สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 287

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า: "พอแล้วเสี่ยวเฉิน ก็เหมือนที่คุณพูด เขาไม่กล้าปรากฏตัวออกมาจริงๆ หรอก ไม่มีอะไรมากไปกว่าการต้องการเงินเท่านั้น ข่มขู่ฉันไม่ได้หรอก คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ยิ่งกว่านั้น ฉันก็ยังดีอยู่ไม่ใช่เหรอ"

หร่วนเฉินใบหน้าเย็นชา ไม่พูดจา

ชั่วครู่หนึ่ง เขาจึงกล่าวว่า: "ฉันจะหาเขาให้เจอ"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า: "เสี่ยวเฉิน คุณอย่าสนใจเรื่องนี้เลย ฉันรู้วิธีจัดการ"

หร่วนเฉินกล่าว: "คุณไม่ต้องคิดถึงความรู้สึกของฉัน ในใจฉัน เขาไม่ถือว่าเป็นพ่อ เขาก็คือคนเลวคนหนึ่ง ฉันอยากให้เขาตาย"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจอย่างไร้เสียง: "เสี่ยวเฉิน......"

"ฉันรู้ว่าควรทำอย่างไร คุณ" หร่วนเฉินกล่าว "ช่างเถอะ มีโจวฉือเซินอยู่ เขาจะปกป้องคุณอย่างดี"

หร่วนซิงหว่า: "......"

เธอถามอย่างลองเชิง: "คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หร่วนเฉินกล่าว: "ยังไม่ชัดเจนพอเหรอ"

หร่วนซิงหว่านปิดปากเงียบ

หลังจากที่หร่วนเฉินเดินไป หร่วนซิงหว่านกลับมานั่งบนโซฟา เอาหมอนมากอดไว้ในอ้อมแขน

เพ้ยซานซานอยู่ข้างๆ กล่าวว่า: "ฉันผิดเอง ถ้ารู้อย่างงี้ก็จะไม่บอกเสี่ยวเฉิน ตอนนี้ในใจเขาคงรู้สึกเป็นทุกข์มาก"

หร่วนซิงหว่านกล่าว: "แม้ว่าคุณไม่พูด เขาก็รู้อยู่ดี"

"งั้นหร่วนจุนจะมาหาคุณอีกไหม?"

"มาสิ"

วันนี้หร่วนจุนไม่ได้เงินไป จะต้องมาอีกแน่

เพ้ยซานซานขมวดคิ้ว: "แต่ยังไงซะรูปเหล่านั้นก็อยู่ในมือของเขา ถ้าหากว่าเขาหมดหนทาง เอารูปเผยแพร่ออกไปจะทำยังไง?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวเบาๆ : "ก็ต้องดูว่าเขาต้องการเงิน หรือว่าต้องการ ต่อสู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย"

"ซิงซิง"

ได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของเธอ หร่วนซิงหว่านหันหน้าและยิ้มให้เธอเบาๆ : "อารมณ์อะไรของคุณ ฉันไม่เป็นไร หลายปีมานี้ ก็ชินตั้งนานแล้ว พูดจริงนะ วินาทีนั้นฉันรู้แล้วว่าคือเขา ฉันก็โล่งใจแล้ว อย่างน้อยก็มีความมั่นใจ ถ้าเป็นคนอื่น คืนวันนั้นฉันอาจจะนอนไม่หลับ"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรถึงจะดี

......

ในขณะเดียวกัน หร่วนจุนแม้ว่าหนีออกมาได้สำเร็จ แต่ตอนที่กระโดดหนีลงมาจากชั้นสองก็ล้มลงมาเจ็บขาข้างหนึ่ง วิ่งไปด้วยหันหน้ากลับมามองด้วย กลัวว่าจะมีคนไล่ตามมา ตอนที่เขาลากขาข้างหนึ่งนั้น จู่ๆ มีรถคันหนึ่งขับมา แสงระยิบระยับพร่างพราย หร่วนจุนล้มลงบนพื้น

รถหยุดห่างจากหร่วนจุนครึ่งเมตร หร่วนจุนกอดเข่าและร้องออกมา

ไม่นาน คนขับก็ลงมาจากรถ พูดจาอย่างสุภาพว่า: "คุณ เมื่อกี้รถของเราไม่น่าจะชนคุณนะ"

หร่วนจุนมองพวกเขา และเหลือบไปเห็นป้ายทะเบียนรถ ทันใดนั้นก็ร้องเรียกรุนแรงขึ้น: "คุณพูดแบบนี้ใจดำเกินไปแล้ว คุณชนจนฉันขาหัก คุณไม่ยอมรับอีก หรือว่าฉันตกลงมากลางอากาศงั้นเหรอ?"

