สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 346

เพ้ยซานซานไปเดินเล่นที่แถวๆ นี้ เดิมทีอยากผ่อนคลายอารมณ์หน่อย แต่ไม่คิดว่าขาจะพลิก ตอนนี้ดีพอได้ละ ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผ่อนคลายอารมณ์ แถมยังหงุดหงิดกว่าเดิมอีก

เธอเดินกะโผลกกะเผลกกลับมา เห็นที่ริมลำธารไม่ไกลนักมีคนสองคนกอดกันอยู่ รู้สึกว่าใช้คำว่ายกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับขาตัวเองมาบรรยายเหมาะสมที่สุดแล้ว

ไม่คิดว่าเธอนี่เองที่เป็นตัวตลก

เมื่อเห็นเด็กๆ นั่งทำการบ้านที่โต๊ะเล็กๆ อย่างตั้งใจ เธอก็ยิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ และรู้สึกละอายใจขึ้น รู้สึกว่าเธอกำลังทำร้ายมาตุภูมิอนาคตของเด็กทั้งหลาย

ช่างเถอะ แบบนี้แหละ

เพ้ยซานซานเดินไปนั่งลงข้างเขา แล้วถามว่า: "เฮ้ ไอ่เด็กน้อย อยู่ชั้นอะไรแล้วค่ะ"

"ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ครับ"

เพ้ยซานซานมองดูหนังเสือของเด็ก อืมจริงด้วยแฮะ

เธอก็ถามต่อว่า: "เล็กขนาดนี้ ใครสอนผมแซว......โกโหคนในอินเทอร์เน็ตแบบนี้เนี่ย"

เจ้าหมูกระต่ายน้อยวางดินสอลง พูดอย่างจริงจังว่า: "พี่สาวน้อยเวทมนตร์ ผมไม่ได้โกโหพี่นะครับ ผม......"

"หยุด หยุด หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!" เพ้ยซานซานรีบพูดว่า "เราพบกันโดยบังเอิญ เรียกฉันว่าพี่ก็พอแล้ว อย่าเอาคำนำหน้ามาด้วย"

"ออ ครับผม"

เพ้ยซานซานเห็นว่าเขาก็ถือว่ายังมีมารยาทอยู่ ก็ถามเว่า: "ผมบอกว่าผมไม่ได้โกโหพี่ แล้วทำไมผมต้องส่งรูป......แบบนั้นให้พี่ล่ะ?"

กับเด็กคนหนึ่งแล้ว เธอพูดคำสองคำที่อยู่ในปากนั้นไม่ออกสักเท่าไหร่

เจ้าหมูกระต่ายน้อยเอียงหัวเล็กน้อย: "พี่บอกให้ผมส่งไม่ใช่เหรอครับ?ผมเห็นในเน็ตเขาว่ากันว่า รูปภาาพแบบนี้เป็นวิธีสร้างความไว้วางใจซึ่งกันและกันได้มากที่สุดนิครับ ผมก็เลยหารูปที่ผมคิดว่าสวยที่สุดส่งให้พี่ดู"

ทันใดนั้นเพ้ยซานซานก็ถามไปคำหนึ่งว่า จะรู้ได้ไงว่า......

เธอถอนหายใจเบาๆ บอกกับตัวเองซ้ำๆ ว่าอย่าไปถือสาอะไรกับเด็กเลย

เพ้ยซานซานหันหัว หยิบถุงน้ำแข็งออกจากกล่องที่ไว้ใส่วัตถุดิบ และหาผ้าอีกผืนออกมา ประคบไว้บนข้อเท้าที่พลิก

เจ้าหมูกระต่ายน้อยเห็นเช่นนี้ ก็หยิบขวดสเปรย์ฉีดรอยฟกช้ำจากกระเป๋านักเรียนของตัวเองแล้วยื่นให้เธอ

เพ้ยซานซานรู้สึกตกตะลึงหน่อย: "นี่ผมมีอันนี้ได้ไงเนี่ย?"

"แม่ผมเป็นคุณหมอครับ แม่ให้ผมพกแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อนี้ไว้ติดตัวครับ บอกว่าต้องมีวันที่ได้ใช้แน่นอน"

เพ้ยซานซานได้ยินเช่นนี้ ก็มีความสนใจเพิ่งขึ้น: "ได้วะ แล้วพ่อผมทำงานอะไรเหรอครับ?"

แสงนัยน์ตาของเจ้าหมูกระต่ายน้อยค่อยๆ จางลง ก้มหน้าลงไม่พูดจาอะไรเลย

เพ้ยซานซานรู้ว่าเธออาจจะถามโดนเรื่องอะไรที่ละเอียดอ่อน ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วพูดไปถึงเรื่องอื่น: "ใช่แล้ว ผมเรียนโรงเรียนอะไรครับ?"

"ตอนนี้ผมยังไม่เข้าเรียนครับ"

"อ่าว ทำไมละ?"

เจ้าหมูกระต่ายน้อยเหลือบมองเธออย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า: "ไม่มีอะไรครับ แม่ผมบอกว่าข้างนอกมีคนร้ายเยอะ ก็ไม่ให้ผมไปโรงเรียนครับ"

เพ้ยซานซาน: "......"

มีคนร้ายเยอะเลยไม่ให้เขาไปโรงเรียน แต่กลับให้เขาออกมาเจอกับชาวเน็ต?

