สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 167

กู้หงเซินมองหมายเลขโทรศัพท์ที่แสดงบนหน้าจอ เดิมทีใบหน้าที่เคร่งขรึมเย็นชาก็อ่อนโยนลงมาชั่วพริบตา ดูเมตตาเอ็นดูอย่างไม่มีอะไรเปรียบเทียบได้

"ลูกสาว ในที่สุดก็โทรมาหาพ่อแล้ว"

ใช่แล้ว ที่โทรเข้ามาคือกู้ฉางซิน

จากท่าทีนี้ กู้หงเซินสามารถมองออกถึงความแตกต่างกันราวฟ้ากับดินของลูกสาวทั้งสองได้

"เชอะ ถ้าฉันไม่โทรมาหาคุณอีก คุณคงจะเอาบริษัทยกให้คนอื่นไปแล้วใช่ไหม?"

ในสาย กู้ฉางซินซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิติเตียน

"เป็นไปได้ยังไงกัน?"

กู้หงเซินพูดกับลูกสาวราวกับเป็นทาสของเธอ

"ลูกสาว คุณไปฟังข่าวซุบซิบอะไรมาใช่ไหม พ่อจะยกของของคุณให้คนอื่นตามอำเภอใจได้ยังไงกัน"

กู้ฉางชิงถอนหายใจอย่างเย็นชา: "ยังจะพูดว่าไม่มีอีก ฉันได้ยินมาว่าโครงการภายในบริษัทไม่น้อยที่ถูกเฟิงซื่อชิงดอาไป ความคิดนี้ยังเป็นของกู้ฉางฉิงหญิงชั่วคนนั้นด้วย

เธอพูดจบ ใบหน้าก็โกรธแค้น: "พ่อ ทำไมคุณถึงปล่อยให้หญิงชั่วคนนั้นมาทำแบบนี้ได้ห๊ะ!"

กู้หงเซินฟังถึงคำพูดนี้ ก็รู้ว่าเรื่องที่กู้ฉางซินพูดคือเรื่องอะไร

"ลูกสาว คุณใจเย็นก่อน ฟังพ่ออธิบายให้คุณฟัง ดีไหม?"

เขาปลอบโยน มีน้ำอดน้ำทนอย่างน่าประหลาดใจ

หากกู้ฉางฉิงอยู่ที่นี่ล่ะก็ เกรงว่าจะเข้าใจผิดว่าเขาถูกผีสิง

ถึงแม้ว่ากู้ฉางซินที่อยู่ในสายจะไม่พอใจ เพียงแต่พอถูกเขาปลอบโยน ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "เอาเถอะ ฉันจะให้โอกาสคุณอธิบาย ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?"

กู้หงเซินเห็นเช่นนี้แล้ว จึงรีบนำเรื่องของบริษัทที่โดนชิงไปเล่าออกมา

สุดท้ายก็ยังไม่ลืมที่จะใส่ร้ายป้ายสี

"จะพูดก็คือหญิงชั่วคนนั้นไม่สามารถหว่านล้อมคนได้ และไม่มีทางปราบเฟิงจิงเหยาให้อยู่มือได้"

เขาพูดถึงตรงนี้ก็หยุดไปชั่วขณะ คล้ายกับนึกถึงอะไรได้ ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ถึงแม้ว่าครั้งนี้บริษัทจะเสียหาย เพียงแต่ฉันก็ไม่ใช่คนใจดี โครงการที่ให้ไปล้วนเป็นผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆ ไม่ได้มีช่องทางเพิ่มมูลค่าอะไร ไม่ถือว่าเสียหาย ที่สำคัญที่สุดก็คือ การรักษาสมดุลในตอนนี้ก็ดี รอคุณกลับมา ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ก็ยังคงเป็นของคุณ รวมถึงเฟิงจิงเหยา ก็หนีไม่พ้นเหมือนกัน"

กู้ฉางซินฟังจบ ก็เข้าใจความหมายของเขา

เพียงแต่ในใจของเธอก็ยังไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก หันกลับมาพูดถึงสถานการณ์ช่วงนี้กับกู้หงเซิน

ยิ่งไปกว่านั้นทางด้านกู้ฉางฉิงนี้ ก็ไม่รู้เลยว่าจริงๆกู้ฉางซินโทรกลับมา

หลังจากเธอพักผ่อนไปครู่หนึ่ง ก็หมกมุ่นอยู่กับงาน

ในตอนเย็นวันเดียวกัน เฟิงจิงเหยากลับมา ก็รู้ว่าตอนกลางวันกู้ฉางฉิงไปโรงพยาบาลกับคุณนายเฟิง เลยสอบถามอาการ

"ตรวจแล้วเป็นยังไงบ้าง?"

