สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 409

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา หร่วนซิงหว่านและหลุยส์ได้เซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ และเวลาของแบรนด์พิเศษอยู่ในรอบเดือนกันยายน และนับจากนี้ห่างออกไปยังเหลืออยู่หกเดือน ดังนั้นเธอจึงมีเวลาเหลือเฟือที่จะเตรียมความพร้อม

หลังจากเซ็นสัญญาสิ้นสุดลง หลุยส์ก็พาหร่วนซิงหว่านส่งไปถึงประตู และพูดด้วยความเสียใจว่า "ไม่คิดเลยว่าการแข่งขันครั้งนี้จะเกิดเรื่องขึ้นอย่างมากมาย สำหรับกรรมการสองคนนั้น...... Ruan ต่อไปถ้าต้องการความช่วยเหลือ สามารถมาหาฉันได้"

แม้ว่าตอนนี้ในใจพวกเขารู้ดีแล้วว่า กรรมการทั้งสองคนนั้นไร้ความเป็นธรรมในการแข่งขัน แต่พวกเขาก็หาหลักฐานการติดสินบนไม่เจอ เรื่องราวมีเพียงแค่นี้ก็ถือว่าได้สิ้นสุดลงแล้ว

หร่วนซิงหว่านยิ้มเล็กน้อย "ท่านเกรงใจแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ควรเป็นฉันที่ควรขอบคุณท่านที่ให้โอกาสฉันในครั้งนี้"

หลุยส์พูดว่า "โอกาสนี้ไม่ใช่ฉันให้หรอก แต่มันเป็นสิ่งที่คุณสมควรได้รับมัน"

หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่หลายประโยค หร่วนซิงหว่านก็จากไป

หลุยส์มองตามหลังเธอ และสายตาที่มองออกไปด้วยความชื่นชม

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงสตูดิโอ และก็ได้มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินตามหลังมา

บนศีรษะของหลี่เฟิงมีผ้าก๊อซพันอยู่ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางสายตาจากการมองไปทั่วของเขาเลย

เมื่อเขาเห็นหร่วนซิงหว่าน เขาก็เปลี่ยนสีหน้ายิ้มทันที "เรื่องเกี่ยวกับเวินเฉี่ยน คุณคิดจะทำอะไรต่อไป?"

หร่วนซิงหว่านมองเขาอย่างเฉยเมย และไม่มีใครเทน้ำให้เขา พูดแค่ว่า "วางแผนอะไรอย่างไร?"

หลี่เฟิงเอนหลังพิงโซฟา กางสองมือวางบนพนักพิงโซฟา "อย่าเห็นผมเป็นคนนอกเลย เวินเฉี่ยนหลอกคุณอย่างน่าอนาถขนาดนี้ คุณก็ช่างมันแบบนี้เหรอ?"

"ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันแล้ว มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?"

สำหรับความไม่เกรงใจของเธอ หลี่เฟิงไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย กลับยิ้มและพูดว่า "แน่นอนว่ามีความเกี่ยวข้องกัน คุณคิดว่าผมถูกเธอทำร้ายจนน่าอนาถขนาดนี้ พวกเรามีศัตรูร่วมกัน ทำไมไม่ลองปรึกษากันสักหน่อย จะจัดการกับเธอยังไง ถึงจะสามารถทำให้เธอไม่อาจจะพลิกสถานการณ์ได้ตลอดชีวิต?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ตอนนี้คุณถูกวงการนักออกแบบไล่ออกแล้ว เทียบกับเรื่องนี้แล้ว คุณสนใจจะจัดการกับเวินเฉี่ยนมากกว่าเหรอ?"

"เอ่อ" หลี่เฟิงโบกมืออย่างไม่แยแส "นั่นเป็นเรื่องเล็กน้อย อีกอย่าง นับประสาอะไรถอนชื่อ มีคนมากมายที่ใช้เงินเป็นจำนวนมากในการหาผม กำลังต่อแถวอยู่น่ะ ใครจะสนใจเรื่องนั้นล่ะ มีเงินก็เพียงพอแล้ว"

"ดูเหมือนว่า อยู่ในเรื่องราวครั้งนี้ คุณทำเงินได้คงไม่น้อยละมั้ง"

หลี่เฟิงหัวเราะเสียงดัง "นี่มันก็แน่นอนอยู่แล้ว เดิมพันเรื่องอนาคต เงินไม่ถึงที่ ใครเขาจะทำกันล่ะ?"

