สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 79

สองคนจูบกันอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เสียงที่ครุมเครือดังเป็นพิเศษในห้องที่เงียบสงัด

จูบที่รุนแรงบ้าคลั่ง ทำให้กู้ฉางชิงไม่สามารถต้านทานได้

เธอจับเฟิงจิงเหยาไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ เพื่อไม่ให้ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของตนเองล้มลงไป

แต่เธอก็ถูกจูบจนวิงเวียน ลืมแม้กระทั่งเปลี่ยนเป็นหายใจ แทบจะเป็นลมไปเพราะหยุดหายใจ

ดีที่เฟิงจิงเหยาสังเกตุเห็นจึงปล่อยเธอ

เขามองเห็นว่าหายใจหอบเหนื่อย แววตาครุมเครือของกู้ฉางชิง ยิ้มนิดๆแล้วพูดว่า : "ยังไม่เรียนรู้การเปลี่ยนลมหายใจอีกหรอ? หรือลืมจูบของฉันไปแล้ว?"

น้ำเสียงเหมือนตั้งคำถาม อีกทั้งยังดูเหมือนการเยาะเย้ย

กู้ฉางชิงฟังแล้ว เดิมทีหน้าแดงอยู่แล้ว ก็เดิมไปอีก เพิ่มลงไปถึงคอ

ทั้งตัวเหมือนกุ้งที่ต้มสุก แดงก่ำไปทั้งตัว

ในเวลาเดียวกันก็เหมือนน้ำใสในสระ

เฟิงจิงเหยาชำเลืองมอง แววตาเป็นประกาย ท้องน้อยดูเหมือนมีอะไรกลับมาอีกครั้ง

เพียงแต่เขาไม่ได้ควบคุมสถานการณ์ตรงหน้า แต่มีสติผลักกู้ฉางชิงออกไป

กู้ฉางชิงตกใจกับการกระทำของเขา ก็ผิดหวังเล็กน้อย

เธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของผู้ชายตรงหน้าเธออย่างชัดเจน ตามประสบการณ์ก่อนหน้า ผู้ชายคนนี้ไม่ได้คำนึงถึงความปรารถนาของเธอ ใช้อำนาจบีบบังคับเธอ

แต่วันนี้ ทว่าเขาผลักเธอออกไป

ยังไม่รอให้เธอคิดว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พบว่าเฟิงจิงเหยาไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย นั่งอยู่ที่หัวเตียงแล้วพูดว่า : "คำนวณเวลา เวลานี้ควรเป็นเวลาที่คุณตั้งครรภ์ ช่วงหลายวันนี้คุณต้องใส่ใจร่างกายของตนเอง ดูๆว่าตั้งครรภ์ไหม"

กู้ฉางชิงตะลึงเมื่อเธอได้ยินคำพูดนี้

รอสติกลับมา ในแววตาก็อดที่จะประชดตัวเองไม่ได้

อารมณ์เมื่อสักครู่ถูกโยนทิ้งไป ลดลงโดยฉับพลัน

เธอเกือบลืมไปแล้ว จุดประสงค์ของการกลับประเทศของชายคนนี้คือการมีลูกกับเธอ เหมือนกับเป็นหน้าที่

ส่วนความใคร่เมื่อกี้ เกรงว่าไม่ได้ควบคุมมันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่ใช่ปัจจัยบางอย่างที่จุดชนวนโดยเฉพาะจนยากที่จะทนได้

เธอคิดถึงตรงนี้ เธออดไม่ได้ที่จะตกใจกับความหดหู่ผิดหวังเมื่อกี้นี้

ทำไมเธอถึงสามารถมีอารมณ์เช่นนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ไม่ใช่ของเธอ เป็นของกู้ฉางซิน

กู้ฉางชิง ไม่ต้องการถูกสายตาอ่อนโยนทำให้หลงกล

แล้วก็ไม่ต้องการให้เกิดความรู้สึกพิเศษกับผู้ชายคนนี้!

คุณต้องจำไว้เสมอ คุณเป็นเพียงตัวแทน เมื่อถึงเวลา คุณก็ต้องออกไป!

เธอเตือนสติตัวเองในไม่หยุด

อย่างนี้ คลื่นที่กระเพื่อมในใจของเธอก็กลับมาสงบใหม่อีกครั้ง

"ฉันรู้แล้ว"

เธอเก็บอารมณ์ที่มีทั้งหมด สีหน้าตอบรับอย่างเย็นชา ไม่มองเฟิงจิงเหยาแม้แต่นิดเดียว เก็บความง่วงจากด้านข้างแล้วเข้าห้องน้ำไป

เฟิงจิงเหยามองเธอเดินจากไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกได้ถึงว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แต่คิดอย่างไร ก็คิดไม่ออก

และในห้องน้ำ กู้ฉางชิงอาบน้ำด้วยน้ำเย็น ทำให้ตนเองสงบจากภายนอกสู่ภายในอีกครั้ง จึงออกมาจากห้องน้ำ

