สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 153

เมื่อเพ้ยซานซานตื่นขึ้นมา เธอเห็นว่าหร่วนซิงหว่านไม่ได้นอนอยู่บนเตียง

เธอตกใจแล้วลุกขึ้นนั่งทันที หาหร่วนซิงหว่านทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ

เพ้ยซานซานรีบออกมาจากห้อง กำลังจะไปถามพยาบาล เธอก็เห็นโจวฉือเซินเดินมาพอดี

ถึงแม้ว่าเธอจะด่าไอ้สารเลวคนนี้ในใจ แต่ตอนนี้เธอสนใจอะไรมากไม่ได้ เธอรีบบอกเขาว่า "ประธานโจว ซิงซิงหายตัวไปแล้ว!"

โจวฉือเซินหยุดเดิน สีหน้าของเขาเย็นชาลงทันที เขาหันไปถามพยาบาล "ห้องกล้องวงจรปิดอยู่ตรงไหน"

พยาบาลรีบพาพวกเขาไป

แต่กล้องวงจรปิดจับภาพได้แค่ตอนที่หร่วนซิงหว่านเดินออกไปจากห้อง เดินไปที่ทางออก นอกนั้นก็ไม่เห็นเธออีกเลย

เพ้ยซานซานขมวดคิ้วแน่นแล้วพูดเบาๆ "เธอจะไปไหน แค่เดินก็จะล้มอยู่แล้ว...คงไม่ได้เป็นลมอยู่ที่ไหนใช่ไหม"

หลินหนานพูดอยู่ข้างๆ "ประธานโจว คนของเราเฝ้าอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลตลอด ไม่มีใครเห็นคุณหญิงเลยครับ"

หมายความว่า เธอยังอยู่ในโรงพยาบาล

โจวฉือเซินเม้มปาก ถอยออกไปสองก้าว จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

เพ้ยซานซานมองดูแผ่นหลังของเขาแล้วถอนหายใจ เธอกำลังจะพูดอะไร แต่เขากลับเดินออกไปแล้ว

......

โจวฉือเซินเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า รูปร่างที่ผอมบางปรากฏขึ้นมาในสายตาของเขาเหมือนที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด

เธอเกาะราวบันได ถูกลมพัดโซซัดโซเซ ราวกับว่าวินาทีต่อมาเธอก็จะล้มลง

เขาเดินเข้าไปช้าๆ "หร่วนซิงหว่าน คุณจะทำอะไร"

หร่วนซิงหว่านมองไปข้างหน้า ไม่หันมามองเขาเลยแม้แต่น้อย เสียงของเธอถูกลมพัดกระจัดกระจาย "ประธานโจวมาทำไมอีก?"

"ผมกำลังถามคุณอยู่"

ดูเหมือนว่าหร่วนซิงหว่านจะยิ้ม เธอพูดเบาๆ "ประธานโจวคิดว่าฉันจะทำอะไรเหรอ คิดว่าฉันจะคิดสั้นกระโดดลงไปเหรอ ประธานโจวคิดมากไปแล้ว ถ้าฉันอ่อนแอขนาดนั้นก็คงจะไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้น "ฉันแค่อยากจะมาตากลม"

"คุณไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ร่างกายคุณเป็นยังไง"

"รู้สิ เหลือชีวิตอยู่แค่นิดเดียวเท่านั้น"

โจวฉือเซินยืนอยู่ข้างหลังเธอ ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกคลุมให้เธอ เขาพูดเบาๆ "พอได้แล้ว หร่วนซิงหว่าน กลับไปเถอะ"

หร่วนซิงหว่านหันหน้ามามองเขา เธอยิ้มอย่างเยาะเย้ย "พฤติกรรมพวกนี้ของประธานโจว มันมักจะทำให้คนเข้าใจผิด คุณคิดว่าใช่ไหมคะ?"

