สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 421

ตอนจบของเรื่องไม่ได้เกินความคาดหมายเอาไว้ งานเลี้ยงวันเกิดเลิกราก่อนกำหนด ผู้คนต่างพากันกลับอย่างไม่รื่นรมย์นัก

นอกจากนี้ยังมีบุคคลสำคัญมากมายในโลกธุรกิจที่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของจ้าวเชียนเชียน หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่วุ่นวายนี้ไปแล้ว แต่ละคนต่างก็พากันคิดในแบบของตัวเอง

เมื่อตอนออกมา หร่วนซิงหว่านหันกลับไปมองยังใบหน้าเสื่อมโทรมของพ่อจ้าวเชียนเชียน ก่อนจะหันไปกระซิบกับชายหนุ่มข้างตัว "คุณรู้ไหมนี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

มุมปากของโจวฉือเซินแสยะยิ้ม "ผมไม่รู้ แต่ว่ามีคนรู้"

หร่วนซิงหว่านสงสัย "ใครกันคะ?"

เมื่อออกมาจากห้องจัดเลี้ยง Williamก็เดินเข้ามาหา "ประธานโจว คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าทักทาย "คุณWilliam"

โจวฉือเซินพูดอย่างสงบ "เกิดเรื่องใหญ่กับตระกูลจ้าวขนาดนี้ ไม่แน่มันอาจจะกระทบกับความร่วมมือได้ในภายหลัง คุณWilliamจะออกไปอย่างนี้?"

Williamหัวเราะ ก่อนจะตอบอย่างลื่นไหล "อย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องของตระกูลคนอื่น ผมอยู่ต่อไปคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับ"

"เหรอครับ"

Williamไม่ได้ตอบคำถามอะไรเขา แต่หันไปมองหร่วนซิงหว่านแทน "คืนนี้คุณหร่วนมีธุระอื่นไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอะไรเมื่อถามอย่างนี้ หลังจากนิ่งไปชั่วขณะ เธอจึงส่ายศีรษะน้อยๆ "ไม่มีค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นผมขอเชิญคุณหร่วนกับประธานโจวไปดื่มกันเสียหน่อย"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก แต่ก่อนจะพูดอะไร เธอได้หันไปมองโจวฉือเซิน ซึ่งเขาก็ทำเพียงเลิกคิ้วมาทางเธอ

หมายถึงให้ตกลง

หร่วนซิงหว่านพูด "ได้สิคะ"

แม้เธอกับWilliamจะไม่ได้เจอกันบ่อยนัก รู้จักกันก็ไม่มาก ทว่าก่อนหน้าWilliamและโจวฉือเซินเคยมีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกันมาก่อน บางทีพวกเขาอาจจะมีบางอย่างที่ไม่สะดวกจะพูดคุย และต้องการพูดอะไรผ่านเธอก็ได้

บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม ที่บาร์เปิดโล่ง

หลังจากหามุมเงียบสงบนั่งกันได้แล้ว หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า "ฉันขอตัวไปห้องน้ำ พวกคุณคุยกันตามสบายนะคะ"

แต่ใครจะไปรู้ เมื่อเธอลุกขึ้นโจวฉือเซินก็จับข้อมือของเธอไว้ "ไม่ใช่ว่าคุณอยากรู้ว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ เดี๋ยวค่อยไปเถอะ"

ฉวยโอกาสที่Williamกำลังสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเสิร์ฟ หร่วนซิงหว่านก็นั่งลงและกระซิบถาม "ไม่ใช่ว่าพวกคุณมีเรื่องต้องคุยกันเหรอคะ?"

โจวฉือเซินพูด "ใครบอกคุณ ว่าผมมีเรื่องต้องคุยกับเขา?"

"แล้ว......"

ตอนนี้เอง เสียงของWilliamก็ลอยเข้ามา "คุณหร่วนอยากดื่มอะไรครับ"

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองเมนู "น้ำองุ่นสองแก้วค่ะ หวานน้อย ขอบคุณค่ะ"

พนักงานส่งเสียงรับทราบ ก่อนเดินจากไป

นิ้วเรียวยาวของโจวฉือเซินเคาะโต๊ะเบาๆ ยิ้มเล็กน้อย

Williamชำเลืองมองเขา แล้วมองไปยังหร่วนซิงหว่านอีกครั้ง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็น "เมื่อกี้ผมได้ยินมาว่า คุณหร่วนอยากรู้ว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลจ้าว"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก เธอพยักหน้าน้อยๆ

ถ้าหากเรื่องนี้โจวฉือเซินเป็นคนทำ อย่างนั้นเธอก็ยังอยากจะเข้าใจว่าเพราะอะไร

แต่โจวฉือเซินพูด ว่าเขาเพียงแค่มาดูละคร

ถ้าอย่างนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลจ้าว ก็ดูมีเลศนัยมาก

นิ่งไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงค่อยพูดขึ้นมาว่า "ฟังจากคุณWilliamแล้ว ดูเหมือนคุณจะรู้เรื่องของวันนี้ดีนะคะ"

Williamพูด "ก็ไม่ได้รู้ดีหรอกครับ แต่ผมได้ยินข่าวลือมาโดยบังเอิญเข้า ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าเป็นข่าวปลอม ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ แต่วันนี้ผมคงต้องเชื่อแล้ว"

......

ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง

จ้าวเชียนเชียนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "เชียนเชียน ลูกใจเย็นหน่อย"

"จะให้หนูใจเย็นยังไง? พ่อ นี่พ่อปล่อยให้ผู้หญิงบ้านี่ใส่ร้ายหนูเหรอ?"

"อย่าเรียกคนคนนี้ว่าผู้หญิงบ้าอีก" พ่อของจ้าวเชียนเชียนมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะลอบถอนหายใจ "เธอเป็นแม่ของลูกจริงๆ"

ดวงตาของจ้าวเชียนเชียนเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ "พูดอะไร?"

ยี่สิบกว่าปีก่อนหน้า แม่ของจ้าวเชียนเชียนตรวจพบว่าเธอไม่สามารถมีลูกได้ แต่เธอต้องการมีลูกเป็นพิเศษ พ่อของจ้าวเชียนเชียนรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมหลายคนเป็นการส่วนตัว แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาและแม่ของจ้าวเชียนเชียนก็ไม่อาจมีความรักความผูกพันกันได้

พ่อของจ้าวเชียนเชียนไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงนำเด็กส่งกลับไป

หลังจากนั้นไม่นาน แม่ของจ้าวเชียนเชียนก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา นั่นก็คือ หาผู้หญิงมาให้กับสามีของเธอแทน

เมื่อผู้หญิงคนนี้ตั้งครรภ์ เธอก็จะประกาศว่าตัวเธอเองกำลังตั้งครรภ์ และเมื่อเด็กเกิดมาแล้ว เด็กก็จะกลายเป็นลูกของเธอโดยปรนัย เธอจะปฏิบัติต่อเด็กคนนี้ให้ดีเหมือนเป็นลูกของพวกเขาสองคน ในตอนแรก พ่อของจ้าวเชียนเชียนไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง อีกอย่างผู้หญิงที่แม่ของจ้าวเชียนเชียนหามาให้นั้น เธอทั้งอ่อนวัยและสวยงาม อ่อนโยนและยังเอาใจ เมื่อใจร้อนรุ่มเขาก็กระทำเรื่องโง่ๆลงไป

ไม่ถึงเดือน ผู้หญิงคนนั้นก็ตั้งครรภ์

และเด็กในท้อง ก็คือจ้าวเชียนเชียน

หลังจากผ่านไป10เดือน เด็กก็คลอดออกมา ตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ เดิมทีควรจะเป็นแม่ของจ้าวเชียนเชียนที่ให้เงินแก่ผู้หญิงคนนั้น เพื่อให้เธออันตรธานหายไปจากหน้าของพวกเขา

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ เมื่ออยู่ไปเรื่อย ๆ พ่อของจ้าวเชียนเชียนก็มีความรู้สึกที่แตกต่างออกไปกับผู้หญิงคนนั้น เขาเลยสรรหาข้ออ้างมากมาย เพื่อให้เธอได้อยู่ต่อไป

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกมา แต่แม่ของจ้าวเชียนเชียนก็ดูออก เธอฉวยโอกาสนำตัวผู้หญิงคนนั้นออกไป เมื่อตอนที่เขาไปทำงานที่ต่างประเทศในคืนเดียวกันนั่นเอง

จากนี้ไป จะไม่ได้พบเจอกันอีกตลอดชีวิต

สิ่งนี้ได้กลายเป็นปมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจพ่อของจ้าวเชียนเชียน

หลังจากที่แม่ของจ้าวเชียนเชียนได้เสียชีวิตลง เขาก็ได้ลองพยายามออกตามหาผู้หญิงคนนั้นอยู่หลายครั้ง ทว่าเขากลับไม่พบอะไรเลย

เดิมทีเขาคิดว่า เธอคงไม่อยู่บนโลกนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ

หลังจากที่จ้าวเชียนเชียนได้ฟังเรื่องทั้งหมด เธอก็หัวเราะเยาะออกมา "คิดว่าพูดอย่างนี้แล้ว ฉันจะเชื่อ? ฉันจะบอกอะไรให้ ไม่มีทาง มันไม่มีทางเป็นไปได้"