หลังจากออกมา เธอก็เห็นว่าเฟิงจิงเหยานอนไปแล้ว ปรากฏความสลับซับซ้อนในแววตา แต่เธอเก็บอาการอย่างรวดเร็ว

เธอเม้มปากเดินไปที่โต๊ะทำงาน ทำงานเย็บปักถักร้อยอย่างนุ่มนวลและจัดเก็บต้นฉบับแล้ว จึงเข้านอน

เป็นหนึ่งคืนที่สงบ

……

วันต่อมา กู้ฉางชิงตื่นขึ้นมา ข้างๆก็ไม่เห็นเฟิงจิงเหยาแล้ว

เธอก็ไม่ได้สนใจ ลุกขึ้นจากเตียง จัดการกับตนเอง

วันนี้เธอไม่ได้วางแผนว่าจะไปบริษัท ย่างไรก็ตามอาชีพนักออกแบบป็นอาชีพอิสระอยู่แล้ว

หลายวันมานี้รีบออกแบบเสื้อ เธอก็เลยยุ่งอยู่กับตนเองอยู่ในบ้าน จะได้ไม่ต้องวิ่งไปมาให้เสียเวลา

กู้ฉางชิงได้ฟังแล้ว ก็ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น

แต่ไม่รอให้เธอได้พูด คุณนายเฟิงก็จ้องมองเธอ เกิดโทสะในชั่วขณะ

"กู้ฉางซิน ดูคนรับใช้ตัวดีที่คุณพามา ยังมาบอกว่าอบรมสั่งสอนมาดี นี่โขมยของในบ้านแล้ว!"

กู้ฉางชิงเม้มปาก มองไปทางเหอหลินด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง

เหอหลินสังเกตเห็นสายตาของเธอ เนื้อตัวก็สั่นเทา สองตาแดงก่ำร้องไห้พูดว่า : "คุณหนู ฉันไม่ได้โขมย ฉันไม่ได้โขมยจริงๆ"

หัวหน้าจางเห็นเช่นนั้นก็รีบพูดคล้อยตาม : "คุณหนู คุณต้องเชื่อพวกเรานะ พวกเราทำงานอยู่ตระกูลกู้มาสิบกว่าปี จะทำผิดพลาดชั้นต่ำแบบนี้ได้อย่างไร"

ลู่ซือหยี่ได้ฟังคำพูดที่ปฏิเสธความรับผิดชอบของพวกเธอ ก็ปรากฏความไม่พอใจในแววตา

"พวกคุณไม่ได้โขมย งั้นของจะวิ่งไปอยู่ที่ตัวคุณเองหรอ?"

เธอพูดถากถางด้วยความโกรธ ทำให้หัวหน้าจางและเหอหลินเงียบไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงไม่หยุด

นี่เป็นเรื่องจริงที่พวกเขาไม่สามารถโต้แย้งได้!

ลู่ซือหยี่เห็นเช่นนี้ ในแววตาประกายความลำพองใจมองไปที่กู้ฉางชืง

กู้ฉางชิงชำเลืองมอง รู้สึกได้ว่าภาพด้านหน้านี้คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แค่นึกไม่ออก

เธอทำได้แค่ช่างมัน กวาดสายตาไปที่หัวหน้าจาง แล้วหันกลับมาถามว่า : "แม่ ไม่ทราบว่าของอะไรของท่านหายไป?"

คุณนสยเฟิงตอบอย่างไม่สบอารมณ์ว่า : "ของที่หายไม่ใช่ของฉัน คุณน่าจะถามซือหยี่"

กู้ฉางชิงหันมองไปที่ลู่ซือหยี่โดยจิตใต้สำนึก ความรู้สึกที่คุ้นเคยก็กลับมาโจมตีในใจอีกครั้ง

ชั่วแวบเดียว จู่ๆเธอก็นึกถึงเรื่องการโขมยแผนการออกแบบที่ห้องทำงานก่อนหน้านี้ได้

ก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวครั้งนี้ ผู้หญิงคนนี้กำลังใช้กลอุบายเก่าๆซ้ำหรือไม่

คิดจบ เธอก็เอ่ยถามด้วยสายตามีเลศนัยว่า : "ไม่ทราบว่าครั้งนี้น้องซือหยี่ทำอะไรหายหรอ?"

เธอทิ้งน้ำหนักในคำพูด เตือนสติเรื่องในห้องทำงานกับลู่ซือหยี่

เป็นธรรมดาที่ลู่ซือหยี่จะฟังออก จ้องมองเธอด้วยความโกรธและอาย ตอบกลับไปว่า : "สาวใช้คนนี้โขมยสร้อยข้อมือฉันไปหนึ่งเส้น ถึงแม้ว่าสร้อยข้อมือนั้นจะสึกหรอไปเล็กน้อย ฉันใส่น้อยมาก แต่นั่นเป็นของขวัญวันเกิดที่คุณน้าหมิงให้ฉันเมื่อสองปีก่อน"