สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 312

กู้ฉางฉิงถูกตบจนมึนไป รอสติเธอกลับมา คุณนายเฟิงก็เดินไปข้างๆเตียงเพื่อถามอาการของเฟิงจิ่งเหยาแล้ว

"คุณชายสงบลงมาแล้ว แต่เนื่องจากไม่ได้รักษาอย่างทันท่วงที เลยไม่รู้ว่าจะส่งผลกระทบต่ออาการโรคของคุณผู้ชายไหม จำเป็นต้องสังเกตกันในภายหลัง

มอพูดถึงผลตรวจ คุณนายเฟิงได้ยินก็กังวลไม่หยุด

"อะไรกันไม่ได้รักษาอย่างทันทีเลยหรอ?"

เธอน้ำเสียงเคร่งขรึม ยังไม่ทันได้ตอบกลับ มั่วหลีที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูก็พูดออกมาอย่างฉับพลัน

"เป็นคุณนายรองที่ไม่ให้เราเคลื่อนย้ายคุณผู้ชาย เลยพลาดการรักษาอย่างทันท่วงทีไป!"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ มองไปที่มั่วหลีอย่างตกตะลึง

มั่วหลีสังเกตได้ถึงสายตาที่กู้ฉางฉิงมองมา ก็หลุบตาลงไม่สบตาเธอ

แต่เวลานี้ เสียงตวาดอย่างรุนแรงของคุณนายเฟิงก็ดังขึ้นในห้อง

"กู้ฉางซิน!"

กู้ฉางฉิงก็ใจสั่น ไม่สามารถสนใจมั่วหลีได้ หันไปอธิบายทันทีว่า : "แม่ เรื่อง……”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือก็ปะทะเข้ากับหน้า อีกทั้งแรงยังหนักกว่าเมื่อกี้นี้

ก็พบว่าแก้มขาวๆสองข้างของกู้ฉางฉิงปูดบวมขึ้นมา เผยให้เห็นรอยนิ้วทั้งห้าบนใบหน้าอย่างชัดเจน มุมปากก็มีเลือดออกซิบๆ

"นังสารเลว เฟิงจิ่งเหยาทำดีกับแกทุกวัน คิดไม่ถึงว่าแกจะใจดำอำมหิตอยากจะฆ่าเขาเช่นนี้ เอาคนมา ไล่นังสารเลวนี่ออกไป!"

คุณนายเฟิงจ้องมองกู้ฉางฉิง แล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

"พี่สะใภ้ แค่ไล่ออกไปมันไม่เบาไปหรอ นี่คือเธอต้องการจะฆ่าเขาเลยนะ!"

เฟิงจิ้งหยวนเห็นท่าทางที่จนตรอกของกู้ฉางฉิง สายตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น : "ฉันว่าผู้หญิงชั่วๆอย่างนี้ต้องส่งไปที่สถานีตำรวจ ไม่ให้ออกมาได้เลยตลอดชีวิต!"

กู้ฉางฉิงได้ยิน สั่นเบาๆไปทั้งตัว

ทว่าคุณนายเฟิงไม่ได้สนใจ พูดน้ำเสียงไม่พอใจว่า

"ฉันคิดดูแล้ว เกรงว่าจิ่งเหยาตื่นขึ้นมา จะเอะอะโวยวายกับเรา"

เธอพูดจบ ก็จ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างดุร้าย ก็ตะโกนอย่างอารมณ์เสียอีกครั้ง : "พ่อบ้าน ยังไม่ให้คนมาไล่ออกไปอีก!"

พ่อบ้านตกตะลึง สติกลับมา เดินไปข้างๆกู้ฉางฉิงอย่างรู้สึกผิด

"คุณนายรอง ขอโทษด้วย"

เขาจับกู้ฉางฉิง ต้องการจะพาเธอออกไป

กู้ฉางฉิงไม่อยากออกไป จึงขัดขืนดิ้นรน : "แม่ คุณฟังฉันอธิบายหน่อย ฉันไม่ได้จะทำร้ายจิ่งเหยานะ"

คุณนายเฟิงไม่ได้สนใจเธอเลย

"ยังไม่รีบเอาออกไป ถ้ากระทบต่อการพักผ่อนของคุณชาย พวกคุณก็ต้องออกไปด้วย!"

เธอด่าพ่อบ้านและคนอื่นๆด้วยสีหน้าที่โกรธเดือดดาล

พ่อบ้านสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วส่งสายตาให้ลูกน้องที่อยู่ข้างๆทันที ให้พวกเขามาช่วย

