สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 415

หลังจากดูหนังเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาห้าทุ่มพอดี

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า: " ฉันต้องกลับไปแล้ว "

โจวฉือเซินตอบอืม และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ: " ผมไปส่งคุณเอง "

" อื้ม "

ระหว่างทาง โจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไรเลย ดูเหมือนว่าหนังเรื่องนั้นจะมีผลต่อความรู้สึกเขาอย่างแรงเลยทีเดียว

หร่วนซิงหว่านลดกระจกลง ลมหนาวพัดเข้ามา มุมปากอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว รถก็มาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ของตระกูลหลิน

หร่วนซิงหว่านตัวเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ

ขณะที่มือจับไปยังตัวจับประตูรถ เธอก็หันกลับมาทันที: " ฉันไปแล้วนะ? "

โจวฉือเซินพูดด้วยเสียงเนิบๆ : " คุณจะให้ผมเข้าไปส่งคุณถึงข้างในก็ได้นะ "

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

เธอตอบ: " คิดซะว่าฉันไม่ได้พูดอะไรไปก็แล้วกัน "

หร่วนซิงหว่านจึงเปิดประตูรถลงไปในทันที

เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็หยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับไปมองรถของโจวฉือเซินที่ยังคงจอดอยู่กับที่ ราวกับไม่มีทีท่าว่าจะขับออกไปเลย

ถ้าเธอไม่ได้ฟังผิดแล้วก็ ตอนที่เธอลงรถ เหมือนจะได้ยินเสียงจุดไฟแช็กยังไงยังงั้น

เมื่อคิดได้ครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็เดินอ้อมจากด้านหลังรถไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ

เป็นอย่างที่คาดไว้ โจวฉือเซินกำลังสูบบุหรี่อยู่

ไม่เห็นว่าเธอโผล่มา โจวฉือเซินก็รีบยกมือขึ้นปัดควันให้กระจายออก ดวงตาดำสนิทนั้นจ้องไปที่เธอ: " กลับมาทำไมล่ะ "

มือทั้งสองข้างของหร่วนซิงหว่านพาดไปยังหน้าต่างรถ แล้วก็จ้องมาที่เขา

โจวฉือเซิน: "? "

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนังเรื่องนั้นที่พึ่งไปดูหรือเปล่า โจวฉือเซินถึงได้รู้สึกว่าในแววตาของเธอมีความหมายลึกซึ้งอย่างอื่นปนอยู่ เหมือนเขาจะถูกเธอจ้องจนทำตัวไม่ถูก พอคิดว่าเบนสายตาหนี หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า: " คุณใจฝ่อไปแล้วหรือไง? "

โจวฉือเซินจึงอดไม่ได้ที่จะเอาลิ้นดุนฟัน: " ผมใจฝ่อเรื่องอะไรกัน? "

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงจัง: " ฉันเห็นแบบทดสอบในอินเตอร์เน็ต เค้าบอกว่าคู่รักที่มองตากัน 15 วินาที โดยปกติมักจะอดไม่ได้ที่จะจูบกัน อีกอย่างคุณดันหลบสายตาของฉัน คุณใจฝ่อหรือยังไง? "

" คุณกำลังบอกใบ้ผมสินะ? "

" ฉัน...... "

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ก็ถูกรั้งคอไว้ ชายหนุ่มได้ประทับริมฝีปากบางที่มีกลิ่นบุหรี่ลงไป อาศัยจังหวะที่เธอไม่ทันระวัง โจมตีเข้าไปในริมฝีปากบางของเธออย่างง่ายดาย เรียกได้ว่าเป็นการรุกที่ร้อนแรง

จนกระทั่งกลัวบุหรี่แทบจะไหม้หมดแล้ว โจวฉือเซินจึงปล่อยเธอ นิ้วมือนั้นค่อยๆ ลูบไล้ลงไปยังเนื้อเนียนตรงท้ายทอยของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอันน่าดึงดูด: " ไม่งั้นคุณขึ้นมา ค่อยๆ จูบกันอีกทีดีไหม? "

หร่วนซิงหว่านผลักเขาออก: " ฝันไปเถอะ! "

โจวฉือเซินหัวเราะเสียงต่ำ: " อ้าว ไม่ใช่อย่างที่คุณบอกหรอกเหรอ "

" ฉันแค่จะ..... " หร่วนซิงหว่านขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาแล้ว สายตาก็เหลือบไปมองซองบุหรี่จองเขา " คนที่เสียใจควรจะเป็นฉัน คุณเจ็บปวดตรงไหนกัน "

โจวฉือเซินกุมมือของเธอเอาไว้: " ไม่ใช่ว่าผมกำลังเสียใจแทนคุณหรอกเหรอ "

หร่วนซิงหว่านเบะปาก: " ก็แค่หนังเรื่องหนึ่ง คุณต้องจริงจังขนาดนั้นเลยหรือไง "

