สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 327

กู้ฉางฉิงเดินเข้าไปในตึกพร้อมมู่เฉาเกอ มั่วหลีตามติดอยู่ข้างหลัง

"ผู้จัดการแผนกสวัสดีค่ะ"

"ผู้จัดการแผนกมู่"

จากการปรากฎของทั้งสามคน พนักงานไม่น้อยล้วนหยุดทำความเคารพและทักทายมู่เฉาเกอ

มู่เฉาเกอก็ตอบกลับ และพาพวกกู้ฉางฉิงเข้าลิฟต์มา หลังจากถึงห้อง

"นี่เป็นห้องสัมภาษณ์ สักพัก พวกเราจะสัมภาษณ์กันที่นี่แหละ"

เธอชี้ไปที่พื้นที่ต่างๆที่กำลังมีกลุ่มคนกำลังจัดแจงอยู่แล้วแนะนำให้กู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงพยักหน้าแล้วมองไปรอบๆ

เมื่อเธอเห็นอุปกรณ์ไฮเทคที่ค่อยๆทยอยเข้ามา รู้สึกชื่นชมตื่นตาตื่นใจ

แน่นอนว่าบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างNK มีครบจบทุกอย่าง

มู่เฉาเกอเห็นสายตาตะลึงของเธอ หลุบเหยียดสายตาดูถูก ใบหน้าสวยยังคงส่งยิ้มให้กู้ฉางฉิง หลังจากนั้นจัดคนมาแต่งหน้าให้เธอ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง กู้ฉางฉิงที่ถูกช่างแต่งหน้ามืออาชีพเดินออกมา ใบหน้าแต่งออกมาสวยสง่า สวยหยามเยิ้ม ยิ่งเห็นมู่เฉาเกอยิ่งอิจฉา

เธอเห็นว่ากู้ฉางฉิงแต่งหน้าเสร็จ ไม่ว่าจะรูปลักษณ์หรือนิสัยล้วนเพียบพร้อม แม้กระทั่งความอ่อนโยนอ่อนช้อยก็เยอะกว่าเธอ

เฟิงจิ่งเหยารักหลงเธอขนาดนี้คงจะเป็นเพราะความอ่อนโยนและนุ่มนวลนี้

แต่การสั่งสอนของเธอตอนเด็กๆได้ละทิ้งนิสัยส่วนนี้ไป

เธอคิดไปต่างๆนานา ในใจค่อยๆเกิดความคิดนึงขึ้น

กวักมือเรียกผู้ช่วยเข้ามา กระซิบข้างหูเธอ

ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร สายตาผู้ช่วยถึงได้ฉายแววแปลกประหลาดเล็กน้อย หลังจากกวาดสายตาไปเล็กน้อย หันไปพยักหน้าให้มู่เฉาเกอแล้วเดินออกไปจากห้องมัลติมีเดีย

หลังจากเขาออกไปไม่นาน กู้ฉางฉิงก็เดินมาอยู่หน้ามู่เฉาเกอ

"คุณมู่ ตอนนี้การสัมภาษณ์เริ่มขึ้นแล้วยังคะ?"

มู่เฉาเกอได้ยินคำถาม รีบพูดขอโทษกู้ฉางฉิง "ขอโทษนะคะ คุณกู้ พอดีว่าตอนนี้เครื่องเรามีปัญหา อาจจะทำให้การสัมภาษณ์เลื่อนออกไปสักสองชั่วโมงค่ะ"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนี้ รู้สึกแปลกเล็กน้อย กลับไม่รู้ว่ามามันจุดไหนที่มันผิดไป เพียงแค่ยกยิ้มมุมปาก "งั้นไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้"

แน่นอนว่ามู่เฉาเกอเดาคำตอบของเธอออก รอยยิ้มบนใบหน้าและสายตามีนัยยะ พูดยิ้มเบาๆ "โอเค ฉันจะให้คนจัดห้องรับรองให้ รอด้านนี้ซ่อมเสร็จ ฉันจะแจ้งคุณอีกครั้ง"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า เดินตามผู้ช่วยของมู่เฉาเกอไปห้องรับรอง

มั่วหลีเดินตามกู้ฉางฉิงออกไป แต่ก่อนจะไป เธอมองมู่เฉาเกออย่างสื่อความหมาย

ประกายสายตานั้นทำให้มู่เฉาเกอตกใจไม่น้อย คิดว่าบอดี้การ์ดคนนี้ดูแผนเธอออกแล้ว

แต่ว่ามั่วหลีไม่ได้พูดอะไรกับกู้ฉางฉิงที่ออกไป เธอจึงคลายความกังวลไป

เธอกรอกตา เหมือนจะเข้าใจอะไรแล้วสิ สายตามีความสุข

และกู้ฉางฉิงไม่รู้อะไร หลังจากไปห้องรับรองกับผู้ช่วยก็เหมือนราวกับถูกลืมไปแล้ว

เธอนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย มั่วหลีที่นั่งอยู่ไม่ไกลสายตาเต็มไปด้วยความเสียดสีค่อนขอดเธอ

เวลาค่อยๆหมุนไป

ทั้งสองนั่งรอตั้งแต่บ่ายสองจนฟ้าเริ่มมืด พนักงานบริษัทใกล้จะเลิกงานแล้ว มู่เฉาเกอถึงจะราวกับคิดถึงพวกเขาแล้ว

"ขอโทษนะคะ ให้คุณกู้รอเสียนานเลย ตอนนี้ซ่อมเครื่องเสร็จแล้วค่ะ"

เธอมาห้องรับรองพากู้ฉางฉิงไปห้องสื่อด้วยตัวเอง

กลถึงแม้ว่ากู้ฉางฉิงจะรู้สึกไม่โอเคอย่างมาก แต่ทว่าใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม และเขาก็แสดงความขอโทษแล้วจึงโกรธไม่ลง

และการสัมภาษณ์หลังจากนั้นผ่านไปอย่างราบรื่นไม่มีปัญหาใดๆ

กู้ฉางฉิงฟังน้ำเสียงที่คุ้นเคย รู้สึกแปลกๆในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา พยักหน้าพามั่วหลีกลับ

ทั้งสองออกจากบริษัท เตรียมจะเรียกรถกลับโรงแรม

มั่วหลีพบว่ามีสายตาจ้องมองมาจากทุกทิศทาง

ชัดว่ามีคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่

เหมือนเธอจะคิดอะไรได้ สายตาเป็นประกาย ดวงตาดำกริบคู่นั้นมองไปยังกู้ฉางฉิง

"ฉันขอไปห้องน้ำก่อน คุณรอที่นี่อย่าเดินไปไหนล่ะ"

เธอพูดจบ หมุนตัวเดินออกไป

กู้ฉางฉิงมองไปยังแผ่นหลังเย็นชาของเธอ เม้มปาก รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้พาบอดี้การ์ดมาแต่เหมือนมากับผู้ปกครองแต่เธอก็ยังยืนรอนิ่งอยู่ตรงประตู

กลับไม่รู้ว่าเวลานี้การกระทำของเธอถูกจับจ้องจากกู้ฉางฉิง

สายตาอึมครึมหยิบโทรศัพท์มาต่อสายหาใครสักคน

ไม่นานเสียงเย่าซือก็ดังออกมา

"มีอะไร?"

มู่เฉาเกอพูดเสียงเย็น "เธอกำลังจะออกไป พวกนายหาโอกาสลงมือซะ"

เธอพูดไป เหมือนจะนึกอะไรออก พูดเตือนขึ้นมาว่า "จำไว้ว่าฉันต้องการให้มันหายไปตลอดกาล"

เย่าซือหัวเราะเบาๆ "รู้แล้ว"

พูดจบ สายก็ถูกตัดไป

มู่เฉาเกอวางโทรศัพท์ลง มองเงาของกู้ฉางฉิงอีกครั้ง มุมปากยกยิ้มอย่างน่ากลัว

ครั้งนี้ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีทางรอด!