สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 262

เดิมทีเฟิงจิ่งเหยาต้องการจะออกไป เมื่อไม่เห็นจิตใจก็ไม่หงุดหงิด

แต่ไม่ว่าจะก้าวออกไปแค่ไหน

เวลานี้กระเป๋าเดินทางของกู้ฉางฉิงก็จัดเตรียมเสร็จแล้ว

ก็เห็นเธอลากกระเป๋าเดินทางด้วยสีหน้าเย็นชาเดินผ่านเฟิงจิ่งเหยาไป

"คุณจะไปไหน?"

เฟิงจิ่งเหยาดึงข้อมือเธอโดยไม่ต้องคิด ขมวดคิ้วถาม

"ฉันจะไปวางกระเป๋าที่ห้องพักแขกข้างๆ"

กู้ฉางฉิงตอบกลับอย่างเย็นชา ในเวลาเดียวกันก็ต้องการจะดึงมือตนเองออก ทว่าอย่างไรก็ดึงไม่ออก

"ปล่อยฉันได้ไหม?"

เธอขมวดคิ้วนิดๆมองไปทางเฟิงจิ่งเหยา แล้วเอ่ยถาม

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้เคลื่อนไหว แต่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง

ทำไมต้องเอาไปวางที่ห้องพักแขก นี่คุณยังโกรธฉันอยู่หรอ?"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็นิ่งไป ในแววตาก็เป็นประกาย เพียงแต่เธอรีบเก็บสีหน้าไว้

"เปล่า"

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ แล้วพูดอีกครั้งว่า : "คุณปล่อยฉันก่อนได้ไหม?"

"ไม่ได้"

เฟิงจิ่งเหยาตอบกลับโดยไม่ลังเล จากนั้นก็หมุนตัว ดึงคนเข้ามาที่ผนังข้างๆ

กระเป๋าเดินทางอันหนักอึ้งหลุดออกจากมือของกู้ฉางฉิง เกิดเสียงดัง

แต่กลับไม่มีใครสนใจ

หรือพูดได้ว่า เดิมทีกู้ฉางฉิงไม่ได้สนใจ เวลานี้ในสายตาในจิตใจของเธอเป็นคนที่อยู่ตรงหน้านี้

พูดได้ว่า การกระทำของเฟิงจิ่งเหยาเกินความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง

"พูดมาเถอะ ว่าคุณโกรธอะไรอยู่"

เฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางฉิงที่ตะลึงงันอยู่ตรงหน้า เอาตัวเข้ามาใกล้ๆ ลมหายใจอุ่นๆพ่นรดใบหน้าของกู้ฉางฉิง

"ฉันไม่ได้โกรธอะไร คุณปล่อยฉันนะ"

เธอเผชิญหน้ากับผู้ชายที่อยู่ใกล้อย่างมาก กระสับกระส่ายต่อสู้ดิ้นรน

เฟิงจิ่งเหยากดเธอไว้ ทำให้เธอดิ้นไม่หลุด

ชั่วขณะกู้ฉางฉิงก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

"คุณคิดจะทำอะไร?"

เธออดไม่ได้ที่จะต้องมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างโกรธๆ

"ประโยคนี้ฉันควรจะถามคุณหรือเปล่า? คุณโกรธอะไรอยู่?"

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้วมองเธอ จากนั้นก็เหมือจะนึกอะไรออก สายตาก็กวาดไปมองกระเป๋าเดินทางที่ถูกทิ้งอยู่ข้างๆ พูดอย่างไม่เข้าใจ : "ตอนนี้ฉันสงสัยมาก ที่คุณไปศึกษาที่ต่างประเทศนี่มันเป็นข้ออ้างที่คุณจะหนีออกจากบ้าน

กู้ฉางฉิงคาดไม่ถึงว่าเฟิงจิ่งเหยาจะช่างจินตนาการไปขนาดนี้ ก็เลยหัวเราะออกมา

"ทำไมฉันต้องหนีออกจากบ้าน อีกอย่าง ฉันมีคุณสมบัติที่ต้องหนีออกจากบ้านหรอ?"

