สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 442

หลังจากถูกทรมานมาทั้งคืน หร่วนซิงหว่านก็นอนจนถึงสิบโมงครึ่งถึงได้ตื่นนอน

เมื่อเห็นว่านี่ก็สายมากแล้ว จึงไม่ได้ไปที่สตูดิโอ แต่กลับไปที่ตระกูลหลินแทน

เมื่อมาถึงทางแยกที่เคยเจอเซ่หรงครั้งก่อน หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดอยู่สองวินาที ก่อนจะหมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยๆ ขับไปตามเส้นทางนั้น

แต่ตลอดเส้นทาง มีแต่ลานหญ้า ซึ่งไม่อาจจะมีที่ที่จะสามารถให้คนพักอยู่ได้เลย

เมื่อขับรถมาถึงจุดสิ้นสุด หร่วนซิงหว่านเห็นข้างๆ รั้วเหล็ก ยังมีถนนเล็กๆ อยู่ด้วย ไม่รู้ว่ามันคดเคี้ยวไปถึงไหน ขณะที่เธอกำลังคิดจะไปดูนั้น ก็ได้เห็นคนสองคนเดินออกมาจากด้านใน

ในหมู่พวกเขา มีคนที่หร่วนซิงหว่านเคยเห็นอยู่ที่บ้านตระกูลหลิน

เธอไม่ได้หยุดอยู่ตรงนั้น แต่เดินกลับไปตามเส้นทางที่ตรงไปนั้น

ดูเหมือนว่า หร่วนจุนจะถูกขังอยู่ที่นี่

เมื่อมาถึงตระกูลหลิน หร่วนซิงหว่านเพิ่งเดินขึ้นไป หลินจืออี้ก็เดินออกมาจากห้องมา มองดูเธอหัวเราะขึ้น "เธอพักข้างนอกทั้งคืน กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ ว่า "เสื้อผ้านั้นได้เปลี่ยนแล้ว ทำให้คุณหลินเป็นห่วงซะแล้ว"

พูดจบ ก็หมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง

หลินจืออี้มองตามหลังเธอไป เม้มปาก แล้วเดินลงบันไดไป

หลังจากขึ้นรถ คนขับถามว่า "คุณหนู เราจะไปที่ไหน"

หลินจืออี้บอกสถานที่ และมองไปที่รถที่หร่วนซิงหว่านจอดอยู่ข้างๆ เขาไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในร้านกาแฟ

จ้าวเชียนเชียนเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋า ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ และน้ำเสียงที่ไม่สุภาพแม้แต่น้อย "ช่วงนี้ฉันรำคาญจะตายอยู่แล้ว เธอนัดฉันออกมาทำอะไร"

หลินจืออี้จิบกาแฟหนึ่งคำ พูดขึ้นมาอย่างไม่รีบร้อนว่า "รู้ว่าเธอรำคาญ เลยเรียกเธอออกมาพักผ่อน ไม่ดีเหรอ"

จ้าวเชียนเชียนนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ โดยไม่พูดอะไรออกมา

ช่วงนี้เพื่อนที่รู้จักกันพวกนั้น ต่างหัวเราะเยาะเธอว่าทำชั่วทุกอย่างโดยไม่มีความละอายใจ หรือไม่ก็หลบหน้าเธอจนแทบไม่ทัน

หลินจืออี้เป็นคนแรกที่นัดเธอออกมา หลังจากเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้น

จ้าวเชียนเชียนสั่งเครื่องดื่มหนึ่งแก้ว "เธอมีอะไรก็พูดมาได้เลย ฉันไม่มีความอดทนที่จะอ้อมค้อมกับเธอขนาดนั้น"

หลินจืออี้วางถ้วยกาแฟลง "ในความคิดของฉัน คุณควรดื่มอะไรสักแก้วให้อารมณ์เย็นลงก่อนนะ"

จ้าวเชียนเชียนสบถออกมา "ผู้หญิงคนนั้นอยู่แต่ในบ้านฉันไม่ยอมไปไหน แต่พ่อฉันเหมือนจะตาบอดดูชอบหล่อนมาก อารมณ์แบบนี้ของฉันสามารถดื่มลงไปได้ด้วยเหรอ! "

"เชียนเชียน ปกติเธอก็ฉลาดมาก แต่ทำไมพอปัญหาตกมาอยู่ที่ตัวเอง ถึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี"

"เธอหมายความว่าอย่างไร"

