สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 208

เฟิงจิ่งเกยาเห็นตาทั้งคู่ของกู้ฉางฉิงที่มองตนเองอย่างงุนงง อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วเขี่ยจมูกเธอเบาๆ

"ไม่ได้บอกว่าหิวหรอกหรอ? หรือว่ามองฉันก็อิ่มแล้ว?"

กู้ฉางฉิงดึงสติกลับมา กระพริบตาแล้วมองผู้ชายที่หยอกล้อกับเธออยู่ตรงหน้า ระงับอารมณ์ภายในใจ

"เฟิงจิ่งเหยา ทำเมื่อก่อนดูไม่ออกเลยว่าคุณหลงตัวเองขนาดนี้?"

เธอเอ่ยปากหยอกล้อ หลังจากนนั้นก็ก้มหน้ารับประทานอาหารปิดบังความรักในสายตาของเธอ

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้ว ทันใดก็พบว่าผู้หญิงคนนี้ยิ่งเป็นกันเองขึ้นทุกวันเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

คาดไม่ถึงว่าเมื่อก่อนเธอจะไม่เคยพูดคุยกับเขาแบบนี้

เขาคิดแบบนี้พลาง ในใจก็มีความชอบอย่างไม่สามารถอธิบายได้

"หลงตัวเองก็ต้องดูคนด้วย"

เขาส่ายแก้วเหล้าในมือ ลวนลามกู้ฉางฉิงอย่างกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม

กู้ฉางฉิงถูกเขาพูดตลกขบขันอย่างหน้าไม่อายนี้ ก็เอะอะโวยวายกับเขาขึ้นมา

พูดได้ว่า อาหารมื้อนี้ คนทั้งสองทานกันอย่างมีความสุขมาก ด้วยเหตุนี้กู้ฉางฉิงก็ดื่มเหล้าไปไม่น้อย บนทางที่กลับไป คนก็เบาเหมือนลอย

เฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางฉิงโซซัดโซเซลงจากรถ ขมวดคิ้วเล็กน้อย เข้าไปด้านหน้าประคองเธอเบาๆแล้วพุดว่า: "คุณเดินไหวไหม?"

กู้ฉางฉิงมองเขาด้วยสติที่เลอะเลือน อมยิ้มแล้วพยักหน้า: "สบายใจได้ ฉันเดินได้ ไม่ว่ายังไงก็เรียนรู้การเดินมายี่สิบกว่าปีแล้ว"

เธอพูดพลาง ก็ดิ้นออกจากเฟิงจิ่งเหยา ก้าวฝีเท้าอย่างเลื่อนลอยเดินไปยังห้อง

เฟิงจิ่งเหยาเดินตามเธอไปด้านหลัง เห็นภาพที่โอนไปเอนมาของเธอ รวมถึงคำพูดที่ไม่มีสมองเมื่อกี้ของเธอ ในสายตาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เอ็นดู

เพียงแต่ เธอไม่ได้เห็น เขาเดินตามกู้ฉางฉิงเข้าไปในห้อง

ก็ไม่รู้ว่าเพราะเกี่ยวกับกู้ฉางฉิงดื่มจนเมาหรือดีใจจนเกินไป เธอเดินไปถึงข้างเตียง หันหลังให้เฟิงจิ่งเหยา ก็เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยตรง

ถอดชุดที่สวยงามออกไป ปรากฎให้เห็นหลังที่สวยงามไร้ที่ติของเธอ เอวเล็กๆขาที่เรียวยิ่งทำให้เฟิงจิ่งเหยามองแล้วก็คอเกร็ง

สายตาของเขาจ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างเงียบๆ คล้ายกับนายพรานมองเล็งเหยื่อ

บังเอิญฉางฉิงไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิด หลังจากถอดชุดออกไปแล้ว ก็เดินไปยังห้องน้ำอย่างสติเลอะเลือน

ใครจะรู้ว่า เพิ่งเดินออกไปเพียงก้าวเดียว ก็ถูกชุดที่เท้าพัน คนจึงเอียงไปยังด้านหน้า

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะสัมผัสกับพื้นโลกอย่างใกล้ชิด แขนคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นเพื่อช่วยเธอได้ทันเวลา

"ขอบคุณ......"

กู้ฉางฉิงที่เมายิ้มมุมปากแล้วกล่าวขอบคุณด้วยจิตสำนึก แต่ไม่รู้ว่าเวลานี้สภาพหลังจากที่เธอเมามันดึงดูดคนมากแค่ไหน

ชายตามองด้วยความเสน่หา แก้มสีแดงราวกับลูกพีช ทำให้คนอดไม่ได้ที่อยากจะกัดสักคำหนึ่ง

โดยเฉพาะริมฝีปากแดงระเรื่อที่ส่งกลิ่นอายอันหอมหวานนั้น รวมกับแอลกอฮอล์เล็กน้อย ถึงแม้ว่าเฟิงจิ่งเหยาจะไม่ได้เมา เวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะเคลิบเคลิ้ม

เขารู้สึกเพียงว่าร่างกายมีสัจว์ดุร้ายอะไรปลุกให้ตื่นตัว อยากจะนำผู้หญิงที่มีเสน่ห์ยั่วยวนคนนี้ฉีกกินลงท้องไป

แน่นอน ฉันก็ทำเช่นนั้น

พบว่าเขาอุ้มกู้ฉางฉิงเข้าไปในห้องน้ำ ชำระล้างอย่างง่ายๆรอบหนึ่ง แล้วอุ้มคนออกมาวางลงบนเตียงอย่างไม่รีรอ ไม่นานก็เล่นงานลงไป

