สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 455

หร่วนซิงหว่านตอบอืมกลับไปเบาๆ : " เธอเป็นอะไร"

เพ้ยซานซานถออนหายใจ พูดด้วยใจคออันห่อเหี่ยว: " ก็ไม่มีอะไร พอดีเมื่อกี้นี้Danielมาหาฉัน แล้วบอกว่าเขาจะต้องไป "

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว: " เมื่อไหร่? "

" ยังไม่มีเวลาแน่ชัด เห็นบอกว่าอาจจะเป็นหลังจากที่จับตัวหลินจื้ออานได้ "

" คุณ.......อย่ายุ่งสิ! "

เพ้ยซานซาน: "? "

หลังจากได้ยินเสียงจ้อกแจ้กจอแจจากอีกฝ่าพักหนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็พูดว่า: " ฉันหมายความว่า ไม่ว่ายังไงเธอก็ควรจะพูดกับเขาให้ชัดเจนไม่ใช่ปล่อยให้เขาเดินจากไปแบบไม่รู้ไม่เห็นอะไรแบบนี้ "

" ช่างเถอะ ไปซะก็ดี " เพ้ยซานซานเอนตัวลงบนโซฟา ดื่นเหล้าแห่งความรักเพื่อมอมเมาตัวเอง " ฉันว่าไปหาผู้ชายอายุน้อยที่พอเข้าท่าหน่อย เพราะยังไงฉันก็มีเงินเลี้ยงอยู่แล้ว "

" ซานซาน ฉัน....โจวฉือเซิน! "

เพ้ยซานซาน: " ..... "

เหมือนเพ้ยซานซานเพิ่งจะรู้ตัวว่า เธอได้ทำความผิดที่ร้ายแรงลงไป

เธอจึงรีบพูดว่า: " ถ้างั้นมีอะไรก็ค่อยคุยกันที่ทำงานพรุ่งนี้นะ ฉันวางล่ะ! บ๊ายบาย! "

เพ้ยซานซานรีบตัดสายอย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าตัวเองได้เอาชีวิตรอดผลจากจุดอันตรายนั้นมาได้แล้ว

หร่วนซิงหว่านหันขวับไปมองโจวฉือเซิน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว: " คุณนี่ยุ่งจริงๆ! "

โจวฉือเซินเชยตามองเธอ: " ทำครึ่งเดียวแล้วโยนผมทิ้งไว้ตรงนี้ คุณไม่น่ารำคาญกว่าหรอ? "

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

เป็นเพราะน้อยอกน้อยใจ เธอจึงเสียงเบาลงหลายเท่า: " ซานซานพูดแบบนั้นแล้ว จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ยังไง "

โจวฉือเซินใช้มือโอบเอวเธอไว้ แล้วกดริมฝีปากบางลงไป พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบต่: " ที่รัก เรารีบทำกันเถอะ "

.........

เช้าวันต่อมาในขณะที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมานั้น ก็เลยเวลาที่เธอตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้นานมากแล้ว

เธอพลิกตัว รู้สึกว่าร่างกายปวดระบมอย่างรุนแรง

หร่วนซิงหว่านก็เริ่มรู้สึกเสียใจแล้วที่ย้ายมาอยู่กับโจวฉือเซิน

ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันแล้วก็ ใครจะไปทนไหวล่ะ

หลังจากนอนแผ่ตัวอยู่บนเตียงสักพักแล้ว โจวฉือเซินก็ย้ำตัวเองให้ลุกขึ้นมาแล้วเข้าไปในห้องอาบน้ำ พอได้อาบน้ำอุ่นก็ทำให้รู้สึกร่างกายนั้นสบายขึ้นมากโข

เมื่อออกมาจากห้องนอนแล้ว โจวฉือเซินก็กลับมาจากซื้อกับข้าวมื้อเช้าพอดี

เขาเลิกคิ้ว: " ตื่นแล้วเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " คุณปิดนาฬิกาปลุกฉันทำไมล่ะ? "

โจวฉือเซินวางถุงกับกระดาษที่ใส่อาหารเช้าไว้บนโต๊ะ: " เมื่อคืนคุณไม่ได้บ่นว่าง่วงหรือไง? "

" แต่ฉันต้องไปที่ทำงานนะ "

" ผมเคยถามแล้ว ช่วงนี้งานที่ที่ทำงานของคุณไม่ยุ่งเท่าไหร่ "

หร่วนซิงหว่านเบะปาก ผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนี้ชอบหาเหตุผลมาอ้างอยู่เรื่อย

เธอจึงนั่งลงที่โต๊ะอาหาร และกินข้าวเช้าที่โจวฉือเซินเป็นคนซื้อมาให้ เมื่อกินได้ครึ่งหนึ่ง ก็มีเสียงของชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าดังขึ้นมาโดยไม่มีปีไม่มีขลุ่ย: " ตัดสินใจได้หรือยัง? "

หร่วนซิงหว่านไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับโดยชั่วขณะ และถามออกมาโดยที่ไม่เข้าใจ: " อะไรนะ? "

