สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 57

ตกกลางคืน มีเสียงข้าวของแตกกระจายดังมาจากชั้นสองห้องทางทิศตะวันออกของวิลล่าหลังตะวันออก

เสียงยิ่งดังชัดขึ้นโดยเฉพาะในคืนที่เงียบงันเช่นนี้

"อา!"

ลู่ซือยวี่ใช้อารมณ์กวาดของทุกอย่างบนโต๊ะเครื่องแป้งลงบนพื้น หายใจฟึดฟัดอย่างแรง ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นบิดเบี้ยวด้วยแรงหึงหวง

พี่จิ่งเหยาถึงกับไล่คนใช้ทุกคนออกเพื่อนังผู้หญิงคนนั้น

เพราะอะไรกัน?

เขาทำแบบนี้ทำไม?

ทำไมถึงสนใจยัยสารเลวนั่นขนาดนั้น?

เธอหรี่ตาลง สายตาบ่งบอกถึงความมาดร้าย

หรือว่าพี่จิ่งเหยาจะชอบนังสารเลวนั่นเข้าแล้วจริง ๆ ?

"เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!"

ลู่ซือยวี่กรีดร้องเสียงดัง พลันไปกระชากโคมไฟที่อยู่ด้านข้างมาและโยนกระแทกลงบนพื้น

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ตกใจมากจนกระโดดหลบไป เธอยกศรีษะขึ้นมองดูลู่ซือยวี่ที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ในขณะนี้ แล้วรีบก้าวไปข้าวหน้าเพื่อปลอบเธอว่า "คุณหนูใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ ใช้อารมณ์เกินไปจะไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ"

"จะให้ฉันใจเย็นอีกได้อย่างไร?"

ลู่ซือยวี่หันกลับมา จ้องไปที่เธอด้วยแววตาดุร้าย กัดฟันและพูดว่า "พี่จิ่งเหยาชอบนังสารเลวนั่นเข้าให้แล้ว แกยังจะให้ฉันใจเย็นลงอีกได้อย่างไร?"

"คุณชายจิ่งเหยาชอบยัยผู้หญิงคนนั้น?" สาวใช้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณหนูอย่าคิดมากไปเลยนะคะ"

"ถ้าเป็นไปไม่ได้ เขาจะไล่คนใช้ทั้งหมดออกได้อย่างไรกัน?"

ในเวลานี้ คนอารมณ์ร้อนอย่างลู่ซือยวี่เข้าใจว่าเฟิงจิ่งเหยาชอบกู้ฉางซินเข้าให้แล้ว

"คุณหนู นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนค่ะ"

สาวใช้ประคองเธอไปนั่งลงบนเก้าอี้นอน แล้วก็วิเคราะห์ว่า "ที่คุณชายจิ่งเหยาทำไปแบบนั้นก็เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของท่าน และบวกกับที่เธอได้รับบาดเจ็บมา ก็คงจะเป็นแค่ความเมตตาของท่านที่มีต่อเธอ"

"หึ" ลู่ซือยวี่ยิ้มเยาะออกมา "กลัวว่าความเมตตาจะกลายเป็นความเวทนาซะมากกว่า"

ไม่ว่าจะเป็นความเมตตาหรือว่าอะไรก็ตาม เธอก็ยอมรับไม่ได้ทั้งนั้น

ที่สำคัญไปกว่านั้น การที่พี่จิ่งเหยาโกรธจนไล่คนใช้ออกทั้งหมดนั้นมันรวมไปถึงสายของเธอที่อยู่ในนั้นด้วย

ทีนี้เธอก็ไม่สามารถรู้ความเคลื่อนไหวของพี่จิ่งเหยากับนังสารเลวนั่นได้อีก

เธอพูดถึงปัญหาหนักใจนี้ออกมา สาวใช้จึงรีบเสนอว่า "เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ก็เพียงแค่ซื้อใหม่อีกสักคนหนึ่ง"

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเธอยังไม่ดีขึ้น สาวใช้จึงกล่าวต่อไปว่า "คุณหนูคะ บ้านสกุลกู้ยังจะต้องหวังเอาผลประโยชน์จากตระกูลเฟิงเป็นแน่ คุณหนูสามารถใช้ประโยชน์จากจุดนี้ได้"

หลังจากฟังคำพูดของสาวใช้แล้ว ลู่ซือยวี่ก็ค่อย ๆ สงบลง แต่สีหน้าก็ยังคงไม่น่ามองอยู่เหมือนเดิม

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมให้พี่จิ่งเหยาชอบนังสารเลวคนนั้นได้แน่!

