สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 238

เมื่อกู้ฉางฉิงกำลังจะคุกเข่าขอโทษ มู่เฉาเกอก็มองเธอตาเป็นประกาย จู่ๆก็เดินขึ้นมา ขัดขวางไว้

กู้ฉางฉิงเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

มู่เฉาเกอเม้มปากพูดว่า : "ช่างเถอะ คุณกู้ไม่ต้องคุกเข่าหรอก เรื่องนี้ก็ลืมมันไปซะเถอะ"

ใครจะรู้ว่ามู่เฉาเกอจะทำเช่นนี้ ทุกๆคนต่างตกตะลึง

คุณนายมู่สติกลับมา มองลูกสาวอย่างไม่เข้าใจ : "เฉาเกอ คุณ……”

เธอพูดยังไม่ทันจบ มู่เฉาเกอก็เข้าใจความหมายแม่ของตนเองแล้ว พูดอธิบายว่า : "แม่ จิ่งเหยาก็ได้พูดถึงสถานภาพนี้แล้ว ถ้าเรายังไม่ถอยอีก นั่นก็ก้าวร้าวไปแล้ว"

พูดจบ เธอก็หยุดเล็กน้อย มองมาทางเฟิงจิ่งเหยา น้ำเสียงเคร่งขรึม : "ครั้งนี้เห็นแก่หน้าของคุณนะ ก็เลยไม่คิดเล็กคิดน้อย"

คุณนายมู่ได้ฟังคำนี้ ก็ไม่เต็มใจเล็กน้อย

"เฉาเกอ คุณไม่ต้อง……”

เธออยากจะพูดอะไร แต่ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกมู่เฉาเกอตัดบท

"แม่ ถ้าคุณต้องการให้ฉางซินคุดเข่าให้ฉันจริงๆ ต่อไปฉันจะรู้สึกละอายใจที่จะเจอจิ่งเหยาแล้ว ไม่ว่าอย่างไรฉางซินก็เป็นภรรยาของจิ่งเหยา"

เธอพูดจบ ก็มองคุณนายมู่ด้วยแววตาลึกซึ้ง

คุณนายมู่ก็เข้าใจความหมายในแววตาเธอ ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ท่าทางที่รู้จักคิดมีเหตุผลนี้ ก็ทำให้คุณนายเฟิงประทับใจมาก ในเวลาเดียวกันก็โล่งอก

เมื่อกี้เธอกังวลใจมากว่ามู่เฉาเกอจะยืนกราน เกี่ยวกับตัวจิ่งเหยาเองที่จะคุกเข่าขอโทษกับนังสารเลวนั่น

ถ้าเป็นเช่นนั้น ศักดิ์ศรีตระกูลเฟิงของพวกเขาก็ต้องขายหน้าแก่ตระกูลมู่เป็นแน่

เธอนึกถึงตรงนี้ ก็ไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่นชม : "คุณนายมู่ พวกคุณอบรมสั่งสอนได้ดีมาก ถ้าทุกๆคนรู้จักคิดรู้จักทำเหมือนกับเฉาเกอเช่นนี้ก็คงจะดีมาก"

เธอพูดจบ ก็มองมาทางกู้ฉางฉิง ในแววตาเยือกเย็น

คุณนายมู่ไม่ได้ปฏิเสธ : "คนนี่ ต้องให้ความสำคัญกับนิสัยเดิม เฉาเกอของเราก็เกิดมาอารมณ์ดีอย่างนี้แหละ"

"ใช่ เฉาเกอเป็นเด็กผู้หญิงที่ว่านอนสอนง่ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา"

คุณนายเฟิงพูดคล้อยตาม

เฟิงจิ้งหยวนได้ฟังทั้งสองคนประจบสอพลอ ก็กลอกตาในใจ จ้องมองกู้ฉางฉิงด้วยความโกรธ

เธอคิดว่าจะได้ดูโชว์ดีๆ ไม่คาดคิดว่ามันจะจบลงเช่นนี้

เธอคิดแล้ว มองมู่เฉาเกอด้วยความเหยียดหยาม

ยังคิดว่าเธอมีความสามารถอะไรที่ยอกเยี่ยม ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น

มู่เฉาเกอดูเหมือจะสังเกตได้ถึงสายตาของเฟิงจิ้งหยวน มีแสงพาดผ่านแววตา ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วมองไปที่เฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็ส่งสายตาไปขอบคุณ

"เรื่องครั้งนี้ได้รับความกรุณาจากคุณครั้งหนึ่ง แน่นอนว่าวันอื่นฉันจะไปขอโทษด้วยตนเองเลย"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่มู่เฉาเกอต้องการคือคำพูดนี้ของเขา

"โอเค งั้นฉันจะรอคุณ"

รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏในแววตาของมู่เฉาเกอ แล้วพยักหน้า

