สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 352

เมื่อได้ยินคำนี้ ชั่วครู่หนึ่งหร่วนซิงหว่านถึงกับอยากจะถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เมื่อจะพูด คิดคิดดูแล้ว ก็ช่างมันจะดีกว่า

ไอ้ผู้ชายนี่ตั้งใจที่จะบอกความจริงแก่เธอ ไม่ต้องรอให้เธอถาม ก็คงไม่หาคนมากมายมารวมกันสุมหัวหลอกเธอด้วยกัน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"โจวฉือเซิน เรามามีลูกกันเถอะ"

โจวฉือเซินที่อยู่ปลายสาย "?"

เมื่อไม่ได้คำตอบของเขา หร่วนซิงหว่านจึงพูดอย่างสงบ "นายไม่อยากมีเหรอ ไม่อยากก็ช่างมันเถอะ"

หลังจากนั้นไม่นาน โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่ใช่ว่าไม่อยาก คุณบอกผมก่อนสิ ทำไมถึงมีความคิดนี้ขึ้นมา ถ้าหากเหตุผลมันสมเหตุสมผลละก็ ผมจะทำลูกกับคุณทุกวันเลย"

หร่วนซิงหว่านเพิกเฉยต่อความเหลวไหลในคำพูดของเขา และพูดช้าๆ "เมื่อคืนวานฉันฝัน"

"หืม?"

"ฝันถึงลูกที่เสียไปแล้วในอุบัติเหตุในครั้งนั้น ในความฝันเขาเรียกฉันว่าแม่และยิ้มให้ฉันตลอดเวลา มันเหมือนจริงจนฉันรู้สึกราวกับว่าเขาไม่ได้จากไปไหนเลย บางทีเขาอาจจะใช้ชีวิตอย่างแข็งแรงอยู่ในมุมไหนสักมุมของโลกใบนี้โดยที่ฉันไม่รู้ก็ได้"

โจวฉือเซินพูด "ดูท่าว่าแรงกดดันของคุณจะหนักมากจริงๆ ไว้รอผมกลับจะเป็นเพื่อนคุณไปทำนายความฝัน"

หร่วนซิงหว่าน "อืม ง่วงแล้ว วางสายก่อนนะ"

พูดจบ เธอก็กดตัดสายโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

หร่วนซิงหว่านมองโทรศัพท์มือถือตรงหน้า บนหน้าจอยังคงโชว์เบอร์ที่เพิ่งโทรเข้ามาอย่างชัดเจน

เธอเตะโทรศัพท์ไปข้างๆ และนอนหลับซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่ม

......

หลังจากนอนหลับมาทั้งคืน หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าการนอนเร็วจะสบายกว่าการนอนดึกมากโข

เพื่อที่จะไม่ต้องเจอกับหลินจื้อหย่วนและหลินจืออี้ เธอจึงออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า

เมื่อถึงสตูดิโอ หลังจากที่หร่วนซิงหว่านวางสัมภาระลงแล้ว เธอจึงไปยังห้องเก็บของเพื่อจัดเก็บของให้เป็นระเบียบ

เมื่อเธอออกมา เธอบังเอิญเห็นพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ "ขอโทษนะครับ ท่านไหนคือ......"

เพ้ยซานซานยืนอยู่ตรงหน้าเขา "ฉันค่ะ ไม่รับค่ะ รบกวนคืนกลับให้เขานะคะ ขอบคุณ"

พนักงานร้านดอกไม้ชะงักไปนิด ตอนนี้คู่รักทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้เลยหรือ?

เพ้ยซานซานพูดต่อ "ต่อไปอย่าให้เขาส่งของยุ่งเหยิงพวกนี้มาอีกนะคะ ฉันไม่ให้อภัยเขาหรอก ไม่มีวัน!"

พนักงานร้านดอกไม้ดูลำบากใจ และสุดท้ายก็พูดว่า "คุณหร่วนครับ ถ้าหากคุณไม่รับ พวกเราก็ไม่มีวิธีรายงานผล คุณก็อย่า......"

"เดี๋ยวค่ะ" เพ้ยซานซานขัดเขา ด้วยสีหน้างุนงง "ดอกไม้นี่ส่งมาให้ใครคะ?"

พนักงานมองดูการ์ดบนดอกไม้ "ให้คุณหร่วนครับ คุณไม่ใช่เหรอ"

เพ้ยซานซาน "......"

