สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 133

โจวอานอานกล่าวว่า: "พี่ พี่ชายเขายังไม่สนใจเธอเลย แล้วเธอยังจะไปสนใจเธออีกทำไม ที่เธอมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะว่าเธอสมน้ำหน้า!"

"พอแล้วอานอาน" โจวจู้นเหนียนกล่าวว่า "ต่อจากนี้ไปซิงหว่านจะอาศัยอยู่ที่นี่สักระยะเวลาหนึ่ง เธออย่าเอะอะก่อกวนเลยนะ"

โจวอานอานส่งเสียงไม่พอใจ หันหน้าจ้องหร่วนซิงหว่านแวบหนึ่ง กลับไปห้องนอนของตัวเองแล้ว

ทันใดนั้น คนใช้มาบอกว่า: "คุณชายใหญ่ เก็บกวาดห้องนอนเรียบร้อยแล้ว"

โจวจู้นเหนียนพยักหน้า บอกหร่วนซิงหว่านว่า: "ซิงหว่านไปเถอะ ผมพาคุณไป"

มาถึงหน้าประตูห้องนอน โจวจู้นเหนียนบอกว่า: "ซิงหว่าน คุณอย่าสนใจคำพูดเหล่านั้นของฉือเซินในวันนี้เลยนะ จริงๆ แล้วเขา...ก็คิดเพื่อคุณแหละ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มอ่อนๆ: "คงอย่างนั้นมั้ง"

"คุณก็รู้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉือเซินเขากับที่บ้านไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดังนั้นเหตุการณ์ในวันนี้ มันก็..."

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาเบาๆ: "เราสองคนหย่าร้างกันมาตั้งนานอยู่แล้ว เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องคิดถึงฉันอะไรเลย และยิ่งไม่ต้องสนใจความคิดของฉันอีกด้วย ฉันเคยรู้จักคุณหลินก่อนหน้านี้แล้ว พวกเขาเหมาะสมกันดีจริงๆ"

โจวจู้นเหนียนถอนหายใจออกคำหนึ่ง: "คุณพักผ่อนให้ดีเถอะ สำหรับเรื่องที่คุณอาศัยอยู่ที่นี่ ผมจะไปคุยกับคุณพ่อผมอีกที คุณไม่ต้องเป็นห่วง"

"ขอบใจนะ"

นอกจากคำนี้ หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าควรพูดอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว

บ้านตระกูลโจวอันกว้างใหญ่ มีแต่โจวจู้นเหนียนคนเดียวที่มองว่าเธอเป็นคน

เห็นเธอเข้าไปในห้องนอนแล้ว โจวจู้นเหนียนจึงหมุนรถเข็นจากไป

ปิดประตูลง หร่วนซิงหว่านมองดูสิ่งแวดล้อมอันไม่คุ้นเคยเลย ความรู้สึกหมดหนทางกับความงงงวยลอยขึ้นมาอยู่ในใจ ทำให้เธอทั้งคนรู้สึกเหนื่อยล้ามากไม่มีเรี่ยวแรงเลย

...

บนรถโรลส์-รอยซ์สีดำ

หลินจืออี้พูดว่า: "เหตุผลที่คุณทำแบบนี้ในวันนี้ คือเพื่อคุณหร่วนใช่หรือเปล่า"

สองนิ้วของโจวฉือเซินชิดกันแนบติดกับขมับ สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยน: "คุณคิดมากไปแล้ว"

"แล้วทำไมคุณจู่ๆ ก็ตกลงจะแต่งงานแล้ว"

"อยากแต่งก็แต่ง ถ้าคุณมีปัญหา ไม่แต่งก็ได้"

หลินจืออี้หลุดขำออกมา มองไปข้างหน้า สักพักจึงพูดว่า: "คุณไม่กลัวเหรอว่าคุณหร่วนจะเข้าใจเราผิด คิดว่าระหว่างเราสองมีอะไรจริงๆ"

โจวฉือเซินถูกเธอถามจนรู้สึกน่ารำคาญ พูดอย่างหงุดหงิดว่า: "จะแต่งงานแล้ว ไม่มีอะไรถึงแปลก"

"ความหมายของฉันคือ คุณไม่กลัวว่าเธอจะเสียใจเหรอ"

โจวฉือเซินไม่ได้ตอบกลับ แค่หัวเราะออกเสียง ผู้หญิงคนนั้นไม่มีหัวใจ จะเสียใจได้ยังไง

เห็นเขาไม่ตอบ หลินจืออี้พูดต่อว่า: "ไม่ว่าที่คุณตกลงแต่งงานกับฉันจะเพราะเหตุผลอะไร ฉันก็ดีใจมากเหมือนกัน หลังจากแต่งงานกันแล้ว ฉันก็จะทำหน้าที่ของภรรยาคนหนึ่งและดูแลลูกของคุณกับคุณหร่วนให้ดี"

โจวฉือเซินพูดอ่อนๆ ว่า: "คำพูดทางการก็ไม่ต้องพูดแล้ว ผมรู้ว่าคุณวางแผนเรื่องอะไรอยู่"

