สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 177

ที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ เฉิงเว่ยกำลังยืนรับโทรศัพท์อยู่ข้างรถ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เสียงของเพ้ยซานซานดังมาจากด้านหลังว่า "เฉิงเว่ย"

เขากระซิบกับปลายสายที่อยู่ในโทรศัพท์ว่า "แค่นี้ก่อนนะครับ"

เฉิงเว่ยเก็บโทรศัพท์แล้วหันหน้าไป เมื่อเขาเห็นหร่วนซิงหว่านสายตาของเขาก็หยุดชะงักเล็กน้อย

พอเพ้ยซานซานเห็นดังนั้น ก็เลิกคิ้วขึ้นมาครู่หนึ่ง ในที่สุดก็บรรลุผลลัพธ์ที่เธอต้องการแล้ว

หร่วนซิงหว่านยิ้มและกล่าวคำขอโทษต่อเขาว่า "ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณต้องรอนาน"

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉิงเว่ยก็ฟื้นคืนสติกลับมา แล้วพูดว่า "ไม่ ไม่เป็นไรครับ......ผมก็มาถึงได้ไม่นานเท่าไหร่"

เพ้ยซานซานกลั้นยิ้มเอาไว้ แล้วพูดว่า "งั้นก็ไปกันเถอะ คอนเสิร์ตใกล้จะเริ่มแล้ว"

เฉิงเว่ยพยักหน้า "ขึ้นรถกันเถอะ"

ระหว่างทางไปคอนเสิร์ต เพ้ยซานซานพูดคุยกับเฉิงเว่ยด้วยบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาตลอดเวลา ส่วนหร่วนซิงหว่านก็ลดหน้าต่างรถลงเล็ก น้อย และรู้สึกถึงอากาศที่สดชื่นจากภายนอก

วันนี้อากาศไม่เลวเลย มีแสงแดดเจิดจ้า และอบอุ่นขึ้นมากเมื่อเทียบกับการลดต่ำลงของอุณหภูมิในช่วงหลายวันที่ผ่านมาแล้ว

เมื่อเห็นว่าจุดสนใจของหร่วนซิงหว่านอยู่ที่อื่น เพ้ยซานซานจึงพุ่งตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย แล้วพูดเบาๆว่า "เฉิงเว่ยฉันสามารถถามคำถามคุณสักคำถามหนึ่งจะได้ไหมคะ?"

เฉิงเว่ยพูดว่า "ได้ครับ ถามมาได้เลย"

เพ้ยซานซานถามว่า "ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา คุณเคยมีคนที่คบหาดูใจกันบ้างไหมคะ"

เฉิงเว่ยคงจะคิดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามนี้ เขาจึงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบว่า "ไม่มีครับ"

"ทำไมล่ะคะ?"

เฉิงเว่ยมองไปยังหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่ข้างหน้าต่างผ่านกระจกมองหลัง แล้วยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า "บางทีผมอาจจะยังไม่ได้เจอคนที่ใช่มั้งครับ"

เพ้ยซานซานถามอย่างมีเจตนาชี้นำอยู่ว่า "ยังไม่เจอคนที่ใช่ หรือว่าหัวใจเจ้าของแล้วกันแน่คะ"

คราวนี้ เฉิงเว่ยไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรเหมือนกัน

อันที่จริงเขาชอบหร่วนซิงหว่านมาตั้งแต่ตอนที่เรียนหนังสือแล้ว แต่ตอนนั้นทุกคนต่างก็พูดกันว่าเธอกับจี้หวยเจี้ยนถึงจะเป็นคู่กิ่งทองใบหยก และพวกเขาทั้งสองคนก็เหมาะสมกันจริงๆ ซึ่งเขาคิดมาโดยตลอดว่า เขาจะได้แต่งงาน

ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรมาเขาจึงไม่มีความคิดอื่นใดอีกเลย แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือ ต่อมาจี้หวยเจี้ยนกลับหมั้นหมายกับโจวอานอาน

แต่ในช่วงเวลานั้นก็ไม่มีข่าวคราวของหร่วนซิงหว่านเช่นกัน

และเหตุผลที่เขามาเข้าร่วมกับเพื่อนร่วมชั้นก็เพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเอง ซึ่งเขาอยากจะพบเธอ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เพ้ยซานซานก็รู้ว่าตัวเองเดาถูกอีกแล้ว จึงพูดปลุกเร้าใจว่า "ถ้าคุณมีคนที่ชอบ ก็ต้องคว้าโอกาสเอาไว้ แล้วบอกความรู้สึกดีๆออกไปให้เขารู้อย่างกล้าหาญให้ได้นะคะ"

เฉิงเว่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "แต่ผมไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับผม"

เขากลัวว่าถ้าหากเขาพูดออกไป แม้แต่ความเป็นเพื่อนเขาก็เป็นไม่ได้แล้ว

เพ้ยซานซานจึงพูดว่า "ยังไงก็ตามตอนนี้เธอก็ไม่มีแฟน หาโอกาสลองบอกเธอดูสักครั้งสิคะ"

เฉิงเว่ย "......"

