สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 189

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าทางด้านลู่ซือหยี่นี้ยังไม่ยอมแพ้เธอ เธอยุ่งอยู่ที่บริษัทตลอดจนเลิกงานดึก

ตลอดทั้งวันนี้ ถึงแม้ว่ายังคงมีความเห็นต่างกับซูตี้อยู่มาก แต่โดยรวมแล้วยังนับว่าเป็นไปได้ด้วยดี

เมื่อเทียบกันแล้ว เธอยังนับว่าพึงพอใจ เชื่อว่าอีกไม่นาน เธอก็จะสามารถเข้ากันได้ดีกับซูตี้

คิดอย่างนี้แล้ว เธอก็ยิ้มมุมปากนิดๆแล้วเก็บของเตรียมออกไป

แต่เมื่อเธอแตะโทรศัพท์ดู ทว่าอดตกใจไม่ได้

เพราะเธอพบว่าในเวลานี้ เฟิงจิงเหยาไม่พบว่าเธอยังไม่กลับไป ถึงกระทั่งไม่ได้โทรหรือส่งข้อความหาเธอเลย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาโทรมานานแล้ว

เธอคิดถึงตรงนี้ รอยยิ้มที่มุมปากก็ค่อยๆจางไป

บางทีเวลานี้เขายังยุ่งอยู่กับการต้อนรับมู่เฉาเกอ!

อย่างไรเสียเขาก็คุยเข้าขากันได้ดีขนาดนั้น

เธอคิดเยาะเย้ยตัวเอง ในใจก็ขมขื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าอารมณ์ความรู้สึกของตนเองไม่ถูกต้อง เธอรีบส่ายหัว เริ่มสะกดจิตตัวเองอยู่ในใจ

กู้ฉางฉิง อย่าคิดเลย คิดมากไป พวกคุณก็ไม่ได้มีวันข้างหน้าหรอก

แทนที่จะมาเจ็บปวดทรมานกับอนาคต สู้ยอมแพ้ไปก่อนเลยไม่ดีกว่าหรอ!

ก็ไม่รู้ว่าเธอยิ่งสะกดจิตตัวเองก็ยิ่งได้ผล เธอค่อยๆสงบลง รีบหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาคนขับรถที่บ้านทันที วานให้เขามารับตนหน่อย

อย่างไรก็ตามตอนนี้ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่สะดวกที่จะออกไปเรียกรถข้างนอกแล้ว อีกทั้งแม้ว่าจะมีรถ ก็ไม่ปลอดภัย

"โอเค รบกวนคุณนายรองรอที่บริษัทสักครู่"

คนขับรถตอบกลับมา

กู้ฉางฉิงทำเสียงตอบรับแล้ววางสายไป

จากนั้นเธอก็นั่งอยู่ในห้องทำงานสักพัก คิดว่ามันเกือบจะถึงเวลาแล้ว จึงลงไปชั้นล่างออกจากบริษัท

ใครจะรู้เพิ่งเดินออกมาจากประตูใหญ่บริษัท ก็ถูกกลุ่มอันธพาลจ้องมอง

"คนสวย ดึกขนาดนี้เพิ่งจะเลิกงาน จะเรียกรถได้หรอ ต้องการให้พวกพี่ไปส่งคุณกลับไหม?"

กู้ฉางฉิงมองดูกลุ่มคนที่ไม่ได้เรื่องนี้ ก็รู้ได้ว่าคนเหล่านี้เป็นภัยสังคม ไม่คิดจะสนใจด้วย หันกลับคิดจะเลี่ยงเข้าบริษัทไป

ไม่คิดว่า เธอยังเดินไม่ถึงสองก้าว ก็ถูกขวางทางไว้

"คนสวยจะไปไหน? คุณยังไม่ได้ตอบคำถามพวกเราเลยนะ"

ชายที่เป็นหัวโจกมองกู้ฉางฉิงด้วยใบหน้าอันธพาล แววตาเต็มไปด้วยเจตนาไม่ดี

ลูกน้องที่อยู่รอบๆก็พูดคล้อยตามคำพูดของเขา

"ใช่แล้ว จะหนีทำไม ถ้าไม่มีรถกลับบ้าน ก็ให้พวกเราส่งคุณกลับเถอะ"

"อืม……ถ้าหากว่าเหงา พี่ใหญ่ของเราก็ช่วยปลอบใจคุณได้นะ"

"ฮ่าฮ่า……”

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดสกปรกของพวกเขา ก็ทั้งโกรธทั้งกลัว

"หลีกไป!"

