สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 395

และเรื่องจริงปรากฏว่า ความกังวลของหร่วนซิงหว่านก็ยังมีเหตุผลอยู่

ชั่ววินาทีที่เสียงเคาะประตูดังลอยมา เธอก็ใช้แรงที่เยอะที่สุดมาผลักคนที่อยู่บนตัวเธอออกไป แล้วก็รีบลุกขึ้นมานั่งลงบนโซฟา

และในขณะเดียวกัน ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักออกแล้ว

เสียงของเพ้ยซานซานดังลอยมา "ซิงซิงเธอ......"

เธอเพิ่งเปิดปากพูด ก็เห็นหร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟาแบบเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ

ส่วนตรงหน้าเธอ ชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนพื้น ขาเรียวยาวทั้งสอง ข้างหนึ่งพับอยู่ ข้างหนึ่งยืดไปตามใจชอบ แล้วในตอนที่มองไปทางเพ้ยซานซานนั้น ก็เลียฟันเล็กน้อย

เพ้ยซานซานรู้สึกถึงสัญญาณของอันตรายขึ้นมาในพริบตา แล้วก็รีบปิดประตูลง และรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "แอ๊ะ น่าแปลกจริง ๆ ทำไมถึงไม่มีคนอยู่เลยนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อุกอาจเกินเลยไปแล้ว

พอประตูปิดลงแล้ว โจวฉือเซินก็มองไปที่หร่วนซิงหว่าน แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ต่อไหม?"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นมาอย่างอารมณ์ไม่ดี "ต่อกับผีนะซิ ฉันต้องทำงานแล้ว"

เธอนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แล้วกดปุ่มเปิดเครื่องขึ้นมา แล้วเอากระจกออกมาเติมเครื่องสำอางเล็กน้อย แต่ว่าในตอนที่เห็นตัวเองในกระจกนั้น ก็แทบอยากจะสับโจวฉือเซินอิตาบ้านี่ให้เป็นชิ้น ๆ ไปซะตอนนี้เลย!

ถึงว่าเมื่อกี้ตอนที่เพ้ยซานซานมองเห็นแวบแรกนั้นถึงได้มีปฏิกิริยาที่แปลกขนาดนั้น

เธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว แล้วก็เอากระดาษทิชชูมาเช็ดลิปสติกที่มุมปากออก แล้วเติมเครื่องสำอางใหม่

โจวฉือเซินนั่งอยู่บนตู้นิรภัยข้างหลังเธอ แล้วก็จับพนักเก้าอี้ไว้แล้วลากตัวเธอหันมา "งานอะไรทำไมต้องยุ่งขนาดนี้ ไม่มีเวลาแม้แต่จะอยู่เป็นเพื่อนผมเลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านวางลิปสติกในมือลง "ก็ต้องยุ่งอยู่แล้ว ถ้าฉันยังไม่ขยันให้มากอีกหน่อย ก็จะโดนคนว่า ว่าที่มีทุกอย่างในวันนี้ได้ก็เพราะว่าพึ่งคุณอีก"

โจวฉือเซินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย "พึ่งผมไม่ดีเหรอ? ขอแค่คุณอยากได้ ทุกอย่างของผมก็ให้คุณได้ทั้งนั้น"

"ขอบคุณ แต่ไม่อยากได้ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านขยับตัวเล็กน้อย อยากจะหมุนเก้าอี้กลับมา แต่โจวฉือเซินกลับไม่ได้มีความคิดที่จะปล่อยมือออก

หร่วนซิงหว่านหายใจออกทีหนึ่ง เฮ้อ ช่างเถอะ

เธอพูดขึ้นว่า "คุณกินข้าวเช้าหรือยังคะ?"

"ยัง"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงจังขึ้น "งั้นคุณไปนอนที่โซฟาสักครู่ เดี๋ยวฉันสั่งอาหารเดลิเวอรี่ให้คุณ รอเดี๋ยวก็มาส่งแล้ว"

โจวฉือเซิน "......"

พอเห็นเขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ไหวขำขึ้นมาทีหนึ่ง "หลอกคุณเล่นค่ะ ฉันก็ยังไม่ได้กิน เดี๋ยวไปกินด้วยกันเถอะ"

โจวฉือเซินจ้องเธอเขม็ง ดวงตาดำหรี่ลงมาอย่างอันตราย "เก่งแล้วนะ?"

หร่วนซิงหว่านเห็นเข้าอยากจะทำอะไรอีกแล้ว ก็รีบหลบออก ลุกขึ้นและกระแอมไอทีหนึ่ง "เอาล่ะ ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้วค่ะ"

ก่อนที่จะออกจากห้องทำงาน หร่วนซิงหว่านก็ตรวจดูให้แน่ใจอีกครั้ง ว่าบนร่างกายตัวเองไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติแล้ว

ในตอนที่ออกมานั้น ในสำนักงานก็ได้มีแขกมาแล้ว พวกเด็กสาวทั้งหลายก็ไม่ได้ออกันอยู่ที่นอกประตูแล้ว แต่ได้ไปเริ่มทำงานตามปกติแล้ว ส่วนเพ้ยซานซานก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว

