สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 419

" ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ? "

ขณะที่สายตาของทุกคนกำลังจดจ่อไปยังหร่วนซิงหว่านและจ้าวเชียนเชียน ก็มีน้ำเสียงอันเย็นยะเยือกของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา

ผู้คนโดยรอบต่างหลีกทางจนเป็นถนนเส้นหนึ่ง

โจวฉือเซินย่างสามขุมเข้ามายืนอยู่ข้างหร่วนซิงหว่าน และมองไปที่จ้าวเชียนเชียน: " สร้อยคอเส้นนี้ผมเป็นคนให้เอง แล้วคุณจ้าวรู้สึกว่าอะไรเหรอที่เป็นไปไม่ได้? "

จ้าวเชียนเชียนนึกไม่ถึงเลยว่าโจวฉือเซินจะปรากฏตัวขึ้นมาในตอนนี้ ทำให้สีหน้านั้นดูแข็งเกร็งไปชั่วขณะ: " ฉัน..... "

เธออ้าปากค้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

ถึงแม้จะอาศัยความกล้าสารพัดในตัวจ้าวเชียนเชียน เธอก็ไม่สามารถพูดต่อหน้าโจวฉือเซินและผู้คนรอบข้างได้ว่าสิ่งที่เขาซื้อนั้นเป็นของปลอม

โจวฉือเซินพูดยังไม่รีบร้อนต่อว่า: " คุณจ้าว คอของคุณไม่สบายหรือเปล่า? จะไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยไหม? "

ในตอนนี้ พ่อของจ้าวเชียนเชียนเดินเข้ามาพอดี เมื่อเห็นผู้คนกระจุกอยู่ด้วยกัน ใจของเขาก็มีแว๊บนึงที่แทบจะตกไปอยู่ตรงตาตุ่ม จึงรีบเข้าไปถาม: " เกิดอะไรขึ้น? "

หลังจากถามออกไปแล้ว ก็ไม่มีใครตอบ

พ่อของจ้าวเชียนเชียนก็หันไปมองหญิงสาวที่ปกติมักจะสนิทกับจ้าวเชียนเชียน: " เวยเวยเธอเล่าซิ! "

เวยเวยลังเลใจที่จะเปิดปาก แต่ก็เล่าเรื่องเมื่อกี้ที่เกิดขึ้นทั้งหมดออกมาอีกรอบ

พ่อของจ้าวเชียนเชียนเมื่อกี้ที่มาจากโจวฉือเซินก็ได้รู้มาว่าท่านจิ้นยกให้หร่วนซิงหว่านเป็นหลานสาวแล้ว ก็เลยต้องการตามหาจ้าวเชียนเชียนเพื่อที่จะได้เตือนลูกของตัวเองว่า วันหลังอย่าไปมีปัญหากับหร่วนซิงหว่าน แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องมันจะเกิดขึ้นกะทันหันขนาดนี้

พ่อของจ้าวเชียนเชียนก็หันตัวมา และพยายามฉีกยิ้มอย่างสุดความสามารถ: " ประธานโจว คุณหร่วน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะครับ เป็นเพราะเชียนเชียนแกยังเผชิญโลกน้อยเกินไปหน่อย หวังว่าทั้งสองท่านคงจะไม่เก็บไปใส่ใจนะครับ "

หร่วนซิงหว่านยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าต่อไป: " ท่านประธานจ้าวก็พูดเกินไปค่ะ คุณจ้าวไม่เพียงแต่ได้เจอโลกกว้างเพียงเท่านั้น แต่ยังรู้จักนักออกแบบอาวุโสหลายท่านเลยทีเดียว เป็นหนี้ฉันต่างหากที่ควรจะเรียนรู้ความสามารถของคุณจ้าว "

จ้าวเชียนเชียนและพ่อของเธอ ต่างฟังออกว่าคำพูดของหร่วนซิงหว่านมีความหมายอะไรแฝงอยู่

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาของโจวฉือเซิน ศีรษะพ่อของจ้าวเชียนเชียนก็เกิดอาการเหงื่อแตกพลั่ก พอคิดที่อยากจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไง

ในตอนนี้ ประตูงานเลี้ยงถูกเปิดออกและมีเงาของคนสองคนปรากฏขึ้นมา และเดินตรงมายังพวกเขา

" ท่านประธานจ้าว คุณจ้าว "

เมื่อเห็นพวกเขาแล้ว สีหน้าของจ้าวเชียนเชียนก็เปลี่ยนเป็นดูเหมือนจะตกใจ พอดึงสติกลับมาได้ก็พูดต่อว่า: " ใครให้พวกคุณเข้ามา! "

ทั้งสองคนเลยมองหน้ากัน: " คุณจ้าว วันนี้ไม่ใช่วันเกิดของคุณหรอกเหรอ แล้วจงใจเชิญพวกเรามาทำไมกัน? "

" ฉันเปล่านะ! "

เสียงของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้น: " สองท่านนี้ฉันเป็นคนเชิญมาเอง "

เมื่อพูดออกไปแล้ว ทุกคนต่างก็หันมามองเธอ

หร่วนซิงหว่านฉีกยิ้มขึ้น: " และนี่ก็เป็นของขวัญที่ฉันส่งให้คุณจ้าว คงไม่แย่เกินไปใช่ไหมคะ? "