ความคิดนี้ เพ้ยซานซานยอมรับไม่ค่อยได้

วันนี้ส่งเด็กคนนี้กลับไปเธอต้องไปต่อว่าผู้ใหญ่คนนี้สักหน่อยแล้วแหละ คิดยังไงกันเนี่ย ครั้งนี้เจอเธอก็ค่อยยังชั่วหน่อย คราวหน้าเจอคนที่คิดประสงค์ไม่ดีจริงๆ จะทำไงละ?

ไม่นาน ท้องฟ้าก็มืดลง ทุกคนก็ค่อยๆ กลับมากัน

หร่วนซิงหว่านยื่นอยู่ข้างเตาย่าง พึ่งใส่ถ่านลงไป โจวฉือเซินก็เดินมาถึงข้างเธอพอดี ถอดเสื้อกันหนาวแล้วใส่ไว้ที่อ้อมแขนของเธอ: "ไปอยู่ที่อื่นซะ"

อีกฝั่งของโทรศัพท์เงียบไปนาน แล้วค่อยมีเสียงหัวเราะแปลกๆ ออกมาว่า "ลูกรักจ๊า ฉันได้ยินมาว่าแกไปแข่งขันอีกแล้ว คราวนี้ได้โบนัสเท่าไหร่ละ?"

ได้ยินเสียงของเขา สีหน้าของโจวฉือเซินก็ยังคงเหมือนเดิน เอ่ยอย่างเฉยชาว่า: "จำนวนโบนัส ขึ้นอยู่กับว่าคุณมีชีวิตเอาหรือไม่"

หร่วนจุนไม่คิดว่าอีกฝ่างของโทรศัพท์จะเป็นโจวฉือเซิน หยุดไปสักพักแล้วค่อยพูดว่า: "ลูกเขย พูดอย่างนี้ไม่ได้นะ ทั้งคุณกับลูกรักของฉันเนี่ย ต่างก็ไม่ใช่คนที่ขาดแคลนเงินอะไรทั้งนั้น ฉันแค่ขอเงินนิดเดียวเอง สำหรับพวกเธอแล้ว ก็เหมือนเรื่องขนหน้าแข้งไม่ร่วงเลย"

"คุณอยากได้เท่าไหร่"

หร่วนจุนหัวเราะเฮเฮด้วยเสียงที่แหบของเขา เสียงหัวเราะยิ่งแปลกๆ มากขึ้นเรื่อยๆ : "สามร้อยล้าน"

"ก็น้อยจริงนะ เดี๋ยวว่างๆ เผาให้คุณนะครับ"

ฟังแล้วเหมือนเขาจะวางสาย หร่วนจุนก็รีบพูดว่า: "ลูกเขย นี่ฉันเตือนเธอนะ ตอนนี้ข้างนอกมีคนมาหาฉันเยอะมากเลยนะ คุณเดาดูสิว่าพวกเขาต้องการถามอะไรจากตัวของฉันกันแน่? ฉันเห็นแก่ช่วงเวลาที่เราเคยมีกันมาก่อน ฉันจึงติดต่อลูกสาวที่ดีของฉันด้วยตัวเองเลยนะ มิฉะนั้นเงินพวกนี้ พวกเขาก็จะให้เงินฉันเหมือนกันแหละ"

โจวฉือเซินพูดอย่างเฉยชาว่า: "คุณคิดมากไปแล้ว พวกเขาอาจจะแค่เผาก็ไม่เผาให้คุณหรอก มากที่สุดก็โยนคุณลงไปในท่อระบายน้ำให้เน่าเสียเอง"

หร่วนจุนเริ่มกังวลขึ้นแล้ว เขาน่าจะอยู่ที่ที่โลงแห่งหนึ่ง เวลาพูดแล้วยังมีเสียงสะท้อนกลับด้วย: "ลูกเขยที่แสนดีจ๊า ฉันรู้ว่าคุณกำลังจงใจหลอกให้ฉันกลัว ฉันก็รู้ว่าไอ่พวกนั้นมันไม่ได้ดีอะไรไปหรอก ดังนั้นฉันเลยไม่ไปหาพวกมันไงละ เอาอย่างนี้ดีกว่า ฉันก็ไม่ต่อรองราคากับคุณละ หนึ่งร้อยล้าน ขอแค่หนึ่งร้อยล้าน!ถ้าฉันเอาเงินพวกนี้ได้แล้ว ฉันจะไปให้ไกลๆ ไม่มารบกวนพวกคุณอีกต่อไปเลย!"

"คิดได้ดีนะ" หลังจากหยุดชั่วคราว โจวฉือเซินเหลือบมองหมายเลขบนหน้าจอ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "อย่าโทรมาหาหร่วนซิงหว่านอีกนะ เธอไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น แล้วก็อย่ามาทำให้เธอรังเกียจด้วย"

"ผมรู้ครับๆ แล้ว......ฉันจะติดต่อคุณได้ไง?"

โจวฉือเซินนำเบอร์ของหลินหนานให้เขา: "ในเมื่อคุณเอ่ยปากขอเงินกับผมเยอะขนาดนี้แล้ว งั้นคงต้องมีความจริงใจสักหน่อยละ"

หร่วนจุนรู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร: "ผมเข้าใจครับ ผมจะเอาฟิล์มมาด้วยแน่นอน"

โจวฉือเซินไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับเขาอีก วางสายไปทีเดียว แล้วดึงเข้าบัญชีดำเลย

ตอนเขากลับไป ปิ้งย่างก็ได้ปิ้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว มีกลุ่มคนกำลังนั่งอยู่รอบกองไฟ ปรบมือและร้องเพลงอยู่

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่ข้างเขาแล้วถามว่า: "ทำไมคุณถึงไปนานขนาดนั้น?ใครโทรมาเหรอ?"