สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 214

คุณนายเฟิงได้ฟังคำพูดนี้ ก็ดีดเด้งลุกขึ้นมาทันที แม้แต่เสื้อคลุมก็ไม่ได้สวม รีบร้อนไปที่บ้านใหม่ทันที

เฟิงซู่เดินตามหลังไป ถึงอย่างไรก็เป็นลูกคนแรกของตระกูลเฟิงของพวกเขา

"ซือหยี่ คุณเป็นอย่างไรบ้าง? หมอล่ะ? เรียกหมอแล้วหรือยัง?"

คุณนายเฟิงเข้าไปในห้อง ฉับพลันก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"คุณน้าหมิง คุณอย่างกังวลเลย เรียกหมอมาแล้ว"

ลู่ซือหยี่มองสีหน้าที่เป็นห่วงของคุณนายเฟิง ฉับพลันในสายตาก็ตื้นตันใจ จึงพูดปลอบให้สบายใจ

คุณนายเฟิงได้ฟังก็โล่งใจอย่างมาก แล้วถามว่า : "โอเคๆ แล้วคุณล้มได้ยังไง?"

ลู่ซือหยี่ได้ฟังคำนี้ ก็คอตกซึมเศร้า

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ตอบ แต่ความเสียใจที่แผ่ออกมาก็ทำให้คุณนายเฟิงเข้าใจ

"ซือหยี่ คุณอย่าเสียใจไปเลย ตอนนี้ฉันจะให้จิ่งเหยากลับมา"

เธอปลอบลู่ซือหยี่ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์โทรหาเฟิงจิ่งเหยา

"มีธุระอะไร?"

ไม่นาน เสียงที่เยือกเย็นและแหบพร่าของเฟิงจิ่งเหยาก็ดังขึ้นในโทรศัพท์ เหมือนกับคนที่เพิ่งตื่นนอน

และเรื่องจริงก็เป็นเช่นนี้จริงๆ

เวลานี้เขาพักผ่อนอยู่กับกู้ฉางฉิง

เพราะว่าเสียงโทรศัพท์นี้ ทั้งสองคนจึงถูกปลุกขึ้นมา

คุณนายเฟิงไม่รับรู้ พอได้ยินคำถามของเขาก็ชี้แจงวัตถุประสงค์โดยตรง

"เมื่อกี้นี้ซือหยี่หกล้ม คนก็ไม่สบาย คุณกลับมาเดี๋ยวนี้เลย"

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว คิดแล้วก็ปฏิเสธไป : "อาการไม่สบายของเธอเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน? ไม่ไป"

พูดจบ เขาก็วางสายไป

พอดีกับที่เขาเตรียมจะวางโทรศัพท์ ก็รู้สึกว่าชุดนอนของเขาถูกดึง

เดิมทีกู้ฉางฉิงก็ได้ยินอะไรแว่วๆอยู่ข้างๆ

จะบอกว่าลู่ซือหยี่ล้มจริงๆ เธอก็ไม่เชื่อ

เพียงแต่เธอเข้าใจว่า นี่เป็นอุบายที่ทั้งสองคนบีบบังคับให้เฟิงจิ่งเหยากลับไป

ถ้าพวกเขาปฏิเสธ เกรงว่าพวกเธอยังจะคิดหาวิธีอื่น ยอมกลับไปดูอย่างที่พวกเธอต้องการน่าจะดีกว่า

คิดเช่นนี้ เธออดไม่ได้ที่จะพูดเกลี้ยกล่อม : "จิ่งเหยา เรากลับไปดูๆกันหน่อยเถอะ"

เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรในใจ ได้ฟังคำพูดนี้ ก็คิ้วขมวด

"ทำไม คุณอยากให้ฉันกลับไปหรอ?"

กู้ฉางฉิงเห็นความไม่พอใจในดวงตาของเขา ยิ้มแล้วพูดว่า : "วางใจเถอะ ไม่ใช่คุณครเดียว ฉันจะไปกับคุณด้วย อีกทั้งครั้งนี้เราไม่ไป ครั้งหน้าพวกเธอก็จะคิดหาวิธีให้คุณกลับไปอีกแน่นอน กลับไปดูๆหน่อยน่าจะดีกว่า"

เธอพูดจบ ก็เริ่มลุกขึ้นเริ่มจัดการตนเอง

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังคำพูดนี้ก็รู้สึกมีเหตุผล งั้นก็ถือโอกาสให้เธอกลับไปด้วยกันกับตนเองเลย กลับกันก็ไม่ได้ต่อต้านเหมือนตอนก่อน