เขาหันหน้าไปมองเพ้ยซานซานด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ประมาณว่าเขาคงคิดไม่ถึงว่าเธอจะเดาออก

เพ้ยซานซานเชิดคางไปทางเขา แล้วชายตามองไปที่หร่วนซิงหว่านอย่างเงียบๆ และพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่สามารถได้ยินเพียงสองคนเท่านั้นว่า "คุณวางใจเถอะ ฉันจะช่วยคุณเอง"

เฉิงเว่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า "โอเค"

บนถนนมีรถติดเล็กน้อย ตอนที่พวกเขาไปถึงด้านนอกของสถานที่จัดคอนเสิร์ตนั้นสีของท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

พอเพ้ยซานซานเห็นคนมาดูคอนเสิร์ตเยอะมาก เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจว่า "เฉิงเว่ย เพื่อนของคุณคงเก่งมากเลยใช่ไหมเนี่ย?"

เฉิงเว่ยยิ้มและพูดว่า "ถูกต้อง เขาเก่งมากเลยครับ ได้รับรางวัลดนตรีระดับนานาชาติมาตั้งหลายรางวัลแหละ "

ตอนที่รอเฉิงเว่ยเอารถไปจอดนั้น เพ้ยซานซานก็ได้ใช้ศอกกระแทกมาที่หร่วนซิงหว่าน แล้วพูดว่า "เฮ้ คำพูดที่ฉันพูดกับเฉิงเว่ยตอนที่อยู่บนรถน่ะ เธอได้ยินแล้วใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านสับสนเล็กน้อย "ห๊ะ? เธอว่าอะไรนะ?"

ตอนที่อยู่บนรถ เธอเอาแต่เหม่อลอยอยู่ตลอดเวลา เธอก็เลยไม่ได้ยินว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกันอยู่จริงๆ

เพ้ยซานซานแสดงรอยยิ้มที่ลึกลับออกมา แล้วพูดว่า "ไม่มีอะไร"

เธอกำลังลังเลอยู่จึงไม่ได้ขยับตัว

มันไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะทำให้สองคนนี้มาดูคอนเสิร์ตร่วมกันและนั่งอยู่ด้วยกันได้ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่จะได้บ่มเพาะความรู้สึก

ถ้าถูกเขาทำลาย งั้นก็คงไม่ใช่ว่า......

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากบางๆเล็กน้อย และในสายตาของเขาก็มีคำเตือนอยู่เล็กน้อยเช่นกัน

เพ้ยซานซานรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาจากด้านหลัง เธอจึงรีบลุกขึ้นเพื่อเปลี่ยนตำแหน่งกับเขาอย่างรวดเร็ว

ไม่เป็นไรๆ โอกาสในการจับคู่ยังมีได้หลายครั้ง แต่ชีวิตเล็กๆของเธอมีเพียงชีวิตเดียวเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านกำลังให้ความสนใจกับการดูการแสดงบนเวทีอยู่ตลอดเวลา โดยไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นข้างๆ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือขวาของเธอถูกจับเอาไว้

หร่วนซิงหว่านตกตะลึงไปสักพัก ถึงแม้เพ้ยซานซานจะบอกว่าบางครั้งเธอก็จะดึงมือของเธอและกอดแขนของเธอ

แต่ความรู้สึกในตอนนี้...... อาจจะมีความรู้สึกรำคาญเกินไปหน่อย

ไม่เหมือนที่เธอเคยทำก่อนหน้านี้เลย

ตอนที่หร่วนซิงหว่านรู้สึกแปลกอยู่นั่นเอง มือข้างนั้นก็สอดเจ้าไปในร่องนิ้วของเธอ แล้วจับฝ่ามือของเธอเบาๆ

พอหร่วนซิงหว่านหันหน้าไป กลับเห็นว่าคนที่นั่งข้างๆ ได้เปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว

"......"

ผู้ชายคนนั้นสบตากับเธอ แล้วเลิกคิ้วขึ้น

เหมือนว่าเขากำลังจะยั่วยุเธออย่างไรอย่างนั้น

เธออดกลั้นความโกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในชั่วพริบตา แล้วพยายามดึงมือออก เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ออกแรงมากนัก แต่เธอกลับไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้

ไม่รู้ว่าเธอขยับมากเกินไปหรือเปล่า เฉิงเว่ยจึงมองมาที่เธอ แล้วถามว่า "ซิงหว่าน มีอะไรหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านหันข้างไปอย่างรวดเร็ว แล้วจับเอามือข้างนั้นของโจวฉือเซินไปซ่อนไว้ข้างหลัง จากนั้นก็แสดงรอยยิ้มที่ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกออกมาและพูดว่า "เปล่าค่ะ ฉันแค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ดูต่อเถอะค่ะ"