สีหน้าของโจวฉือเซินไม่เปลี่ยนแปลง เขาจ้องมองไปที่เธอ "เข้าใจผิดอะไร"

"เข้าใจผิดคิดว่าคุณชอบฉันไง"

"ผมไม่เคยปฏิเสธ"

ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านก็หัวเราะออกมา เขาไม่เคยปฏิเสธจริงๆ แต่ความชอบของเขามันไม่ควรค่าแก่การพูดถึง

โจวฉือเซินพูดว่า "ผมเคยบอกแล้วว่า ผมสามารถเอาตำแหน่งคุณนายโจวให้คุณ"

"สิ่งที่คุณให้ฉัน มันก็แค่ให้ฉันกลับไปอยู่ในกรงนั้นต่อก็แค่นั้น โจวฉือเซิน คุณไม่ได้ชอบฉัน คุณแค่เคยชินกับการที่ฉันอยู่เคียงข้าง คอยดูแลทุกอย่างให้คุณ เคยชินกับการที่ฉันยอมคุณทุกอย่าง เคยชิน..."

โจวฉือเซินจับข้อมือของเธอ ขัดจังหวะคำพูดของเธอ "หร่วนซิงหว่าน หัวใจของคุณถูกสุนัขกินไปหมดแล้วเหรอ"

"ประธานโจว คุณคิดผิดอีกแล้ว ฉันไม่มีหัวใจ"

โจวฉือเซินเม้มปากแน่น ผ่านไปพักหนึ่งถึงได้พูดว่า "คุณจะเอายังไงกันแน่"

"ฉันจะเอายังไง?"

หร่วนซิงหว่านพูดประโยคนี้ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ อาการบาดเจ็บของหร่วนซิงหว่านก็ค่อยๆดีขึ้น นอกจากใบหน้าที่ซีดเซียวแล้ว จิตใจของเธอก็ดีขึ้นไม่น้อย

และในตอนนี้เอง กลับมีแขกที่ไม่คาดคิดมาเยี่ยม

หลินจืออี้ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เธอยิ้มแล้วพูดว่า "คุณหร่วน ฉันเข้าไปข้างในได้ไหมคะ"

สำหรับการมาของเธอ หร่วนซิงหว่านไม่ได้แปลกใจ เธอแค่พยักหน้าเบาๆ

หลินจืออี้เอาดอกไม้ที่ซื้อมาวางไว้ข้างเตียงแล้วพูดเบาๆ "เมื่อกี้ฉันถามคุณหมอแล้ว พวกเขาบอกว่าคุณหร่วนฟื้นตัวได้ดีมาก อีกไม่นานก็คงจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"

พูดจบเธอก็พูดอีกว่า "ฉันต้องขอโทษด้วยที่พึ่งจะมาเยี่ยมคุณตอนนี้ แต่ว่าโรงพยาบาลนี้เข้ายากจริงๆ"

สำหรับสิ่งที่เธอพูด หร่วนซิงหว่านก็แค่ยิ้ม เธอไม่ได้ตอบอะไรมากมาย

เธอไม่อยากรู้ว่าทำไมโรงพยาบาลนี้ถึงเข้ามายาก แล้วก็ไม่มีอารมณ์ไปจคิดความหมายที่เธออยากจะสื่อ

หลินจืออี้มองดูเพ้ยซานซานที่นั่งระมัดระวังอยู่ข้างๆ "เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า ที่เซิ่งกวาง"

เพ้ยซานซานพยักหน้า เธอตอบกลับไปแบบส่งๆ "ฉันเป็นช่างภาพของเซิ่งกวาง"

"ไม่น่าล่ะ ช่วงนี้ฉันกำลังหาช่างภาพเตรียมถ่าย..." พูดได้แค่ครึ่งเดียว ดูเหมือนเธอจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าหร่วนซิงหว่าน เธอจึงพูดใหม่ว่า "ถ้าคุณมีเวลาและสะดวก ฉันอยากให้คุณไปถ่ายรูปให้ฉัน"

เพ้ยซานซานพูด "ขอโทษด้วยค่ะ ฉันกำลังจะลาออก คุณหลินไปหาคนอื่นดีกว่าค่ะ"

"แบบนี้เหรอ"

ดูเหมือนว่าหลินจืออี้จะรู้สึกเสียดาย เธอมองไปที่หร่วนซิงหว่านแล้วพูดว่า "ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณหร่วนสองต่อสอง รบกวนคุณออกไปก่อนได้ไหมคะ"

เพ้ยซานซานไม่ขยับไปไหน เธอกำลังจะปฏิเสธ แต่ก็ได้ยินหร่วนซิงหว่านพูดว่า "ซานซาน เธอออกไปก่อนเถอะ"

"ฉัน..."

"ซื้อผลไม้มาให้ฉันด้วย"