สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 187

กู้ฉางฉิงเดินอ้อมเข้าไปนั่งประจำที่ ด้านคุณนายเฟิงนั้นได้คุยกับมู่เฉาเกออีกครั้ง

"เฉาเกอ ที่มาครั้งนี้ คุณอยู่ต่อสักสองสามวัน ไม่ใช่บอกว่าช่วงนี้คุณรับช่วงต่อบริษัทในครอบครัวแล้วหรอ? ถ้าเกิดว่าพบปัญหาอะไรของบริษัท คุณจะได้ขอให้จิงเหยาจัดการให้คุณได้"

คุณนายเฟิงไม่ปล่อยโอกาสที่จะสร้างสถานการณ์ให้ทั้งสองคนได้ไปมาหาสู่กัน

เธอพูดจบ ไม่ลืมที่จะกล่าวเตือนไปทางเฟิงจิงเหยา : "จิงเหยา เมื่อกี้ที่ฉันพูด คุณได้ยินแล้วใช่ไหม?"

เฟิงจิงเหยาจนปัญญา จึงพยักหน้าพูดว่า : "รับทราบแล้ว"

กู้ฉางฉิงมองอย่างเมินเฉย ทว่าในใจอดที่จะหัวเราะเยาะไม่ได้

ไม่จบไม่สิ้นจริงๆเลย

ในตอนแรกเธอไม่เข้าใจเจตนาที่คุณให้คนเรียกมา งั้นตอนนี้ได้ฟังคำพูดนี้ เธอจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

โดยเฉพาะมีลู่ซือหยี่เป็นบทเรียน

เธอนึกถึงตรงนี้ ก็เกิดประชดประชันในสายตามากขึ้น แต่ก็เก็บอาการได้อย่างรวดเร็ว ทานอาหารอย่างสงบเสงี่ยม

ทางด้านคุณนายเฟิงนี้ ชำเลืองมองกู้ฉางฉิงที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

คาดเดาว่ากู้ฉางฉิงจะแกล้งทำเป็นโกรธมาก ก็เลยไม่ได้สนใจอีก จึงต้อนรับมู่เฉาเกอด้วยไมตรีจิต เวลาเดียวกันยังถามเธอเกี่ยวกับสถานการณ์ทางบ้าน

"เมื่อกี้ได้ยินคุณพูดเรื่องจะรับช่วงต่อบริษัท พ่อคุณคิดจะวางมือแล้วไปมีความสุขแล้วหรอ?"

มู่เฉาเกออมยิ้มตอบกลับ : "ก็ประมาณนั้น บอกว่าทำงานมาค่อนชีวิตแล้ว ควรจะพักผ่อน ถือโอกาสพาแม่ไปเที่ยวรอบโลก"

คุณนานเฟิงได้ฟังแล้ว อดที่จะพูดหยอกล้อไม่ได้ว่า : "ความผูกพันธ์ของพ่อแม่คุณยังคงดีเหมือนเดิมเลยนะ ทำให้เราอิจฉาจริงๆ พูดไปก็ความผูกพันธ์ตอนเด็กๆของคุณกับเฟิงจิงเหยาก็ไม่เลวนะ มักจะไล่ตามหลังเขา เรียกให้เขาพาคุณไปเล่น"

มู่เฉาเกอได้ฟังเธอเอ่ยถึงเรื่องในวัยเด็ก ก็เขินอายเล็กน้อย

"คุณน้า นี่มันเรื่องนานมาแล้ว ท่านเอามาหยอกล้อฉันทำไม"

คุณนายเฟิงอดยิ้มไม่ได้ จากนั้นก็พูดเรื่องสนุกสนานในวัยเด็กอีกสองสามเรื่อง จุดไฟในบรรยากาศโดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับบรรยากาศที่พวกเขาคุยเล่นกันอย่างคึกคัก ทางด้านกู้ฉางฉิงนี้ก็เงียบชียบมาก

หลังทานอาหาร เดิมทีเฟิงจิงเหยาคิดจะพากู้ฉางฉิงกลับไป ใครจะรู้ว่าคุณนานเฟิงจะพูดประโยคที่จะรั้งคนไว้

"จิงเหยา มู่เฉาเกอมาวันนี้เป็นวันแรก คุณเป็นเจ้าบ้าน ก็ไม่อยู่เป็นเพื่อนหน่อยหรอ?"

เธอพูดจบ ก็จงใจมองไปที่กู้ฉางฉิง พูดต่อว่า : "ว่าไปแล้ว พวกคุณสองคนไม่ได้เจอกันนานแล้ว ก็น่าจะคุยเล่นกันนานๆ คุณอยู่เป็นเพื่อนเฉาเกอ จะได้ไม่ต้องให้เฉาเกอคุยเรื่องไร้สาระในชีวิตประจำวันกับยายแก่อย่างฉันนี่"

เฟิงจิงเหยาไม่ทีหนทางปฏิเสธ หันไปมองกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉืงจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่คือคุณนายเฟิงจงใจจัดการให้ ถ้าเธอยืนยันที่จะไป เกรงว่าคุณนายเฟิงจะสามารถเอ่ยถึงการกระทำ ว่าเธอใจแคบ

เธอฉีกมุมปาก ยิ้มแล้วพูดว่า : "ในเมื่อแม่พูดแบบนี้ เราก็อยู่อีกสักพักเถอะ"

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า จากนั้นก็แสดงเจตนาให้มู่เฉาเกอไปพูดคุยกันที่ห้องรับแขก

มู่เฉาเกอพยักหน้า ลุกขึ้นตามเขาไปที่ห้องรับแขก

ในช่วงที่เดินผ่านกู้ฉางฉิง แววตาก็ประกายความหมายลึกซึ้ง

กู้ฉางฉิงไม่ได้พบเห็น เธอมิงก่อนหน้าและหลังจากที่สองคนนั้นไป ก็ไม่สบายใจอย่างไร้เหตุผล ทว่าเธอสังเกตการณ์อยู่

เพียงแต่เธอไม่ได้ใส่ใจ ทว่าคุณนายเฟิงก็มองอยู่

เพียงแต่ในแววตาเธอประกายความอิ่มอกอิ่มใจ

เธอต้องการผลลัพธ์เช่นนี้

เธอทำเสียงเยาะเย้ยเดินผ่านกู้ฉางฉิงไป บอกให้เฟิงจิงเหยาต้อนรับมู่เฉาเกอให้ดีดี แล้วก็กลับไปพักผ่อนที่ห้อง

กู้ฉางฉิงเห็นเธอออกไป จากนั้นก็นั่งข้างเฟิงจิงเหยาและฟังการสนทนาของเขากับมู่เฉาเกอ ทว่าพูดขัดจังหวะไม่ได้

เพราะพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องการเงินของบริษัท และเธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

ทำห็เธอดูพ่ายแพ้และอึดอัดเล็กน้อย

ความคิดทั้งหมดของเธอเมื่อกี้นี้ ทั้งหมดก็คือผู้หญิงขี้หึงคนหนึ่ง

หึงหรอ?

เธอจะหึงได้ยังไง?

รู้ว่าอีกไม่กี่เดือนเธอก็ต้องแยกจากเฟิงจิงเหยา หลังจากนี้ไปก็ทางใครทางมัน เธอไม่ควรจะมีอารมณ์และความคิดเหล่านี้

กู้ฉางฉิง ตื่นเถอะ!

เธอเตือนตัวเองอยู่ในใจ อย่างไรก็ตามมันมีผลเพียงเล็กน้อย

ยิ่งทำให้เธออึดอัดมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดว่าจะเห็นเฟิงจิงเหยาอีกต่อไป หัวใจของเธอเหมือนถูกมดนับพันกัด เธอหายใจก็ยังเจ็บ

กู้ฉางฉิงรู้ ปล่อยให้ตัวเองเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ เธอจำเป็นต้องหาอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจ ทำให้เธอลืมความรู้สึกทั้งหมดนี้

เธอเห็นกระดานวาดภาพบนโต๊ะทำงาน หยิบขึ้นมาโดยไม่ต้องคิดแล้วร่างภาพก่อนหน้าที่นังไม่เสร็จต่อ ทำให้ตัวเองจมอยู่กับการทำงาน

ตอนแรก ที่เธอหวั่นไหว หาความรู้สึกไม่เจอ ก็ทำต้นฉบับเสียไปหลายแผ่น จึงค่อยๆสงบจิตใจลง ถึงได้กลับเข้าสู่สถานการณ์

เข้าสู่สถานการณ์ของเธอแล้ว ความคิดที่รบกวนจิตใจเหล่านั้นก็จางหายไปด้วย เก็บซ่อนไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจ

แต่แม้ว่ากู้ฉางฉิงจะสงบลงมา ก็ไม่ได้หยุดทำงาน

แม้ว่าเวลานี้เธอจะง่วงมากจริงๆ แต่เธอก็ไม่กล้ากลับไปบนเตียง เพราะเธอกลัวว่าเมื่อตนเองนอนอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย อารมณ์ที่เก็บกดไว้ก็จะตีขึ้นมาอีกครั้ง

เธอดึงดันที่จะให้ตนเองออกแบบให้เสร็จสมบูรณ์ คุณภาพดี

ก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ตาของเธอยิ่งนานยิ่งเริ่มพร่ามัว ท้ายที่สุดก็ยืนต่อไปไม่ไหว ก็ทิ้งตัวลงบนโต๊ะและหลับไป

ก่อนนอนเธอก็อดที่จะตำหนิอยู่ในใจไม่ได้

นี่คุยกันดึกดื่นค่อนคืน เฟิงจิงเหยายังคุยไม่พออีกหรอ?