สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 135

หร่วนซิงหว่านดูซุปปลาที่อยู่ในถังเก็บความร้อน มองออกไปนอกหน้าต่างโดยสัญชาตญาณ

ถึงแม้พายุฝนยังคงตกอยู่ แต่เธอกลับรู้สึกว่าจิตใจสงบลงแล้วไม่น้อย

คนที่ใส่ผักคาวทองในซุปปลาไม่มีมากนัก แต่หลังจากที่เธอกลับมาจากถนนอานเฉียวแล้ว ทุกครั้งที่ป้าจางทำซุปปลาก็จะใส่เข้าไป

และก็คือว่า ถ้าเมื่อกี้เธอเดาไม่ผิด สิ่งนี้น่าจะส่งมาจากคฤหาสน์ซิงหูทางนั้น

เธอหยิบช้อนออกมา ดื่มซุปคำหนึ่ง รู้สึกกระเพาะอุ่นมาก ตัวเล็กที่อยู่ในท้องก็ไม่งี่เง่าอีกแล้ว

ซุปปลาถ้วยหนึ่งลงไปในท้อง หร่วนซิงหว่านทั้งคนกลับมามีพลังงานอีกแล้ว เธอนอนที่บนเตียงใหม่ จู่ๆ รู้สึกว่าไม่ได้โดดเดี่ยวและหมดหนทางขนาดนั้นแล้ว

เธอดูมือถือ ลังเลแล้วสักพัก คิดถึงโจวฉือเซินเคยบอกว่าห้ามโทรหาเขาตอนกลางคืน เพราะฉะนั้นจึงส่งข้อความให้: "ประธานโจว หลับหรือยัง"

โจวฉือเซินไม่ตอบกลับมาสักที น่าจะนอนหลับแล้ว

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจคำหนึ่ง วางมือถือลง หลับตาลง

แต่ตอนที่เธอใกล้จะหลับแล้ว มือถือที่วางไว้บนหัวเตียงกลับสั่นแล้ว

เธอลืมตาขึ้นมาและรับสาย

อีกฝั่งของมือถือนั้น เสียงของโจวฉือเซินเหมือนกับเคยถูกน้ำฝนแช่ไว้อย่างนั้น มีความเหน็บหนาว: "มีเรื่องอะไร"

หร่วนซิงหว่านกัดริมฝีปากทีหนึ่ง เงียบแล้วครู่หนึ่งจึงพูดว่า: "ประธานโจว ฉันขอโทษจริงๆ"

"คำว่าขอโทษนี้สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เหรอ"

"...ไม่ได้"

"แล้วมันมีความหมายอะไร"

หร่วนซิงหว่านกำมือถือไว้ สนับมือเริ่มซีด: "ฉันรู้ว่าประธานโจวไม่ให้อภัยฉัน เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าฉันพูดอะไรก็เปลี่ยนแปลงผลไม่ได้ ถ้าประธานโจวคิดว่าด่าฉันสามารถทำให้คุณหายโกรธได้ คุณด่าตามใจได้เลย ฉันจะไม่ด่ากลับแน่นอน"

โจวฉือเซิน: "..."

เขาพูดอย่างเฉยเมย: "คุณคิดว่าผมว่างมากเหรอ โทรไปหาดึกขนาดนี้เพื่อที่จะด่าคุณงั้นเหรอ"

หร่วนซิงหว่านถามกลับเสียงเบา: "หรือว่าไม่ใช่เหรอ"

สงสัยโจวฉือเซินก็โมโหกับเธอจนนอนไม่หลับ ดังนั้นจึงโทรมาหาแหละมั้ง

โจวฉือเซินยิ้มแห้งคำหนึ่ง พูดอย่างไม่เกรงใจว่า: "มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีผมวางสายลงแล้ว"

"อ๊า?" ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้ตั้งตัว ชะงักครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า "รบกวนประธานโจวช่วยขอบคุณป้าจางแทนฉันสำหรับซุปปลาให้หน่อย"

"แล้วอะไรอีก"

หร่วนซิงหว่านเงียบแล้วสักพักจึงพูดต่อว่า: "ฉันรู้ว่าฉันทำผิดสัญญาระหว่างเราสองคนแล้ว แต่ว่า... ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะถูกขังไว้ในบ้านตระกูลโจว แต่ฉันจะหาวิธีพ้นออกไปจากสถานการณ์ลำบากนี้แน่นอน จะไม่ให้เด็กที่อยู่ในท้องของฉันกลายเป็นภาระของคุณเด็ดขาด เพราะฉะนั้นฉันยังอยากจะขอประธานโจว ..."