ขณะที่พูด เขาก็มองไปรอบๆ ห้องทำงานของหร่วนซิงหว่าน "อย่าพูดเลย สถานที่ของคุณก็ไม่เลวเลย ช่วงนี้ผมก็กำลังคิดอยู่ว่าจะเปิดสตูดิโออยู่นะ คุณมีคำแนะนำดีๆ ไหม? หรือว่า ได้มีพิจารณาเปิดร้านแฟรนไชส์อะไรทำนองนั้นไหม? สบายใจได้ เรื่องเงินผมให้คุณโดยไม่ให้ขาดแม้แต่บาทเดียว"

หร่วนซิงหว่านมองเขาเงียบๆ "ดูเหมือนว่าจ้าวเชียนเชียนจะใจกว้างมาก"

"นั่น......"

คำพูดของหลี่เฟิงหยุดลง และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขากระแอมไอ "เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดถึงใคร?"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อน "จ้าวเชียนเชียน จำไม่ได้เร็วขนาดนี้เชียวเหรอ?"

"คุณ...... คุณจ้าวเหรอ เหมือนจะเป็นกรรมการพิเศษของการประกวดสินะ? ผมจำได้ จำได้อย่างแน่นอน"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรอีก พูดแค่ว่า "ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะทำงาน ไม่ส่ง"

"อย่าเพิ่งใจร้อนสิ" หลี่เฟิงหยุดเธอไว้ "ที่ผมเพิ่งบอกเรื่องแฟรนไชส์เป็นเรื่องจริงนะ คุณจะไม่พิจารณาเหรอ? เรามาเพิ่มวีแชทกันก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยรายละเอียดกันทีหลัง"

"นั่นไม่สนใจหรอก"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น และเดินเข้าไปในห้องทำงานหลี่เฟิงมองตามหลังเธอ และหรี่ตาลง

หลี่เฟิงสบถออกมา "เวรเอ๊ย! ถึงกับหาคนมาจัดการฉัน ไม่ดูตัวเองมีความสามารถแค่ไหน ชีวิตฉันแกร่งไม่ตายง่ายๆ หรอก จากนี้ต่อไปจะต้องเป็นแกที่ต้องทนทุกข์ทรมาน!"

เขาใช้ของอุดปากเวินเฉี่ยน แล้วใช้เทปกาวบนโต๊ะมัดมือเธอไว้ ฉีกเสื้อผ้าบนตัวเธอออกอย่างชั่วช้า ทะลุผ่านอย่างไร้ความปรานี ดูหมิ่นเหยียดหยามทุกอย่าง

เวินเฉี่ยนเบิกตากว้าง แต่กลับไม่มีเสียงออกมาสักคำ ได้เพียงแต่ปล่อยให้น้ำตาให้มันไหลผ่านหางตา

เมื่อทุกอย่างจบลง หลี่เฟิงก็โยนเธอลงบนพื้น และเดินตรงไปยังห้อง

ในที่สุดเวินเฉี่ยนก็เรียกสติกลับมาได้ จึงพยายามลุกขึ้น "แกคิดจะทำอะไร? ไสหัวไปซะ ห้าม......"

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกตบหน้าอย่างแรงอีกครั้ง จนเธอล้มลงไปกับพื้น

หลี่เฟิงเริ่มเดินอยู่ในห้องของเธออย่างไร้ยางอาย โยนถ้วยรางวัลที่ครั้งหนึ่งเคยมีค่า ยังมีผลงานที่เคยได้รับรางวัลของเธอ ลงบนพื้นทั้งหมด แล้วค่อยใช้เท้าเหยียบย่ำอย่างแรง

ทันใดนั้น ของมีค่าที่สำคัญทั้งหมดในห้องเวินเฉี่ยนก็แตกกระจาย จนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เธอจ้องหลี่เฟิงอย่างดุร้าย "แกจะต้องได้รับผลกรรมแน่นอน!"

หลี่เฟิงที่นั่งยองๆ หายใจออกอยู่ต่อหน้าเธอ ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาและเล่นวิดีโอให้เธอดู เสียงที่อาละวาด "แกคิดว่าได้ทำลายมันหมดแล้วเหรอ? ไม่คิดว่าฉันยังมีใช่ไหมล่ะ?"

เวินเฉี่ยนมองตัวเองในวิดีโอ ก็อดที่จะกรีดร้องออกมาไม่ได้

สิ่งที่แลกมา คือเสียงหัวเราะที่ภาคภูมิใจของหลี่เฟิง

เวินเฉี่ยนพลันลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาเขาราวกับคนบ้า แต่เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่เฟิงแต่อย่างไร อีกฝ่ายสะบัดเธอทิ้งไป รอจนเธอล้มลงกับพื้นแล้ว ยังกระโดดข้ามตัวเธอ แล้วถ่มน้ำลายใส่เธอ พร้อมด่าทอว่า "เฮงซวย"

หลังจากเดินไปนาน เวินเฉี่ยนยังทรุดตัวลงกับพื้น จ้องมองไปข้างหน้า ดวงตาที่ว่างเปล่า โดยไม่มีจุดโฟกัสใดๆ เลย