สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 399

ในบ้าน มีกลิ่นหอมของกับข้าวลอยมาเป็นระลอก

พอได้ยินเสียงฝีเท้าตรงหน้าประตู สวี่เยว่ก็เดินออกมา "เสี่ยวหร่วน เสี่ยวเซิน พวกเธอมานั่งก่อน เดี๋ยวกับข้าวก็เสร็จแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "น้าสวี่ให้หนูช่วยคุณเถอะค่ะ"

พูดแล้ว เธอก็ถอยเสื้อคลุมออกแล้วยื่นให้กับโจวฉือเซิน แล้วเข้าครัวไป

โจวฉือเซินรับมา แล้วยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย

สวี่เยว่พูดขึ้น "ไม่ต้องแล้วจริง ๆ ในนี้เดี๋ยวฉันก็ทำเสร็จแล้ว"

"ปกติในเวลาแบบนี้คุณก็น่าจะนอนหลับไปแล้วมั้งคะ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังต้องมาทำให้คุณยุ่งยากอีก"

"นี่จะเป็นอะไรไป ฉันอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว ปกติก็ไม่มีเพื่อนคุยสักคน พวกเธอสามารถมาได้ ฉันก็ดีใจแทบแย่แล้ว"

"น้าสวี่......อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ?"

สวี่เยว่กลับเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงอะไรยังไงอย่างงั้น แล้วตอบกลับไปว่า "ก็ใช่น่ะซิ ทำไมเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเล็กน้อย แล้วก็ส่ายหน้า "ไม่มีอะไรค่ะ เพียงแต่หนูจำได้ว่า ก่อนหน้านี้น้าฉินเคยบอกว่าพักอยู่กับน้าสวี่ หนูก็เลยนึกว่าพวกคุณ......"

"น้าฉินเหรอ" สวี่เยว่ถือถ้วยชามไปด้วยพูดไปด้วย "เธอก็รู้ว่าน้าฉินของเธอมีนิสัยอยู่ว่าง ๆ ไม่ได้ และที่นี่ก็เงียบสงบเกินไป หล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ช่วงหนึ่ง แล้วก็ออกไปท่องเที่ยวกับกลุ่มคนแก่แล้ว ตอนนี้กำลังเที่ยวเล่นสนุกอยู่ข้างนอกเลย"

พอได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออีก

ว่าแล้วว่าเธอต้องคิดมากไปเอง

พอกินข้าวเสร็จ สวี่เยว่ก็พูดขึ้นว่า "ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ห้องก็เก็บไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเธอขึ้นไปพักผ่อนเถอะ"

ในระหว่างทางที่มาได้นอนไปตื่นหนึ่งแล้ว ตอนนี้หร่วนซิงหว่านก็เลยไม่ง่วงแล้ว แล้วเธอก็ไปเก็บถ้วย "น้าสวี่คะ คุณไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวที่นี่ฉันมาล้างเองก็พอแล้ว"

"ได้"

สวี่เยว่พูดจบ ก็เดินเข้าห้องไปเลย

หร่วนซิงหว่านเก็บถ้วยชามเข้าไปในครัว ในตอนที่เตรียมจะล้างนั้น ถ้วยที่อยู่ในมือก็โดนคนแย่งไปแล้ว

โจวฉือเซินพูดขึ้นว่า "คุณไปนั่งเถอะ เดี๋ยวผมทำเอง"

หร่วนซิงหว่านทนทำใจทำลายความตั้งใจของเขาไม่ได้ แล้วก็เริ่มสงสารจานพวกนั้นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ

เธอออกไป แล้วนั่งลงบนโซฟาไม่ถึงห้านาที ก็ได้ยินเสียงภาชนะแตกสองชิ้นดังลอยออกมาจากข้างใน

อันหนึ่งคือจาน อันหนึ่งคือช้อน

หร่วนซิงหว่านคุ้นเคยจนเป็นเรื่องปกติแล้ว แม้แต่หน้าก็ยังไม่เงยขึ้นมาสักครั้งเลย

ยี่สิบนาทีผ่านไป ในที่สุดโจวฉือเซินก็เดินออกมาอย่างหน้าดำคร่ำเครียด

หร่วนซิงหว่านพูดชื่นชมจากใจจริงขึ้นว่า "ดีมากเลยค่ะ อย่างน้อยวันนี้ก็ทำจานแตกไปแค่ใบเดียว"

"หุบปาก"

มุมปากของหร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะคลี่ออก อารมณ์ก็ดีขึ้นมาเยอะมาก

โจวฉือเซินแกะเนกไทออกด้วยมือเดียว "ผมไปอาบน้ำก่อนนะ"

แล้วหร่วนซิงหว่านถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่า เสื้อเชิ้ตบนตัวเขาเปียกชื้นไปตั้งครึ่งตัว

แค่ล้างจานยังสามารถล้างจนเป็นสภาพนี้ได้ เขานี่เก่งมากจริง ๆ

"เอ่อ......" หร่วนซิงหว่านรีบพูดขึ้นว่า "มีแค่ห้องเดียวเหรอ?"