หลินจืออี้หัวเราะทีหนึ่ง ไม่ได้ปฏิเสธ บอกแค่ว่า: "ฉือเซิน จริงๆ แล้วฉันมีเรื่องหนึ่งที่สงสัยมาก คุณรู้อยู่แล้วว่าการมีชีวิตอยู่ของเด็กคนนี้จะกลายเป็นเบี้ยต่อรองที่ใหญ่ที่สุดของพ่อคุณ แล้วทำไมยังจะเสี่ยงเก็บเขาไว้อยู่"

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินขยับเล็กน้อย รอยยิ้มเยาะเย้ย: "แม้แต่คุณยังคิดว่าผมเลือดเย็นโหดร้าย ไร้ความปรานี สามารถเสียสละทุกอย่างเพื่ออำนาจเลยเหรอ "

หลินจืออี้ตะลึงเล็กน้อย รู้ว่าตัวเองพูดผิดแล้ว: "ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น..."

โจวฉือเซินเหมือนไม่มีความคิดที่จะฟังเธออธิบายเลย แค่มองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าเพิกเฉย ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

หลินจืออี้แอบกัดริมฝีปากไว้ ถ้าเธอเดาไม่ผิด ที่โจวฉือเซินเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ไม่ใช่เพราะนึกถึงสายเลือดหรือครอบครัวอะไรแบบนั้นเลย

แต่เป็นเพราะ...หร่วนซิงหว่าน

นิสัยของโจวฉือเซินเย็นชา ถึงแม้เขาจะไม่ได้อำมหิตจนสามารถกำจัดลูกของตัวเองด้วยตนเอง แต่เขาก็ไม่มีทางชอบเด็กเด็ดขาด ตอนนี้เขาอาจจะยังไม่อยากยอมรับ แต่เขาเห็นหร่วนซิงหว่านสำคัญกว่าตัวเองอีกแล้วจริงๆ

นี่ยังเป็นแค่วันแรกอยู่เลย ก็ทรมานเช่นนี้แล้ว

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าคงรอไม่ถึงวันที่คลอดลูกลงมาวันนั้น เธออาจจะเป็นบ้าไปก่อนแล้ว

เวลาทานข้าว สงสัยโจวอานอานกำลังงี่เง่าอยู่ ไม่ได้ลงมา

ระหว่างทานข้าวอยู่ ท่านใหญ่โจวกับโจงเสียนไม่ค่อยคุยกันอะไรเลย มีแค่โจวจู้นเหนียนที่พูดเป็นบางครั้ง จึงทำให้อาหารมื้อนี้ไม่ได้ทานอย่างไร้ชีวิตวีวาเลย

แต่หร่วนซิงหว่านกลับไม่อยากอาหารเลยแม้แต่นิดเดียว กินไปกี่คำอย่างไม่ค่อยเต็มใจแล้ว ก็นั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ตลอด

โจวจู้นเหนียนสังเกตเห็นเธอไม่ค่อยกินสักเท่าไหร่ ถามช้าๆ ว่า: "ซิงหว่าน อาหารไม่ถูกปากเหรอ"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นมา ส่ายหัว: "ไม่ใช่ ฉันก็แค่ไม่อยากอาหารสักเท่าไหร่..."

น้ำเสียงของท่านใหญ่โจวแข็งทื่อ: "ตอนนี้ในท้องของเธอมีเด็ก ถึงไม่อยากอาหารก็จำเป็นต้องกินเข้าไป"

โจวจู้นเหนียนกลับยิ้มบอกเธอว่า: "ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องหักโหม เดี๋ยวถ้าตอนกลางคืนหิวแล้วค่อยให้ห้องครัวทำให้เธอใหม่ก็ได้"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากไว้ ยังคงถืออุปกรณ์ตักอาหารขึ้นมากินต่อ

โจวจู้นเหนียนเป็นคนเดียวที่ดีกับเธอในบ้านตระกูลโจวแล้ว เธอไม่อยากทำให้พวกเขาพ่อลูกสองคนไม่ถูกกันเพราะเธออีก

ท่านใหญ่โจวไม่พอใจ: "นี่ยังกินลงได้อยู่ไม่ใช่เหรอ"

โจงเสียนเอาผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปาก พูดลอยๆ ว่า: "สิ่งแวดล้อมการใช้ชีวิตตั้งแต่เด็กไม่เหมือนกัน การศึกษาที่ได้รับต่างกัน ถึงแม้อนาคตจะปลอมยังไง ความต่ำต้อยและการกระทำย่ำแย่ในกระดูกก็เปลี่ยนไม่ได้หรอก"

โจวจู้นเหนียนขมวดคิ้ว พูดเสียงต่ำว่า: "คุณแม่"

โจงเสียนมองไปด้านข้าง: "ทำไม ฉันไม่ได้หมายถึงเธอสักหน่อย ก็แค่พูดความจริงเรื่องหนึ่งเท่านั้นเอง"

หร่วนซิงหว่านไม่พูดไม่จาอะไรเลย เธอรู้ว่าคนที่โจงเสียนพูดถึงไม่ใช่เธอจริงๆ แต่คือพูดถึงโจวฉือเซินโดยทางอ้อมอยู่