แต่ว่าหร่วนซิงหว่านเดา ก็น่าจะไปอยู่ที่ข้างเคียงแน่ ๆ

ระหว่างทาง โจวฉือเซินถามเธอว่า "หลินจื้อหย่วนมาหาคุณหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าขึ้นเบา ๆ "เขายื่นข้อเสนอมาให้ฉัน ที่ดินที่ฉันขอในตอนแรก ก็ให้ฉันมาแค่ครึ่งเดียว"

โจวฉือเซินพูดเรียบ ๆ ขึ้น "นี่ก็เหมาะสมกับสไตล์จิ้งจอกเฒ่าของเขาแล้ว"

"แต่ว่าฉันก็ขอให้หลินจืออี้มาขอโทษเสี่ยวเฉินด้วย"

"เขายอมแล้วเหรอ?"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะจากไป ก็จูบที่ระหว่างคิ้วเธอเบา ๆ ทีหนึ่ง

พอโจวฉือเซินหมุนตัวจากไปแล้ว เพ้ยซานซานถึงเพิ่งออกมาจากอีกด้านหนึ่ง แล้วอดไม่ได้ที่จะจึ๊ ๆ ขึ้นมาสองคำ "ตั้งแต่เช้าแบบนี้ นี่มันช่างดึงดูดสายตาคนแล้วมั้ง"

ขมับของหร่วนซิงหว่านกระตุกขึ้นเล็กน้อย แล้วหันหน้าไปพูดว่า "เธอ......"

เพ้ยซานซานรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้น "ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ ที่ฉันพูดคือละครที่ฉันดูเมื่อกี้"

หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่ได้กะว่าจะพูดเรื่องนี้กับเธอ แล้วก็ลากตัวเข้าไปในสำนักงานเลย "ฉันยังไม่ทันได้ถามเธอเลย ว่าเมื่อคืนทำไมดึกขนาดนั้นแล้ว เธอกับDanielทำไมยังอยู่ด้วยกันอีก? ไหนเธอบอกว่ายังไม่ได้ตอบตกลงกับเขาไม่ใช่เหรอ"

เพ้ยซานซานคิดไม่ถึงว่าเธอจะถามเรื่องนี้ แล้วท่าทีก็ไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที จากนั้นก็มานั่งลงบนโซฟา แล้วเปิดปากพูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ขึ้นมา "ก็......ที่จริงก็ไม่มีอะไร เขาก็แค่ส่งฉันกลับบ้าน จากนั้นก็แวะดื่มน้ำเล็กน้อยเท่านั้น"

"แวะดื่มน้ำ ดื่มกันจนถึงเที่ยงคืนเลยเหรอ?"

เพ้ยซานซานพูดอย่างขอไปที "ก็ไม่มีอะไร แค่คุยพวกเรื่องบทกลอน บทเพลง ปรัชญาชีวิตเท่านั้น"

หร่วนซิงหว่าน "......"

พูดจบแล้ว เพ้ยซานซานก็แทบอยากจะตบปากตัวเองทีหนึ่ง นี่เธอกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย?

หร่วนซิงหว่านหายใจออกทีหนึ่ง "ฉันก็ไม่ได้มีข้อคิดเห็นอะไรต่อDaniel ฉันก็แค่รู้สึกว่า ถึงเธอจะชอบเขาจริง ๆ ก็น่าจะรอก่อนสักหน่อย"

เพ้ยซานซานรีบพยักหน้าขึ้น "ฉันรู้แล้ว เธอวางใจเธอ ฉันรู้ว่าควรจะทำยังไง"

หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูดอะไร พออ้าปากแล้วก็พบว่า การพูดคุยในตอนนี้ของเธอ ก็คือพวกคำพูดที่เพ้ยซานซานพูดกับเธอ ก่อนที่เธอจะเป็นแฟนกับโจวฉือเซินไม่ใช่เหรอ

โลกนี้นี่ช่างกลมจริง ๆ เลย

พอคิดมาถึงตรงนี้ คำพูดที่หร่วนซิงหว่านจะพูดตักเตือนคนอื่นก็พูดไม่ออกแล้ว

แต่ว่าเพ้ยซานซานกลับมีความสนอกสนใจเป็นอย่างมาก แล้วก็ชิดเข้ามาใกล้อย่างตื่นเต้น "นี่ นี่ นี่ วันนี้เธอตื่นเช้ามาดูในโซเชียลหรือยัง คนที่ด่าหลินจืออี้มีหมดทุกรูปแบบเลย ฉันเห็นแล้วสะใจมากจริง ๆ พอไปดูคอมเม้นต์พวกนั้นแล้ว ฉันถึงเพิ่งรู้ว่า รูปแบบที่ตัวเองด่าคนนั้นมันอ่อนหัดมากแค่ไหน ได้เรียนรู้แล้ว ได้เรียนรู้แล้ว ฉันจะไปด่าหล่อนต่อแล้วนะ! หลินจืออี้จะต้องคิดไม่ถึงแน่ ภาพลักษณ์ที่เธอลำบากลำบนสร้างมา จะมาแตกสลายกลายไปในชั่วข้ามคืน นี่แหละเรียกว่ากรรมตามสนอง สะใจจริง ๆ!"

พอหร่วนซิงหว่านเห็นเช่นนี้ ก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งข้อความไปให้เสิ่นจื่อซีข้อความหนึ่ง