เดิมทีจ้าวเชียนเชียนก็โกรธจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เพียงเพราะว่าติดที่โจวฉือเซินอยู่ตรงนี้เลยไม่ลงมือก็แค่นั้นเอง ครั้งนี้เลยพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า: " เธอหมายความว่ายังไง! "

" ทั้งสองคนนี้เป็นผู้อาวุโสที่มีชื่อเสียงกันในโลกแฟชั่น บังเอิญฉันได้รู้มาว่าพวกเขาได้มีธุรกิจบางอย่างร่วมกับจ้าวซื่อ แล้วยังได้ยินมาอีกว่างานวันเกิดของคุณจ้าวไม่ได้ชวนพวกเขามา ก็นึกว่าเพื่อนของคุณจ้าวคงจะเยอะมากเกินไปจึงจำไม่ได้ เลยช่วยคุณเชิญสองคนนี้มาด้วย ทำไมดูท่าทีของคุณจ้าวไม่ค่อยดีใจเลยล่ะคะ? "

จ้าวเชียนเชียนกัดฟันกรามแน่น แล้วถลึงตามองเธอ

หร่วนซิงหว่านยังพูดอีกว่า: " อ้อ ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ เพื่อนที่คุณจ้าวเชิญมาก็เป็นเศรษฐีกันทั้งนั้น หรือไม่ก็นักธุรกิจชนชั้นสูง ถึงแม้สองท่านนี้จะเป็นผู้อาวุโสในวงการแฟชั่น แต่ภายในใจของพวกเราก็ถือว่ายังมีความสูงส่งอยู่พอสมควร แต่อาจจะไม่เข้าตาคุณจ้าวเสียเท่าไหร่ หรือว่าฉันทำเกินไปหน่อย ก็เลยไม่เข้าใจเจตนาที่คุณจ้าวจัดงานเลี้ยงวันเกิดนี้ขึ้นมา หวังว่าคุณจ้าวคงจะไม่มองว่าฉันเจ้ากี้เจ้าการเกินไปนะคะ "

จ้าวเชียนเชียนยังไม่ทันจะได้พูดอะไร กรรมการทั้งสองก็ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ หนึ่งในนั้นก็พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย: " คุณจ้าว เป็นแบบที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจริงไหม? ที่คุณจ้าวไม่ได้เชิญพวกเรา ก็เพราะรู้สึกว่าพวกเราไม่คู่ควรอย่างนั้นหรือ? "

ความจริงของเรื่องทั้งหมด ก็จะถูกเปิดเผยออกมาเองช้าๆ

หร่วนซิงหว่านขยับคอเล็กน้อย: " สร้อยเส้นนี้หนักจังเลยนะ ถ้ารู้งี้ก็ไม่ใส่มาหรอก "

ก่อนหน้านี้เธอได้นำสร้อยเส้นนี้กับของอย่างอื่นคืนให้กับโจวฉือเซิน หลังจากนั้นก่อนหน้านี้ไม่นานเขาก็ให้หลินหนานส่งมันกลับมาอีกครั้ง เธอก็เลยวางมันไว้ในห้องทำงานมาโดยตลอด

วันนี้ก่อนออกมาข้างนอก เพ้ยซานซานก็บอกว่าขอเธอนั้นโล่งเกินไป ดูไม่ค่อยมีออร่าเท่าไหร่ ก็เลยหยิบสร้อยเส้นนี้ออกมาให้เธอใส่แทน

โจวฉือเซินโน้มตัวลงมา แล้วกระซิบไปที่ข้างหูของเธอ: " สวยมากเลยล่ะ "

หร่วนซิงหว่านนึกไม่ถึงว่าจู่เขาจะพูดคำนี้ขึ้นมา ก็เลยตะลึงไปพักใหญ่

มุมปากของโจวฉือเซินฉีกยิ้มขึ้น ขณะที่ถอยหลัง ริมฝีปากบางนั้นได้กระทบเข้ากับใบหูของเธอเบาๆ

ที่นี่คนเยอะจะตาย แล้วยังถูกคนอื่นค่อยแอบจับตามองอยู่ด้วย เพียงแค่เสี้ยววินาที ใบหูของหร่วนซิงหว่านก็แดงก่ำ พวงแก้มมันก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมาเบาๆ : " คุณ...... คุณทำอะไรเนี่ย จะบอกว่าสร้อยเส้นนี้มันสวยต้องทำขนาดนี้ไหม? "

โจวฉือเซินตอบ: " ผมบอกว่าคุณสวยต่างหาก "

หร่วนซิงหว่าน: " ......... "

เธอกระแอมออกมา ก่อนจะยื่นมือไปผลักเขา พอหันตัวไปก็เห็นเข้ากับWilliamที่ห่างออกไปไม่ไกล

หลังจากที่อีกฝ่ายสบตาเข้ากับเธอแล้ว ก็พยักหน้าให้เธอเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย

หร่วนซิงหว่านตอบกลับโดยมารยาท จากนั้นก็ถามโจวฉือเซินต่อว่า: " คุณWilliamทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ? "

โจวฉือเซินพาดมือลงบนบ่าของเธอ แล้วพูดออกมาโดยไม่รีบร้อน: " ไม่รู้สิ อาจจะมาแสดงละครด้วยละมั้ง "

หร่วนซิงหว่านไม่ค่อยเข้าใจ: " หา? "