับถูกคุณนายเฟิงเรียกให้หยุดไว้ก่อน

"ฉางซิน เธออยู่ติดตามพวกเขาคัดแยกสิ่งของบริจาคเหล่านี้ที่นี่แหละ การประมูลจะจัดขึ้นในภายหลัง ถ้าไม่มีใครคอยเฝ้าดูอยู่ ฉันก็ไม่ไว้ใจ เธอเองก็ไม่ได้มีธุระอะไร ก็อยู่ดูแลที่นี่ไปแล้วกัน"

การสนทนาของทุกคนดังขึ้น ๆ จนเจ้าหน้าที่คนนั้นกังวลมากหลังจากที่ได้ยิน ดังนั้นเธอจึงรีบอธิบายเพื่อปกป้องตัวเอง

"คุณนายเฟิงคะ พวกเราร่วมงานกันมาก็หลายครั้งแล้ว คุณนายน่าจะรู้กฎเหล็กของพวกเราเป็นอย่างดี การขโมยของของลูกค้าเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเรา"

คุณนายเฟิงมองดูเธอด้วยใบหน้าเย็นชา และไม่ได้ตอบกลับในทันที ดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง

กู้ฉางฉิงยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน เมื่อฟังจนจบก็เข้าใจเรื่องราวว่าของบริจาคถูกขโมยไป ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

ยังไม่ทันที่เธอจะสำรวจตัวเอง ก็มีคนเดินมุ่งเข้ามาหาเธอ

"คุณนายรอง คุณนายเชิญให้คุณไปพบค่ะ"

กู้ฉางฉิงมองไปที่เธอแล้วหันไปมองคุณนายเฟิงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ความรู้สึกไม่สบายใจมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

อย่างไรก็ตามภายใต้สายตาของทุกคน ไม่มีทางให้เธอได้ปฏิเสธ เธอทำได้เพียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินเข้าไป

"คุณแม่ ตามหาฉันเหรอคะ?"

เมื่อคุณนายเฟิงเห็นเธอเดินเข้ามาก็ขมวดคิ้วขึ้นพูดว่า "เมื่อกี้เธอก็น่าจะได้ยินแล้วใช่ไหม ของบริจาคชิ้นหนึ่งถูกคนขโมยไป และตอนนี้ไม่มีใครยอมรับว่าเป็นคนเอาไป ฉันจำได้ว่าตอนนั้นเธอเองก็อยู่ที่นั่นด้วย ฉะนั้นเธอต้องถูกค้นตัวพร้อมกับพวกเขา เพื่อไม่ให้คนอื่นมาครหาได้ว่าฉันจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไม่ยุติธรรม"

เมื่อกู้ฉางฉิงได้ยินดังนั้นสีหน้าของเธอก็หมองลง

เธอคิดว่าคุณนายเฟิงเรียกเธอมาเพื่อจะสอบถามถึงสถานการณ์ด้านในในตอนนั้นเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะให้เธอมาถูกค้นตัวด้วย

นี่เป็นการหักหน้าเธออย่างไม่ต้องสงสัย แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะโต้ตอบอะไรต่อหน้าผู้คนจำนวนมากนี้ได้

"เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะให้ความร่วมมือ"

เธอเม้มริมฝีปากแล้วตอบ พร้อมหันตัวยื่นกระเป๋าถือใบเล็กของเธอให้คนเอาไปตรวจสอบ

เพราะเธอไม่ได้ขโมย จึงไม่กลัวการตรวจสอบ

ขณะกำลังคิดอยู่ ไม่ทันไร ราวกับถูกตบหน้าเข้าให้ด้วยความจริง

"คุณนายเฟิงคะ หาน้ำตาสาวงามพบแล้วค่ะ อยู่ในกระเป๋าสตางค์ของคุณนายรอง!"