……

และเวลานี้ ที่ตระกูลเฟิง

คุณนายเฟิงที่ถูกวางสายไป สีหน้าก็ไม่ค่อยดีนัก

ลู่ซือหยี่ให้ความสนใจกับเธอตลอด เป็นธรรมดาที่จะพบสีหน้าที่ไม่สบายใจของเธอ ในใจก็หม่นหมองลง

เห็นได้ชัดว่าพี่จิ่งเหยาปฏิเสธคำขอร้องของคุณน้าหมิง

กำลังคิดอยู่ หมอก็มาแล้ว

ลู่ซือหยี่สีหน้าหดหู่ให้ความร่วมมือกับการตรวจนี้

"คุณลู่ไม่เป็นอะไรมาก น่าจะไม่ระวังจึงล้มลงไป ครรภ์เลยไม่สงบ เดี๋ยวฉันจะให้ยาสงบครรภ์ ก็พอแล้ว"

"กู้ฉางซิน นี่คือท่าทีที่คุณพูดจากับฉันหรอ?"

กู้ฉางฉิงอมยิ้มไม่พูดจา แต่กลับไม่มองไปยังเฟิงจิ่งเหยา

เขามองลู่ซือหยี่ด้วยสายตาที่เย็นชาทีหนึ่ง กล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า: "ในเมื่อพวกคุณไม่ต้องการเห็นแบบนี้ ฉันก็จะพากู้ฉางซินออกไป ส่วนบ้านหลังนี้ แม่อยากให้ใคร ก็ให้ได้เลย ฉันไม่มีข้อโต้แย้ง"

พูดจบ เขาก็ดึงกู้ฉางฉิงทำท่าทางจะออกไป

ลู่ซือหยี่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะร้อนใจ คว้าแขนของเฟิงจิ่งเหยาจากด้านบนลงมา

"พี่จิ่งเหยา ไม่ต้องไปได้ไหม? หรือว่าคุณไม่สนใจลูกของเราสักนิดเลยหรอ? เมื่อกี้เขาเกือบจะตายแล้วนะ"

เธอมองเฟิงจิ่งเหยาด้วยสีหน้าโศกเศร้า

เฟิงจิ่งเหยาอารมณ์ไม่สะทกสะท้าน หันกลับไปมองเธอด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงออก แล้วก็ไม่โกรธ เพียงแต่ค่อยๆดึงมือกลับ

"คุณลู่ ฉันคิดว่าก่อนหน้านี้ฉันพูดชัดเจนมากแล้วนะ ถ้าเด็กเป็นลูกของฉัน ฉันก็ต้องสนใจอย่างแน่นอน แต่ข้อเสนอแรกคือ เขาต้องเป็นลูกของฉัน"

พูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดไปชั่วขณะ แล้วจึงกล่าวต่อไปว่า: "แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ยังไม่รู้ รอให้ผ่านไปอีกสักระยะหนึ่ง ก็จะรู้ ตอนนี้คุณก็พักผ่อนไปก่อน ในเมื่อเข้ามาอยู่แล้ว ต้องการอะไร ก็สั่งพ่อบ้าน รักษาร่างกายของตนเองให้ดีซะก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

เขาพูดจบ ก็ไม่สนใจว่าลู่ซือหยี่จะมีหรือไม่ทีคำพูด ดึงกู้ฉางฉิงออกไปโดยตรง

ลู่ซือหยี่เห็นภาพด้านหลังของพวกเขาออกไป ก็ตกตะลึง

คุณนายเฟิงเป็นห่วงเธอเล็กน้อย เข้าไปเรียกคน

"ซือหยี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ลู่ซือหยี่ดึงสติกลับมา เธอมองทางเดินก็ไม่เห็นคนแล้ว จึงยิ้มตอบกลับมา: "คุณน้าหมิง ฉันไม่เป็นอะไร"

เธอพูดพลาง หันเดินไปยังข้างเตียง

คุณนายเฟิงเห็นเช่นนี้ ก็คิดว่าเธอไม่สบายใจ อยากจะเอ่ยปากกล่าวปลอบโยนว่า แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

แต่ไม่รู้ว่า ที่ๆเธอมองไม่เห็น ในสายตาของลู่ซือหยี่ก็ปรากฎความเด็ดเดี่ยวออกมา

เด็กจะต้องเป็นลูกของพี่จิ่งเหยาแน่นอน.....ถึงแม้จะไม่ใช่ เธอก็ต้องทำให้เขาใช่!