สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 129

เมื่อกลับถึงห้อง หร่วนซิงหว่านเปิดกระเป๋าเดินทางแล้ววางของกลับที่เดิมทีละชิ้น ๆ

หลังจากจัดการทั้งหมดแล้ว เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียง

เห็นชัด ๆ ว่าวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเลยแต่เธอกลับเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุด

ในระหว่างที่เธอใจลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นนั่งและหาไปทั่ว จึงพบโทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ

เป็นสายของหลินจืออี้

"Ruan เรื่องวันนี้ฉันต้องขอโทษแทนอานอานด้วย เด็กนั่นถูกตามใจจนเสีย เธออย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดนิ่ง ๆ: "ไม่เป็นไรค่ะ"

หลินจืออี้เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นอีก: "ถึงจะถามอย่างกะทันหันไปหน่อย แต่ฉันก็อยากรู้ว่าที่อานอานพูดมันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า? เธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้คิดเป็นอื่น ฉันแค่อยากถามเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฉือเซิน"

"ฉันเป็นภรรยาเก่าเขาค่ะ"

"ที่แท้ก็แบบนี้เอง... ขอโทษจริง ๆ นะ ก่อนหน้าฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นอะไรกัน เสียมารยาทจัง"

"คุณหลินไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ฉันกับเขาหย่ากันแล้ว แต่ฉันก็ไม่คิดว่าคุณหลินจะเป็นคู่หมั้นของเขา ฉันสิควรต้องขอโทษ"

หลินจืออี้หัวเราะ: "นั่นสิ ฉันชอบเขามานานแล้ว เดิมทีก็คุยกันเรื่องแต่งงานแล้ว แต่น่าเสียดาย..."

เธอพูดไปได้ครึ่งหนึ่งและไม่พูดต่อ แต่กลับพูด: "ก่อนหน้าที่จะรู้จักเธอ ฉันได้ยินจากอานอานเพียงฝ่ายเดียวเลยเข้าใจผิดไปเยอะมาก แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ฉันดีใจที่ได้รู้จักเพื่อนอย่างเธอ และเชื่อว่าเธอไม่มีทางเป็นคนอย่างที่อานอานว่าเด็ดขาด"

หร่วนซิงหว่านพูด: "อันที่จริงอานอานพูดไม่ผิดนะคะ ฉันไม่ใช่คนดีอะไร ตอนแรกก็บีบให้โจวฉือเซินแต่งงานกับฉัน"

หลินจืออี้พูด: "ฉันยังคงเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นนะ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเล็กน้อย "ขอบคุณค่ะคุณหลิน"

"ก่อนหน้าที่เคยบอกว่าหากผลงานออกมาแล้วจะเลี้ยงข้าวเธอ ตอนนี้ยิ่งต้องเลี้ยงใหญ่เลย ถือเป็นของขวัญขอโทษ เธอว่างตอนไหน?"

......

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งและไร้ชีวิตชีวายิ่งกว่าเดิม

ถ้าหากรู้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ว่าหลินจืออี้เป็นคู่หมั้นของโจวฉือเซิน ตอนแรกเธอคงไม่เห็นแค่เงินและรับออเดอร์นี้มา

น่ารำคาญจัง

หร่วนซิงหว่านฝังหน้าลงบนหมอนและอยากจะทุบผู้ชายสารเลวให้ตาย จริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอคงไม่ตกอยู่ในความลำบากใจแบบนี้

ไม่แน่อาจจะต้องถูกมอบตำแหน่งเมียน้อยให้อีก

ผู้ชายสารเลว ๆ!

ไปตายซะ ๆ ๆ!

หร่วนซิงหว่านยิ่งคิดยิ่งโมโห จึงได้ลุกขึ้นและหยิบสมุดวาดภาพและลงมือวาดภาพ ลุกขึ้นออกจากห้องนอนพร้อมเทป และแปะกระดาษไว้ที่ประตูห้องนอนของโจวฉือเซิน