ท้ายที่สุด กู้ฉางฉิงก็ถูกพวกเขาช่วยกันจับแล้วพาออกไป

ตอนเดินไป กู้ฉางฉิงก็มองมั่วหลีอย่างไม่ยินยอม

แม้มั่วหลีจะสังเกตเห็นดวงตาของเธอ ทว่าก็ไม่สนใจ

หลังจากจัดการกู้ฉางฉิงแล้ว คุณนายเฟิงก็ไล่ช่างไฟที่รับผิดชอบดูแลสวนออก

เรื่องเหล่านี้กู้ฉางฉิงไม่รู้

หลังเธอถูกพ่อบ้านส่งออกไปจากตระกูลเฟิง ก็ขอร้องให้พ่อบ้านให้เธอเข้าไป

"พ่อบ้าน คุณให้ฉันเข้าไปได้ไหม? ฉะนไม่เข้าไปบ้านใหม่ก็ได้ จะรออยู่ด้านนอก ฉันอยากรอจิ่งเหยาตื่นขึ้นมา"

พ่อบ้านมองไปที่กู้ฉางฉิงที่พยายามขอร้องอย่างเต็มที่ ก็ส่ายหัวอย่างจนปัญญา

"คุณนายรอง ฉันฝ่าฝืนคำสั่งของคุณนายไม่ได้หรอก คุณไปหาที่อยู่ก่อนเถอะ รอคุณชายตื่นขึ้นมา ดูว่าคุณชายจะจัดการอย่างไร"

เขาพูดจบ ก็ขอโทษกู้ฉางฉิง แล้วก็ปิดประตูใหญ่

กู้ฉางฉิงมองประตูใหญ่ที่ปิดแน่น ในใจก็น้อยใจและเป็นทุกข์ขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ดวงตาเธอก็เป็นประกายขึ้นมา: "คุณน้า ไม่เช่นนั้นก็ให้คุณกู้เข้ามาก่อน พอเฟิงจิ่งเหยาฟื้น ค่อยดูว่าจะจัดการเธอยังไง คุณจะได้ไม่ต้องทะเลาะกับจิ่งเหยาด้วย"

ใครจะคาดคิด พอเธอพูดจบ ก็ได้รับการคัดค้านอย่างรุนแรงของคุณนายรองและเฟิงจิ้งหยวน

"ไม่ได้!"

เฟิงจิ่งหยวนพูดจบ ก็มองไปยังมู่เฉาเกออย่างงุนงงไม่เข้าใจ

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใข่อยากจะจัดการให้คนจากไปมาโดยตลอดหรอ? ทำไมถึงพูดจาช่วยกู้ฉางซินหญิงชั่วคนนั้นล่ะ

เธอคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ ก็ไม่อยากมี่จะคิดต่อไป กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า: "พี่สะใภ้ กู้ฉางซินหญิงคนนี้ไม่สามารถให้เธอเข้ามารอจิ่งเหยาฟื้นได้โดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเธอ ไม่เช่นนั้นจะทำให้จิ่งเหยาสับสนเรื่องนี้ก็เป็นแบบนี้แล้วกัน"

คุณนายเฟิงพยักหน้า อันที่จริงเธอก็คิดแบบนี้

"ฉันจะให้คนไปไล่เธอออกไป!"

ในสายตาเธอปรากฎความชั่วร้าย ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงผู้หญิงคนนี้จะต้องถูกขับไล่ออกไปจากข้างกายจิ่งเหยา!

เฟิงจิ้งหยวนได้ยิน ก็หรี่ตาทั้งคู่เล็กน้อย เอ่ยปากด้วยเจตนาร้ายว่า: "พี่สะใภ้ ไม่จำเป็นต้องส่งคนไปหรอก เรื่องนี้ฉันจัดการเอง"

พูดจบ เธอไม่รอให้คุณนายเฟิงได้ตอบรับ ก็หันตัวออกไปจากห้อง

ไม่นาน เธอก็กางร่มมาถึงหน้าประตูใหญ่

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงเปิดประตู ก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

เธอเอียงไปมองด้วยจิตสำนึก เห็นเฟิงจิ้งหยวนเดินกางร่มออกมาจากด้านใน หยุดอยู่ตรงหน้าแล้วมองลงมายังเธอ

กู้ฉางฉิงชะงักไปเล็กน้อย แล้วตอบสนองกลับมา รีบลุกขึ้นยืน ใครจะรู้ว่านั่งยองๆนานเกินไป ขาก็ชาไปหมดแล้ว

เธอโซเซไปจับกำแพงจึงยืนได้มั่นคง จ้องมองเฟิงจิ้งหยวนแล้วกล่าวถามอย่างเป็นกังวลว่า: "คุณอาเล็ก จิ่งเหยาฟื้นแล้วใช่ไหม?"

เฟิงจิ้งหยวนร้องเชอะเบาๆ ตอบกลับด้วยท่าทางที่ไม่ดีว่า: "ขอบคุณที่เป็นห่วง ยังไม่ตาย!"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็รู้ว่าเฟิงจิ่งเหยายังไม่ฟื้น ในใจก็เป็นกังวลอย่างมาก

"ทำไมถึงยังไม่ฟื้นล่ะ? บอกว่าไม่เป็นไรไม่ใช่หรอ?"

เธอมองไปยังเฟิงจิ้งหยวนอย่างกระวนกระวายใจ วางแผนที่จะกล่าวถามถึงอาการอย่างละเอียด แต่พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกเฟิงจิ้งหยวนตัดบทอย่างไม่สนใจ