เธอเคืองเฟิงจิ่งเหยา ในดวงตาก็ไม่ปกปิดความโกรธไว้

"ครั้งนี้ที่ออกไปศึกษาที่ต่างประเทศ ฉันก็เตรียมการไว้ล่วงหน้า จะได้ไม่ต้องถูกไล่ออกจากบริษัทในอนาคต"

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถบอกเฟิงจิ่งเหยาได้ เรื่องที่ออกไปต่างประเทศนี้ก็มีปัจจัยที่จะซ่อนตัวจากเขาด้วย

แต่ถึงเธอจะไม่พูด เฟิงจิ่งเหยาก็รู้สึกได้

"ดังนั้น คุณยังโกรธอยู่"

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ เห็นท่าทางปากไม่ตรงกับใจของกู้ฉางฉิง ฉับพลันก็รู้สึกว่าน่าสนใจ

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าเขาหัวเราะอะไร เพียงแต่ความคิดของตนเองถูกเขาเปิดเผยแล้ว ทำให้สีหน้าของเธออดกลั้นไว้ไม่อยู่

"ฉันบอกแล้ว ว่าฉันไม่ได้โกรธ คุณต้องการให้ฉันพูดอะไรอีก"

เธอพูดจบ ก็ผลักเฟิงจิ่งเหยาแรงๆด้วยความเขินอาย

"หลีกไป ฉันยังมีของอีกเยอะที่จะต้องเตรียม……อื้อ"

ใครจะรู้ว่าเธอยังพูดไม่ทันจบ ฉับพลันใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟิงจิ่งเหนาก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าเธอ

เธอดวงตาเบิกกว้าง ในแววตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงจ้องมองผมที่ดำขลับของเฟิงจิ่งเหยา

การสัมผัสระหว่างริมฝีปากทำให้เธอไม่ได้สติไปพักหนึ่ง

ก็เพราะแบบนี้ น้ำตาของเธอไม่เพียงแต่ไม่หยุดไหลเท่านั้น แต่กลับยิ่งไหลมากขึ้น

"คุณยังบอกอีกว่าฉันกำลังช่วยตระกูลกู้ ไม่เชื่อฉัน"

เธออดไม่ได้ที่จะพูดความเสียใจภายในใจออกมา

เฟิงจิ่งเหยาทำได้เพียงนำคนมากอดปลอบประโลมไว้ในอ้อมกอด

"คือฉันผิดเอง ฉันขอโทษคุณนะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้แล้ว"

กู้ฉางฉิงฟังคำพูดของเขา ความอัดอั้นภายในใจที่สุดก็หายไปเลผ้กน้อย แต่น้ำตายังคงไม่หยุดไหล

ในที่สุดเธอก็ร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดของเฟิงจิ่งเหยา

……

วันต่อมา กู้ฉางฉิงตื่นขึ้นมาจากในห้อง ในห้องเหลือเพียงแค่เธอคนเดียว

ในความหดหู่เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก

ภาพความทรงจำของเมื่อคืนวานล้วนย้อนกลับมาในใจของเธอในเวลานี้

เธอไม่นึกเลยว่าตนเองจะร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดเฟิงจิ่งเหยา รู้สึกไม่มีหน้าที่ตะไปเจอคน

ขณะที่เธอกำลังขัดเคืองอยู่ ทันใดประตูก็ถูกเปิดออก

"ตื่นแล้วงั้นก็ลงไปทานอาหาร เดี๋ยวฉันจะส่งคุณไปสนามบิน"

เฟิงจิ่งเหยาเอ่ยปากกับกู้ฉางฉิงด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ถึงแม้กู้ฉางฉิงจะไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าแล้วลุกขึ้นจากเตียง

ไม่นาน คนทั้งสองลงไปชั้นล่างรับประทานอาหาร

ก็ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องเมื่อคืนวานหรือไม่ กู้ฉางฉิงจึงนิ่งเงียบอย่างมาก

เฟิงจิ่งเหยาก็รับรู้ได้ถึงความเขินอายของเธอ เลยไม่เอ่ยถึงเรื่องราวเมื่อคืนวาน แต่ช่วยเธอยกสัมภาระ ส่งเธอไปสนามบิน

เวลาใกล้ขึ้นเครื่อง เขาก็กำชับสั่งอย่างเป็นกังวลว่า: "อยู่ต่างประเทศคนเดียว ต้องระวังเรื่องความปลอดภัย มีเรื่องอะไรจำไว้ว่าต้องติดต่อฉัน"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า เขากำชับสั่งคนตรงหน้าอย่างละเอียด ในใจก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

เธอกล่าวลาเฟิงจิ่งเหยาอย่างอาลัยอาวรณ์ หลังจากนั้นก็ขึ้นเครื่อง

ใช้เวลาบินนานถึงห้าชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึง