สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 309

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังคำพูดนี้ ในแววตาก็ไม่สบายใจ

"แม่ เรื่องนี้ฉางซินเป็นผู้เคราะห์ร้ายนะ"

คุณนายเฟิงทำเสียงไม่พอใจ เดิมทีก็ไม่ได้ฟังคำพูดของเขาเลย

เธอไม่ต้องการโต้เถียงกับเฟิงจิ่งเหยาว่าใครถูกและใครผิด เปลี่ยนหัวข้อสนทนา พูดเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลลู่

"เรื่องครั้งนี้ตระกูลลู่ไม่ได้ทำอย่างแน่นอน ยังไม่ต้องถึงขั้นกับผูกพยาบาทกับทั้งสองตระกูลหรอก โดยเฉพาะตระกูลลู่ที่ทำธุรกิจในเมืองหลวงมานานขนาดนี้ ไม่สามารถพังทลายได้ในเร็ววัน ฟังแม่เถอะ ถอนฟ้องซะ อย่าบังคับทำให้คนต้องตึงเครียดเกินไปเลย"

เป็นธรรมดาที่เฟิงจิ่งเหยาจะเข้าใจคุณนายเฟิง แต่ก็ยังคงยึดมั่นไม่เปลี่ยนแปลง

คุณนายเฟิงเห็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายใจ

พอดีกับที่เธอเตรียมจะตำหนิ พ่อบ้านก็วิ่งเข้ามา

"คุณนาย คุณชาย นายท่านมาแล้ว"

กำลังพูดอยู่ นายท่านเฟิงก็ใช้ไม้เท้าเดินเข้ามาจากด้านนอก

"พ่อ คุณมาได้อย่างไร?"

คุณนายกับเฟิงซู่เห็นเช่นนี้ ก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ

นายท่านเฟิงพยักหน้าเบาๆให้พวกเขา แล้วนั่งลงตรงข้ามเฟิงจิ่งเหยาทันที

"จิ่งเหยา ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณเกี่ยวกับความคิดเห็นของฉันเกี่ยวกับตระกูลลู่"

เขาก็ไม่ได้อ้อมค้อม พูดถึงวัตถุประสงค์ของตนเองอย่างตรงไปตรงมา

"คุณปู่ท่านพูดเถอะ"

สำหรับผู้อาวุโสที่ตนเองเคารพมาตลอด เฟิงจิ่งเหยาปรับลักษณะตนเองให้ถูกต้อง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เรื่องของตระกูลลู่ ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่ดี ตอนนี้พวกเขาก็ถูกลงโทษตามสมควรแล้ว เราก็ควรจะพอแล้ว อย่าให้ใครรู้สึกว่าตระกูลเฟิงของเราใจจืดใจดำ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็ไม่ได้ตอบกลับในทันที

นายท่านเฟิงเห็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้ใส่ใจ พูดโน้มน้าวต่อว่า : "ฉันรู้ว่าคุณจะระบายความโกรธเพื่อฉางซิน ฉันก็ชอบฉางซินมาตั้งแต่แรก เห็นคนอื่นรังแกเธอไม่ได้ แต่เราก็ต้องพิจารณาทุกๆด้านด้วย ตระกูลลู่ก็ไม่ได้ธรรมดาเหมือนที่เราเห็นได้ภายนอกแบบนั้น"

เขาพูดจบ ก็หรี่ตา แววตาประกายความซับซ้อน

"แม้ว่าคุณจะทำร้ายพวกเขาจนสาหัสในครั้งนี้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาตกต่ำไปอย่างสิ้นเชิงหรอก คนในตระกูลของพวกเขามีโอกาสก็ต้องโจมตีกลับ ดั่งคำพูดที่ว่า หมาจนตรอกทำได้ทุกอย่าง ถึงเวลาที่บีบบังคับพวกเขามากจริงๆ ก็จะไม่เป็นผลดีต่อตระกูลเฟิงเลย คุณน่าจะเข้าใจใช่ไหม?"

เป็นธรรมดาที่เฟิงจิ่งเหยาจะเข้าใจความกังวลของนายท่านเฟิง

เพียงแต่เขารู้สึกว่าปัญหาเหล่านี้ เขาสามารถรับมือได้

……

และในเวลาเดียวกันนี้ ลู่ซือหยื่ที่ถูกจ่านสิงเทียนพาไปแล้ว เห็นข่าวว่าลู่ซื่อกรุ๊ปกำลังจะล้มละลาย ก็โกรธจนสองตาแดงกล่ำ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เห็นข่าวว่าพ่อแม่ถูกจำคุก ทำให้ในใจเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไป

"เฟิงจิ่งเหยา กู้ฉางซิน!"

เธอกัดฟันแน่น บีบโทรศัพท์จนปลายนิ้วซีดขาว

เธอจะไม่ปล่อยไปเช่นนี้ เธอต้องให้พวกเขาชดใช้อย่างแน่นอน โดยเฉพาะกู้ฉางซิน ต้องการจะให้เธอตาย!

