สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 159

กู้ฉางชิงได้ยินกู้หงเซินพูดออกมาอย่างมั่นใจ ทำให้เธอหัวเราะออกมา

ยิ่งทำให้รู้สึกไร้สาระ

“กู้หงเซิน นี่มันเป็นเรื่องของบริษัทกู้ ทำไมถึงคิดว่าเฟิงจิงเหยาจะช่วย”

เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา กู้หงเซินตอบแบบไม่คิด: “ก็เพราะฉันเป็นพ่อตาของเขาไง”

กู้ฉางชิงนิ่งอึ่ง เมื่อได้สติกลับมาก็เบะปากและพูดประชดประชัน

“ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ พ่อตาบ้านใครเป็นแบบนี้ หวังแต่ผลประโยชน์”

กู้หงเซินถูกเธอต่อว่าจนสีหน้าเปลี่ยนไป

เขาพูดด้วยความลำบากใจ: “กู้ฉางชิง ทางที่ดีแกทำความเข้าใจไว้หน่อยว่านี่ไม่ใช่มาต่อรอง แต่ให้แกทำ!”

กู้ฉางชิงโกรธจนตัวสั่น

“งั้นก็คงต้องทำให้ผิดหวังแล้วล่ะ เรื่องนี้ฉันช่วยอะไรไม่ได้ แล้วก็จะไม่ทำ!”

เธอกัดฟันปฏิเสธด้วยความโกรธ

กู้หงเซินรู้แต่แรกแล้วว่าเธอต้องปฏิเสธ หัวเราะเยาะและพูดว่า: “ทำไม่ได้ก็ต้องทำ อย่าลืมว่าแม่ของแกยังอยู่ในมือฉัน!”

กู้ฉางชิงเห็นว่าเขาเอาแม่ตัวเองมาต่อรอง รู้สึกโกรธมาก

“กู้หงเซิน แกยัง......”

เธอยังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายโดยกู้หงเซินทันที

“ไอ่สารเลว!”

กู้ฉางชิงจ้องไปโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายด้วยความโกรธ

เธอไม่อยากจะคิดว่าหากเอาเรื่องนี้ไปบอกเฟิงจิงเหยา หลังจากนั้นเขาจะมองเธอยังไง

กลัวว่าเธอกับตระกูลกู้จะเป็นเหมือนผีดูดเลือดในสายตาเขา ที่เอาแต่หวังผลประโยชน์จากเขา

กู้ฉางชิงคิดเช่นนี้ ในใจรู้สึกต่อต้าน

โดยเฉพาะคิดว่าเฟิงจิงเหยาอาจเข้าใจผิดและเกลียดเธอเพราะเรื่องนี้ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

แต่ถ้าไม่พูด แม่ที่อยู่ทางนั้นก็จะเป็นอันตราย

จากเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา เธอสังเกตได้ว่า ผู้ชายคนนั้นถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการก็จะไม่หยุดแค่นั้น

ในขณะนั้น กู้ฉางชิงเข้าสู่สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

……

ในเวลาเดียวกันที่เฟิงซื่อกรุ๊ป

ชวี่ยี่เจอแล้วว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังของตระกูลกู้ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยและรีบเดินไปที่ห้องทำงานท่านประธานเพื่อรายงาน

“ท่านประธาน ตรวจสอบเจอแล้ว ตระกูลกู้มีคนวางแผนอยู่เบื้องหลังจริงๆด้วย”

เฟิงจิงเหยาได้ยินเช่นนี้ ก็วางมือลงจากงานที่ทำอยู่ เงยหน้าขึ้นมามองเขา

“คนที่อยู่เบื้องหลังคือใคร?”

ชวี่ยี่ตอบอย่างสุภาพ: “ตระกูลลู่ พ่อของคุณหนูลู่”

เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

“ตระกูลกู้ไปมีเรื่องกับตระกูลลู่เมื่อไหร่?”

ชวี่ยี่ส่ายหัว: “ฉันไปตรวจสอบมาแล้ว ทั้งสองตระกูลไม่มีเรื่องบาดหมางกัน”

เขาได้ยินเช่นนี้ ราวกับว่าคิดอะไรออก พูดต่อว่า: “เออ......ถ้าพูดถึงเรื่องบาดหมาง ก็คงมีแต่คุณนายรองกับคุณหนูลู่ที่มีเรื่องคับแค้นกัน อย่าบอกว่านี่เป็นการสั่งสอนคุณนายรองของคุณลู่นะ ก็เลยมาลงมือกับตระกูลกู้อย่างงั้นหรอ?”

เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้

ไม่ต้องพูดถึงคุณพ่อลู่ว่าเป็นคนยังไง ต่อให้มีเรื่องคับแค้น ตระกูลลู่ก็ควรมาลงที่เขาถึงจะถูก

เพราะว่าเขาเป็นคนไล่ลู่ซือยวี่ออกเอง

เขาคิดถึงตรงนี้ ก็นึกย้อนไปสิ่งที่ลู่ซือยวี่ไม่พอใจกู้ฉางซิน ก็รู้สึกว่าอาจจะเป็นไปได้ที่จะลงมือทำกับตระกูลกู้แบบนี้

เขากะว่าจะรอดูสถานการณ์ก่อน แต่ข้างหูก็มีเสียงของซือยวี่ดังขึ้น

“ทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นดูออกเลยว่าท่านประธานเป็นคนใส่ใจคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ คุณนายรองนี่ซวยจริงๆเลย”

เฟิงจิงเหยาได้ยินโดยบังเอิญ หน้าเคร่งและถามว่า: “เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ?”

เธอนึกภาพตอนกู้ฉางชิงถูกไล่ออกจากบ้าน แล้วเธอก็จะเข้าไปแทนที่กู้ฉางซิน จากนั้นก็กลายเป็นคุณนายของตระกูลเฟิง

แต่กลับไม่รู้ว่า กู้ฉางชิงไม่แม้แต่จะเอ่ยออกมาสักคำ

เมื่อตกดึก เพราะว่ากู้ฉางชิงมีเรื่องไม่สบายในใจทำให้นอนไม่หลับ จึงยังอยู่ที่โต๊ะทำงานวาดออกแบบ

วาดจนมืดค่ำ เฟิงจิงเหยาก็กลับมา

“เธอยังไม่พักผ่อนหรอ?”

เขาขมวดคิ้วและถามกู้ฉางชิง

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ ก็รีบเก็บสีหน้า ทำเหมือนใจสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้นและตอบ: “นอนไม่หลับ แถมมีแรงบันดาลใจบางอย่างก็เลยจะวาดออกมาสักหน่อย”

เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว เหลือบมองกู้ฉางชิง ในใจเขาไม่เชื่อสิ่งที่เธอบอก

และยังเข้าใจผิดคิดว่าที่กู้ฉางชิงยังไม่นอนเพราะรอเขากลับมาเพื่อจะคุยเรื่องบริษัทกู้

เพราะตอนนั้นก็เป็นแบบนี้

“จริงหรอ?”

เขาถามอีกครั้ง กู้ฉางชิงนิ่งอึ้ง

เธอหันไปมองเขาด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

แต่เธอก็ไม่แสดงสีหน้าออกมาต่อหน้าเฟิงจิงเหยา นึกขึ้นได้ว่าเขากลับมาดึกป่านนี้ ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง: “เออ เธอกินข้าวหรือยัง? ให้ฉันไปเตรียมมื้อค่ำไหม?”

เฟิงจิงเหยาเห็นเช่นนี้ ดวงตาทั้งสองหรี่ลง รู้สึกไม่เข้าใจผู้หญิงตรงหน้าเล็กน้อย

ทั้งๆที่รอฉันมาทั้งคืน แต่กลับไม่เอ่ยอะไรสักคำ แถมยังถามเขาอีกว่ากินข้าวหรือยัง

เธอไม่คิดจะบอกเพราะรู้ตระกูลกู้มีปัญหา เขาต้องช่วยแน่นอน เพราะอย่างงี้เลยไม่กลัวงั้นหรอ?

เฟิงจิงเหยาคิดเหตุผลสุดท้ายมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า

ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ผู้หญิงคนนี้จะยังสบายใจแบบนี้ได้ยังไง ไม่งั้นก็คงวิ่งเข้ามาขอความช่วยเหลือทันทีเมื่อเห็นเขากลับมา

เมื่อเขาคิดเช่นนี้ รู้สึกอึดอัดขึ้นมาในใจทันที