โจวฉือเซินรู้สึกรำคาญ: "ที่คุณจะพูดก็คือเรื่องนี้?"

"ฉันรู้ว่าที่ฉันขอเรื่องแบบนี้ในเวลานี้มันไม่รู้ตัวมากเลย แต่ยังไงเขาก็เป็นชีวิตคนหนึ่ง ฉันไม่อยากทำให้เขาไม่สามารถมาอยู่บนโลกใบนี้ได้เพราะฉัน..."

ฟังเสียงสำลักและแหบเล็กน้อยของเธอ โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากบางจากนั้นบอกว่า: "หร่วนซิงหว่าน ผมได้พูดอะไรแล้วหรือยัง คุณก็เริ่มกำกับและแสดงตนเองแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า: "ขอโทษ ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น..."

"พอแล้ว ผมจะนอนแล้ว"

"งั้นฉันก็ไม่กวนประธานโจวแล้ว"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านวางสายลงอย่างประณีต

โจวฉือเซินฟังเสียงสายไม่ว่างที่ดังมาจากมือถือ หัวเราะแห้งๆ จนออกเสียง

...

หร่วนซิงหว่านอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลโจวหนึ่งสัปดาห์แล้ว ทุกวันก็คือลงไปชั้นล่างทานข้าวตรงตามเวลา จากนั้นก็จะเดินเล่นในสวนดอกไม้กับโจวจู้นเหนียนด้วยกัน ตอนแรกเธอคิดจะไปหาคนใช้ขอผลไม้หน่อย แต่ยังไม่รอเธอเอ่ยปาก เวลาสี่ทุ่มของทุกวันก็จะมีคนส่งอาหารมื้อค่ำมาให้เธอ

หร่วนซิงหว่าน: "..."

โจวฉือเซินมองเธอด้วยหางตา: "กินดีด้วย"

"..."

ผู้ชายเลวเปิดปากทีไรไม่มีคำพูดดีๆ เลย

สองสามวันนี้ท้องของหร่วนซิงหว่านโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดมาก น้ำหนักก็ขึ้นแล้วด้วย หน้าก็กลมแล้วนิดหน่อย

อยู่ระยะเวลาสุดท้ายของการท้องแล้ว ไม่อ้วนขึ้นถึงแปลก

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจผู้ชายใจร้ายคนนั้น แต่พอคิดถึงอย่างน้อยตัวเองก็มีเรื่องที่ต้องขอเขา ได้แต่อดทนแล้วอดทนอีก: "ประธานโจวมาทำไมเหรอ"

โจวฉือเซินมองไปที่ไกลๆ พูดอ่อนๆ ว่า: "ที่นี่มีใครตั้งกฎไหมว่าผมมาไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านเงียบ อยู่ๆ ก็หัวเราะออกมา

โจวฉือเซินได้ยินเสียง หันหน้ากลับมา: "หัวเราะอะไร"

"ไม่มีอะไร"

หร่วนซิงหว่านดูเสาไฟฟ้าข้างหน้า เธอแค่รู้สึกว่าความกดดันและความน่าเบื่อที่วนเวียนอยู่ในใจของเธอนั้นเหมือนหายไปหมดแล้ว

เธอไม่ต้องคอยระมัดระวังไม่กล้าพูด และไม่ต้องมีระเบียบปล่อยให้คนดูถูกแล้ว

คนมักจะต้องประสบสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่าเดิม จึงจะสามารถเห็นว่าเหมือนของก่อนหน้านี้ก็ไม่แย่

โจวฉือเซินคนนี้ ถึงแม้คำพูดไม่น่าฟังเลย แต่พออยู่ในสถานที่อันกินคนไม่คายกระดูกอย่างตระกูลโจวนี้ เขากลับเป็นเหมือนหนามที่อยู่ๆ ก็โผล่ออกมา ทำเอาพวกเขาเกลียดจนคันฟัน อยากจะเอามือไปดึง แต่กลับทำให้ตัวเองมือเต็มด้วยเลือด

โจวฉือเซินหัวเราะออกเสียง ขี้เกียจไปสนใจเธอ

ลมกลางคืนพัดมาเป็นช่วงๆ หร่วนซิงรู้สึกหนาว ลุกขึ้นมาพูดว่า: "ประธานโจว ฉันจะกลับไปห้องนอนก่อนแล้ว"