คนขับกล่าว: "ฉันรับประกันได้ ว่ารถไม่ได้ชนโดนคุณเลย"

หร่วนจุนไม่สนใจ กอดขาและเริ่มร้องอย่างอนาถไม่จบไม่สิ้น

แม้ว่าตอนนี้ถนนเส้นนี้ไม่มีรถผ่านมากนัก แต่หร่วนจุนก็นอนล้มอยู่หน้ารถ รถไม่มีทางไปไหนได้

คนขับดูเหมือนว่าไม่รู้จะทำยังไง กลับไปที่รถ เคาะเบาะหลังแล้วถามเสียงดัง: "คุณ"

สีหน้า Williamดูนิ่งสงบ พูดเบาๆ ว่า: "ให้เงินเขา"

คนขับรถกล่าว: "ครับ"

คนขับเดินไปที่หน้ารถอีกครั้ง หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วถามว่า: "คุณต้องการเท่าไหร่"

หร่วนจุนลืมตาขึ้น: "คุณดูสิ ขาฉันหัก ต้องส่งไปโรงพยาบาล อย่างน้อยก็ 7-8 หมื่น"

คนขับกล่าว: "คุณครับ เราไปกันเถอะ ท่านจิ้นรอคุณอยู่"

William ตอบอืม และขึ้นรถอีกครั้ง

หลังจากที่รถขับออกไป หร่วนจุนก็ออกมาจากพุ่มหญ้า เขายกบัตรธนาคารในมือด้วยท่าทางไม่พอใจ พูดเหอะอย่างไม่พอใจและเดินไปในทางตรงข้ามกัน

หลังจากนั้น 20 นาที ณ บ้านท่านจิ้น

ในห้องน้ำชา ท่านจิ้นได้ยินเสียงฝีก้าวจากทางประตู ก็หยิบแก้วชาใบใหม่มาวางไว้ข้างหน้า

เขาเพิ่งรินชาเสร็จ เงาร่างของ William ก็ปรากฏแล้ว

ท่านจิ้นกล่าว: "คนพวกนั้นจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ?"

William นั่งลงตรงหน้าเขา พยักหน้า: "จัดการเรียบร้อยแล้วครับ"

"คาดว่าตอนนี้หลินจื้อหย่วนกำลังพยายามหาว่าใครต่อกรกับเขา แต่ไม่ว่าเขาจะหายังไง ก็หาไม่พบหรอก"

William กล่าว: "สถานการณ์แบบนี้ เขาต้องการพลิกสถานการณ์ก็ยากมากแล้ว ขอเพียงแค่รอโอกาสมาถึง ตระกูลหลินจะหายไปในโลกนี้อย่างสมบูรณ์

ได้ยินดังนั้น ท่านจิ้นขมวดคิ้ว หยิบแก้วชาในมือและชะงักเล็กน้อย: "จัดการหลินจื้อหย่วนก็โอเคแล้ว ยังไงซะตระกูลหลินก็เป็น......คุณทำใจได้ไหม?"

"สำหรับฉันสิ่งที่สำคัญที่สุดได้หายไปเรียบร้อย ยังจะมีอะไรที่ให้ทำใจได้หรือไม่ได้อีกล่ะ หลายปีมานี้ตระกูลหลินอยู่ในมือของเขา แตกไปจนถึงกระดูกแล้ว แค่สัมผัสเบาๆ ก็เริ่มเน่าและเป็นตะกรัน ทิ้งไว้แล้วจะมีความหมายอะไร"

ท่านจิ้นกล่าวอีกว่า: "แต่คุณน่าจะรู้ดี ตอนนี้บริษัทที่จับตามองตระกูลหลิน ไม่ใช่แค่บริษัทเดียวเท่านั้น หนึ่งในนั้นคนที่จ้องพร้อมตะครุบที่สุดก็คือโจวฉือเซิน

William ยิ้ม: "สำหรับการรวมตระกูลหลินและโจวฉือเซินนั้น ย่อมเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง แต่ถ้าหากเขาต้องการให้ตระกูลหลินหายไปก่อนที่จะได้รับหุ้น จะต้องหมั้นกับหลินจืออี้ ไม่เช่นนั้น สิ่งที่เขาได้รับก็มีเพียงแค่ความว่างเปล่า"

"พูดถึงโจวฉือเซิน ฉันกลับรู้สึกว่าภรรยาเก่าของเขาคนนั้น หน้าตาคล้ายเสี่ยวม่าน คุณคิดว่าไง?"

"สิ่งของยังมีคล้ายกัน ก็ย่อมมีคนที่คล้ายกัน"

ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้แล้ว พวกเธอไม่มีทางรอดชีวิต