กู้ฉางฉิงที่เมารู้สึกเพียงว่าบนร่างกายคล้ายกับโดนลุกไหม้ เร่าร้อนอย่างไม่มีอะไรเปรียบ

เธอยึดติดอยู่กับร่างกายที่เย็นสบายของเฟิงจิ่งเหยา คล้อยตามการกระทำของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เฟิงจิ่งเหยาที่เติมทีมีความต้องการจนยากที่ตะอดทนยิ่งเพิ่มความบ้าคลั่ง

ตลอดทั้งคืน เขาต้องการกู้ฉางฉิงอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีขาว จึงโอบกอดกู้ฉางฉิงที่เหนื่อยสลบหลับไป

คนทั้งสองโอบกอดกันหลับไป กู้ฉางฉิงเหมือนกับแมวที่สนองความต้องการ ขดอยู่ในอ้อมกอดของเขาหลับไปอย่างมีความสุข

……

วันต่อมา ในความสะลึมสะลือของกู้ฉางฉิงก็สังเกตเห็นการกระทำของคนที่อยู่ข้างๆ ลืมตาอย่างยากลำบาก สติยังไม่กลับมา หูก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนเสียงหนึ่งดังขึ้น

"ฉันไปบริษัท วันนี้คุณอยู่บ้านพักผ่อนนะ"

กู้ฉางฉิงค่อยๆโต้ตอบกลับมาอย่างช้าๆ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้า บนใบหน้ายังมีความเขินอายเล็กน้อย

คุณนายเฟิงร้องเชอะเบาๆ กล่าวโต้แย้งว่า: "มีอะไรที่ไม่ดีหรอ? ขณะนี้ซือหยี่กำลังตั้งท้องลูกของจิ่งเหยาอยู่ เป็นธรรมดาที่ต้องอยู่ที่นี่"

เธอพูดพลาง ก็ไม่ได้สนใจหน้าที่มืดมนของกู้ฉางฉิง เอียงหน้าไปกำชับคุณอาหวางว่า: "ไปจัดเก็บห้องรับแขกห้องหนึ่ง เอาข้าวของของซือหยี่ย้ายเข้าไป"

"ครับ"

คุณอาหวางรับคำสั่ง กวักมือต้องการจะพาสาวใช้ขึ้นไป

กู้ฉางฉิงมองการกระทำของพวกเขา สีหน้าดำคล้ำจนไม่สามารถคล้ำได้อีก

"หยุด!"

เธอเข้าไปขัดขวางทางที่พ่อบ้านหวังจะไป มองไปยังคุณนายเฟิงอย่างเผด็จการ

"แม่ คุณต้องการให้คุณลู่อยู่ที่ตระกูลเฟิง ฉันก็ไม่มีความคิดเห็น แต่นี่เป็นสถานที่ของฉันกับจิ่งเหยา ฉันไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้ามาอยู่"

คุณนายเฟิงเห็นเช่นนี้ ก็โมโหขึ้นมาทันที

พอดีเธอกำลังวางแผยที่จะใช้เด็กเพื่อพูดเรื่องราวอีกครั้ง กู้ฉางฉิงก็คล้ายกับว่าจะมองออก ชิงกล่าวตัดหน้าว่า: "จะว่าไป เกี่ยวกับเรื่องของเด็ก อย่าว่าแต่ใช่หรือไม่ใช่ลูกของจิ่งเหยาเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นจริง ตอนนี้ฉันก็เป็นเมียแต่งของจิ่งเหยา ไม่ยอมให้คนอื่นมารุกราน!"

เธอพูดจบ สายตาก็มองไปยังลู่ซือหยี่อย่างดุดัน ในสายตาเต็มไปด้วยการดูถูก

ลู่ซือหยี่ก็สามารถเห็นได้ ก็โมโหขึ้นมาทันที

คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้ามองเธอแบบนี้ มองเธอว่าจะสั่งสอนเธอยังไง

เธอคิดพลางกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่บนใบหน้าไม่ชัดเจน จนกระทั่งแสร้งทำเป็นน้อยใจเอ่ยปากพูดกับคุณนายเฟิงว่า: "คุณป้า ฉันบอกแล้วว่าคุณกู้คงไม่เห็นด้วยหรอก ฉันคิดว่าช่างมัน ให้ฉันกลับไปอยู่ที่บ้านเถอะ จะได้ไม่ถูกคนดูถูก"

คุณเฟิงได้ฟังคำพูดของเธอ ก็มองไปในสายตาของกู้ฉางฉิงที่ยังไม่ทันได้เก็บซ่อนการดูถูก กล่าวตำหนิอย่างโมโหทันที

"กู้ฉางซิน สายตาของคุณนั้นคืออะไร? ฉันจะบอกคุณให้นะ วันนี้คุณไม่เห็นด้วยก็ต้องให้ฉันเห็นด้วย คุณไม่สามารถให้กำเนิดได้เอง แล้วยังมีหน้ามาตำหนิคนอื่นอีกหรอ? ฉันจะเตือนสติคุณให้นะ ถ้าคุณกล้าลงไม้ลงมืออะไรกับซือหยี่ ทำร้ายไปถึงเด็ก ฉันจะทำให้คุณตายทั้งเป็น!"

กู้ฉางฉิงได้ฟังเรื่องที่ตนเองไม่สามารถให้กำเนิดได้มาพูดอีกครั้ง ก็โกรธเคือง

"ในเมื่อแม่ยึดมั่นในความคิดตนเองเช่นนี้ ฉันก็ไม่สนใจแล้ว ถึงอย่างไรเมื่อถึงเวลาคนที่ขายหน้าก็ไม่ใช่ฉัน!"

เธอพูดจบ ก็หันตัวกลับห้องไป