หลินจืออี้ยิ้ม "ที่จริงแล้วการไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไปนั้นง่ายมาก เธอทิ้งพ่อเธอมาตั้งหลายปี แล้วจะอยู่ตามลำพังมาตลอดเลยเหรอ ต่อให้ไม่มีลูก เคยแต่งงานแล้ว ขอแค่เธอหาผู้ชายที่เกี่ยวพันกับเธอเจอ แล้วไปสร้างปัญหาต่อหน้าพ่อเธอ เขายังจะมีหน้าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ต่อที่ไหนกันล่ะ"

จ้าวเชียนเชียนขมวดคิ้ว และคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีอีกหนึ่งวิธี

ก่อนหน้านี้เธอมัวแต่ร้องไห้กับพ่อของเธอ ทั้งตีทั้งด่าผู้หญิงคนนั้น กลับทำให้พ่อของเธอยิ่งสงสารผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น และทัศนคติที่มีต่อเธอก็แย่กว่ามาก

จ้าวเชียนเชียนรู้ดีว่า โจวซื่อและตระกูลโจว คนหนึ่งหมายถึงโจวฉือเซิน อีกคนหมายถึงท่านใหญ่โจว

เธอพูด "แต่ถึงฉันจะติดสินบนกรรมการ นั่นฉันได้จัดการกับหร่วนซิงหว่าน ทำไมตระกูลโจวถึงจะมาทำร้ายฉัน?" หลินจืออี้พูด "หรือว่าเธอไม่รู้ เพราะเรื่องนี้ ตระกูลโจวต้องได้รับความเสียหายไปมากแค่ไหนเหรอ ความโกรธของท่านใหญ่โจวนี้ จะต้องออกมาเองอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงได้ตามหาเวินเฉี่ยนที่ให้ปากกาบันทึกเสียงกับเธอในตอนนั้นจนเจอ และเพื่อเวินเฉี่ยนจะได้พ้นจากโทษ จึงได้ทรยศเธอไง"

จ้าวเชียนเชียนยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ "เธอรู้ได้อย่างไรว่าการบันทึกเสียงเป็นฝีมือของเวินเฉี่ยนที่มอบให้ท่านใหญ่โจว"

หลินจืออี้พูด "แน่นอนว่าฉันมีช่องทางข่าวของฉันเอง ถ้าเธอไม่เชื่อ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้"

จ้าวเชียนเชียนจะไม่เชื่อได้อย่างไร เธอก็ว่าแล้วผู้หญิงคนนั้นออกมาจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน!

เธอรีบลุกขึ้น พูดด้วยความโกรธ "ฉันจะไปคิดบัญชีกับเวินเฉี่ยนเดี๋ยวนี้! "

หลินจืออี้ไม่ได้หยุดเธอ แค่เอนตัวพิงเก้าอี้ หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกคำ มองทิศทางที่เธอจากไปอย่างเงียบๆ

เวินเฉี่ยนอยากให้ทุกคนตายไปด้วยกัน กระทั่งลากเธอลงน้ำไปด้วย เธอก็คงจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ อย่างนี้แน่นอน

ตอนนี้ปล่อยให้จ้าวเชียนเชียนจัดการเธอ นั้นเป็นทางเลือกที่ดีแล้ว

หลังจากออกจากร้านกาแฟ จ้าวเชียนเชียนก็ให้คนขับรถไปที่ที่พักของเวินเฉี่ยนทันที แต่หลังจากกดกริ่งอยู่นาน กลับไม่มีใครมาเปิด

จ้าวเชียนเชียนตะโกนผ่านประตูว่า "เวินเฉี่ยนแกเก่งจริงๆ กล้าดียังไงมาจัดการฉัน ทางที่ดีแกควรตายในห้องนี้ อย่าออกมาให้มันได้ตลอด อย่าให้ฉันได้เห็นแก ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกตายโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ! "

เพราะเสียงร้องของเธอ คนที่อยู่ติดกันจึงเปิดประตูออกมา และมองไปที่ภาพนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจ้าวเชียนเชียนถลึงตาใส่อีกฝ่าย "มองอะไร! คนที่อยู่ในนั้นไม่ใช่ของคนดีอะไร ถ้าตายไปก็สมควรแล้ว!" จ้าวเชียนเชียนสบถออกมาอีกสองสามที ก่อนจะเตะประตูอย่างแรง แล้วจึงหันหลังเดินจากไป

ระหว่างทางกลับ เธอไปหานักสืบเอกชน เพื่อหาสิ่งที่หลินจืออี้บอกเธอ ไปสืบว่าผู้หญิงคนนั้นทำอะไรในช่วงเมื่อหลายปีที่ผ่านมา