โจวฉือเซินเดินไปไม่กี่ก้าวแล้ว ก็หันหน้ามามองเธอ "ไม่งั้นล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากขึ้นมาเล็กน้อย รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

พอโจวฉือเซินขึ้นตึกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ยังนั่งอยู่บนโซฟา และนั่งกอดเข่ามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

แล้วก็ในเวลานี้เอง ประตูห้องข้าง ๆ ก็เปิดออก แล้วสวี่เยว่ก็เดินออกมา "ยังไม่นอนอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่านรวบรวมความคิดกลับมา "น้าสวี่......"

สวี่เยว่นั่งลงข้าง ๆ เธอ "ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยใช่ไหม? ดูเธอผอมลงเยอะมากเลย"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเล็กน้อย "นี่ก็ถึงฤดูร้อนแล้วนี่คะ ควรจะลดน้ำหนักได้แล้ว"

"พูดไปเรื่อง เธอผอมขนาดนี้แล้ว จะลดอีกทำไม"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอีก "น้าสวี่ คุณอยู่ที่นี่คนเดียว ชินหรือยังไงคะ"

สวี่เยว่พูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า "อยู่ตัวคนเดียวมานานขนาดนี้ อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน จะไปมีอะไรไม่ชินอีก"

และก็เห็นหลักการอันนี้

หร่วนซิงหว่านเถียงเขาไม่ไหว ก็เลยเข้าห้องน้ำไปเลย

ถึงแม้ว่าเธอเองก็ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน แต่อย่างน้อยเสื้อผ้าก็ยังแห้งอยู่ อาบน้ำเสร็จแล้วก็ยังพอจะใส่ได้อยู่ สกปรกก็สกปรกไปเถอะ ยังไงก็ยังดีกว่าอิตาบ้านี่ที่ไม่ใส่อะไรเลย

พออาบน้ำเสร็จออกมา โจวฉือเซินก็ได้นอนลงบนเตียงแล้ว

หนังตาของหร่วนซิงหว่านกระตุกขึ้นเล็กน้อย ไม่อยากจะนอนกับเขาจริง ๆ

ตอนที่นอนลงไปนั้น เธอก็นอนชิดขอบเตียง อยากจะรักษาระยะห่างกับโจวฉือเซินให้ได้มากที่สุด

แต่พอผ่านไปไม่นาน ด้านหลังก็มีร่างที่อบอุ่นร่างหนึ่งแนบชิดเข้ามาใกล้

ลมหายใจของชายหนุ่มรดลงตรงหลังใบหูของเธอ น้ำเสียงแหบต่ำและครุมเครือ "ทำไมยังใส่เสื้อผ้าชุดนี้อีกล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านอดกลั้นเล็กน้อยแล้วถึงพูดขึ้นว่า "ไม่มีให้เปลี่ยนค่ะ"

"งั้นก็ถอดออกเถอะ มีกลิ่นนิดหน่อยแล้ว"

หร่วนซิงหว่านกำชายเสื้อของตัวเองไว้แน่น และไม่ให้เขาได้สมใจ "คุณอย่ามาใกล้ฉันขนาดนี้ ก็ไม่ได้กลิ่นแล้วนี่"

โจวฉือเซิน "......"

เขาพูดหลอกล่อเสียงเบา "ถอดออกก็ไม่มีกลิ่นแล้ว"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร แล้วก็ขมวดคิ้วและพูดเบาขึ้นว่า "คุณคงจะไม่ได้อยากจะทำที่นี่หรอกนะ? ที่นี่ไม่มีอะไรเลยนะ"

โจวฉือเซินจูบหัวคิ้วของเธอเล็กน้อย "ก็มีลูกคนหนึ่งไปเลยไม่ดีเหรอ"

"ไม่ดีค่ะ"

"ทำไมล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านหมุนตัวหันหลังให้กับเขา "ไม่อยากมีค่ะ"

แล้วโจวฉือเซินก็ลากเธอกลับมา "ไหนคุณชอบเด็กไม่ใช่เหรอ"

เงียบไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านถึงพูดขึ้นว่า "ชอบก็เรื่องหนึ่ง แต่ถ้าฉันไม่มีความสามารถที่จะปกป้องเขาให้ดี ถึงจะชอบมากแค่ไหนก็ยังไงล่ะ ถ้าหากเป็นเพราะว่าชอบแล้วก็มีเลย โดยที่ไม่คำนึงถึงผมความเป็นจริง นั่นเป็นพฤติกรรมที่ไม่มีความรับผิดชอบอย่างหนึ่ง"

"ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?"

พอได้ยินน้ำเสียงที่เฉยเมยของเขา หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ได้ที่จะเตะเขาไปทีหนึ่ง "อยากจะมีมากขนาดนั้น คุณก็ไปมีเองคนเดียวเลย!"