เธอเอามือปิดหน้า ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของหร่วนซิงหว่าน

เธอไม่มีหน้ามองใครจริงๆ พนักงานร้านดอกไม้เกาศีรษะ ก่อนจะมองไปรอบๆ สตูดิโออีกครั้ง แล้วถามว่า "ขอโทษนะครับ ท่านไหนคือคุณหร่วนครับ?"

หร่วนซิงหว่านเดินมาข้างหน้า เธอถอนหายใจอย่างไร้เสียง ก่อนพูดว่า "ให้ฉันเถอะค่ะ"

"ครับ รบกวนคุณช่วยเซ็นชื่อตรงนี้หน่อยครับ"

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจส่งดอกไม้แล้ว เขาก็รีบวิ่งออกไปอย่างฉับไว

เด็กสาวสองคนเดินเข้ามาล้อม ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าอิจฉาว่า "พี่ซิงหว่าน ประธานโจวปฏิบัติกับพี่ดีจังเลยค่ะ ออกไปดูงานก็ไม่ลืมซื้อดอกไม้ส่งมาให้ โรแมนติกมาก"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ ก่อนพูด "ไม่ใช่เรื่องนี้หรอก"

"ถ้าอย่างนั้นเพราะอะไร?"

"ฉันมักจะรู้สึกว่าโจวฉือเซินมีเรื่องอะไรบางอย่างที่ปกปิดฉันเอาไว้ ทุกครั้งที่ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะเข้าใกล้ความจริงเข้าแล้ว สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน ดูเหมือนจะเป็นความจริงที่หนักแน่นจนไม่อาจโต้แย้ง บอกฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าฉันแค่คิดมากเกินไปแค่นั้น"

เธอรู้สึกว่าเธอยังไม่รู้ว่าเบาะแสสำคัญมันอยู่ที่ไหน ดังนั้นเธอจึงยังไม่มั่นใจในสิ่งที่คาดเดาไว้ มันเป็นเพียงความสงสัยที่คลุมเครือ

ไม่มีหลักฐานที่น่าเชื่อถือ

เธอไม่มีทางทำอะไรได้

เพ้ยซานซานปรับอิริยาบถของเธอ โดยวางคางบนแขนที่วางทับซ้อนกัน "เรื่องนี้มันก็ไม่แน่ถ้าเขาจงใจปิดบังเธอ เป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เธอจะรู้ความจริงของเรื่องนี้ แต่ถ้า......"

หร่วนซิงหว่านลอบถอนหายใจ ก่อนที่จะพูดส่วนที่เหลือของเธอออกมา "ถ้าฉันคิดมากเกินไป อย่างนั้นฉันก็คงโมโหอย่างไร้เหตุผล"

เพ้ยซานซานพูดปลอบ "ฉันไม่ได้กะจะพูดอย่างนี้ เอาอย่างนี้ ถ้าเธอยังสงสัยจริงละก็ ก็สามารถไปเสาะหาอีกครั้งสักหน่อย หากครั้งแรกไม่ได้ผล ก็ทำครั้งที่สอง ถ้าหากไอ้ผู้ชายนั่น เขามีเรื่องปิดบังเธอ ทุกครั้งที่เขาทำ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีหลักฐานอะไรเหลือทิ้งไว้ให้เธอจับได้"

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้ยินคำนี้ เธอก็รู้สึกว่ามีเหตุผลมาก

หากครั้งแรกไม่ได้ผล ก็ลองครั้งที่สอง

และเธอเพิ่งไปที่นั่นมาเมื่อคืนนี้ พวกเขาคงคิดไม่ถึงแน่ว่าวันนี้เธอจะกลับมาอีก

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "โอเค ฉันจะไปลองอีกครั้ง"

พอดีกับที่โจวฉือเซินไม่ได้อยู่ในประเทศ เธอเลยยิ่งมีเวลากับโอกาสมากยิ่งขึ้น

เพ้ยซานซานนอนลงบนโต๊ะอย่างอ่อนแรงอีกครั้ง "เธอคิดออกก็ถูกแล้ว ฉันฟุบหลับบนนี้สักพัก เธอทำธุระของเธอไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน"

หร่วนซิงหว่านตบหัวของเธอเบาๆ "นอนเถอะ ฉันจะเรียกเธอตอนกินข้าวเที่ยง"