สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 74

ร่วนซิงหว่านกระแอมไอ และเบือนสายตาหนีอย่างผิดปกติ

ทุกคนเข้าใจเรื่องแบบนี้อยู่ภายในใจก็พอแล้ว พูดออกมาก็รังจะทำให้รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกันเสียเปล่าๆ

โจวฉือเซินมองเธออย่างเย็นชา และไม่มีอารมณ์ใดๆอยู่บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเลยสักนิด

ผ่านไปสักครู่ หร่วนซิงก็ยกผ้าห่มขึ้น แล้วพูดว่า "วันนี้รบกวนประธานโจวมามากแล้ว ฉันขอตัวกลับไปก่อนนะคะ..."

โจวฉือเซินยืนอยู่หน้าเตียง แล้วเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง และสีหน้าเฉยเมย

เดิมทีหร่วนซิงหว่านก็มีอาการวิงเวียนศีรษะและร่างกายอ่อนแรงอยู่แล้ว เธอจึงแทบจะใช้แรงทั้งหมดของเธอประคับประคองตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง ทันทีที่เท้าของเธอเหยียบลงบนพื้น ดวงตาทั้งสองข้างก็มืดมน เธอก็เลยคว้าอะไรบางอย่างเอาไว้ด้วยจิตใต้สำนึก จึงไม่ทำให้ตัวเธอเองเป็นลมล้มลงไป

สิ่งที่เธอคว้าเอาไว้ก็คือเสื้อของโจวฉือเซินนั่นเอง

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้งๆแล้วชักมือกลับ แต่หลังจากสูญเสียจุดค้ำจุนร่างกาย เธอก็อดไม่ได้ที่จะล้มลงไปข้างหลัง โจวฉือเซินจึงยกมือขึ้น แล้วโอบเอวของเธอเอาไว้

แรงเฉื่อยที่หนักอึ้งทำให้ทั้งสองคนล้มลงบนเตียงไปด้วยกัน

หร่วนซิงหว่านกะพริบตาไปมา แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ ลูกนัยน์ตาก็เปียกชุ่ม

โจวฉือเซินวางมือทั้งสองข้างลงบนเตียง แขวนอยู่เหนือร่างกายของเธอ นัยน์ตาสีดำจมลึก แล้วเขาก็พูดด้วยเสียงที่มีความแหบพร่าเล็กน้อยว่า "สายตานั้นของคุณมันหมายความว่าอะไร"

หร่วนซิงหว่านเบนสายตาออกไป สายตาเธอมันเป็นอะไรไปแล้ว?

เธอเพียงแต่รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างกายและอดไม่ได้ที่จะ......อยากเข้าใกล้เขา

โจวฉือเซินบีบคางของเธอเอาไว้ บังคับให้เธอสบตากับตัวเอง และพูดอย่างไม่รีบไม่ช้าออกมาว่า "บอกผมมาซิ ว่าคุณต้องการทำอะไร"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแต่รู้สึกว่าถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ใกล้เขามากขนาดนี้ แต่ดูเหมือนเธอจะมองไม่ออกเลยว่าแท้จริงแล้วเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ตอนที่อยู่สำนักงานในวันนี้ เขาเป็นเหมือนกับน้ำแข็งก้อนหนึ่งที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่มีทางถูกละลายได้ เขาเฉยชาและไร้ความปราณี แต่ในชั่วพริบตาเดียว เขากลับรีบมาช่วยเธอ และปรากฏตัวอยู่ในสถานที่ที่เขาไม่ควรปรากฏตัวด้วย

เพื่อทำให้การแก้แค้นที่มีต่อเธอทวีความรุนแรงขึ้น สามารถกล่าวได้ว่าเขาจะต้องทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้ เพียงแค่เขาใช้กลอุบายเล็กๆน้อยๆมันก็สามารถทำให้เธอแบกรับหนี้สินหลายสิบล้านได้แล้ว

แต่เรื่องที่หร่วนจุนไปขอเงินเขา เขากลับไม่เคยพูดถึงมันเลย

แต่งงานกันมาสามปี เดิมทีเธอคิดว่าเธอรู้จักโจวฉือเซินไม่มากก็น้อย แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับพบว่า แท้ที่จริงแล้วเธอไม่เคยเข้าใจเขาอย่างแท้จริงเลยสักนิด

เมื่อเห็นเธอเหม่อลอย โจวฉือเซินจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า "พูดมาสิ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างช้าๆว่า "ไม่มีอะไร จู่ๆฉันก็รู้สึกว่า ประธานโจวเหมือนจะหล่อมากๆเลย"

โจวฉือเซิน "......"

