สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 491

อีกด้านหนึ่ง หลังจากเดินออกจากร้านอาหาร โจงเหวินป๋อก็พูดว่า "ฉันไปส่งคุณนะ"

เพ้ยซานซานปฏิเสธอย่างสุภาพ "ไม่เป็นไร บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาก แค่เรียกแท็กซี่ก็กลับได้แล้ว คุณก็ไม่ได้อยู่เส้นนี้ ไปๆมาๆค่อนข้างยุ่งยาก"

โจงเหวินป๋อพูดด้วยรอยยิ้ม"ส่งสาวกลับบ้านจะยุ่งยากได้อย่างไร ถ้าไม่ส่งคุณถึงบ้านอย่างปลอดภัย แม่ของฉันก็ต้องต่อว่าฉันแน่ๆ"

เพ้ยซานซานซึ่งอยู่ภายใต้แรงกดดันจากพ่อแม่ ก็ย่อมรู้ดีว่าอำนาจที่ "แม่" มีมากเพียงใด ไตร่ตรองแล้วจึงพยักหน้าและตกลง

ว่าไปแล้ว เธอกับโจงเหวินป๋อ ก็เข้ากันได้ดีมาก

รอบตัวเธอก็มีเพื่อนที่เคยนัดบอดหลายคน แต่ถ้าไม่ใช่พวกคุณหนูก็เป็นลูกแหง่ ดังนั้นเธอจึงไม่คาดหวังอะไรเลย

บางทีอาจเป็นเพราะไม่มีความคาดหวัง เมื่อเจอโจงเหวินป๋อ จึงรู้สึกอัศจรรย์ใจ

เขาใส่แว่นขอบทองคู่หนึ่ง รูปลักษณ์ก็ดูไม่หล่อมาก แต่ก็เป็นแบบที่สาวๆชื่นชอบ ไม่ว่าจะทำอะไร พูดทำอะไรก็ดูอ่อนโยนและสุภาพเสมอ เมื่ออยู่กับเขา ก็จะมีความรู้สึกของการได้รับการดูแล

ไม่เพียงเท่านี้ เขายังมีความรู้ พูดจาไพเราะและนุ่มนวลเวลาสนทนาอีกด้วย

ไม่มีการเสแสร้ง และไม่ทำให้รู้สึกอึดอัดเลย

และค่อนข้างสบายๆ

ระหว่างทางไปส่งเพ้ยซานซานกลับ โจงเหวินป๋อยังคงคุยหัวข้อเมื่อครู่ต่อ "เห็นคุณป้าบอกว่าคุณดูเหมือนจะยุ่งมาก ช่วงปีใหม่คุณก็ไม่ได้กลับบ้าน"

พูดถึงเรื่องนี้ เพ้ยซานซานหัวเราะแห้งๆสองครั้ง "ฉันกลับไปเธอจะถามเรื่องแต่งงาน ญาติๆที่บ้านก็ถามด้วย ดังนั้นฉันจึงตัดความรำคาญไง"

"เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ครั้งก่อนของคุณไหม?"

"ใช่ ในตอนนั้นมันก็ถึงเวลาคุยเรื่องแต่งงานแล้วจริงๆ" ฉันก็คิดว่า พวกเราจะแต่งงานกันในปีนี้"

โจงเหวินป๋อพูด "โชคดีที่คุณพบว่าเขานอกใจก่อนจะแต่งงาน ถ้าแต่งงานแล้วก็จะยิ่งมีคำพูดเยอะแยะมากมายกว่านี้"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ "ใช่ไหมล่ะ ว่าไปแล้วฉันถือว่าโชคดีมากเลย"

หลังจากพูดคุยกันอีกสองสามหัวข้อแล้ว รถก็หยุดลงที่ชั้นล่างของบ้านเพ้ยซานซาน

เพ้ยซานซานปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพูดว่า "ขอบคุณสำหรับวันนี้ ระหว่างทางกลับก็ระวังความปลอดภัยด้วย"

โจงเหวินป๋อทันใดนั้นก็พูดว่า "ซานซาน"

เพ้ยซานซานมองขึ้นไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว "มีอะไรหรอ?"

โจงเหวินป๋อพูดว่า "คืนพรุ่งนี้ ไปดูหนังด้วยกันไหม"

แม้ว่าเพ้ยซานซานจะไม่เคยมีนัดบอด แต่ก็รู้ว่านี่คือขั้นตอนของการพัฒนาความสัมพันธ์

พูดตามตรง เธอไม่ได้ไม่พอใจ และไม่ได้ปฏิเสธโจงเหวินป๋อ

แต่ก็รู้สึกว่า.....