ทั้งหมดเป็นเพราะนังผู้หญิงสารเลวนี่ ตระกูลู่ของเธอจึงกลายเป็นเช่นนี้!

แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือต้องช่วยพ่อกับแม่ก่อน

แต่จะช่วยอย่างไร ทว่าเธอไม่มีความคิดเห็นเลย

ชั่วขณะ จิตใจเธอก็เต็มไปด้วยความร้อนรนไม่เป็นสุข มองอะไรก็ขัดตา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงสถานการณ์ของตนเอง ก็ยิ่งว้าวุ่นใจไม่หยุด

เธอก็ระบายอารมณ์โดยการโยนสิ่งของในห้อง

คนรับใช้ที่ดูเธออยู่ด้านนอกได้ยินการเคลื่อนไหวนี้ ก็รีบไปรายงานจ่านสิงเทียน

"ลู่ซือหยี่!"

ไม่นาน น้ำเสียงเคร่งขรึมก็ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง ในเวลาเดียวกันก็ทำให้ลู่ซื่อหยี่ตัวสั่นเทา

เธอวางสิ่งของในมือลง กัดริมฝีปากพูดว่า : "คุณมาทำอะไร?"

จ่านสิงเทียนชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "หรือว่าไม่ใช่คุณที่ให้ฉันเข้ามา?"

ลู่ซือหยี่ได้ยิน ขนตาก็สั่นเล็กน้อย ในสายตาสับสนรนราน

ลู่ซือหยี่ใจเต้น กัดฟันกล่าวว่า: "ไม่ได้สั่ง คือทำธุรกิจร่วมกัน!"

เธอพูดพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กล่าวต่อไปว่า: "แค่อยากให้คุณช่วยพ่อแม่ฉันออกมา ลูกของคุณ ฉันเต็มใจที่จะให้กำเนิด"

จ่านสิงเทียนได้ยิน จ้องมองเธออย่างแผ่วเบา

ถึงแม้ลู่ซือหยี่จะหวาดกลัว แต่ก็ยังจ้องมองเขาอย่างเด็ดเดี่ยว

จ่านสิงเทียนเห็นลู่ซือหยี่แบบนี้ ก็ยิ้ม

รอยยิ้มนั้นเยือกเย็นอย่างมาก ทำให้ลู่ซื่อหยี่อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย

"คุณผู้หญิง ดูแล้วคุณยังไม่เข้าใจสถานการณ์ชัดเจน ลูกของฉัน กำเนิดหรือไม่ คุณไม่อาจพูดได้!"

เขาลุกขึ้นเดินไปยังตรงหน้ากู้ฉางฉิง มองจากบนลงล่างแล้วกล่าวเตือน "ส่วนพ่อแม่ของคุณ อยากให้ช่วยพวกเขาความยากไม่ใช่น้อย แต่ถ้าคุณขอร้องฉัน ฉันก็จะคิดถึงวิธีการอย่างแน่นอน"

ลู่ซือหยี่กัดริมฝีปากแน่น ถึงตอนนี้ เธอจึงเข้าใจ ตอนนี้เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะจัดการกับคนคนนี้เลย

ไม่มีทางเลือก เธอจึงวางความหยิ่งยโสภายในใจลง กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า: "ได้ ฉันขอร้องคุณ ช่วยพ่อแม่ฉันออกมา"

จ่านสิงเทียนเห็นผู้หญิงตรงหน้าเขาที่ในที่สุดก็วางความหยิ่งผยองลง ในสายตาก็พึงพอใจ

"คุณผู้หญิง ขอร้องตน ต้องเอาความจริงใจออกมา"

เข้าก้มไปเอ่ยข้างหูของลู่ซือหยี่

แน่นอนลู่ซือหยี่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา ในสายตาก็โกรธเคือง แต่เพื่อพ่อแม่ เธอก็อดกลั้นไว้

"คุณพูดถูก ต้องมีความจริงใจ คุณเห็นว่าแบบนี้พอหรือไม่?"

เธอเก็บความรู้สึกทุกอย่างในใจ ยกมือไปถอดเสื้อผ้าบนร่างกายออก เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย

จ่านสิงเทียนเพลิดเพลินกับเรือนร่างตรงหน้า พึงพอใจกับวิธีการของเธออย่างมาก

เขาสะบัดมือใหญ่ๆออก โอบเอวลู่ซือหยี่ขึ้นแล้วโยนไปยังที่นอนทาทามิขนาดใหญ่ด้านหลัง ไม่นานก็ข่มเกงลงไปทันที

ลู่ซือหยี่ที่ล้มอยู่บนที่นอนทาทามิ กำผ้าปูเตียงแน่น

เธออดกลั้นต่อความรังเกียจภายในใจและพูดเอาอกเอาใจ ในใจก็ยิ่งคิดว่าเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างนี้เป็นเพราะกู้ฉางฉิงและเฟิงจิ่งเหยา