......

บ่ายวันต่อมา คนรับใช้ที่เฟิงจิ่งเหยาเลือกเข้ามาด้วยตัวเองต่างมากันจนครบ

เขาโทรศัพท์หากู้ฉางฉิง

"หน้าที่จัดการเรื่องคนรับใช้ มอบอำนาจให้สิทธิ์คุณรับผิดชอบนะ"

พบพูดจบ โดยไม่รอคำตอบจากกู้ฉางฉิง เขาก็วางสายไป

กู้ฉางฉิงมองไปที่โทรศัพท์ไม่รู้จะร้องไห้หรือขำดี เขาช่างเอาแต่ใจเกินไปเสียจริง หรือเขาจะกลัวเธอปฏิเสธกันนะ?

อย่างไรก็ตาม การที่เขามอบเรื่องนี้ให้เธอจัดการก็อาจจะเพื่อให้คนรับใช้ใหม่เหล่านี้ได้รู้จักฐานะที่แท้จริงของเธอ

เขาช่างเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบเสียจริง

คนรับใช้ที่มาใหม่ยืนเรียงกันเป็นแถว

ทุกคนตาเหลือบมองลงแสดงถึงความอ่อนน้อมถ่อมตน

กู้ฉางฉิงเดินไปเดินเดินมา มองดูคนนี้ทีคนนั้นที รู้สึกต้องใช้ความคิดอย่างมากว่าจะจัดการอย่างไรถึงจะเหมาะสม

กู้ฉางฉิงยิ้ม "ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งต้องขอบคุณเธอ"

ลู่ซือยวี่หรี่ตาลงทันที ผู้หญิงคนนี้ช่างเสแสร้งเก่งนัก

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะชี้หน้าด่าเธอไปแล้ว ไม่ใช่มาแสร้งพูดขอบคุณเช่นนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเสแสร้งเก่ง พี่จิ่งเหยาจะถูกเธอหลอกจนหัวหมุนแบบนี้ได้อย่างไร?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลู่ซือยวี่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือว่า "กู้ฉางซิน เธอไม่เห็นต้องปลอมขนาดนี้เลย พี่จิ่งเหยาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย"

กู้ฉางฉิงเลิกคิ้วขึ้น และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "จะว่าไปมันก็ใช่"

ลู่ซือยวี่อดตื่นเต้นไม่ได้ เธอจะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้วใช่ไหม?

มีหรือที่กู้ฉางฉิงจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าทำให้ยิ่งดูแย่ลง

กลัวว่าเธอจะต้องผิดหวังเป็นแน่

"ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ต้องขอบคุณจริง ๆ เพราะอันที่จริงฉันก็ไม่รู้จะจัดการอย่างไรเหมือนกัน"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ แววตาของกู้ฉางฉิงก็มีประกายร้าย ๆ ปรากฎ เธอพูดต่อว่า "น้องซือยวี่อุตส่าห์อาสามาช่วยงานฟรี ๆ ฉันจะปฏิเสธได้อย่างไรกันล่ะ?"

สีหน้าของลู่ซือยวี่เปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้

หล่อน......หล่อนกล้าหาว่าเธอเป็นแรงงานฟรี

อารมณ์โกรธพลุ่งขึ้นมาทันใด ลู่ซือยวี่ยกมือของเธอขึ้นหวังจะตบฉาดเข้าที่ใบหน้าของกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงที่แววตาเย็นชาก็เธอรีบยกแขนขึ้นกัน

ใครจะไปรู้ว่า ลู่ซือยวี่กลับเด้งล้มลงเสียเอง

"เธอกล้าผลักฉัน!"

ลู่ซือยวี่ที่ล้มอยู่บนพื้น เงยหน้าขึ้นจ้องเธอเขม็ง

กู้ฉางฉิงขมวดคิ้ว วิธีการนี้ของลู่ซือยวี่ก็ช่างเงอะงะซุ่มซ่ามเสียจริง