สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 234

เธอพูด:"แล้วแต่เลยค่ะ"

จากนั้นได้พูดเสริมอีกคำว่า:"รบกวนคุณช่วยเลือกห้องที่มีความปลอดภัยค่อนข้างสูงหน่อยนะคะ ถ้ากลางดึกมีคนบุกเข้ามา ฉันจะแจ้งตำรวจนะ"

ผู้จัดการ:"......"

เขาได้แอบมองโจวฉือเซินอีกแว๊บหนึ่ง หลังจากได้ขอความคิดเห็นของเขาแล้ว ได้เปิดห้องให้หร่วนซิงหว่านอย่างไว:"คุณผู้หญิง ผมพาคุณไปครับ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม:"ไม่ต้องรบกวนแล้วค่ะ ที่นี่ก็มีคนนำทางไม่ใช่เหรอคะ"

พูดจบ เธอก็ได้หันหลังเดินไปยังทิศทางของลิฟต์เลย

โจวฉือเซินเสียบมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พร้อมเดินตามหลังเธอไปอย่างช้าๆ

เข้ามาในลิฟต์ โจวฉือเซินได้กดชั้นบนสุด

หลินหนานไม่ได้ขึ้นมา ในลิฟต์มีแค่เขาสองคน

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ คอยมองซ้ายที มองดูขวาที

โจวฉือเซินหันมามอง ขายาวก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ริมฝีปากบางอ้าเล็กน้อย ตอนที่กำลังจะพูดอะไร หร่วนซิงหว่านได้ถอยหลังไปแนบอยู่ที่ผนังลิฟต์ไว้แน่นทันที มือกอดอกไว้:"ประธานโจว อย่าทำอะไรซี้ซั้วอีกนะ ที่นี่มีกล้องวงจรปิดนะจะบอกให้"

โจวฉือเซินจับหมวกเสื้อนวมของเธอไว้ ดึงเธอมาข้างหน้า:"ถ้าผมอยากทำอะไรคุณ คุณคิดว่าอันนี้สามารถขู่ผมได้งั้นเหรอ?"

"ประธานโจวรบกวนระวังคำพูดด้วย อย่าพูดคำพูดที่ดูหมิ่นกฎหมาย คำพูดที่คุณพูดอยู่ตอนนี้ กล้องวงจรปิดได้บันทึกไว้หมดไม่ตกหล่นแม้แต่วินาทีเดียว"

โจวฉือเซินได้ส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาทันที:"หร่วนซิงหว่าน ตอนนั้นคุณไม่ไปเรียนกฎหมายนี่น่าเสียดายจริงๆ "

"นี่ก็แสดงว่าฉันยอดเยี่ยมเกิน ไม่ว่าอยู่สาขาอาชีพไหนก็สามารถส่องแสงเปล่งประกาย"

"ถ้าคุณไปร่วมทอล์คโชว์นี่ต้องได้รางวัลชนะเลิศแน่เลย"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

เป็นคำแนะนำที่ไม่เลวเลย

โจวฉือเซินปล่อยเธอ แล้วถามด้วยเสียงเรียบเฉย:"คุณมาทำอะไรที่นี่"

"ก็ไม่มีใครกำหนดไว้นี่คะว่าที่นี่มีแค่ประธานโจวที่มาได้ ฉันมาไม่ได้"

โจวฉือเซินพูด:"ผมมีธุระทางการ"

"ฉัน......"มาท่องเที่ยว

หร่วนซิงหว่านกระแอมทีหนึ่ง จับจมูกแล้วไม่ได้พูดต่อ

ขณะนี้ ประตูลิฟต์ได้ถูกเปิดออก

หลังออกมาจากลิฟต์ หร่วนซิงหว่านเดินก้มหน้าเดินไปข้างหน้า

เธอเพิ่งเดินได้สองก้าว เสียงของไอ้ผู้ชายเฮงซวยก็ได้ก้องมาจากข้างหลัง:"เดินผิดทางแล้ว ทางโน้น"

หร่วนซิงหว่านหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง ยืนอยู่กับที่ไปหลายวิ ก็ได้หันกลับมาอย่างไวอีก

หลังจากเธอหาห้องที่สอดคล้องกับหมายเลขห้องเจอ ได้รีบรูดการ์ดเข้าไปในห้อง และปิดประตูดัง"ปัง"ทีหนึ่ง

ทั้งความเคลื่อนไหวได้ทำอย่างรวดเดียวจบ ไหลลื่นเป็นธรรมชาติ เหมือนกลัวจะมีคนดื้อดึงที่จะตามมา

โจวฉือเซินยืนอยู่หน้าห้องของเธอ ได้เลียริมฝีปากบางทีหนึ่ง

ไม่นาน หลินหนานกับผู้จัดการได้ตามมาเปิดประตูของห้องข้างๆ ออก

หลังจากเข้าห้องนอนแล้ว โจวฉือเซินได้พูดอย่างเรียบเฉย:"หร่วนซิงหว่านมาครั้งนี้ คงจะไปที่ถนนอานเฉียว จัดการทางโน้นให้เสร็จเรียบร้อย"

หลินหนานถามหยั่งเชิง:"ในเมื่อคุณนายมาแล้ว ประธานโจวก็ไม่บอกความจริงกับเธอเหรอครับ?"

