สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 478

หร่วนซิงหว่านส่ายศีรษะ "ในเมื่อเขารู้ก่อนฉัน แต่กลับไม่พูดอะไรเลย เขาก็คงมีเหตุผลของเขาเอง"

"นี่คือคุณให้อภัยให้เขา?"

"เขาไม่ได้ทำอะไรให้ฉันเสียใจ ยังไม่ถึงขั้นให้อภัยหรอกค่ะ"

ยิ่งไปกว่านั้น เธอค่อนข้างที่จะรู้สึกโชคดี โชคดีที่พวกเขายังไม่ไปถึงขั้นสุดท้าย

ไม่อย่างนั้น เธอนึกไม่ออกเลยว่า สถานการณ์จะเป็นอย่างไรถ้าเสี่ยวเฉินรู้

ตอนนั้น ไม่ว่าใคร ต่างก็รู้สึกวางตัวไม่ถูก

ราวกับดูออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ โจวฉือเซินขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดเสียงต่ำ "คุณเพียงแค่ต้องชัดเจนกับความคิดของตัวเอง ไม่ต้องคำนึงถึงใคร"

หร่วนซิงหว่านพูดซ้ำอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย "เสี่ยวเฉินเป็นน้องชายของฉัน และเป็นหนึ่งเดียวใน......"

"หร่วนซิงหว่าน ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งเดียว หรือว่าหนึ่งใน คุณต้องรู้ว่า คุณต้องเลือกตัวเองก่อน แล้วค่อยเลือกคนอื่น แม้คุณจะใช้ชีวิตเพื่อตัวเองบ้างบางครั้ง ก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกติหรอกนะ"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก ราวกับจะโต้แย้ง ไม่รอให้เธอพูด โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาอีก "รู้ไหมว่าทำไมความกดดันของคุณถึงหนักมาก เพราะว่าคุณมักจะไปดูแลความรู้สึกของคนอื่นน่ะสิ แล้วยังคิดมาก ก็เลยมีชีวิตที่เหนื่อยขนาดนี้"

"ฉันไม่ได้ไปดูแลความรู้สึกของคนอื่นนะคะ ฉันก็แค่ไม่อยากให้เสี่ยวเฉิน......"

"เขา20ปีแล้วนะ เป็นผู้ใหญ่นานแล้ว ถ้าหากแม้แต่เรื่องนี้เขายังทนไม่ได้ละก็ คุณคิดว่าการเสียสละที่คุณทำเพื่อเขายังคงมีความหมายไหม?"

เป็นเวลานาน กว่าที่หร่วนซิงหว่านจะพูดต่อ "นี่คือความคิดของฉัน ไม่มีใครสำคัญไปกว่าเสี่ยวเฉิน ถ้าให้ฉันเลือกใครสักคนละก็ ฉันเลือกเขา"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเล็กน้อย "ผมก็ไม่ใช่?"

หร่วนซิงหว่านมองตาเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ทำไมคุณถึงต้องหาเรื่องให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าด้วยคะ"

โจวฉือเซิน "......"

เขาปิดไฟ "นอนเถอะ"

หร่วนซิงหว่านกะพริบตาในความมืด "คุณโกรธอีกแล้ว?"

น้ำเสียงของโจวฉือเซินไม่ปรากฏร่องรอยอารมณ์ "เปล่า"

"แล้วใครใช้ให้คุณถามคำถามนี้ละคะ ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว อีกอย่าง คูณบอกเองว่าให้ฉันเลือกตัวเองก่อน งั้นฉันก็เลยเลือกฟังหัวใจของตัวเองสิ"

โจวฉือเซินหัวเราะเยาะเสียงเบา "เหอะ"

เมื่อเห็นเขาเป็นอย่างนี้ มุมปากของหร่วนซิงหว่านก็ยกขึ้น อารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด

เธอไม่ปฏิเสธเรื่องที่ป้าจางต้องตามเธอ และพูดว่า "พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อของ ป้าจางจะมาถึงเมื่อไหร่คะ?"

"คุณตื่น เธอก็ถึงแล้ว"

"อ๋อ"

น้ำเสียงไอ้หมอนี่เหมือนกินลูกระเบิด

ไม่รู้ว่าสองวันนี้เธอนอนมากไปหรือเปล่า หรือว่าช่วงนี้อารมณ์ดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด หร่วนซิงหว่านเลยนอนไม่หลับ และข้างๆก็มีคนหัวร้อนนอนอยู่หนึ่งคน เธอเลยยิ่งอดไม่ได้ที่จะไปยั่วยุเขาสักหน่อย

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเบา "ประธานโจว"

โจวฉือเซินไม่สนใจเธอ

หร่วนซิงหว่านขยับอยู่ในอ้อมกอดเขา ก่อนจะเอามือไปจิ้มเอว "นอนแล้ว?"

