สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 322

เฟิงจิ่งเหยาสังเกตุเห็นกู้ฉางฉิงหน้าอึมครึมไป อดไม่ได้ที่จะเดินไปหาอย่างห่วงใย

"เป็นอะไร? รู้สึกแย่หรอ?"

เขาถามออกไป ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือออกไปแตะหน้าผากกู้ฉางฉิง ดูว่าไม่สบายหรือเปล่า

กู้ฉางฉิงรับรู้ถึงสัมผัสที่ร้อนวาบ ละสายตาจากมั่วหลี

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นแววตาที่ห่วงใยของชายตรงหน้า ความรู้สึกไม่สบายในใจของเธอก็ไม่หนักขนาดนั้นแล้ว

"ฉันไม่เป็นไร แค่เป็นห่วงเธอน่ะ"

พูดจบ เธอดึงเฟิงจิ่งเหยาให้นั่งลงบนเตียง สำรวจไปทั่วร่างกายเขา

"ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆใช่ไหม?"

เธอจำได้ดีตอนเฟิงจิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บนั้น จึงทำให้เธอไม่วางใจ

เฟิงจิ่งเหยารับรู้ถึงความห่วงใยที่แท้จริงของเธอ ความอบอุ่นวาบในใจ

เขาจับมือที่สำรวจไปทั่วร่างเขาของกู้ฉางฉิง พูดอย่างใจเย็นว่า "วางใจเถอะ ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ไม่งั้นฉันจะถอดเสื้อผ้าให้เธอตรวจดู"

กู้ฉางฉิงนิ่งไป มองค้อนไปที่เขา

"ออกไปเลย!"

เธอตะโกนดุออกไป ความกังวลในใจสาลายหายไป

ทั้งสองเย้าแหย่กันสักพัก กู้ฉางฉิงก็รู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย

"พักผ่อนเถอะ เธอเพิ่งจะหายป่วย ยังต้องพักฟื้น"

เฟิงจิ่งเหยามองสายตาเหนื่อยล้าของเธอ พูดอย่างห่วงใย

กู้ฉางฉิงรับรู้ถึงความห่วงใยของเขา แต่รู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรหนักขนาดนั้น

"คุณไม่ต้องห่วงฉัน ฉันไม่เป็นไรมากแล้ว พรุ่งนี้มะรืนนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ"

เธอมองเฟิงจิ่งเหยาด้วยสายตายิ้มแย้ม ไม่อยากให้เฟิงจิ่งเหยาไม่พอใจ

"ไม่เป็นอะไรมาก? ถ้าหากว่ามาส่งโรงพยาบาลช้ากว่านี้ เธอตายได้เลยนะรู้ไหม?"

กู้ฉางฉิงไม่รู้จะตอบกลับยังไง ทำหน้ายิ้มเหยเกมองไปที่เขา

ท่าทางประจบประแจงนั้น เฟิงจิ่งเหยาก็โกรธไม่ลง ทำได้แค่พูดเตือนออกไป "หลังจากนี้อย่าเอาเรื่องสุขภาพร่างกายมาล้อเล่นอีก รู้ไหม?"

กู้ฉางฉิงฟังเสร็จรู้สึกอบอุ่นในใจ เหมือนกับกินผลไม้เชื่อมยังไงยังงั้น

แต่ทว่ามันทำให้มั่วหลีหึงจนแทบคลั่ง

เพราะว่าหล่อนไม่เคยเห็นคุณชายที่แสนอบอุ่นในเวอร์ชั่นหยอกล้ออยู่แบบนี้

……

ตกดึก เฟิงจิ่งเหยาอยู่เป็นเพื่อนกู้ฉางฉิงสักพัก ก็ไปเยี่ยมมู่เฉาเกอ

"เฉาเกอยังไม่ตื่น?"

เมือเฟิงจิ่งเหยาเข้าห้องพักผู้ป่วยมาก็พบว่ามู่เฉาเกอยังคงสลบไสล คิ้วขมวดเป็นปม "น่าจะให้หมอเข้ามาดูหน่อย"

พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกมา แต่ทว่าถูกคุณนายเฟิงเรียกเอาไว้

"ไม่ต้องไปหรอก เมื่อสักครู่ฉันกับแม่มู่เฉาเกอเพิ่งจะเรียกหมอมา หมอบอกว่าไม่เป็นไร แค่หลับไปเท่านั้น"

พวกเขาพูดคุยกันจนไม่ทันได้สังเกตุว่าตาของมู่เฉาเกอขยับเล็กน้อย

จริงๆแล้วเธอตื่นนานแล้ว แต่เพราะรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาไปดูแลกู้ฉางซินแล้ว เธอจึงไม่อยากจะลืมตา