โจวฉือเซินตอบเนือยๆ : " ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าบางเวลาผมก็รู้สึกผิดต่อคุณน่ะ "

" บางเวลา? "

ไม่ควรจะเป็นตลอดเวลาหรอกเรอะ

โจวฉือเซินเหลือบมองอยู่พักใหญ่ หร่วนซิงหว่านจึงรีบปิดปาก

พอผ่านไปสักพัก เธอจึงชักมือออกมา: " โอเค อย่าอยู่ตรงนี้นานนักล่ะ ฉันจะเข้าไปแล้ว "

โจวฉือเซินจ้องไปที่เธอ ดูเหมือนราวกับอยากจะรั้งศีรษะเธอไว้ หลังจากจูบกันอยู่พักหนึ่ง จึงพูดขึ้นว่า: " เข้าไปได้แล้วไป "

หร่วนซิงหว่านที่กำลังจะไปแล้ว ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้: " ไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่นะ "

โจวฉือเซินฉีกยิ้มที่มุมปาก: " รู้แล้ว "

หร่วนซิงหว่านก็ยังไม่วางใจ จึงยื่นมือไปทางเขา: " เอามาให้ฉัน "

หลินจืออี้พูดเสียงเย็น: " เข้ามา "

คนใช้รีบเปิดประตูเข้าไป: " คุณหนูคะ "

หลินจืออี้ที่นั่งอยู่บนโซฟา พร้อมพลิกหน้านิตยสารไปด้วย: " หร่วนซิงหว่านกลับมาแล้วเหรอ? "

" ใช่ค่ะ เพิ่งกลับเข้าห้องไปเมื่อกี้ "

หลินจืออี้พูดว่า: " ฉันไม่ได้ให้พวกเธอปิดไฟไว้หรอกเหรอ ทำไมถึงเร็วๆ นักล่ะ "

คนใช้ต่างยึกยักลังเล ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี: " คือ....... "

หลินจืออี้ขมวดคิ้ว ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่ามันต้องเป็นคำพูดที่เธอไม่อยากฟังเสียงเท่าไหร่

หลินจืออี้จึงพูดต่อว่า: " ฉันให้เธอเปิดประตูห้องหนังสือเอาไว้ จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง? "

" จัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ อีกอย่างคุณหร่วนเพิ่งจะกลับมาเมื่อกี้ ก็เห็นว่าเหลือบมองเข้าไปในห้องหนังสืออยู่พักหนึ่ง เธอคงจะเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดแล้วนะคะ "

หลินจืออี้กระแอมเสียงเย็น จากนั้นก็พลิกหน้านิตยสารต่อไป: " ตามนั้น จากนี้เธอก็คอยจับตาดูเอาไว้ก็แล้วกัน ถ้านังนั่นเข้าไปในห้องหนังสือก็รีบมาบอกฉัน "

คนใช้รู้สึกกังวลเล็กน้อย: " แต่คุณท่านไม่อยู่ตั้งหลายวัน ถ้าถูกท่านรู้เข้าแล้วละก็ ว่าพวกเราทำแบบนี้ จะ..... "

" มีฉันอยู่ทั้งคน เธอจะกังวลอะไร? "

เมื่อคนใช้ได้ยินดังนั้นแล้ว จึงรีบพยักหน้าก้มหัวไม่กล้าพูดจาอะไร

หลินจืออี้พูดขึ้นว่า: " ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปเถอะ หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้โง่อะไรขนาดนั้น เธอจะต้องหาโอกาสที่ไม่มีใครอยู่เข้าไป คืนนี้เธอก็อย่าหลับล่ะ คอยจับตาดูจากข้างนอกห้องหนังสือทุกฝีก้าวเลยนะ "

คนใช้ตอบรับ: " ค่ะ "

" ลงไปได้แล้ว "

หลังจากรอให้คนใช้ออกไปแล้ว หลินจืออี้ก็ปิดนิตยสาร และอดไม่ได้ที่จะโยนมันลงบนโต๊ะ

ก่อนหน้านี้เธออยากความผิดลงไปในมือของหร่วนซิงหว่าน แต่สุดท้ายก็เสียเปรียบครั้งใหญ่จนไม่สามารถพูดอะไรได้ แล้วเธอไม่สามารถปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นได้อีกต่อไป

ยิ่งไปกว่านั้น เธอได้ให้คนเข้าไปติดกล้องวงจรปิดไว้ในห้องหนังสือนั้นล่วงหน้าแล้ว เพียงแค่หร่วนซิงหว่านเข้าไปในนั้นโดยลำพัง เธอก็จะมีเหตุผลไล่ผู้หญิงคนนั้นออกจากตระกูลหลิน

และตัวหร่วนซิงหว่านก็ไม่มีโอกาสที่จะหาเอกสารใดๆได้โดยสิ้นเชิง