หลังจากได้ระบายอารมณ์แล้ว เธอจึงรู้สึกว่าได้หายใจเป็นปกติมากขึ้น

แต่อีกค่อนคืนที่เหลือนั้น เธอก็ยังคงนอนไม่หลับ

หลินซือพูด "เรื่องไม่คาดฝันที่เกิดที่งานเลี้ยงการกุศลเมื่อคืนนี้ พวกเรากำลังตรวจสอบ แต่เรื่องนี้ส่งผลกระทบมากเกินไป และเกี่ยวข้องกับคุณทั้งคู่ ฉันจึงอยากได้ยินความคิดเห็นของคุณ"

เวินเฉี่ยนเป็นฝ่ายพูดก่อน "เป็นฉันที่ไม่ได้ดูแลสิ่งของของลูกค้าให้ดี ฉันควรจะต้องรับผิดชอบ"

หลินซือไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่หร่วนซิงหว่าน "Ruan ล่ะ?"

"ฉันคิดว่าอีกฝ่ายสามารถเอาสร้อยคองที่เวินเฉี่ยนมอบให้คุณหลินไปได้ และสามารถระบุได้ด้วยว่าสินค้าประมูลชิ้นไหนในสามชิ้นที่เป็นของฉัน ถ้าดูจากตรงนี้ ก็คงจะเป็นพนักงานภายในของสำนักพิมพ์นิตยสารเซิ่งกวาง"

หลินซือพยักหน้า: "ฉันก็คิดแบบนี้ เพียงแต่ภายในสำนักพิมพ์มีคนเยอะมาก การจะตรวจสอบก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เป็นไปได้ว่าจะต้องใช้เวลา"

หร่วนซิงหว่านพูด: "ขอบคุณค่ะบรรณาธิการหลิน แต่ฉันไม่ได้วางแผนจะสืบเรื่องนี้ต่อไป"

"ทำไมล่ะ?"

ทันทีที่พูดสิ่งนี้ ไม่เพียงแต่หลินซือเท่านั้นที่รู้สึกประหลาดใจ แต่แม้แต่เวินเฉี่ยนก็หันมามอง

หร่วนซิงหว่านยิ้มและพูด: "คนคนนั้นที่ใส่ร้ายฉันคงจะไม่มีจุดประสงค์อะไรนอกเสียจากอยากเห็นฉันเสียหน้าต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยงการกุศล แต่เธอคงคิดไม่ถึงว่าจี้หวยเจี้ยนจะช่วยชี้แจงให้ฉัน ตอนนี้เธอคงจะยังไม่รู้ว่าฉันกับจี้หวยเจี้ยนมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่ และไม่รู้ว่านอกจากกล้องวงจรปิดแล้ว สุดท้ายยังจะมีเรื่องอะไรหลุดมาอีกไหม ในใจคงจะฟุ้งซ่านมาก ถ้าหากฉันสืบต่อไป ไม่แน่ว่าเธอคงจะคิดหาวิธีต่าง ๆ นานามาเพื่อขจัดความสงสัยออกไป แต่ถ้าหากฉันไม่สืบต่อ เธอก็จะไม่มีทางลงมือทำอะไรได้ และเธอจะใช้เวลาทุกวันในความกังวลใจและตื่นตระหนก"

พูดไป เธอก็หันไปมองเวินเฉี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ และรอยยิ้มของเธอก็สว่างขึ้น: "คุณว่าอย่างนั้นไหมคะ คุณเวิน?"

เมื่อถูกเธอเรียกชื่อ เวินเฉี่ยนสะดุดกึกในใจและพยายามจะพูดอย่างสงบนิ่ง: "ฉัน...จะไปรู้ได้ยังไง แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันจะสืบต่อไปแน่"

หร่วนซิงหว่านพูด: "เมื่อวานมีคนบอกกับฉันว่า บนโลกนี้ไม่ได้มีแค่ขาวกับดำ ฉันก็อยากใช้โอกาสนี้เพื่อดูว่า บนโลกนี้นอกจากดำและขาว สุดท้ายแล้วยังมีสีอะไรอีกบ้าง"

ได้ยินอย่างนั้น มือของเวินเฉี่ยนที่อยู่ข้างลำตัวก็กำแน่น

เธอแทบจะมั่นใจได้ว่าหร่วนซิงหว่านรู้แล้วว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นฝีมือเธอ และจุดประสงค์ที่เธอพูดเรื่องนี้ ก็เพียงเพื่อจะบอกเธอว่าข้อมูลอยู่ในมือ เธอก็ทำได้เท่านี้แค่นั้น!