สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 459

หลังจากกลับถึงคอนโดแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รับถุงมาจากมือของโจวฉือเซิน แล้ววางไว้บนเคาน์เตอร์ จากนั้นก็หยิบของในถุงออกมาจัดเข้าตู้เย็นทีละอย่างๆ

โจวฉือเซินเห็นดังนั้นก็เลียริมฝีปากบาง ใช้มือคว้าไหล่ของเธอให้พลิกมา พร้อมกับสบสายตาเธอ: " ก่อนหน้านี้ไม่ได้คุยกันแล้วเหรอ คุณเป็นอะไรไป? "

หร่วนซิงหว่านพูด: " ฉันไม่ได้เปลี่ยนใจสักหน่อย ฉันแค่รู้สึกว่า อยู่ที่นี่ก็มีอะไร รอไปสักพักค่อยย้ายกลับไปก็ได้ ใช่แล้ว..... ฉันรู้สึกตลอดเลยว่าคฤหาสน์ซิงหูตกแต่งได้ค่อนข้างดูเย็นชาและจืดชืด พอดีเลยเราก็ใช้โอกาสนี้รีโนเวทใหม่สิ พอรีโนเวทเสร็จ เราก็ย้ายกลับไปอยู่พอดีเลย "

กลัวคิ้วของโจวฉือเซินคิ้วขมวดขึ้นมา พร้อมกับเม้มปาก

หร่วนซิงหว่านกะพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยสายตาที่ไม่รู้สึกรู้สา: " ทำไมล่ะ ฉันอยู่ที่นี่.... คุณไม่ดีใจเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นฉันย้ายออกไปก็ได้ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันซานซานยังชวนฉันไปอยู่ด้วยเลย "

โจวฉือเซิน: " ...... "

น้ำเสียงสำเนียงการพูดที่ทะแม่งๆ แบบนี้เธอไปเรียนมาจากใครกัน

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินจึงตอบกลับไป: " ไม่เอา "

หร่วนซิงหว่านพูดอ๋อ และเสริมต่อว่า: " หรือว่า มีอะไรที่นี่ที่คุณไม่อยากให้ฉันรู้งั้นเหรอ ถึงได้รีบอยากให้ฉันย้ายกลับไปอยู่คฤหาสน์ซิงหู "

โจวฉือเซินคลายแขนออกจากเธอ: " ผมดูรีบหรือไง? "

" ดูเหมือนว่าก็รีบพอตัวนะ "

" คุณดูผิดแล้ว " โจวฉือเซินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ " หลายวันนี้ยังพอมีเวลา ผมไปเช็คตากับคุณที่โรงพยาบาลได้นะ "

เหอะ ผู้ชายนิสัยแย่

หร่วนซิงหว่านไล่เขาออกจากห้องครัว และใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงไปกับการจัดตู้เย็น

พอเธอเพิ่งจะออกมา ก็ได้ยินเสียงโจวฉือเซินดังขึ้นมาว่า: " คุณอยากเปลี่ยนให้มันเป็นสไตล์แบบไหนล่ะ "

หร่วนซิงหว่านงง สักพักถึงจะบางอ้อ ที่เขาจะสื่อก็คือ เรื่องที่เธออยากรีโนเวทคฤหาสน์ซิงหูใหม่ แต่นั่นเป็นเพราะเธอหาข้ออ้างพูดขึ้นมาเฉยๆ ใครอยากจะไปทำจริงๆ กันเล่า

หลังจากนิ่งไป เธอจึงพูดว่า: " ไม่เหมือนเดิมก็พอ "

โจวฉือเซินตอบอืมแล้วพูดต่อ: " เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมให้นักออกแบบไปหาคุณที่ห้องทำงานแล้วกัน "

หร่วนซิงหว่านลังเลสักพักจึงจะถามว่า: " จะรีโนเวทจริงดิ? "

" แล้วจะให้ยังไงล่ะ? " โจวฉือเซินชายตามองมายังเธอ: " หรือคุณคิดว่าผมทำแบบขอไปทีเพื่อคุณหรือไง? "

หร่วนซิงหว่านขำแห้งๆ ก่อนจะหันตัวกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง: " ฉันไปทำอาหารก่อนนะ "

กับข้าวมื้อเย็นมีสองอย่างกับน้ำซุป พอดีกับเขาสองคนกินกัน

ระหว่างที่กินข้าว หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยปากขึ้นมา: " ประธานโจว "

เมื่อได้ยินว่าเธอเรียกเขาแบบนี้ โจวฉือเซินใช้ลิ้นดุนฟันไว้ นี่มันก็นานแล้วที่เธอไม่เรียกเขาแบบนี้เลย

ไม่ต้องคิดให้มาก็รู้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดีอะไรเท่าไหร่

หร่วนซิงหว่านไม่รอให้เขาตอบกลับ ไม่ได้เว้นช่องแต่ถามขึ้นมา: " คุณรู้สึกว่าซุปปลาวันนี้สดไหม "

โจวฉือเซินเผยอปากบางเล็กน้อย แต่ก็พ่นคำพูดสั้นๆ ออกมา: " สด "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: " ฉันก็ว่าสดดีเหมือนกัน จริงสิ วันนี้ตอนที่ฉันไปห้างฉันเจอหลี่เสวี่ยด้วย บ้านเธอก็ไม่ได้อยู่แถวนี้ แค่ซื้อปลาสองตัวถึงกับต้องวิ่งมาถึงที่นี่ ฉันเองก็ซื้อปลาสองตัว ก็คิดว่าไม่เลวเหมือนกัน "

โจวฉือเซินหยิบช้อนตักน้ำซุปขึ้นมา แล้วตักซุปใส่ชามเธอเต็มๆ : " ถ้างั้นก็กินเยอะๆ นะ "

ตามมาด้วย โจวฉือเซินคีบตาปลาทั้งหมดใส่ลงมาในชามของเธอ: " กินนี่สิ จะได้บำรุงสายตา "

หร่วนซิงหว่าน: " ..... "

ดูจากการประลองในครั้งนี้ เธอจะเป็นฝ่ายแพ้

พอถึงตอนนอน หร่วนซิงหว่านก็หันหลังใส่โจวฉือเซินตลอด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็ไม่แยแส และไม่สนใจเขาเลย

โจวฉือเซินพูดขึ้นมาว่า: " วันนี้คุณเป็นอะไรไป ผมทำอะไรให้คุณโกรธเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านหลับตา: " ไม่มีนะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันรำคาญ "

" รำคาญตรงไหน "

" ทุกตรง "

แค่เห็นคุณก็รำคาญแล้ว

โจวฉือเซิน: "? "

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า: " คุณจะไปไหน "

" รู้สึกร้อนนิดหน่อย ฉันจะไปนอนที่โซฟา "

หร่วนซิงหว่านพูดจบก็ไม่อยู่นิ่ง เดินออกไปจากห้องนอนทันที จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงปิดประตู

โจวฉือเซินลุกขึ้นมานั่ง ขายาวนั้นๆ ค่อยๆ งอ ตอนนี้สมองรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไง

แต่ภายในห้องรับแขก หร่วนซิงหว่านกอดหมอนเอาไว้ แล้วเอ็มตัวลงไปบนโซฟา สายตาเพ่งไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังคิดอะไร

เวลาผ่านไปพักใหญ่ ประตูห้องนอนถูกเปิดออก

หลังจากได้ยินเสียงเท้าเดิน หร่วนซิงหว่านก็รีบหลับตาแกล้งหลับทันที

ผ่านไปไม่นาน ผ้าห่มบนเตียงถูกคลุมลงมาบนตัวเธอเบาๆ ตามมาด้วย รอยจูบอันแสนอบอุ่นที่ประทับลงมาระหว่างคิ้วของเธอ

ขนตาหร่วนซิงหว่านกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะขยับเหมือนเดิม

โจวฉือเซินเลยนั่งลงบนพรม และดูเหมือนจะไม่ยอมออกไปจากตรงนี้ง่ายๆ

ทั่วห้องเงียบมาก เงียบจนบางทีได้ยินเสียงลมที่พัดไปมา

เมื่อแต่ละนาทีและวินาทีผ่านไป หร่วนซิงหว่านก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

พอได้ยินเสียงลมหายใจของเธอที่สม่ำเสมอ โจวฉือเซินจึงหลุดจากภวังค์ แต่จ้องมองไปที่เธอ

หลังจากที่หลี่เสวี่ยออกจากห้างไปแล้ว เฉินเป่ยก็รีบโทรรายงานเขาทันทีว่าพวกเขาได้เจอหร่วนซิงหว่าน

เดิมทีเขานึกว่าเมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาแล้วจะต้องถามเขาทันที แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำเหมือนไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ในขณะที่แสดงความไม่ใส่ใจออกมานั้นมันจะมีความแคลงใจโผล่มาด้วย

เธอคงเริ่มจะสงสัยแล้ว อีกอย่างครั้งนี้ มันชัดเจนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เขาก็ไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาอ้างหรอกเธออีกแล้ว

โจวฉือเซินกุมมือของเธอเอาไว้ ไม่พูดด้วยเสียงแหบต่ำ: " คุณให้เวลากับผมอีกซักหน่อยได้ไหม? รอให้ผมจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ให้เสร็จก่อน "