กู้ฉางฉิงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ตอบรับว่า: "แจ้งว่าพรุ่งนี้ผลการรายงายถึงจะออก"

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากคนทั้งสองรับประทานอาหารเสร็จ คนนึงก็ไปวาดภาพออกแบบ คนนึงก็ไปทำงานที่ห้องหนังสือ สอดคล้องกันได้ดี

จนถึงวันที่สอง พอคนทั้งสองตื่นขึ้น คุณนายเฟิงก็ส่งให้คุณอาหวางเข้ามา

"คุณชาย คุณนายรอง คุณนายเชิญทั้งสองท่านไปรับประทานอาหารที่บ้านใหญ่"

เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว พอดีกับที่เขาเตรียมจะถามว่ามีเรื่องอะไร คุณอาหวางก็คล้ายกับมองออกและกล่าวต่อไปว่า: "คุณนายบอกว่านายท่านก็อยู่ด้วย ให้คุณชายและคุณนายรองอย่าให้นายท่านรอนาน"

ไม่มีทางเลือก คนทั้งสองทำได้เพียงกลืนคำที่คิดจะพูดลงคอ พยักหน้าแสดงเจตนาให้รับรู้: "ฉันรับทราบแล้ว อีกสักครู่พวกเราจะเข้าไป"

คุณอาหวางได้รับคำตอบที่แท้จริงแล้ว พยักหน้าแล้วออกไป

หลังจากที่เธอเดินไปพร้อมกัน กู้ฉางชิงก็มองไปยังเฟิงจิงเหยาด้วยจิตสำนึก รู้สึกว่าที่คุณนายเฟิงเรียกพวกเขาเข้าไปคงไม่ใช่เรื่องดี

"คุณว่าที่แม่ให้พวกเราเข้าไปคือเรื่องอะไร?"

เธอถามอย่างประหลาดใจ เฟิงจิงเหยาส่ายหน้า

"ไม่แน่ใจ แต่เข้าไปก็จะรู้ ไปเถอะ อย่าให้คุณปู่รอพวกเรานาน"

กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ก็ทำได้เพียงพยักหน้ากับเธอแล้วเข้าไป

ไม่นาน คนทั้งสองก็มาถึงบ้านใหญ่ ทันทีที่มาถึงก็พบว่าทุกคนกำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

"แม่ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า ผลการตรวจนี้ก็แข็งแรงดีนี่ ไม่มีปัญหาอะไรนะ"

เขาพูดพลาง มองไปยังคุณนายเฟิงอย่างไม่เข้าใจ

"เป็นไปได้ยังไง?"

คุณนายเฟิงเอ่ยปากอย่างไม่เชื่อ

แม้แต่เฟิงจิ้งหยวนซึ่งเดิมกำลังดูการแสดงที่ดีอยู่ก็ยังหุบยิ้ม

นายท่านเฟิงจ้องมองสีหน้าที่ผิดปกติของเธอ ให้เฟิงจิงเหยานำใบรายงานผลส่งมาให้เขาดู

"ไม่มีปัญหาจริงๆ สะใภ้ใหญ่ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า?"

นายท่านเฟิงและเฟิงซู่ยืนยันเหมือนกัน มองไปยังคุณนายเฟิง

คุณนายเฟิงไม่เชื่อความไม่ยุติธรรมนี้ แย่งใบรายงานผลจากในมือของเฟิงซู่มาตรวจสอบ

"เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?"

เธอดูคำว่าแข็งแรงสองคำในใบรายงานผล ก็นิ่งอึ้งไป

รอเธอสติกลับคืน ใบหน้าก็เศร้าสร้อย

คนอื่นๆก็มองสีหน้าที่แสดงออกนี้ของเธอ ก็รู้สึกยากที่จะเข้าใจ

"สะใภ้ใหญ่ ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

นายท่านเฟิงซักไซ้ไล่เลียงอีกครั้ง

คุณนายเฟิงได้ยิน นึกถึงที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อกี้นี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ฝืนกล่าวว่า: "ฉันอาจจะดูผิดไปเอง"

เธอพูดพลางก็คิดที่จะทำให้เรื่องนี้เงียบไป แต่กู้ฉางฉิงไม่คิดที่จะปล่อยเธอไปง่ายๆ

เธอแสร้งทำเป็นเป็นห่วงเป็นใย: "แม่ คุณเป็นอะไรไป? ทำไมดูท่าทางไม่ค่อยดีใจเลยล่ะ?"

คุณนายเฟิงฟังคำพูดนี้ ก็กัดเขี้ยวเคี้ยวฟันทันที แต่ต่อหน้านายท่าน เธอทำได้เพียงฝืนยิ้มว่าไม่เป็นไร