เช่นนี้ ความสนุกก็สิ้นสุดลง เพราะว่าเฟิงจิ่งเหยากลับมาก่อนกำหนด

ถึงแม้ว่าคุณนานเฟิงจะไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้ แต่ทางด้านตระกูลมู่นั้นได้แสดงทัศนคติแล้ว เธอยังกังวลว่ามันจะทำให้จิ่งเหยาไม่พอใจ

ท้ายที่สุดเธอก็พาเฟิงจิ้งหยวนออกไปอย่างไม่เต็มใจ

พวกเธอไปแล้ว แม่ลูกมู่เฉาเกอก็ตามออกไป

รอส่งทุกคนแล้ว กู้ฉางฉิงยืนก้มหน้าพูดอยู่ข้างๆเฟิงจิ่งเหยา : "ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณลำบาก"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินคำนี้ ก็ชำเลืองมองเธอ หลังจากที่พยักหน้านิดๆ ก็ไม่พูดอะไรเดินตรงขึ้นข้างบนไป

ระหว่างคิ้วของเขายังคงมีความเหนื่อยล้าเล็กน้อย คำที่จะพูดกับกู้ฉางฉิงสักประโยคก็ไม่มี

"กู้ฉางซินเธอเดินได้อย่างสง่าผ่าเผย รู้บ้างไหมว่าฉันเกือบจะถูกเธอฆ่าตาย!"

เธอกล่าวตำหนิกู้ฉางซินด้วยความโกรธ ทำให้กู้หงเซินโกรธ

"คุณยังไม่ละอายที่จะพูดถึงฉางซินอีก ถ้าไม่ใช่ปกติแล้วคุณไร้ความสามารถเกินไป ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าไปรุกรานเฟิงจิ่งเหยาหรอก คุณก็น่าจะรู้ พวกเธอรุกรานเฟิงจิ่งเหยา ก็คือรุกรานสิทธิประโยชน์อันพึงได้ของฉางซิน"

กู้ฉางฉิงกัดฟันฟังเหตุผลข้างๆคูๆนี้ของเขา รู้สึกว่าทัศนคติสามอย่างของตนเองถูกพวกเขาสองพ่อลูกเปลี่ยนใหม่อีกครั้ง

กู้หงเซินเห็นเธอนิ่งเงียบ ร้องเชอะเบาๆแล้วพูดว่า: "ที่ฉางซินทำไปครั้งนี้ ก็เพื่อจัดการปัญหาที่ยุ่งยากให้คุณ คุณควรจะขอบคุณเธอด้วยซ้ำไป!"

กู้ฉางฉิงฟังคำพูดนี้ ทำให้หัวเราะออกมาโดยตรง

"ใช่ ฉันควรจะขอบคุณเธอ เพราะเธอ ฉันจึงต้องทนต่อการกลั่นแกล้ง แล้วยังถูกคนบังคับให้คุกเข่าขอโทษ ฉันควรจะขอบคุณเธอจริงๆ!"

กู้หงเซินได้ฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองของเธอนี้ ก็ขมวดคิ้วแน่น

"คุณลืมไปแล้วหรอ นี่คือเนื้อหาการร่วมธุรกิจแต่แรกของพวกเรา!"

เขาพูดพลาง กล่าวเตือนสติกู้ฉางฉิงด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "อย่าลืมนะ เพื่อรักษาแม่ของคุณ เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่คุณควรจะทำ นับประสาอะไรกับคุกเข่า ต่อไปยังมีเรื่องที่คุณต้องทำอีกมากมาย!"

กู้ฉางฉิงฟังคำพูดหน้าด้านไร้ยางอายของเขาจบ ก็โมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว พูดโต้แย้งไม่ออกเลยสักคำ

เพราะความจริงเป็นเช่นนี้

ตั้งแต่เธอรับปากมี่จะเริ่มรวมมือทำธุรกิจกับกู้หงเซิน เรื่องราวที่มีทั้งหมดล้วนไม่ยอมให้เธอเลือกเลย

เธอกำหมัดแน่น เล็กนิ้วมือจิกเข้าไปในเนื้อความเจ็บปวดที่ค่อยๆเข้ามาทำให้เธอไม่ใจร้อน ทำเรื่องที่ต้องมาเสียใจภายหลัง

ไม่เช่นนั้นเธอก็อยากจะพูดคำหนึ่งว่าไม่ทำแล้วจริงๆ

แต่เธอทำไม่ได้

กู้หงเซินคล้ายกับว่าสังเกตได้ถึงความประนีประนอมของเธอ ถอนหายใจอย่างเย็นชาแล้วกล่าวว่า: "เรื่องที่มอบหมายให้คุณเมื่อกี้นี้ จำไว้ว่าต้องจัดการให้ฉันดีๆ ฉันจะรอข่าวดีของคุณ"

เขาพูดพลาง แล้วก็นึกถึงสองสามครั้งก่อนหน้านี้เรื่องที่กู้ฉางฉิงดื้อรั้นกับเขา จึงกล่าวเตือนอีกครั้งว่า: "ฉันไม่อยากฟังคำพูดที่บอกว่าไม่ได้อะไรทั้งนั้น อย่าลืมแม่ของคุณล่ะ!"