สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 401

อีกด้านหนึ่ง

เมื่อโจวฉือเซินเปิดประตูออกมา ข้างในได้มีเพียงหร่วนเฉินคนเดียวที่กำลังมองเจ้าตัวเล็ก หลี่เสวี่ยไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว

เขาเหลือบมองไปที่รถเข็นเด็ก แล้วพูดเบาๆ ว่า "หลับแล้วเหรอ?"

หร่วนเฉินพยักหน้า "เพิ่งนอนได้สักพัก"

โจวฉือเซินพูด "รอจนหลี่เสวี่ยกลับมา แล้วนายกลับไปที่มหาลัยซะ"

หร่วนเฉิน "โอ้"

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขา สายตาของเขาจับจ้องไปที่เจ้าตัวเล็กที่หลับใหล

หลังจากนั้นไม่นาน เขาจึงได้พูดว่า "เมื่อไหร่คุณจะบอกพี่สาวของผม?"

"เมื่อเวลานั้นมาถึงนายก็จะรู้เอง"

หร่วนเฉินขมวดคิ้ว คล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในเวลานี้ หลี่เสวี่ยก็เปิดประตูกลับมาพอดี

หลี่เสวี่ยพยักหน้า "ประธานโจว"

จากนั้นพยักหน้าทักทายหร่วนเฉินเล็กน้อย

โจวฉือเซินลุกขึ้น และกำลังจะจากไป จู่ๆ ได้ถูกหลี่เสวี่ยเรียกตัวไว้

เขาหันไปรอบๆ และส่งสัญญาณให้เธอพูดต่อ

หลี่เสวี่ยลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนจะพูดขึ้น "ประธานโจว คุณน้าสวี่เธอ จะกลับมาเมื่อไหร่?"

"ตอนบ่าย อย่างช้าคงถึงหกโมงเย็น" โจวฉือเซินหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ "มีเรื่องอะไรเหรอ?"

หลี่เสวี่ยรีบโบกมือ "ไม่ๆ ฉันแค่ถามเฉยๆ ฉันกลัวว่าบางครั้งที่จะออกไปซื้อผักอะไรพวกนั้น แล้วไม่มีใครดูแลเด็ก มันไม่สะดวก......"

โจวฉือเซินพูด "ถ้ามีอะไรให้ช่วย ก็โทรเรียกพวกเขาส่งมาให้"

ตามจริงตอนที่หลี่เสวี่ยเพิ่งถามประโยคนี้ ก็ได้ประหม่ามาก นานมากแล้วประธานโจวเคยมีคำสั่ง หากไม่มีเรื่องจำเป็นก็พยายามอย่าออกไปข้างนอก ที่บ้านขาดเหลืออะไร ก็ให้คนข้างนอกมาส่งได้

หลี่เสวี่ยได้ทำตามวิธีที่เขาบอกตั้งแต่แรก ที่ไม่ค่อยออกไป แต่......จนกระทั่งเขาได้พบกับหยางเจิ้น เลยอยากจะหาข้ออ้างที่จะออกไป จากทุกๆ สามวัน จนถึงตอนนี้เป็นทุกวันหนึ่งครั้ง

เมื่อเห็นว่าประธานโจวไม่ได้พูดอะไร หลี่เสวี่ยจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ได้ค่ะ"

โจวฉือเซินมองไปที่หร่วนเฉิน "ไปกันเถอะ"

หลังจากลงไปข้างล่าง หร่วนเฉินถามว่า "คนคนนี้คุณไปหามาจากไหน? เชื่อถือได้ไหม? ที่ให้เธอดูแลเด็กเพียงลำพัง จะเป็นไปได้......"

โจวฉือเซินถามกลับอย่างเฉยเมยว่า "คนเดียว?"

ไม่รอให้หร่วนเฉินพูดอะไร เขาก็กวาดตามองไปรอบๆ แล้วพูดต่อว่า "ทั้งนอกและในมีคนอยู่ทุกที่ เพียงแต่ไม่เห็นเท่านั้น เธอมีหน้าที่ดูแลเจ้าเด็กบ้าเท่านั้น เรื่องอื่น คนข้างนอกคงจะจัดการให้เรียบร้อยได้"

หร่วนเฉิน "......"