โจวฉือเซินพูด:"ยามคับขันแบบนี้ ให้เธอรู้ว่าจัดการไม่เรียบร้อย ผู้หญิงล้วนเป็นสัตว์ที่ใช้ความรู้สึก น่าปวดหัวจะตาย"

พอหร่วนซิงหว่านรู้ตัวตนของเด็กคนนี้ เป็นไปได้ยังไงที่จะอดทนไว้ไม่มาดูเขาบ่อยๆ

พอจำนวนครั้งเยอะเข้า มีแต่จะทำให้คนของตระกูลโจวสงสัย

"ครับ"

เขาหวังแค่ว่าการตบหน้าครั้งนี้จะสามารถมาช้าหน่อย

หลังจากหลินหนานจากไป โจวฉือเซินยืนอยู่ริมหน้าต่าง และได้โทรหาสวี่เยว่

ตอนที่ได้ยินว่าจะส่งเด็กไป สวี่เยว่ถอนหายใจทีหนึ่งอย่างไร้เสียง:"เสี่ยวเซิน นายให้เสี่ยวหร่วนเจอหน้าหน่อยดีกว่ามั้ง ไม่ว่ายังไงนั่นก็เป็นลูกของเธอ นายวางใจเถอะ น้าจะจัดเตรียมให้เรียบร้อย"

แขนของโจวฉือเซินพิงอยู่บนพนักพิง และพูดขำๆ :"สถานการณ์ของตอนนั้น ผมยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ?"

"ข้างๆ ก็มีห้องน้ำหญิงอยู่ ทำไมไม่เห็นคุณพาฉันไปหลบที่นั่นเลย"

"......"โจวฉือเซินจับสันจมูก "หร่วนซิงหว่าน ถ้าผมพาคุณเข้าไปที่ห้องน้ำหญิง ผมก็กลายเป็นอันธพาลจริงๆ แล้ว"

"เดิมทีคุณก็เป็นอยู่แล้ว"

โจวฉือเซินเงยหน้ามองไปที่เธอ:"งั้นที่คุณมาหาผมคือรู้สึกว่าตบหน้าฉาดหนึ่งยังระบายความโกรธไม่ได้ ยังตั้งใจมาด่าผมชุดใหญ่โดยเฉพาะใช่มั้ย?"

ก็ไม่ใช่แบบนี้หรอก

หร่วนซิงหว่านที่เอามือไว้ข้างหลังตลอดได้เอามือออกมา ได้ยื่นถุงน้ำแข็งให้โจวฉือเซินหนึ่งถุง:"นี่ ฉันขอมาจากทางโรงแรมค่ะ"

โจวฉือเซินไม่ได้รับ แค่ถามว่า:"อะไร?"

หร่วนซิงหว่านพูด:"คุณประคบหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้ว"

เธอรู้สึกเธอไม่ได้ใช้แรงเลย แค่อยากเตือนเขาว่าอย่าเกินไป จะไปรู้ได้ยังไงว่าจะทิ้งรอยไว้ด้วย

หลังจากเข้าใจความหมายของเธอแล้ว โจวฉือเซินได้พิงไปที่ข้างหลัง น้ำเสียงใจเย็นและเชื่องช้า:"เรื่องของใครก็คนนั้นรับผิดชอบเอง"

"......"

ไอ้ผู้ชายเฮงซวยยังได้คืบจะเอาศอกอีก

หร่วนซิงหว่านโยนไปที่ทรวงอกเขา:"จะเอาไม่เอาก็ช่าง"

ในขณะที่เธอหันหลังเตรียมจะจากไป โจวฉือเซินกลับกระชากข้อมือเธอและดึงเธอลงมา

หร่วนซิงหว่านไม่มีการป้องกันตัว ได้ล้มเข้าไปในอ้อมอกเขาโดยตรง

พริบตาเดียว เธอรู้สึกฉากนี้ค่อนข้างคุ้นเคยจนแปลกประหลาดอย่างไร้สาเหตุ

ไม่รอให้เธอได้คิดต่อ โจวฉือเซินก็ได้เอาถุงน้ำแข็งยัดมาที่มือของเธออีกครั้งแล้ว:"ทำงานต้องเสมอต้นเสมอปลาย หยุดกลางคันนี่นับประสาอะไร"

หร่วนซิงหว่านใช้แรงตบมือของเขาที่จับอยู่ตรงเอวของเธออย่างไม่เกรงใจ:"ปล่อย!"

โจวฉือเซินยักคิ้ว และยกมือขึ้นมาไว้กลางอากาศ เพื่อแสดงให้เห็นว่าจะไม่ลวนลามอีก