สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 461

หลายวันมานี้หร่วนซิงหว่านก็ยุ่งพอตัว นอกจากเรื่องงานที่ต้องทำแล้ว โจวฉือเซินก็ยังหางานอื่นมาให้เธอด้วย

นั่นก็คือในทุกๆ วันเธอจะต้องคอยสื่อสารกับนักออกแบบเรื่องรายละเอียดการรีโนเวทคฤหาสน์ซิงหูอยู่เสมอ

ตอนนั้นมันก็แค่ข้ออ้างที่เธอพูดขึ้นมา แต่นึกไม่ถึงเลยว่าโจวฉือเซินจะยอมตกลง เดิมทีเธอเข้าใจว่าเขา

คงจะรีโนเวทแค่ห้องเฉยๆ แต่นึกไม่ถึงอีกเช่นกันว่า โจวฉือเซินจะให้นักออกแบบเปลี่ยนคฤหาสน์ซิงหูใหม่ทั้งหมด

นอกจากข้างในแล้ว ยังรวมไปถึงสวนดอกไม้ด้วย

เธอจะต้องตรวจดูทุกรายละเอียด และต้องเอาตามสไตล์ที่เธอชอบหมดทุกอย่าง

สำหรับหร่วนซิงหว่านแล้ว นี่คือขั้นตอนที่หนักหนาโดยไม่ต้องสงสัย

นักออกแบบมาที่ทำงานของเธอทุกวัน ยังไม่ทันได้เปิดประตูก็รออยู่ข้างนอกแล้ว ทั้งวันอยู่แต่ที่นี่ไม่ออกไปไหน เพราะเห็นว่าเธอว่าง ก็ถือแปลนแล้วเดินเข้ามา จนถึงเวลาที่โจวฉือเซินเลิกงานแล้วมารับเธอ ถึงจะยอมปล่อยเธอไป

เธอชักจะสงสัยแล้วว่า โจวฉือเซินจงใจแกล้งเธอหรือเปล่า

ไม่ เขาจงใจแน่นอน

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าต้องหลบอยู่ในห้องทำงานนี้กี่ครั้ง จนกระทั่งเพ้ยซานซานตามเข้ามา: " ซิงซิง สองวันก่อนฉันอยากถามเธอว่าเธอคิดยังไง ถึงอยากรีโนเวทบ้านเนี่ย "

ได้ยินดังนั้นแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ขำแห้ง: " อย่าพูดถึงมันเลย ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าอะไรคือการโยนหินใส่เท้าตัวเอง การหาเรื่องใส่ตัวนี้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง "

เพ้ยซานซานนั่งลงตรงข้ามเธอ: " แต่ดูยังไงผู้ชายนิสัยแย่คนนั้นก็ใส่ใจเรื่องนี้อยู่พอตัวเลยนะ จะทำอะไรก็ตามใจเธอไปหมด "

" ใส่ใจอะไร นี่มันคือการกำลังทรมานฉันอยู่ต่างหาก "

จงใจจะให้เธอไม่มีเวลาปลีกตัว ไปทำอะไรอย่างอื่นเลย

เพ้ยซานซานถอนหายใจ: " ฉันก็อยากโดนทรมานแบบนี้บ้าง เธอใช้เงิน เขาคอยจ่ายให้ ดีจะตาย "

ได้ยินประโยคนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านก็ชะงักไปแล้วถามขึ้นมาว่า: " สองวันมานี้ Danielได้มาหาเธอบ้างหรือเปล่า "

" ไม่นะ เขาจะมาหาฉันทำไมล่ะ " เพ้ยซานซานเอาหน้าแนบไปกับโต๊ะ " ถ้าเขามาหาฉัน ฉันก็จะเลี้ยงข้าวเขา ไม่ต้องมาหาน่ะดีแล้ว จะได้ประหยัดไปมื้อนึง "

หร่วนซิงหว่านเงียบไปไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลายวันมานี้ หลี่อ๋างก็ไม่โผล่มาเลย

ห้องทำงานก็เลยเงียบสงบดี

ถ้าไม่มีนักออกแบบที่โจวฉือเซินส่งมาแล้วละก็ คงจะเพอร์เฟคกว่านี้

เพ้ยซานซานตอบ: " ค่ำนี้ออกไปกินข้าวกันนะ อย่าลืมบอกประธานโจวของเธอด้วยล่ะ ว่าไม่ต้องให้เขามารับเธอ "

ในที่สุดวันกินเลี้ยงของที่ทำงานที่มีหนึ่งเดือนครั้งก็มาถึง

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: " โอเค "

พอดีเลย เธอก็หวังว่าจะสะบัดโจวฉือเซินให้หลุดได้สักระยะหนึ่ง

ตกบ่าย ขณะที่หร่วนซิงหว่านออกไปชงกาแฟ นักออกแบบยืนรออยู่นานก็รีบสาวเท้าเดินเข้ามา: " คุณหร่วนครับ เมื่อเช้าตอนที่เราคุยกันเกี่ยวกับสถานที่นั้น ผมมีไอเดียใหม่ครับ เลยอยากเสนอคุณอีกหน่อย.... "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " เอาตามที่คุณคิดเลยค่ะ ฉันได้หมดเลย "

" อันนี้ไม่ได้ครับ ประธานโจวสั่งมาแล้วว่าทุกที่ทุกมุมของบ้านหลังนี้ จะต้องเป็นสไตล์ที่คุณชอบเท่านั้น "

หัวคิ้วหร่วนซิงหว่านขมวดแน่น: " งั้นคุณพูดมาเลยค่ะ "