เธอพูดตำหนิด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แต่อันธพาลเหล่านี้ไม่กลัวสักนิด กลับยังลวนลามเธอด้วยซ้ำ

"อ้าว ดูไม่ออก ว่าเป็นผู้หญิงร้ายกาจ น่าสนุกจังเลย"

กู้ฉางฉิงโกรธจนตัวสั่น ในขณะเดียวกันก็หวาดกลัวอย่างมาก

โชคดีที่เวลานี้เธอเห็นร.ป.ภ.ลาดตระเวนเข้ามา จึงรีบขอความช่วยเหลือ

"ร.ป.ภ. มีคนมีปัญหาอยู่ตรงนี้!"

เธอโบกมือเรียกร.ป.ภ.ด้วยสีหน้าร้อนใจ

และร.ป.ภ.ก็พบเห็นความผิดปกติทางด้านเธอนี้ จึงรีบวิ่งเข้ามา

"พวกคุณเป็นใคร? มาที่นี่ทำอะไร?"

เขาเอ่ยถามพวกอันธพาลกลุ่มนั้นเป็นชุด

พวกอันธพาลเห็นเช่นนี้ มองหน้ากัน อดไม่ได้ที่จะมองไปทางพี่ใหญ่ที่เป็นหัวโจก

พี่มหญ่นั้นจ้องหน้าร.ป.ภ.อย่างโหดเหี้ยม พูดเตือนว่า : "ไอ้หนุ่ม จะแนะนำให้นะ อย่ามายุ่งให้มากนัก!"

ร.ป.ภ.ได้ฟังคำพูดนี้ ก็กวาดสายตาไปที่กู้ฉางฉิง รู้จักป้ายบนตัวเธอ ก็นำวิทยุสื่อสารออกมาเรียกเพื่อนที่ป้อมยามทันที

"มีคนเกิดเรื่องที่ประตูใหญ่นี้ พสกคุณรีบตามมา อย่าลืมโทรแจ้งตำรวจด้วย

พวกอันธพาลได้ฟังคำพูดนี้ แววตาทุกๆคนก็ตึงเครียด

กู้ฉางฉิงยืนกะโผลกกะเผลกอยู่ เมื่อกี้ที่พวกอันธพาลกลุ่มนั้นชกต่อยอยู่ ก็ไม่รู้ว่าใครผลักเธอไปอยู่ที่พื้น ขาก็ถูกขูดขีดจนถลอก

"ไม่เป็นไร แต่ถลอกเล็กน้อย"

เธอพูดจบ มองไปยังพวกอันธพาล ใบหน้าเคร่งขรึม

"คุณไปหาเชือกมามัดคนเหล่านี้ไว้ อีกสักครู่ตำรวจมาแล้ว ก็ส่งให้พวกเขา"

คนขับรถรับคำสั่ง ก็หันสั่งให้ ร.ป.ภ.ไปหาเชือกมา

พอพวกเขามัดพวกอันธพาลทั้งหมดเสร็จ ตำรวจก็มา

กู้ฉางฉิงตามไปทำบันทึกที่สถานีแล้วก็ออกมา

"ไปโรงพยาบาลเถอะ"

เธอสั่งอย่างเย็นชา ไม่ใช่เธอหยิ่งผยอง แต่กลับไปแบบนี้ เมื่อถึงเวลาถูกเฟิงจิงเหยาพบเข้า ก็อาจจะพาเธอมาส่งโรงพยาบาล

แทนที่จะต้องทรมานในเวลานั้น เธอถือโอกาสที่ตอนนี้อยู่ข้างนอก เข้าไปโดยตรง

คนขับรถพยักหน้า เริ่มออกรถมุ่งไปยังโรงพยาบาล

หลังจากตรวจแล้วครั้งหนึ่ง ก็ไม่มีอะไรร้ายแรงมาก เพียงแค่แผลถลอกปวดแสบปวดร้อนเท่านั้น

โดยเฉพาะตอนพยาบาลทายา เจ็บปวดจนกู้ฉางฉิงน้ำตาไหล

ใบหน้าที่งดงามย่นจนกลายเป็นซาลาเปา พยาบาลมองแล้วก็รู้สึกขบขันทันที

”

"เรียบร้อยค่ะ สองวันนี้ระมัดระวัง อย่าให้แผลโดนน้ำก็พอค่ะ"

เธอกำชับอย่างอมยิ้ม กู้ฉางฉิงกล่าวขอบคุณ

พอเธอยืนขึ้น เตรียมที่จะเดิน ทันทีข้างๆก็มีมือทั้งสองมาประคองเธอ

และจมูกของเธอก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย

เธอหันมองอย่างตกตะลึง มองหน้าเฟิงจิงเหยาที่หล่อเหลาไร้ที่ติ

เพียงแต่ตอนนี้คิ้วที่งดงามก็ขมวดจนม้วน

แต่ทว่ากู้ฉางฉิงไม่ได้ใส่ใจ เพียงแค่มองเขาด้วยความดีใจ