โจวฉือเซินจ้องเขม็งไปที่เธอ: " เรื่องที่ย้ายกลับไปอยู่คฤหาสน์ซิงหูน่ะ "

พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา หร่วนซิงหว่านก็แสยะยิ้มหัวเราะหึๆ : " จะตัดสินใจอะไรก็ต้องใช้เวลาไหมล่ะ อีกอย่างคุณก็ให้เวลาฉันตัดสินใจไม่ใช่เหรอไง? ก็..... สักพักค่อยคุยละกัน "

" กำหนดเวลาให้ผมชัดเจนหน่อยสิ "

หร่วนซิงหว่านคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดหยั่งเชิง: " หนึ่งสัปดาห์ได้ไหม? "

โจวฉือเซินตอบตกลงอย่างรวดเร็ว: " ได้ "

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

ต้องตอบตกลงง่ายขนาดนี้เลยเรอะ

รู้งี้น่าจะบอกเขาไปซักหนึ่งเดือน จะได้มีเวลาต่อรองสักหน่อย

โจวฉือเซินเห็นสีหน้าที่ดูหงุดหงิดของเธอ มุมปากก็ฉีกยิ้ม: " กินข้าวเถอะ กินเสร็จแล้วผมจะได้ไปส่งคุณที่ทำงาน "

" คุณไม่เข้าบริษัทเหรอ "

" ตอนบ่ายค่อยไป "

" คนที่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลหลิน เช่นอสังหาทั้งหมดของหลินซื่อกรุ๊ป ก็ตามหาหมดแล้วครับ " หลินหนานพูดต่อ " อีกอย่าง ประธานโจว ผมรู้สึกว่าหลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้แยกกันหนี ก็เลยทำได้แค่แยกกันไปตามหาครับ "

โจวฉือเซินตอบอืม: " ตามหาหลินจืออี้ก็พอ ส่วนทางโน้น มีคนตามหาหลินจื้อหย่วนแล้ว "

" ครับ "

โจวฉือเซินยืนค้างอยู่หน้าห้องไอซียูอยู่ประมาณสองนาที หลังจากนั้นจึงหันตัวแล้วเดินจากไป แล้วสั่งกับหลินหนานว่า: " นายรออยู่ที่นี่ก่อน รอให้เขาตื่นแล้วค่อยกลับบริษัท "

หลินหนานขานรับ: " ได้ครับ "

.....

ณ ห้องทำงาน

เมื่อหร่วนซิงหว่านมาถึงแล้ว ก็พบกับเพ้ยซานซานที่กำลังนอนเอาหน้าแนบอยู่กับโต๊ะทำงานของเธอ พร้อมกับถอนหายใจไปเรื่อยๆ

หร่วนซิงหว่านจึงเดินไปแล้วนั่งลงตรงหน้าของเธอ: " กินข้าวหรือยัง "

เพ้ยซานซานตอบด้วยอารมณ์หมดเรี่ยวหมดแรง: " ก็ต้องกินแล้วสิ "

หร่วนซิงหว่านพูด: " เธออยากกินอะไร เดี๋ยวเราไปกินกัน "

" อยากกินความขมขื่นของความรัก "

หร่วนซิงหว่าน: " ....... "

เพ้ยซานซานดึงสติกลับมา แล้วพยายามเรียกสติตัวเอง : " จริงสิฉันลืมถามเธอไปเลย เธอได้..... ย้ายไปอยู่กับผู้ชายนิสัยแย่....ประธานโจวแล้วใช่ไหม? "

หร่วนซิงหว่านกระแอมเสียง แล้วพยักหน้าเบาๆ : " บ้านตระกูลหลินทั้งนั้นโดนเผาหมดแล้ว ฉัน..... "

" ไม่ต้องอธิบาย ฉันเข้าใจ " เพ้ยซานซานก็พูดต่อว่า " ดูเหมือนหลังจากนี้ตอนกลางคืนฉันจะโทรหาเธอสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้แล้วสินะ "

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ: " พูดบ้าอะไรน่ะ "

ขณะนั้นเอง ประตูของห้องทำงานก็ถูกเคาะดังขึ้น มีหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งโผล่หัวเข้ามา: " พี่ซานซาน นี่ดอกไม้ของพี่ค่ะ "

เพ้ยซานซานชะงักอยู่พักหนึ่ง: " ของฉันเหรอ? "

เด็กสาวคนนั้นพยักหน้า พร้อมเดินเข้ามาและส่งดอกไม้ให้กับเธอ พร้อมแสดงสีหน้าที่ดูอิจฉา: " Danielดีกับพี่จังเลยนะคะ จะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ก็ส่งดอกไม้ให้พี่ตลอด ถ้าแฟนของหนูได้ความโรแมนติกจากหนึ่งในสิบของเขาก็คงจะดี "

เพ้ยซานซานรู้สึกแปลกใจ ทั้งที่เมื่อคืนยังบอกลากันแบบนั้นอยู่เลย ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องให้Danielมาแสดงละครอีกต่อไปแล้ว

เธอมองไปที่ดอกไม้ช่อนั้นก็เห็นว่ามีการ์ดแนบอยู่ พอเปิดอ่านแล้ว อ้วกแทบพุ่ง