นักออกแบบรีบเอาข้อสรุปที่ตกลงกันตอนเช้า มาเพิ่มกับไอเดียใหม่ที่เพิ่งจะออกแบบได้ไปรอบหนึ่ง

ทั้งกระบวนการตั้งแต่แรกจนจบ หร่วนซิงหว่านเอาแต่นั่ง เหม่อใจลอย จนกระทั่งนักออกแบบพูดจบแล้ว เธอถึงจะตั้งใจพยักหน้า: " ฉันรู้สึกว่าดีเลยทีเดียวค่ะ งั้นเอาตามนี้เลยนะคะ "

นักออกแบบแสดงสีหน้าเหมือนยกภูเขาออกจากอก: " งั้น คุณหร่วนครับ ส่วนตรงอื่น.... "

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา: " จริงสิ พอดีวันนี้ตอนค่ำที่ทำงานเรามีกินเลี้ยงนะคะ คุณก็เห็นแล้วว่าที่ทำงานเรามีแต่ผู้หญิง ฉันก็เลยไม่ได้ชวนคุณ วันนี้เลิกงานเร็วหน่อยก็ได้ค่ะ "

" นี่มัน..... "

โจวฉือเซินหันมามอง: " อยู่ที่ไหน? "

" ได้ข่าวว่าอยู่แถวบ้านตระกูลจ้าว ตอนนี้ผมได้ส่งคนไปหาแล้วครับ "

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว: " บ้านตระกูลจ้าว "

หลินหนานรายงานต่อ: " ใช่ครับ ผมไปถามมาได้ความว่า ประธานจ้าวไม่ได้กลับมายังบ้านของบ้านตระกูลจ้าวนานแล้วครับ แต่ไม่กี่วันก่อนหน้าจ้าวเชียนเชียนได้เดินทางออกจากประเทศไปแล้ว แล้วยังประกาศขายบ้านของบ้านตระกูลจ้าวอีก และเปิดในราคาที่ต่ำมาก น่าจะแค่อยากขายออกไปให้จบๆ ครับ "

โจวฉือเซินแค่นขำ ก่อนจะนั่งตรงหน้าโต๊ะทำงาน: " หลินจืออี้ฉลาดเอาการนี่ นึกไม่ถึงเลยว่าจะยอมกลับมาอยู่ในมือของจ้าวเชียนเชียน"

หลินหนานตอบ: " ความหมายประธานโจวก็คือ เบาะแสของหลินจืออี้ จ้าวเชียนเชียนเป็นคนเปิดเผยใช่ไหมครับ? "

" นอกจากเธอแล้วจะเป็นใครเสียอีก " นิ้วเรียวยาวของโจวฉือเซินเคาะลงบนผิวโต๊ะ " ดูเผินๆ สองคนนี้เหมือนไม่มีเรื่องต้องบาดหมางกัน แต่หากเอาเรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านตระกูลจ้าวก่อนหน้านี้มารวมด้วย ก็อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ ยิ่งเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ยิ่งทำให้คนนึกไม่ถึงว่าต้องมาตรวจสอบที่บ้านตระกูลจ้าว "

" ทั้งๆ ที่จ้าวเชียนเชียนก็ยอมเก็บหลินจืออี้เอาไว้ ทำไมถึงต้องขายบ้านด้วยล่ะครับ? "

" เก็บเอาไว้ก็แค่คำพูดที่พูดออกมาจากปากเท่านั้นแหละ จ้าวเชียนเชียนไม่ใช่คนดีที่จะช่วยเหลือใครพร่ำเพรื่อ หลินจืออี้เองก็ประเมินตัวเองสูงไป อันที่จริงเธอเคยเห็นจ้าวเชียนเชียนอยู่ในสายตาเสียที่ไหน เธอรอที่จะหัวเราะเยาะหลินจืออี้ยังทำไม่ทันเลย แล้วจะไปช่วยอีกฝ่ายด้วยความจริงใจเพื่ออะไรล่ะ "

หลินหนานอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา: " ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ "

โจวฉือเซินยักคิ้วครั้งหนึ่ง ขอนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งในครอบครัวที่หลายวันมานี้คอยแต่จะหาเรื่องแย่ๆ มาให้เขาตลอด และอดไม่ได้ที่จะเห็นด้วยกับคำพูดเมื่อกี้: " ใช่ น่ากลัวจริง "

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาว่า: " หลินจื้อหย่วนฝั่งนั้นไม่มีข่าวอะไรเลยเหรอ "

" ฝั่งหลินจื้อหย่วนไม่มีข่าวอะไรเลยครับ วันนี้Williamออกไปนอกเมือง "

" ไปไหนล่ะ "

" อันนี้ผมไม่แน่ใจเหมือนกันครับ แต่ตอนเที่ยงก็กลับมาแล้ว เหมือนไปตามหาอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย "

โจวฉือเซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่รีบร้อน: " ดูเหมือนว่าเขาจะถูกหร่วนจุนหลอกจนหัวปั่นละมั้ง เรื่องหลุมฝังศพของแม่หร่วนซิงหว่านก็ยังไม่มีเบาะแสอะไรเหรอ "

หลินหนานส่ายหัว: " คุณผู้หญิงบอกว่าตอนที่แม่คลอดหร่วนเฉินออกมานั้น คลอดยากมาก ผมลองตรวจสอบเกี่ยวกับข้อมูลทั้งหมดในตอนนั้น มีเพียงแค่ใบมรณบัตรเท่านั้นครับ "