เจ้าเด็กบ้า?

มีคนอย่างเขาที่พูดกับลูกชายตัวเองด้วยเหรอ

โจวฉือเซินมองดูเวลา แล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า "รีบขึ้นรถเร็ว จะส่งนายไปที่โรงเรียน ฉันยังมีธุระต้องทำอีก"

หร่วนเฉินพูดว่า "ไม่ต้องให้พี่ไปส่ง ผมยังมีธุระ จะไม่ไปโรงเรียน"

พูดจบ หร่วนเฉินได้หันหลังเดินจากไป

โจวฉือเซินขึ้นรถทันที น้ำเสียงฟังไม่ออกเลยว่าอยู่ในอารมณ์ไหน "ให้นายตรวจสอบว่าช่วงนี้หลี่เสวี่ยกำลังทำอะไร ตรวจสอบเป็นอย่างไรบ้างแล้วล่ะ"

หลี่เสวี่ยตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยที่จะพาเด็กออกไปตัวคนเดียว

เธอลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "งั้นก็ได้ แต่ฉันต้องถามก่อน"

"ได้ คุณลองถามดูนะแล้วอย่าลืมส่งข้อความกลับมาให้ผมด้วยล่ะ"

หลังจากวางสาย หลี่เสวี่ยก็ไม่กล้าถามโจวฉือเซินโดยตรง เธอโทรหาคนที่เฝ้าอยู่ด้านนอก คนคนนี้ถูกประธานโจวส่งมา และเรื่องของพวกเขาทางนี้ ต่างเป็นเขาที่รับผิดชอบ

เฉินเป่ยได้ยินเธอบอกว่าเธอจะพาเด็กออกไปตากแดด และรู้สึกว่าไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร วันนี้แสดงแดดดีมากจริงๆ จึงได้รับปากไป

หลี่เสวี่ยได้ยินดังนั้นก็แอบดีใจ เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากเตรียมน้ำร้อนนมและแพมเพิร์สของเจ้าตัวเล็กแล้ว ก็เข็นรถเข็นเด็กออกไป

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเฉินเป่ยกำลังตามเธอมา

ทุกครั้งที่เธอพาเจ้าตัวเล็กออกไป เฉินเป่ยจะเดินตามพวกเขาอยู่ห่างๆ เพื่อความปลอดภัย ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับมัน

อย่างไรก็ตามยังอาศัยจังหวะที่เฉินเป่ยไม่ทันสังเกตเห็น จึงส่งข้อความไปหาหยางเจิ้น บอกให้เขาอย่ามาหาเธอ แล้วเธอค่อยหาโอกาสไปพบเขา

สวนสาธารณะมีขนาดใหญ่มาก มีผู้ปกครองที่พาเด็กเล็กออกมาเล่นอยู่ทุกที่

หลี่เสวี่ยหาม้านั่งใต้ร่มเงาของต้นไม้ แล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมา และหยอกล้ออยู่กับเขา

หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของหลี่เสวี่ยก็สั่น เธอหยิบมันออกมาดู และค่อยๆ วางเจ้าตัวเล็กกลับไปที่รถเข็นเด็ก จากนั้นเธอก็ส่งข้อความไปหาเฉินเป่ย บอกว่าเธออยากเข้าห้องน้ำ และขอให้เขามาช่วยดูแลเด็กให้สักพัก

เฉินเป่ยเดินเข้ามาจากที่มืดอย่างรวดเร็ว "ไปเถอะ"

หลี่เสวี่ยพูดว่า "ขอบคุณนะ ฉันจะกลับมาให้เร็ว"

เมื่อหลี่เสวี่ยมาถึงหัวมุม หลี่เสวี่ยเห็นหยางเจิ้นมาหาเธอ เธอก็รีบดึงเขาไว้ และกดเสียงลงให้ต่ำที่สุด “ฉันบอกแล้วไงว่าให้คุณยืนรอที่นั่น ทำไมคุณถึงมาด้วยตัวเองล่ะ?"

หยางเจิ้นมองจากที่ที่เธอเพิ่งวิ่งมา หรี่ตาลง และดึงเธอกลับมา "ไม่ใช่ว่าอยากเจอฉันเร็วๆ เหรอ?"