ทันใดนั้น หร่วนซิงหว่านก็ยกมือขึ้น โอบลำคอของเขาเอาไว้ เงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย แล้วพิมพ์ริมฝีปากลงไป

หร่วนซิงหว่านเอื้อมมือไปโอบกอดคอของโจวฉือเซินเอาไว้ แล้วพิมพ์ริมฝีปากลงไป

ดวงตาสีเข้มของโจวฉือเซินค่อยๆมืดลง ตั้งแต่วันที่เธอฟ้องหย่ามาจนถึงตอนนี้ ก็เป็นเวลาสี่เดือนกว่าแล้ว เขาไม่ได้แตะต้องเธอมานานมากแล้ว

เขาจึงโอบเอวเธอเอาไว้ แล้วงัดริมฝีปากของเธอออกจากกัน

หร่วนซิงหว่านจะฉวยโอกาสแก้แค้นเขาด้วยการกัดลิ้นของเขา แต่ในทางกลับกันเขากลับยิ่งใช้กำลังจู่โจมเธอหนักขึ้น

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว หร่วนซิงหว่านก็คว้ามือของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว แล้วพูดว่า "คุณ......เบาๆหน่อย"

พอเห็นว่าเธอร้องไห้จนดวงตาพร่าเลือน หัวใจของโจวฉือเซินก็อ่อนลงโดยไม่มีสาเหตุ เขาจึงพูดด้วยเสียงต่ำและแหบแห้งว่า "อืม" เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้ทำแบบนี้เลย หร่วนซิงหว่านจึงรู้สึกประหม่าและรู้สึกกลัวเล็กน้อย ดังนั้นทันที่ที่เขาเคลื่อนไหว เธอก็ร้องออกมาเสียแล้ว

โจวฉือเซินหยุดการกระทำลง แล้วมองดูเธอโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆและพูดว่า "ที่แสดงมันเกินไปหน่อยหรือเปล่า?"

"ฉันเปล่า......ฉันเจ็บ"

"ครั้งแรกก็ไม่เห็นว่าจะเจ็บขนาดนี้เลยนี่"

"ก็นั่นมันไม่เหมือนกันนี่นา......"

ตอนนั้นเธอถูกวางยา ก็เลยไม่มีสติอยู่มาก่อนหน้านี้แล้ว

โจวฉือเซินพูดว่า "ยังต้องหาอะไรมาเพิ่มบรรยากาศให้คุณสักหน่อยไหม?"

หลินหนานพูดต่อไปว่า "ประธานโจว ยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ"

"ว่ามา"

"ก่อนหน้านี้ เจ้าหนี้เงินกู้ไปหาน้องชายของคุณนายก่อน ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันขึ้นมาแล้วได้เข้าไปอยู่ในสถานีตำรวจแล้ว เจ้าหนี้เงินกู้หาพ่อของคุณนายไม่เจอ ก็เลยให้คุณนายจ่ายเงินคืน และน้องชายของคุณนายก็ไปแล้วในคืนนั้นครับ....."

และจึงมีเรื่องของการขายหนังสือตอบรับเข้าศึกษาแล้ว

โจวฉือเซินมองออกไปนอกหน้าต่างและไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "อย่าให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าหร่วนซิงหว่านอีก" พอพูดอย่างนั้นแล้ว โจวฉือเซินก็พูดอีกว่า "เกิดปัญหาเรื่องความร่วมมือที่ลอนดอน จองตั๋วเครื่องบินในวันพรุ่งนี้ ฉันจะไปที่นั่นด้วยตนเอง"

ถึงแม้ว่าหลินหนานจะรู้ดีมากว่าไม่ได้มีปัญหาเรื่องความร่วมมือทางฝั่งลอนดอนเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังดำเนินการไปได้อย่างราบรื่นมาก แต่เขาก็ไม่ได้หักหน้าเขา

เขาจึงเพียงแค่ถามหยั่งเชิงดูว่า "พรุ่งนี้ตอนเช้าหรือตอนบ่ายดีครับ?"

โจวฉือเซินตอบอย่างไม่มีอารมณ์ใดๆว่า "ตอนเช้า แปดโมง"

"โอเคครับ ผมจะจองตั๋วให้เดี๋ยวนี้"

"รอเดี๋ยว" โจวฉือเซินเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดว่า "ในระหว่างที่ผมไม่อยู่ ให้ส่งคนไปคอยติดตามหร่วนซิงหว่านด้วย และอย่าให้คนของตระกูลโจวรู้เรื่องการตั้งครรภ์ของเธอเด็ดขาด"

"ครับ"

หลังจากวางสายแล้ว โจวฉือเซินก็ยืนอยู่ในห้องหนังสืออยู่นาน ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไปที่ห้องนอน

บนเตียง หร่วนซิงหว่านขดตัวอยู่ข้างเตียง เธอได้ยึดครองตำแหน่งเล็กๆตำแหน่งหนึ่งเอาไว้แล้ว ราวกับว่าเธอจะตกลงเมื่อใดก็ได้

โจวฉือเซินเดินขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วตั้งใจดึงเธอขึ้นมา

หร่วนซิงหว่านขยับตัวไปมาด้วยความอึดอัด แต่กลับถูกเขากดเอาไว้ในอ้อมแขน เธอจึงทำได้เพียงหาที่ที่สามารถหายใจได้แล้วโผล่ศีรษะออกไปด้วยความลำบากใจ

ในขณะที่โจวฉือเซินมองดูสีหน้าท่าทางที่น่าสงสารเป็นอย่างยิ่งของเธอ มุมปากยกขึ้นโดยไม่มีเหตุผล และรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

ผ่านไปนาน เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เบามากว่า "หวังว่าตอนที่ผมกลับมา คุณจะให้คำตอบที่น่าพอใจกับผมนะ"