เมื่อเห็นเธอลังเล โจงเหวินป๋อก็ยิ้ม "ไม่เป็นไร คุณกลับไปคิดดูก็ได้ ฉันแค่คิดว่าวันนี้พวกเราเข้ากันได้ดี ถ้าคุณเต็มใจ พวกเราก็สามารถลองคบหากันดูได้"

เพ้ยซานซานเงียบไปสองวินาที แล้วยิ้มออกมา "โอเค"

ลองดูก็ลองดู ไม่แน่อาจจะเข้ากันได้ดีก็ได้

การนัดบอดก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?

โจงเหวินป๋อพูดว่า "ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะมารับคุณนะ"

เพ้ยซานซานพยักหน้าแล้วเปิดประตูรถ "แล้วเจอกันพรุ่งนี้"

หลังจากลงจากรถเพ้ยซานซานก็โบกมือให้ โจงเหวินป๋อ อีกครั้ง รอรถของเขาค่อยๆวิ่งออกไป เธอหันหลังและเตรียมเข้าหมู่บ้าน

แต่ทันทีที่เธอหันหลังกลับ เธอเห็นDanielยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล มองดูเธออย่างไร้ความรู้สึก

เพ้ยซานซาน "......."

เธอมองไปรอบ ๆ และหลังจากยืนยันว่าที่นี่มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น เธอเกาหัวอย่างอธิบายไม่ถูก

ทำไมจู่ๆเขาถึงมองเธอด้วยสายตาแบบนี้

ทำเหมือนเธอทำอะไรผิดกับเขา

เพ้ยซานซานก็ไม่ได้คิดที่จะทักทายเขา เธอเก็บสายตาและเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

หลังจากเดินไปได้สักพัก เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามเธออย่างชัดเจน

Danielพูดว่า "ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ดังนั้นจึงไม่สามารถมาหาคุณได้"

เพ้ยซานซานเอียงศีรษะของเธอด้วยความไม่เข้าใจ "ทั้งสองคนมีความเกี่ยวข้องอะไรที่จำเป็นระหว่างกันหรอ"

Danielขมวดคิ้ว "เพราะฉันไม่ได้มาหาคุณ ดังนั้นคุณก็เลยไปนัดบอดไม่ใช่หรอ?"

เธอหัวเราะแห้งๆ "คุณคิดมากไปแล้ว การนัดบอดของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว"

"เช่นนั้นคุณนัดบอดเพราะอยากแต่งงานแล้วใช่ไหม?"

เพ้ยซานซานเดิมทีวางแผนที่จะพูดว่า "ใครเป็นคนกำหนดว่าการนัดบอดก็เพราะต้องการแต่งงานแล้ว" แต่หลังจากที่คำพูดไปถึงปาก ก็เปลี่ยนคำพูด "ใช่ ฉันอายุยี่สิบกว่าแล้ว ถ้ายังไม่แต่งงาน ก็จะแต่งงานช้าและมีลูกช้าแล้ว จะไม่ให้กังวลได้อย่างไร"

"ถึงอย่างนั้น ก็ไม่สามารถแต่งงานกับคนที่คุณเคยเจอแค่ครั้งเดียว"

เพ้ยซานซานรู้สึกตลก "ถ้าอย่างนั้นกับใคร กับคุณหรอ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ริมฝีปากบางของDanielก็ขยับ แต่ก็ไม่ส่งเสียงออกมา

เพ้ยซานซานพูดว่า "โอเค แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณมาหาฉันคุยเรื่องอะไร แต่ฉันคิดว่า ฉันกับคุณไม่มีอะไรที่จะคุยกัน"

ขณะพูด ก็พูดด้วยท่าทางที่จริงจังว่า "คุณก็เห็นแล้วว่าฉันกำลังนัดบอด ผู้หญิงที่อยู่ที่นี่ถ้าคบผู้ชายสองคนพร้อมๆกัน ก็จะต้องถูกจับไปขังในกรงหมูแล้วถูกโยนลงน้ำกับชายคนนั้น ถ้าคุณไม่อยากโดนแบบนั้น ขอเตือนคุณว่าอย่ามาหาฉันแล้วพูดอะไรพวกนี้อีก"

Danielขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดหมายถึงอะไร

เดิมทีเพ้ยซานซานตั้งใจใช้ขนบธรรมเนียมพื้นบ้านที่เขาไม่เข้าใจมาหลอกเขาให้กลัว แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะไม่เข้าใจจริงๆ

เป็นการสีซอให้ควายฟังจริงๆ

เธอนวดคิ้วซ้ำๆ หันกลับมาแล้วพูดว่า "ฉันจะกลับบ้าน บ๊ายบาย"

เพ้ยซานซาน เพิ่งเดินไม่กี่ก้าว ข้อมือของเธอก็ถูกดึงไว้ และเสียงของ Daniel ก็ดังขึ้น "คุณจะแต่งงานกับเขาจริงๆหรอ?"

"คุณจะให้ซองหรอ?"

Daniel "......"

เพ้ยซานซานดึงมือของเขาออก "คุณก็ไม่ให้ซอง จะมาสนใจฉันจะแต่งงานหรือไม่แต่งทำไม?"