สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 118

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าการที่ได้ยินคำว่าคุณชอบผมไหมออกมาจากปากของโจวฉือเซิน มันน่ากลัวและน่าตกใจไม่ต่างอะไรจากคำว่าคืนนี้คุณอยากตายกี่โมง และคุณชอบการตายแบบไหน

เธอเลียริมฝีปากที่ถูกกัด ยังมีกลิ่นเหล้าจางๆติดอยู่ "ประธานโจวเมาแล้วใช่ไหม"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง แต่ก็ไม่ตอบกลับ

หร่วนซิงหว่านลองถามต่อ "น่าจะใช่ใช่ไหม ไม่งั้นคุณจะล้อเล่นกับฉันแบบนี้ได้ยังไง"

โจวฉือเซินหัวเราะ เขาค่อยๆปล่อยเธอออก ดึงมือกลับมาคลายเนคไท "คุณคิดว่าผมกำลังล้อเล่นกับคุณเหรอ"

"ไม่ใช่เหรอ" หร่วนซิงหว่านวิเคราะห์อย่างตั้งใจ "ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมประธานโจวถึงถามฉันแบบนี้ ถ้าฉันบอกว่าชอบ ประธานโจวคงจะคิดว่าฉันเพ้อเจ้อ ถ้าบอกว่าไม่ชอบ ประธานโจวก็คงจะคิดว่าฉันไม่รักดี ไม่ว่าฉันจะตอบยังไงมันก็ผิด ไม่สู้ให้ประธานโจวบอกฉันเลยดีกว่าว่าคุณอยากได้ยินคำตอบแบบไหน ฉันจะได้ตอบตามที่คุณต้องการ"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา "ตอนที่คุณคบกับจี้หวยเจี้ยน คุณก็ชอบเปรียบเทียบแบบนี้เหรอ"

"ไม่ใช่ค่ะ..."

เพราะว่าพวกเขาไม่เคยคบกันด้วยซ้ำ

แล้วใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังบ้าคลั่งอะไร แน่นอนว่าเธอต้องปกป้องตัวเองให้ถึงที่สุด

หร่วนซิงหว่านเน้นอีกครั้ง "ประธานโจว ฉันกับจี้หวยเจี้ยนไม่เคยเป็นอะไรกัน แล้วตอนนี้เขาก็หมั้นแล้ว ฉันหวังว่าประธานโจวจะเลิกคิดว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเขาไม่ชัดเจนได้แล้ว"

โจวฉือเซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา "เหรอ"

"แน่นอน!"

"ในเมื่อพวกคุณไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน งั้นรักครั้งแรกของคุณ ออกแบบไว้ให้ใคร"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอโต้กลับ "นี่เป็นแค่หัวข้อสนทนาของสาธารณะ ไม่ใช่ว่าฉันออกแบบไว้ให้ใคร ประธานโจวไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปสักที หรือว่าคุณก็หึงเหรอ?"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปาก สายตาก็มืดมนลง

ทันใดนั้น หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าคำถามของตัวเองกะทันหันเกินไป ราวกับว่าเธอกำลังรนหาที่ตาย กำลังอยากจะหยิบส่วนที่แตกหักขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงที่ฟังไม่ออกว่าอารมณ์ไหนของโจวฉือเซินดังขึ้นมา "ถ้าใช่แล้วจะทำไม"

หร่วนซิงหว่านสับสน "หือ?"

อะไรกัน?

โจวฉือเซินพูด "หร่วนซิงหว่าน คุณรู้อยู่แล้วว่าผมหมายความว่าอะไร"

หร่วนซิงพูดเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า "แต่ว่าประธานโจวก็เคยบอกว่า ความชอบพิสูจน์อะไรไม่ได้ไม่ใช่เหรอ"

"พิสูจน์อะไรไม่ได้จริงๆ แต่ผมสามารถเอาตำแหน่งคุณหญิงโจวให้คุณได้ ไม่มีใครแย่งมันไปได้"

"แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ ฉันก็คลอดเด็กคนนี้ออกมาอย่างเปิดเผยไม่ได้ใช่ไหม?"

โจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไร แต่หร่วนซิงหว่านรู้คำตอบของเขาอยู่แล้ว

ความชอบของเขา ก็แค่อยากทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลับไปเป็นเมื่อก่อนหย่ากันก็แค่นั้น

เหมือนกับที่เธอเดาไว้ก่อนหน้านี้ โจวฉือเซินแค่คุ้นชินกับการที่มีเธออยู่เคียงข้าง คุ้นชินกับการที่เธอยอมรับความลำบากอย่างไม่ขัดขืน คุ้นชินกับการที่ทุกครั้งที่กลับมาคฤหาสน์ซิงหู ก็มักจะมีคนคนหนึ่งรอเขาอยู่

ดังนั้น การคุ้นชินเป็นสิ่งที่น่ากลัวจริงๆ

หร่วนซิงหว่านถามต่อ "งั้นประธานโจวบอกฉันได้ไหมว่า คุณจะจัดการกับเด็กในท้องของฉันยังไง จะให้เขาตายหรือมีชีวิตต่อ คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม"

ผ่านไปไม่กี่วินาที โจวฉือเซินก็พูดว่า "คลอดออกมาแล้วส่งออกไป"

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบกลับมาแบบนี้ เธอตกใจไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า "แต่ก่อนที่จะคลอดออกมา ต้องไม่ให้ตระกูลโจวรู้ใช่ไหม"

"ใช่"

เธอไม่มีแรงที่จะเถียงกับเขาแล้ว เขาอยากพูดอะไรก็แล้วแต่

หร่วนซิงหว่านบึนปากและพูดว่า "ถ้าประธานโจวไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ"

พูดจบ เธอก็ไม่สนใจปฏิกิริยาของโจวฉือเซิน หร่วนซิงหว่านเดินกลับไปที่ห้องทันที

ต้องขอบคุณเขา ทะเลาะกันเมื่อกี้ทำให้ท้องเธอหายอืดพอดี

กลับมาถึงห้อง หร่วนซิงหว่านนอนอยู่บนเตียง นอนเบิกตากว้างเพราะนอนไม่หลับ นอนลูบท้องของตัวเองเบาๆ

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะตกใจตื่น ตอนนี้เขากำลังพลิกตัวไปมา

หร่วนซิงหว่านสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของแขนและขาของเขาที่อยู่ในท้องของเธอ

ถ้าก่อนที่เขาจะคลอดออกมา แล้วเธอยังคิดไม่ออกว่าเธอจะออกไปยังไง เช่นนั้นก็ต้องรอให้โจวฉือเซินส่งเขาออกไป ชาตินี้เธออาจจะไม่ได้เห็นเขาอีก

หร่วนซิงหว่านไม่ได้หมายความว่าหลังจากที่เธอรู้สภาวะของโจวฉือเซินแล้ว เธอก็ยังยืนยันที่จะคลอดลูกออกมาเพื่อทำให้เขาลำบากใจ

แต่เธอเป็นห่วงเรื่องพวกนี้ เธอถึงไม่อยากให้ลูกเข้าไปเกี่ยวข้องกับตระกูลโจว รวมถึงเขาด้วย

เธอไม่เข้าใจความแค้นของตระกูลโจว จะเอาแต่สนใจสภาวะโดยรวมของโจวฉือเซินไม่ได้ เธอเป็นแค่แม่ธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่อยากให้ลูกของตัวเองเกิดมาบนโลกใบนี้อย่างปลอดภัย

แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะมาถึงขั้นนี้

สิ่งที่ทำให้หร่วนซิงหว่านรู้สึกสิ้นหวัง ไม่ใช่เรื่องที่จะตามมาหลังจากที่ตระกูลโจวรู้ว่ามีเด็กคนนี้อยู่

แต่มันคือท่าทีที่เย็นชายของผู้ชายคนนั้น

ตั้งแต่ต้นจนจบ โจวฉือเซินไม่เคยสนใจเด็กคนนี้ ราวกับว่าไม่ว่าเขาจะตายหรือมีชีวิตอยู่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

เขาราวกับคนที่เดินผ่านมาเห็น มองดูอย่างเย็นชาแล้วพูดจาเยาะเย้ยสองสามประโยคเป็นครั้งคราว