คนข้างกายยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

หร่วนซิงหว่านพูดอีก "ช่างเถอะ"

มือของเธอที่อยู่ในอากาศถูกจับเอาไว้ พลันเสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นในทันที "ช่างอะไร"

"ไม่มีอะไรค่ะ ฉันนอนไม่หลับ เดิมทีอยากคุยเล่นกับคุณ แต่ดูท่าคุณคงจะง่วง รีบนอนเถอะ ดึก......"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งคุยกับเธอเสร็จ ป้าจางก็ยกถาดออกมาจากในครัว "คุณนายคะ ให้รอนานเลย เที่ยงขนาดนี้แล้วคงหิวจะแย่แล้ว รีบทานเถอะค่ะ"

พูดพลาง ตักซุปให้เธอ

หร่วนซิงหว่านใช้สองมือรับมา "ขอบคุณค่ะ ให้ป้ามาเสียไกลเลย"

ป้าจางพูด "คุณนายอย่าพูดอย่างนี้เลยค่ะ ช่วงนี้คฤหาสน์ซิงหูตกแต่งและปรับปรุงใหม่ คุณผู้ชายให้ป้าหยุดเสียนาน แต่ก็ยังจ่ายเงินเดือนให้ตามปกติ ป้ารู้สึกเกรงใจค่ะ อยู่บ้านต่อไปก็รู้สึกไม่สบายใจ คงจะดีถ้าได้มาดูแลคุณนายที่นี่"

หร่วนซิงหว่านกินซุปไปครึ่งถ้วย ก่อนจะพูด "คฤหาสน์ซิงหู......เริ่มตกแต่งแล้วเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ เมื่อวานป้าไปมา เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก มีดอกไม้และต้นไม้มากมายในสวน สีสันในบ้านดูอบอุ่นขึ้นมากเลยค่ะ" ป้าจางพูดพลางลองถามหยั่งเชิง "คุณนายคะ หลังจากตกแต่งเสร็จแล้ว คุณกับคุณผู้ชายจะย้ายกลับมาอยู่กันไหมคะ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มอ่อน "อาจจะค่ะ"

เมื่อป้าจางเห็นเธอคล้ายกับไม่เต็มใจจะพูดเรื่องนี้ เธอจึงไม่ถามอะไรต่ออีก ก่อนจะเข้าไปทำความสะอาดห้องครัว

หลังจากหร่วนซิงหว่านกินเสร็จแล้ว เธอก็นอนแผ่ลงบนโซฟาสักพัก เมื่อรู้สึกว่าร่างกายมีแรงขึ้นมาหน่อย จึงส่งข้อความหาเพ้ยซานซาน ให้เตรียมออกมาได้แล้ว

เมื่อมาถึงโรงรถใต้ดิน คนขับรถของโจวฉือเซินก็เดินเข้ามาหา "คุณหญิงครับ สองสามวันนี้ประธานโจวมอบหมายให้ผมไปรับไปส่งคุณหญิงครับ"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้พูดอะไร โจวฉือเซินส่งคนมาแล้ว ก็อธิบายได้ว่าเขาวางแผนไว้นานแล้ว ไม่ว่าตอนนี้เธอจะประท้วงอย่างไรอีกก็คงไม่มีผลเท่าไหร่นัก

เมื่อรถค่อยๆ แล่นออกจากโรงรถใต้ดิน แสงอาทิตย์ก็สาดส่องมาตรงหน้า

วันนี้อากาศดี

เมื่อรถมาถึงห้างสรรพสินค้า หร่วนซิงหว่านเห็นเพ้ยซานซานยืนรออยู่ที่ไกลๆ เธอหันมาพูดกับป้าจางว่า "ป้าจางคะ เพื่อนของฉันมาแล้ว ป้าจางหาที่นั่งรอฉันข้างล่างเถอะ เดี๋ยวเสร็จแล้วฉันจะโทรหาค่ะ"

ป้าจางรีบพยักหน้า "ค่ะ"

คำอธิบายของคุณชายคือให้เธออยู่เป็นเพื่อนคุณนายคอยดูแลเธอ ไม่ให้เธออยู่คนเดียว

ตอนนี้มีเพื่อนของเธออยู่ เธอไม่ต้องตามไปก็ได้