แต่เวลานี้ได้ยินน้ำเสียงห่วงใยของเฟิงจิ่งเหยา จู่ๆก็นึกอะไรดีๆออก

"จิ่งเหยา ช่วยด้วย…ช่วยฉันด้วย…"

ในขณะที่ทุกคนล้วนเป็นห่วงเธอนั้น ก็เหมือนกับว่าเธอกำลังฝันร้าย สะดุ้งตื่นขึ้นมา

พ่อแม่มู่เฉาเกอเห็นแบบนี้ รีบเดินไปหาทันที

"เฉาเกอ ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นอะไรแล้วนะ"

แต่ทว่าเสียงของพวกเขาไม่มีผลต่อมู่เฉาเกอแม้แต่น้อย และเธอยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น

คุณนายเฟิงเห็นแบบนี้ หลุบตาลง ดันตัวลูกชายเข้าไปพูดเร่งรัด "จิ่งเหยา ลูกรีบไปปลุกเฉาเกอสิ ถ้าให้เป็นงี้ต่อไป เดี๋ยวจะยิ่งขวัญเสียเข้าไปใหญ่"

"วางใจเถอะ ฉันให้คนไปตรวจสอบคนนั้นแล้ว และก็จัดคนมาดูแลเธอแล้วด้วย ดังนั้นไม่ต้องกังวล"

เขาพูดไป ราวกับถอยหลบลงมา

คนอื่นๆไม่ได้สังเกตุถึงท่าทีที่แปลกไปของทั้งสองคน เมื่อเห็นมู่เฉาเกอยังคงเป็นแบบนั้น ค่อยๆเข้าไปด้วยความห่วงใย และก็ให้โอกาสเฟิงจิ่งเหยาห่างออกมา

มู่เฉาเกอมองเฟิงจิ่งเหยาที่หลบเขาเหมือนหลบเชื้อโรคยังไงยังงั้น นึกอิจฉาขึ้นในใจ

ทำไม ทำไมเขาถึงกอดกู้ฉางซินได้ ทำเรื่องอะไรแบบนั้นได้ แต่กลับเธอถึงรังเกียจขนาดนี้

ไฟโกรธลุกโชนในใจเธอ แต่ไม่ได้แสดงออกมา

เพียงแค่ฝืนยิ้มให้พ่อแม่กับคุณนายเฟิงที่ห่วงใย

และกู้ฉางฉิงที่อยู่ข้างนอกประตูก็เห็นฉากนี้ ความรู้สึกไม่สบายใจเมื่อสักครู่หายเป็นปลิดทิ้ง

เธอเคาะประตูห้องพัก เดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย

"แม่ จิ่งเหยา คุณชายมู่ คุณนายมู่ ฉันมาเยี่ยมคุณมู่เฉาเกอค่ะ"

เธอเรียกทุกคนด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นเดินไปข้างๆเฟิงจิ่งเหยา

เมื่อทุกคนเห็นเธอ นอกจากสีหน้าตกใจของเฟิงจิ่งเหยา คนอื่นๆก็มีสีหน้าสายตาที่แปลกออกไปจากเดิม

โดยเฉพาะคุณนายเฟิง สายตาเต็มไปด้วยความโทสะ

เพราะเพียงเห็นกู้ฉางฉิง ก็ทำให้เธอคิดถึงตอนที่ตัวเองถูกเฟิงจิ่งเหยาข่มขู่ทุกที

"เธอมาได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าให้เธอพักผ่อนอยู่ให้ห้องหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาถึงแม้จะดีใจที่กู้ฉางฉิงมา แต่ยังเป็นห่วงสุขภาพของเธออยู่ดี

"ฉันโอเคแล้ว ไม่ต้องกังวลหรอก อีกอย่างคุณมู่ก็สลบไปตั้งนาน ฉันเลยไม่วางใจน่ะ"

กู้ฉางฉิงพูดปลอบเขา หลังจากนั้นก็มองมู่เฉาเกอ พูดยิ้มๆ "คุณมู่เป็นยังไงบ้าง มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?"

มู่เฉาเกอมองใบหน้ายิ้มแย้มของเธอ รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันไม่เข้าตาเลยจริงๆ เหมือนกับว่ากำลังหัวเราะเยาะเธออยู่

เธอกำหมัดแน่น ตอบกลับไปว่า "ขอบคุณสำหรับความห่วงใยค่ะ ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ"