สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 345

ยังไม่ทันที่กู้ฉางฉิงจะพูดออกมา ก็ถูกกู้ฉางซินตัดบท

"ทำไม รู้สึกว่าตอนนี้ตนเองเป็นลูกสะใภ้ตระกูลเฟิงแล้วจะสามารถควบคุมฉันได้หรอ กู้ฉางฉิง อย่าลืมนะ ทุกๆอย่างที่คุณมีอยู่ในครอบครองเป็นฉันที่ให้คุณไป อยู่ต่อหน้าฉัน คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะถามฉัน ว่าฉันกลับมาเมื่อไหร่ ไม่ใช่สิทธิ์ที่คุณจะมาเกี่ยวข้อง อีกทั้งคุณต้องให้ตำแหน่งกับฉันอย่างเชื่อฟัง"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ฉับพลันใจก็เต้นรัว สีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย

เธอคิดว่าที่กู้ฉางซินกลับมานี้ก็เพื่อเตรียมจะเอาทั้งหมดนี่คืน

ขณะนี้ เธอก็นึกถึงเฟิงจิ่งเหยา นึกถึงความอบอุ่นของเขา จู่ๆก็ทำใจไม่ได้

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงว่าต่อไปตนเองจะไม่ได้เจอคนคนนี้อีกแล้ว ในใจก็เหมือนถูกหั่นด้วยมีดทื่อ เจ็บปวดจนเธอหายใจยังเจ็บ

"ทำไมเร็วขนาดนี้ เวลาที่สัญญาไว้ยังไม่ถึงไม่ใช่หรอ?"

เธอฝืนใจตนเองให้สงบลง อย่างไรก็ตามมือที่ห้อยอยู่ทั้งสองข้างยังคงสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ กลัวว่าตนเองจะได้ยินคำพูดที่ไม่อยากได้ยิน

กู้ฉางซินไม่รู้ถึงความเข้าใจผิดของกู้ฉางฉิง ได้ฟังคำนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

เธอพูดน้ำเสียงเย้ยหยัน : "ไม่ถึงเวลาฉันก็กลับมาไม่ได้ใช่ไหม?"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ ก็ตกตะลึงเล็กน้อย

อารมณ์ที่เศร้าหมองก็สดใสขึ้นมาทันที

เธอรู้ได้จากคำพูดของกู้ฉางซินว่าครั้งนี้ที่เธอกลับมาไม่ใช่ว่าจะเอาทั้งหมดนี่ไป ในขณะที่โล่งใจ ก็อดไม่ได้ที่จะว้าวุ่นใจขึ้นมา

"ในเมื่อไม่ได้กลับมาเพื่อยุติข้อตกลง วันนี้คุณมาที่นี่ทำอะไ?"

เธอมองไปที่กู้ฉางซินอย่างระวังตัว ในแววตาเต็มไปด้วยการเตรียมป้องกัน

กู้ฉางซินไม่ได้สนใจ หัวเราะเยาะพูดว่า : "ก็เหมือนกันกับคุณแหละ มาดูผู้หญิงไร้ประโยชน์ที่ให้กำเนิดฉันหน่อย!"

กู้ฉางฉิงฟังคำพูดที่ไม่มีมารยาทของเธอเลยแม้แต่น้อย ในใจก็โกรธขึ้นมา

"ผู้หญิงคนนั้นอะไรกัน ไม่ส่าอย่างไรเธอก็เป็นแม่ของคุณนะ!"

เธอกัดฟันพูดต่อว่ากู้ฉางซิน

กู้ฉางซินราวกับว่าได้ฟังเรื่องตลกขบขัน มองกู้ฉางฉิงอย่างถากถาง

"แม่หรอ? เธอนอกจากจะให้กำเนิดเธอแล้ว ยังไม่เคยเลี้ยงดูฉันสักวัน จึงไม่ใช่แม่ของฉัน!"

กู้ฉางฉิงถูกคำพูดของเขาทำให้โกรธมาก

"คุณ……นี่คือคุณที่ถูกเลี้ยงดูจากตระกูลกู้หรอ?"

กู้ฉางซินมองท่าทางเธอที่โกรธมาก ในแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามรวมถึงไม่พอใจเล็กน้อย

"ตระกูลกู้ของฉันเลี้ยงดูอย่างไร คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน ส่วนผู้หญิงคนนั้น บอกว่าเป็นแม่ของฉัน ฉันก็แค่รู้สึกว่านี่คือการดูถูกฉัน!"

กู้ฉางฉิงโกรธจนสีหน้าเคร่งขรึม เธอกวาดสายตามองสองคนตรงหน้า ก็โกรธขึ้นมา

"โอเค ดีมาก ในเมื่อไม่เหมาะสมจะเป็นแม่ของคุณ งั้นคุณก็ไม่เหมาะสมที่จะไปดูเธอ ตอนนี้คุณก็ออกไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!"

เธอชี้ไปที่ลิฟท์แล้วต่อว่ากู้ฉางซิน

กู้ฉางซินมองเธอ ทำปากเย้ยหยัน

"พ่อ? เธอไล่ฉัน?"

พร้อมกับที่เธอพูดออกมา กู้หงเซินที่ไม่ได้พูดมาตลอดก็สีหน้าเคร่งขรึมลง พูดเตือนว่า : "กู้ฉางฉิง ใครให้คุณกล้ามาว่าฉางซิน หรือคุณลืมไปแล้วว่าที่นี่คือที่ไหน เชื่อไหมล่ะว่าแค่ฉันโทร ก็ทำให้แม่ของคุณออกไปได้ในทันที!"

กู้ฉางฉิงได้ยิน มองกู้หงเซินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตัวสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าโกรธอย่างมาก

กู้ฉางซินเห็นเธอโกรธมากจนพูดไม่ออก ก็หัวเราะเยาะเบาๆ เดินผ่านเธอไปแล้วเข้าไปในห้องผู้ป่วย

กู้หงเซินก็เดินเข้าไป

กู้ฉางซินสติกลับมา ก็รีบตามเข้าไป เธอกังวลว่ากู้ฉางซินจะเป็นอันตรายต่อแม่ของเธอ

"แม่ ช่วงนี้ฉันมีชื่อเสียงในวงการแล้วนะ คนจำนวนมากชอบภาพการออกแบบของฉัน รอต่อไปคุณฟื้นแล้ว พวกเราก็สามารถเปิดร้านเล็กๆเองได้ แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข"

"แม่ เมื่อไรคุณคุณจะฟื้นขึ้นมาสักทีล่ะ?"

กู้ฉางฉิงพูดไปมากมาย โดยหลีกเลี่ยงการพูดถึงสถานการณ์ในช่วงนี้

แต่ไม่รู้ว่าคำพูดของเธอ ตกไปอยู่ในหูของกู้ฉางซินที่อยู่ด้านนอกประตู

เธอได้ยินคำพูดของกู้ฉางฉิง ในใจก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

"คนที่ไม่มีความทะเยอทะยานอย่างพวกคุณก็ต้องตั้งหน้าตั้งตาใช้ชีวิตธรรมดาๆไปแบบนี้แหละ"

เธอพูดเยาะเย้ยเบาๆ รู้สึกขยะแขยงกับภาพแม่ลูกที่อยู่ตรงหน้า

อาจจะพูดได้ว่า เธอไม่เข้าใจ คนคนหนึ่งที่กำลังจะตาย มีค่าอะไรที่จะต้องสนใจ ควรตายๆไปซะให้สิ้นเรื่อง

แต่ความคิดนี้ก็คือความคิด ถึงอย่างไรถ้าไม่มีคนที่ใกล้จะตายคนนี้ กู้ฉางฉิงก็คงไม่เข้าร่วมกับแผนการของพวกเรา

คิดพลาง ในใจเธอก็กระปรี้กระเปร่าเล็กน้อย แต่กฌไม่อยากที่จะอยู่ต่อไป

"พ่อ ฉันยังมีธุระ ไปก่อนนะ"

พูดจบ เธอก็หันตัวจะออกไป

กู้กงเซินเห็นเช่นนี้ ก็รีบไล่ตามไป

"ฉางซิน รอพ่อก่อน"

เขาเดินสองสามก้าวไปถึงด้านข้างของกู้ฉางซิน ทันทีก็นึกถึงเรื่องที่กู้ฉางซินกลับมาครั้งนี้แค่กลับไม่ได้บอกเขา ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วกล่าวถาม

"เออใช่ ฉางซิน คุณยังไม่ได้บอกพ่อเลยว่าครั้งนี้คุณกลับมาทำอะไร?"

กู้ฉางซินได้ยิน ก็หยุดก้าวเท้าเล็กน้อย เม้มปากแล้วกล่าวว่า: "พ่อ ฉันมีธุระ ยังไงคุณก็อย่ามาก้าวก่าย"